Feyenoord verliest finale, maar ‘You’ll Never Walk Alone is écht’, ook in slechte tijden

‘We love you, Feyenoord, we do!’ scanderen honderden supporters die de finale van de Conference League volgen op een van de vier schermen op het terras van Brewpub Reijngoud in Rotterdam. In de laatste paar minuten voor tijd veranderen de liefdesverklaringen aan de eigen spelers in doodsverwensing voor de tegenstander. Als een speler van AS Roma valt, naar zijn been grijpt en blijft liggen, steekt het joelende publiek als één man de vuist op. ‘Ik hoop dat-ie doodgaat’, sist een vrouw.

Zodra het laatste fluitsignaal klinkt, slaan de Feyenoord-fans woensdagavond tegen elf uur teleurgesteld hun handen voor de ogen. Eén supporter, gehuld in het uit-tenue van de Rotterdamse voetbalclub, draait zich woest om en baant zich een weg door de mensenmassa, linea recta naar huis. ‘Pleurt eens aan de kant’, bijt hij de mensen op zijn pad toe.

Op het Hofplein en de Coolsingel vertaalt de teleurstelling zich in onrust. Supporters gooien met stenen en steken vuurwerk af. Rookfakkels kleuren de lucht rood. Feyenoorders met capuchons waden, ondanks het verlies, door het water in de fontein op het Hofplein. Er moeten waterwerpers en politie te paard aan te pas komen om het plein leeg te vegen. De politie verricht 72 arrestaties, donderdagochtend zitten er nog zestien arrestanten vast. Twee agenten raken gewond door glasscherven en een steen. Tegen één uur ’s nachts keert de rust terug in Rotterdam.

Fan sinds 1964

Vroeg in de middag is het nog rustig bij stadion de Kuip, waar ’s avonds 48 duizend supporters de wedstrijd op grote schermen zullen kijken. Marcel van Leest en zijn vader Jan halen hun kaarten vast op voordat de rijen lang zijn. Het rood en wit van het Feyenoord-shirt piept onder hun jacks vandaan.

Jan van Leest (75) ging als tiener voor het eerst naar de Kuip. ‘Feyenoord won met 9-4 van nul twintig. De naam van die club uit Amsterdam? Dat vergeet ik steeds.’ Vanaf die wedstrijd in 1964 reed hij elke zondag op zijn brommer van Gouda naar Rotterdam. Voor het voetbal, maar vooral om even niet in de buurt van zijn gewelddadige vader te hoeven zijn. ‘In het stadion ben je één met alle supporters. You’ll Never Walk Alone is écht. Dat kende ik thuis niet.’

Vader en zoon zetten koers naar het centrum van Rotterdam om wat te gaan eten. Het gezang zwelt daar inmiddels aan. Supporters met Feyenoord-sjaals, -shirts en -vlaggen steken rood en groen vuurwerk af.

Op het terras van café De Beurs springt een menigte op en neer, onder wie Roy Tiemessen (41). Hij heeft een kaartje voor het feest op het Stadhuisplein, een van de acht plekken in het centrum waar de wedstrijd op grote schermen wordt vertoond. Als hij zijn armen in de lucht steekt om mee te brullen met een leus klotst het bier over de randen van zijn plastic beker.

Tiemessen bekeerde zich tot de club toen hij op zijn 12de op de foto ging met clubicoon Willem van Hanegem. Sinds hij de hand van de middenvelder op zijn schouder voelde, bestaat zijn leven voor 85 procent uit Feyenoord, zegt hij. ‘In goede en in slechte tijden.’ De overige 15 procent werkt hij in de gehandicaptenzorg of brengt hij door met zijn vriendin, die niets van Feyenoord moet hebben.

Feyenoord is religie

Het geloof in de overwinning zit diep, de wens om erbij te zijn is groot. Lars van de Zande (25): ‘Feyenoord is mijn religie. Je moet wat als je niet in God of Allah gelooft.’ Johan Huisman (29) uit Zeeland en zijn hoogzwangere vrouw vieren hun huwelijksdag in de Kuip. Voor de 15-jarige Fu de Vries is de wedstrijd extra belangrijk. Donderdag wordt hij 16. ‘Dat vier ik alleen als Feyenoord wint.’

De gemeente heeft in de Hofpleinfontein scherpe sproeiers afgedekt om te voorkomen dat supporters zich bezeren. ‘Duik-ready’, noemt Jesper van Stigchel (21) het, vooruitlopend op een overwinningsfeestje.

Op een steenworp afstand van de Kuip hangt een handjevol Feyenoorders aan de toog van café ’t Kruispunt. Onder de Feyenoord-vlaggetjes laten de supporters hun tatoeages zien: een rood-wit embleem op een borst, de UEFA-cup uit 2002 op een onderarm. Voor de fans is het dan niet de vraag óf de Conference Leaguetrofee ook een plek op het lichaam krijgt, maar wáár. Als de naam de Volkskrant valt, draaien de supporters de ‘Jodenkrant uit Amsterdam’ weer de rug toe.

Bij tattoo Bob, de Rotterdamse tattooshop die sinds 1968 het embleem van Feyenoord op de huid van supporters aanbrengt, kijken ze daar niet van op. Op dinsdag, de dag voor de wedstrijd, had Ralph Moelker, zoon van Bob, al zes Feyenoorders in de stoel die alvast een overwinningstattoo lieten zetten. ‘Voor één meisje was het zelfs de eerste tattoo’, zegt hij. Een gewaagd besluit, al heeft Moelker nog nooit meegemaakt dat iemand spijt kreeg en de tatoeage weg liet halen.

Clubliederen uit de speakers

In café Reijngoud is de zwaarste teleurstelling bij de meeste supporters na één biertje wel weggespoeld. De clubliederen uit de speakers maken plaats voor I will survive. Fans slaan elkaar op de schouders en spreken elkaar bemoedigend toe: ‘Als je naar de statistieken kijkt, was Feyenoord gewoon beter.’ Bovendien: ‘Het is al heel wat dat het team überhaupt in de finale van de Conference League stond.’ Na een tweede biertje overheerst de trots. ‘Het is namelijk best bijzonder dat een klein cluppie als Feyenoord een stempel op het Europese voetbal heeft weten te drukken’.