Amanda Gorman houdt van grote woorden, maar voor kinderen is dat te wollig

Na de onlangs verschenen Nederlandse vertaling van dat gedicht is er nu een prentenboek. Zo klinkt verandering, geïllustreerd door Loren Long, verschijnt in liefst achttien landen.

Hoewel prentenboek, eigenlijk is ‘hymne’ hier beter op z’n plaats zoals de oorspronkelijke ondertitel vermeldt: Change Sings, a Children’s Anthem. Qua inhoud en vorm ligt Zo klinkt verandering namelijk in het verlengde van The Hill We Climb: geen traditioneel prentenboeken­verhaal met een kop, spanningsboog en staart, maar een hoopvol loflied op een inclusieve, betere toekomst.

Net als in haar inauguratiegedicht schuwt Gorman gezwollen taal niet: ‘I can hear change humming / In its loudest, proudest song. / I don’t fear change coming, / And so I sing along,’ opent het boek. In de vertaling van Amsterdams stadsdichter Gershwin Bonevacia: ‘Ik hoor de klank van verandering / steeds meer om mij heen. / Voor verandering ben ik niet bang, / ik zing voor iedereen.’

Dat is behoorlijk abstract en ook nogal wollig voor jonge kinderen – en daar blijft het niet bij. Gorman houdt overduidelijk van grote woorden. In Bonevacia’s vertaling klinken die nog een fractie clichématiger dan in het origineel: hoop, geloof en liefde, geen hogere muren, maar bredere bruggen – het komt allemaal voorbij.

Dat Gormans kinderboekendebuut toch stevig wortelt in de werkelijkheid is te danken aan de realistische tekeningen van Long, die eerder Barack Obama’s kinderboek Of Thee I Sing, a Letter to my Daughters illustreerde. Terwijl het in de tekst gaat over ‘een andere kijk’ en ‘iedereen gelijk’ tekent Long een donker meisje en een Joods jongetje die saamhorig afval verzamelen.

Met een boodschap van hoop en inclusie een wereldwijd publiek bereiken is in onze gepolariseerde tijd absoluut een prestatie. Maar een goed kinderboek schrijven is wat anders.

Zo klinkt verandering

Amanda Gorman en Loren Long 
Vertaald door Gershwin Bonevacia, 
Van Goor, €12,99 
32 blz.