Stephanie Planckaert en haar dochter: ‘De jeugd die ik gemist heb, herbeleef ik via Iluna’

Stephanie

“De jeugd die ik gemist heb, herbeleef ik via Iluna. Deze zomer zijn we voor haar zestiende verjaardag naar Parijs vertrokken. Zij, ik en haar twee besties. Zowel voor Iluna als mezelf was dat een helemaal nieuwe ervaring. Als moeder van drie kinderen maak je nu eenmaal niet zo snel een citytrip. Die uitstap staat in mijn geheugen gegrift. Het voelde als vier vriendinnen die samen op avontuur vertrokken. We dronken een cocktail in de buurt van de Sacré-Cœur, voor haar de eerste keer, en ik mocht erbij zijn. Het was zalig om haar op het grasplein onder de Eiffeltoren onnozel te zien doen met haar vriendinnen, zonder de zorgen die mij op die leeftijd boven het hoofd hingen. Iluna zit midden in een onbezorgde jeugd, die van mij draaide helemaal rond haar. Het verschil kan niet groter zijn. Daarom vind ik het zo fascinerend om al die stappen, die zo logisch zijn in het leven van een jong meisje, via haar mee te beleven.

“Natuurlijk boezemt haar vlucht naar volwassenheid me veel angst in. Onlangs zette ik haar af aan het station en had ze me niet langer nodig. Niet om het perron te zoeken, niet om haar ticket te betalen. Ik weende toen ik wegreed. Ik blink van trots om zo veel zelfstandigheid en maturiteit, maar de moederkloek in mij schreeuwt het uit en zou haar op alle mogelijke manieren gewoon dichtbij willen houden.”

“Iluna is een doorzetter. Een vechter. En een perfectionist. Ze heeft een enorme honger naar informatie en elke keuze die ze maakt, is doordacht. Als ze een nieuwe bril nodig heeft, stelt ze ons een uitgebreid Pinterest-onderzoek voor en als ze een spreekbeurt heeft, werkt ze door tot in de late uurtjes. Ze heeft supergoeie punten, maar neemt er te weinig credit voor. Ze denkt dat iedereen kan wat zij kan, als ze er maar hard genoeg voor werken. Dat impostor syndrome delen we wel, denk ik. We twijfelen veel aan onszelf. We vertrouwen allebei op ons instinct en het gevoel van het moment, maar staan ook open voor opbouwende feedback van elkaar. Er is zoveel wederzijds respect dat we alles tegen elkaar kunnen zeggen. Ook de dingen waarover we het niet eens zijn. We weten dat we verre van volmaakt zijn, maar dat besef vind ik net heel waardevol. Zelfreflectie is een mooie eigenschap.

“Als 16-jarige ging ik ervan uit dat mensen van 32 alles voor elkaar hebben en aan niets meer twijfelen. Sterker nog, ik dacht dat ze sowieso betere ouders zijn omdat ze meer emotionele stabiliteit hebben. Dat klopt niet, weet ik nu. Ik heb bovendien niet langer het gevoel dat ik me moet verdedigen voor de keuzes die ik maak. Als zwangere tiener en prille mama moest ik mij voortdurend verantwoorden, wat vrat aan mijn gemoedsrust. Ik ben niet meer bang om te zeggen dat 16 jaar te jong is om moeder te worden. Het is gewoon te jong. Maar toch zou ik het zo opnieuw doen. Zonder Iluna had mijn leven er helemaal anders uitgezien, dat klopt, maar dat andere leven kan en wil ik me niet inbeelden. Ik ben nu de moeder die ik toen wou worden en dat heb ik aan mijn dochter te danken. Zij heeft me net zoveel geleerd als ik haar.”

Iluna

“Iedereen kan bij mijn mama terecht, met allerlei soorten zorgen en problemen. Als we een lange autorit maken, bellen er soms vier mensen na elkaar, allemaal met hun eigen hersenspinsels. Elke keer slaagt ze erin om hen op hun gemak te stellen en een heldere uitleg te geven. En ze luistert goed. Ik zit eigenlijk constant tegen mama te babbelen. (lacht) Soms wordt dat haar te veel, want ze houdt wel eens van stilte, en dan antwoordt ze kort of naast de kwestie. Zoals die keer dat ik aan een omstandige Harry Potter-analyse bezig was en ze na twintig minuten getater zei: ‘Schatteke, laten we de radio opzetten.’ (lacht) Onze communicatie is open en eerlijk. Mama praat met mij over ‘grote­mensen­problemen’. Ze laat me niet in de waan en dat waardeer ik. Ik besef nu al heel goed dat niet elke dag een feest kan zijn.

“Ik zou heel moeilijk kunnen leven zonder mama. Ik ben op mijn zestiende natuurlijk al mijn eigen persoon, maar toch, mama is nog áltijd mijn ­belangrijkste klankbord en grootste steun. Misschien ervaar ik diezelfde allesomvattende liefde later voor iemand anders, als ik een lief heb misschien, maar nu kan ik me geen toekomst met een partner inbeelden. Mama en papa begrijpen niet dat ik een leven voor ogen zie waarin ik alleen blijf. Ik ben wel sociaal hoor, en ik heb al met meerdere jongens gepraat, maar elke keer focus ik me op de dingen die ik niet leuk vind en duw ik hen weg. Misschien ben ik gewoon nog niet klaar om verliefd te worden?

“Hoewel mama en ik heel erg op elkaar lijken, is er één groot verschilpunt: seks. Ik weet er best wel al veel over, maar het zegt me op dit moment niets. Ik heb zelfs nog niet gekust. Ik schaam me daar eigenlijk wel voor, maar ik weet ook dat ik er nog niet klaar voor ben. Ik kan me onmogelijk voorstellen hoe ik me zou voelen als ik nu zwanger zou zijn. Ik zou sowieso niet dezelfde keuze maken als mama, denk ik, maar ik bewonder haar wel om de beslissing die ze toen genomen heeft, samen met papa. Ik hoop gewoon dat mijn eerste keer met iemand is op wie ik even verliefd ben als zij toen waren.

“Als ik twijfel over mijn toekomst zegt mama altijd: go with the flow. Ik zou van alles willen doen: studeren, reizen, muziek maken, me engageren bij Artsen Zonder Grenzen... Ik wil mijn grenzen verleggen, maar ik weet nog niet in welke richting. Dat keuze­palet geeft me stress, maar is tegelijkertijd een bron van vrijheid. En daarvoor moet ik mama en papa bedanken. Dankzij hun harde werk heb ik het goed en kijk ik uit naar mijn toekomst. Mijn ouders steunen mij in alles wat ik wil ondernemen, maar ze willen natuurlijk ook dat ik zo lang mogelijk onder hun vleugels blijf. Voorlopig zit ik daar goed. Mijn leven is prima nu. Mijn toekomst wordt een avontuur, geen vlucht van het heden.”