Mijn angst voor de overheid wordt weggelachen

In het begin snapte ik de problemen met betrekking tot corona tamelijk goed. Ik begreep dat er een dystopie op komst was, dus ik moest snel een gezeglijke hond worden: ‘Blijf! Koest! Zit!’ De gebiedende wijs zong ik met de overheid mee.

Ik had niet veel anders te doen, want ik zat keurig in mijn huisje te sudderen. (‘Blijf thuis!’) Ik leefde met een mondkapje voor waaraan ik ook de andere monniken herkende.

Intussen ben ik voor de eerste keer naar Dokter Naald gegaan. Volgende week, zo lees ik, ben ik voor 60 procent ‘veilig’, al denk ik zelf dat ik bij die 40 procent hoor die toch besmet kan raken, maar de kans dat ik dan op de ic terecht kom is kleiner dan wanneer ik de pil maar blijf doorslikken. Of haal ik nu zaken door elkaar?

Hoedanooks, de dystopie is zich chagrijnig aan het terugtrekken. Zo’n vaccin is een geweldige vlammenwerper. Zelfs de jongejuffrouwencocktail AstraZeneca die ik heb gekregen, boezemt Herr Virus en zijn Viri al grote angst in.

Maar nu wil Baas Overheid mij straks zo’n vaccinatiepaspoort aansmeren. Waarom toch als we straks al kudde-immuniteit hebben?

Snap ik niet.

Ik zie nu al het nieuws in de nabije toekomst voor me: ‘Vaccinatiepaspoortgegevens gehackt. Honderdduizenden DigiD’s liggen op straat.’

‘Valse vaccinatiepaspoorten op Marktplaats aangeboden.’

‘Vaccinatiepaspoortenhack vanuit Rusland. Lavrov ontkent alles.’

‘Grote vaccinatiepaspoortenverbranding in Vondelpark.’

Maar ook deze strijd ga ik verliezen.

‘Jullie hebben toch ook een dierenpaspoort voor Koosje.’

‘Toen ik naar Afrika ging, had ik ook zo’n paspoort.’

‘Als kind werd ook van je bijgehouden welke injecties je had gehad.’

‘En je hebt toch ook een rijbewijs?’

Men wenst zo’n vaccinatiepaspoort, merk ik, alsof het een grote kortingskaart is. Ik zal er ook wel een nemen.

Ik ben nog gezeglijk, al heb ik een overheidsfobie. En ik ben te coronaslap geworden om te vechten tegen mijn bubbellaars, allemaal smachtende vaccinatiepaspoortliefhebbers. Mijn argumenten die de ander niet uitkomen, kunnen het uiteindelijk nog altijd goed doen als confetti; ze worden niet gehoord, ze waaien weg in het feestgedruis.

Mijn angst voor de overheid wordt weggelachen. Ik moet leren van die overheid te houden, maar wantrouwen verlaat je niet zomaar.

“Het is,” zei ik, “alsof ik van de overheid verplicht een luier om moet.”

“Doe normaal,” was het antwoord.

Dat wil ik nou net niet doen.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl.