Southgate liet adolescenten de penalty’s nemen. Foutje, bedankt

12 juli: een 6 voor Gareth Southgate

Wat restte was een gevecht van man tegen man, waarin Chiellini als een volleyballer bleef high­fiven, zo vaak dat het irritant werd. Nu wisten we het wel van dat verdedigen met overgave. Jorginho had waarschijnlijk rood moeten hebben voor zijn noppen in de knie van Grealish, zelfs Insigne en Barella pakten geel, Chiellini trok het shirt van Saka uit, want ten slotte gingen de Italianen over tot wat de traditie hun opdroeg: destructie. Het voetbal staat bol van traditie en vooroordelen. Altijd gaat het over de kleding van de Italianen. De jurk van ­Gabby Logan op de BBC gezien? De vrouwen van de BBC zijn de Italianen van Europa. Dit wilde ik nog hebben gezegd voordat de penalty’s begonnen. Want ten slotte kwamen er penalty’s. Southgate liet ze nemen door adolescenten, invallers, van 23, 21 en 19 jaar. Foutje, bedankt.

10 juli: een 9 voor Marcus Rashford

Naast het EK voetbal volg ik Wimbledon op de voet. Het eerste wat me opviel, waren de onbekende namen, vooral bij de vrouwen. Veel van hen kende ik niet. Lag dat nu aan mij of aan de pandemie? Van Raducanu heb ik drie partijen gezien. Zij heeft alles in zich van de toekomstige superster. Ze valt aan, ze heeft een geweldige service, ze slaat van die vuile topspinballen en ze loopt zich het rambam. Het meisje is 18 jaar – ik hoop dat ik meisje mag zeggen. Tegen de Australische Tomljanovic ging het mis. De eerste set ging gelijk op, in de tweede set greep ze naar haar maag en kreeg ze zichtbaar moeite met ademen. Hier was iemand aan het hyperventileren. McEnroe had het over de grote druk die haar teveel werd, wat hem alom werd kwalijk genomen. Ik dacht later aan de door Kane zo slecht ingeschoten penalty tegen Denemarken en realiseerde me dat ‘druk’ in het Verenigd Koninkrijk zwaarder weegt dan elders. Toen kwam de tweet van Marcus Rashford. Alles wat deze jongen zegt, raakt een snaar. Hij richtte zich rechtstreeks tot Emma Raducanu: ‘Mij overkwam dit toen ik voor Onder 16 speelde tegen Wales. Ik herinner het me tot op de dag van vandaag. Ik had er geen verklaring voor en het is me ook nooit meer overkomen. Je kunt trots zijn op jezelf. Het land is trots op jou.’ Mijn dochter stuurde me de tekst en zei dat ze had gehuild.

10 juli: een 9 voor Karim Benzema

In mijn laatste ‘beste elf’ van het toernooi stond Rui Patricio op doel. Dat kwam door zijn redding op het schot van Pogba. Ik heb hem moeten vervangen door Donnarumma, vooral door diens redding op het schot van Kevin De Bruyne. Linksback is Luke Shaw, mede omdat Spinazzola geblesseerd is, maar ook Shaw speelt een geweldig toernooi. Centraal achterin Maguire en Chiellini, de eerste heeft nog geen kopduel verloren, de tweede maakt iedereen stapelgek, met name Jordi Alba bij de loting voor de penaltyserie. Rechtsback: Kimmich. Op het middenveld staat centraal Busquets, links van hem Pedri, rechts Pogba. Voor de grap spelen we 4-3-3, vooral door het beschikbare materiaal. Rechtsbuiten Chiesa, linksbuiten Sterling, in de spits Kane of Benzema. Kies zelf maar.

10 juli: een 8 voor Louis van Gaal

Komisch was het bericht dat de spelers van het Nederlands elftal niet blij waren met wat Van Gaal over hen had gezegd tegen het vrouwenteam bij het vertrek naar Japan. Ik heb nieuws voor de spelers: wij waren niet blij met hun optreden tijdens het EK. Genoten heb ik van Van Gaals interview met L’Équipe. Laat het maar aan hem over om de Nederlandse kranten links te laten liggen. Louis heeft ons niet nodig en dat laat hij merken door de grootste sportkrant van Europa wel te woord te staan. Zijn interessantste uitspraken: bij de uitblinkende landen op het EK was teamgeest belangrijker dan het individuele talent. Van Gaal nam alvast een voorsprong op zijn aanstaande benoeming tot bondscoach. Hij zou het graag doen, zei hij. Toch weet ik het nog zo net niet. Gudde en Hoogma hebben ‘huiswerk’ meegekregen. Het is maar de vraag of ze in staat zijn om dat op tijd af te krijgen.

9 juli: een 8 voor Declan Rice

In de rust wilde presentator Sjoerd de Engelsman Sterling vervangen, verlokt tot die opinie door een herhaald en smalend ‘op dit niveau’ van analist Wes. Op dat niveau liet je een bal niet onder je hak doorgaan. Presentator ­Lineker zei woensdagavond over Sterling: “Een van de beste prestaties die ik ooit heb gezien van een speler in het shirt van Engeland.” Stunning, voegde hij eraan toe. Ik zat met een probleem: wie moest ik geloven? Presentator Sjoerd of presentator Lineker? Ik koos ten slotte, na rijp beraad, toch maar voor Lineker, mede omdat ikzelf Sterling ook bewonderde ‘op dit niveau’. Er was dit toernooi veel kritiek op het middenveldkoppel, ‘het blok’, bestaande uit Phillips en Rice. Ik kon de teleurstelling over het gebrek aan creativiteit volgen. Aan de andere kant speelde Rice tegen Denemarken een vlekkeloze wedstrijd. Op dat niveau.

8 juli: een 9 voor Roberto Mancini

In de jaren dat wij onze spijkerbroeken van ­Fiorucci kochten in Italië, begon Mancini voor Sampdoria te spelen. Ik wed dat hij toen al die broeken van Fiorucci links liet liggen en de ­zijne kocht in een winkeltje in een steeg aan de haven van Genua, dat zijn eigen handgemaakte merk voerde, bestemd voor een zeer select groepje jongens. Ook toen dinsdag het middenveld van Italië het aflegde tegen Busquets en de jonge Pedri, die beiden hun beste wedstrijd speelden – Pedri de beste van zijn carrière, Busquets zijn beste in jaren – bleef Mancini zo cool als een adolescent in de ijssalon van Caruggiu, vlak bij het spijkerbroekenpaleis, waar ze zelfs neerkeken op de jeans van Tramarossa. Naast hem Evani, de assistent met de snor, die niemand gek maakte. Toen het op penalty’s aankwam, wisten we allemaal wie de koelste zouden blijven.

7 juli: een 5 voor Aleksander Ceferin

Waarom heeft het voetbal zo’n moeite met een begrip als chic? De voorzitter van de Uefa, Ceferin, heeft de eerstehulpmensen die Christian Eriksens leven hebben gered, uitgenodigd voor de wedstrijd Engeland-Denemarken. Tot zover alles oké. Ook kreeg Eriksen zelf de uitnodiging. Waarom in hemelsnaam probeert die Sloveense advocaat marketing te bedrijven over het hoofd van iemand die nog moet verwerken dat hij dood is geweest? Stel je voor: een beeld van Eriksen op het grote scherm, en heel Wembley ‘ontploft’ zou Frank Snoeks zeker zeggen bij de aanblik van de herstellende patiënt. Dit gaat niet gebeuren, evenmin als Dylan van plan was naar Stockholm af te reizen voor de uitreiking van de Nobelprijs voor Literatuur. Mensen die aan wereldroem lijden, hebben een fijne neus voor publicitaire stunts die over hun ruggen worden beraamd. De meester hierin was Cruijff.

6 juli: een 9 voor Pedri

In principe zou Italië van Spanje moeten winnen. Ze vallen aan, ze hebben Donnarumma, fantastische verdedigers van wie Chiellini de show stal tegen België en Bonucci is een adjunct die iedere directie zich zou wensen, ze spelen als een team, ze hebben in Chiesa, Insigne en Barella talentvolle voetballers, alleen: ze missen Spinazzola, de grote motor op links, het buitenblad van Pogaçar, voorzien van de dribbel van Doku. Zijn vervanger Emerson Palmieri, een Braziliaanse oriundo, is niet zo goed als de linksback van Roma. Aan de andere kant: hoe goed is Spanje? Bestaat het echte Spanje nog wel? Of is het echte Spanje net zo ver weggezakt als het echte Oranje? Wij hebben inderdaad Frenkie de Jong en zij hebben de vijf jaar jongere Pedri, de middenvelder om wie alles draait. Slaagt Pedri erin Jorginho te overklassen? Eerst zien dan geloven. 

5 juli: een 9 voor Harry Maguire

Zou Harry Maguire, de bezielende aanvoerder van het Engels elftal die tijdens dit EK al twee keer een van de, zo niet de beste speler van zijn winnende team was, weten dat er in Nederland met de eretitel van analist geridderde straatjongens, voorheen profvoetballers die er tijdens hun carrière niet zelden met de pet naar gooiden, er de gewoonte van maken hem uit te lachen? Dat ze hem een ‘tractor’ noemen, of een voetballer met de ‘draaicirkel van een vrachtwagen’, origineler komen ze niet uit hun woorden, gespeend van het respect dat Maguire, een van de drie beste centrale verdedigers ter wereld, zou verdienen. Nee, Harry weet dat niet. Die Nederlandse oud-voetballers zijn internationaal niet relevant, zoals het hele Nederlandse voetbal zijn relevantie aan het verliezen is terwijl de mensen die dat zouden moeten oplossen, daarvoor alle talent missen.

3 juli: een 8 voor Gareth Southgate

In sommige opzichten heeft Southgate iets weg van Bert van Marwijk. Hun middenveldbezetting is er een van. Phillips speelde een geweldige wedstrijd tegen Kroatië en wie was verbaasd over de volgende tweet? ‘Sterling maakte het doelpunt, maar kunnen we het hebben over de prestatie van Kalvin Phillips? Absoluut beestachtig op dat middenveld. Onderscheppingen en verbindingen tussen de linies. Kan ballen.’ Ondertekend door Nigel de Jong. Phillips is gekoppeld aan Declan Rice, een double pivot à la het duo Van Bommel/De Jong in 2010. We roepen natuurlijk allemaal om creativiteit, gewend aan Pogba, De Bruyne en Modric als we zijn. 

De coach van Engeland wijst op nul tegentreffers en haalt zijn schouders op. Desondanks kan hij niet ontkennen dat het verschil tegen Duitsland werd gemaakt door een onorthodoxe voetballer met de afgezakte kousen van Mario Corso, invaller Jack Grealish. Hij begon met twee domme ballen en speelde toen Luke Shaw aan. Er volgde een assist van de wingback, hij wel, en het afmaken van Sterling, voor zijn derde. Even later legde Grealish een bal net niet goed genoeg in de nek van Kane. De falende spits vond de soepelheid in zijn spieren terug en scoorde met een tegennatuurlijk teruggedraaid hoofd. Ik wil het nog hebben over Raheem Sterling, wiens vader werd vermoord op Jamaica toen hij twee was. Sterling, een van de grote slachtoffers van het ingebedde racisme van het zogenaamd verenigde koninkrijk. Sterling die als jongetje zijn moeder hielp met het schoonmaken van hotel-wc’s. Toen hij een huis voor haar kocht, schreven de tabloids dat hij een big spender was, die het breed liet hangen. 

In het legendarische interview in The Players Tribune uit 2018 staat dit: ‘Als mensen over de badkamer in het huis van mijn moeder willen schrijven: we maakten wc’s schoon in Stonebridge en ontbeten uit de snoepautomaat. Ze kwam naar dit land met niets en volgde een opleiding, terwijl ze bedden opmaakte en badkamers . Nu is ze directeur van een verpleeginstelling. En haar zoon speelt voor Engeland.’ Veel ontroerender wordt sportjournalistiek niet. O ja, wat ik wilde zeggen: ik hoop dat Engeland vanavond wint van Oekraïne en dat Raheem Sterling zijn vierde doelpunt maakt.

3 juli: een 9+ voor Paul Pogba

Enigszins teleurstellend was het intens burgerlijke commentaar van Van Basten op het dansje van Paul Pogba, nadat hij een van de mooiste doelpunten van het toernooi had gemaakt. “Zeur niet, saaineus,” luidde mijn welbespraakte reactie. Liever had ik gezien dat hij de lof van Pogba bezong, wat hij wel deed, maar als jurylid van een danscompetitie deed hij er afbreuk aan. Pogba was niet alleen de beste speler van Frankrijk en, samen met De Bruyne, van dit toernooi. Hij is ook de belangrijkste tactische adviseur van Deschamps en het ‘verlengstuk van de trainer op het veld’. Daarom is Solskjaer zo’n slechte coach. Die ziet dat allemaal niet in Pogba. Hij negeert zijn grootste kwaliteiten.

3 juli: een 4 voor Nico-Jan Hoogma

De directeur betaald voetbal hoopt op een trainer met het ‘aura van Koeman’. Ik hoop op een nieuwe directeur betaald voetbal, die dit soort domme dingen voor zich houdt. Frank de Boer was zo groot en zo moedig, zo grootmoedig, om de eer aan zichzelf te houden. Deze Hoogma is een plucheklever van wie we nog lang niet af zijn.

2 juli: een 8 voor Rudi Garcia

Dit is een argument dat je vaak hoort: ‘Wij hebben een van de beste trainersopleidingen ter wereld, dus waarom een buitenlandse bondscoach?’ O ja? We hebben hier geen Argentijnen als Pochettino, Bielsa en Simeone, geen Fransen als Garcia en Galtier, geen Spanjaarden als Guardiola, Lopetegui, Emery en nog veel meer, geen Italianen als Ancelotti, Mancini, Allegri en veel meer, geen Duitsers, geen trainers die in grote competities werken en die Europese bekers winnen. De enige Nederlandse trainer bij een topclub is Koeman en we weten hoe wankel zijn positie is. Dus waar komt dat zelfvertrouwen toch vandaan? Stamt het uit 1974, op een prestatie van 47 jaar geleden, gedragen door het genie van de beste speler van de wereld? Kijk naar de foto van Hoogma, die met de pers praat met zijn handen zijn zakken. Dat is nu ons niveau.

1 juli: een 8 voor Louis van Gaal

Het gaat om herstelwerkzaamheden, niet om een visie. Op zieners zit in het voetbal niemand te wachten, wat niet de reden is om af te zien van niet-ziener Henk ten Cate. De journalisten die voor hem pleiten, hebben maar één motief: hun roddelemmer plaatsen onder zijn lekken. Henk lekt als een vergiet. Zelf zag ik het liefst een beschaafde buitenlander, maar Nederland is nog niet klaar voor het buitenland. Dus is Louis van Gaal de enige optie. En stuur Nico-Jan Hoogma alsjeblieft niet op hem af, al volbrengt hij de tocht van hier tot Portugal knielend. Een knielende Hoogma wuif je weg. Er is er maar één naar wie Van Gaal zou luisteren en dat is de voorzitter van de KNVB, de hoogste in rang: Marianne van Leeuwen. Ik geef haar een kans. Louis is ‘goed met vrouwen’.   

30 juni: een 9 voor Luka Modric

Ik zag Griekspoor spelen tegen Zverev op Wimbledon en ik dacht: ‘Griekspoor lijkt het Nederlands elftal wel.’ Dit is ons toekomstbeeld. Dafne Schippers in Tokio? Ze lijkt het Nederlands elftal wel. Epke Zonderland die zevende wordt in het Ariake Gymnastics Centre? Sprekend het Nederlands elftal. De ongestuurde vier zinkt naar de bodem in de baai van Tokio? Reddeloos en stuurloos als het Nederlands elftal. Het vrouwenhandbalteam sneuvelt in het Yoyogi National Stadium? Ik dacht aan de Nederlandse voetballers. Dat Hoogma gewoon blijft zitten? Even slecht zelfbeeld als Memphis. Gudde? Maarten Stekelenburg tegen de Tsjechen. Het beeld dat me zal bijblijven van maandagmiddag was hoe de aanvoerder van Kroatië, Luka Modric, zijn team toesprak. Leiderschap in optima forma. We hebben hem uitgelachen toen Frenkie hem dolde. Bij dezen maak ik mijn excuses. Luka is nog steeds de grootste van de twee.

29 juni: een 4 voor Memphis Depay

Balverlies past bij Memphis Depay als de bliksem die de onweersbui van deze middag voorafgaat. Laatst zei Sam Planting dat alle grote aanvallers meer dan gemiddeld balverlies lijden. Daar zit iets in. Risico nemen vergroot de kans op winst en ook op verlies. Als Malen die bal erin had gestift, zou Memphis weer een assist hebben kunnen aanvinken. Malen miste en dus had Depay wel veel balverlies en nul rendement. Als iemand een wissel had verdiend, was hij het. Frank de Boer is geen coach als Van Gaal, die zoiets aandurft. Ronaldo nam op alle EK’s die hij speelde 28 vrije trappen zonder succes. Geen coach zei: ‘Kappen met die onzin.’ De corners en vrije trappen van Depay zijn ook om te huilen. Zelfs van rechts moet en zal hij ze nemen. Narcisten stralen uit dat niemand kritiek op hen uitoefent.

28 juni: een 4 voor Frank de Boer

De naam van Dick Advocaat moet miljoenen keren zijn gevallen bij de wissel van Malen voor Promes. Malen die sneller was dan de Tsjechische verdediging. Promes die ‘scoort in Rusland’ is een sinterklaasmythe waarin alleen De Boer gelooft. Advocaat haalde zijn beste man Robben eruit, een wissel die hij nog steeds verdedigt. Ik vond het vervangen van Malen nog erger dan het inbrengen van die Promes. En toen kregen we in de 72ste minuut tot overmaat van ramp ook Weghorst nog voor de kiezen, die allang had laten zien dat dit niveau voor hem nog minder is weggelegd dan voor de rest. Dit is dus de zoveelste nederlaag van het Nederlands elftal die we nog lang zullen moeten meetorsen. Hoeveel kinderen zijn gisteren snikkend naar bed gegaan, zoals mijn dochter na Brazilië-Nederland in 1998? Ik ben dat nooit vergeten.

26 juni: een 6 voor Didier Deschamps

Coaches gokken soms ook maar een slag in de rondte. Deschamps besloot tegen Portugal Pogba en Kanté te laten controleren en Tolisso aan de rechterkant te posteren in een 4-2-3-1 opstelling. Dat liep voor geen meter. Door een stom toeval kwamen er veel meer creatieve impulsen in het team toen er twee linksbacks geblesseerd raakten: eerst Hernandez aan zijn knie, waarna zijn vervanger Digne het zeven minuten volhield: pijn aan een kuit. 

De linksbacks waren op. Wat nu? De coach zette Rabiot er neer, een middenvelder. Deze gelegenheidsback had binnen vijf minuten meer invloed op het spel van de Fransen dan de twee specialisten voor hem. Vervolgens zette Deschamps Coman op de plek van Tolisso, wat ook een verbetering betekende. Toen zagen we maar weer dat tactiek weliswaar een rol speelt, maar niet zo’n belangrijke als het individuele voetbaltalent.

In de 10de, de 15de en de 45ste minuut stuurde ­Pogba het sprintwonder Mbappé de diepte in, wat net voor rust een redelijk onterechte penalty opleverde. Twee minuten na rust delfde Pogba weer zo’n goudklomp op uit de Hongaarse gifgronden, die hij genereus aan Benzema schonk. Diens rechtervoet schoof de bal in de verre hoek. Een kwartier voor tijd legde Pogba een Portugees in de luren en schoot hij een zekere winnaar binnen. De keeper duwde hem tegen de paal. 

Naast Pogba schitterde N'Golo Kanté, die een andere uitblinker tegenover zich vond: de Portugees Renato Sanches, weer een speler van Lille met een dikke transfer in het verschiet.

26 juni: een 8 voor Frenkie de Jong

Geef Frenkie de bal, alsjeblieft, geef Frenkie de bal. Ook tegen de Tsjechen: geef Frenkie de bal. Mochten ze De Roon vrij laten, geef Frenkie de bal, Marten, ook al staat hij gedekt. Ze hebben één redelijke middenvelder genaamd Soucek die voor West Ham speelt. Oké, die andere, Jankto van Sampdoria is 10 miljoen waard, maar Frenkie 80. Dus geef Frenkie de bal, mensen.

Geen kwaad woord over Frenkie de Jong die bezig is de wereldtop te beklimmen, net zo gemakkelijk als Hillary ooit de Mount Everest. Er resten nog een paar obstakels: Frenkie moet meer assists geven en vaker scoren. Zie bijvoorbeeld: Pogba. Die loert de hele wedstrijd op het moment waarop hij een killer pass kan versturen. Intussen neemt hij geen risico’s en speelt vaak de dichtstbijzijnde speler aan, meestal Kanté.

Drie of vier keer per wedstrijd ziet hij het kleinste gaatje en verstuurt hij een raket met warmtedetector die de hitte van de voeten van Benzema of Mbappé opzoekt. Frenkie moet, het klinkt raar, zijn baatzucht ver­groten. Hij en het team hebben behoefte aan zijn egoïsme. Hij zal inhaliger moeten worden, meer op zoek naar eigen succes.

Dus als Memphis zich teruglopend aanbiedt aan de linkerkant: níét geven die bal. Wijzen dat hij zich vrij moet lopen, dat hij het strafschopgebied in moet. Dán de bal geven. Wijnaldum gaat vanzelf diep. En als hij gaat sprinten: wachten! Wachten totdat hij in scoringspositie is voordat hij de pass gaat geven. Dat Frenkie vanaf 18 meter vaker moet schieten, weet hij zelf ook wel.

26 juni: een 8 voor Rui Patrico

Mijn team van het toernooi tot zover:
Keeper: Rui Patricio;
Achter: Spinazzola, Maguire, De Vrij, Meunier;
Midden: De Bruyne, Kanté, Pogba, Kimmich;
Voor: Damsgaard, Lukaku.

25 juni: een 8 voor Cristiano Ronaldo

Twee momenten staan me bij uit de wedstrijd ­Portugal-Frankrijk. Meer om eerlijk te zijn, maar daarover schrijf ik morgen. Toen Benzema zijn penalty had benut, liepen hij en Ronaldo samen naar de middenstip. Ze hadden elkaars hand vast en spraken als vrienden. Hetzelfde gebeurde bij het ingaan van de rust. Er was een zichtbaar bewijs van vriendschap en respect. Dat heb ik al zo vaak gezien, ook bij collega-voetballers die elkaars concurrenten zijn bij Nederlandse clubs. Zodra ze elkaar tegenkomen, bij Jong Oranje bijvoorbeeld, zitten ze in hetzelfde schuitje van stress, eerzucht, blessures en transfers, handgelden en salarissen. Elke rotopmerking van mensen wier verdien­model het maken van rotopmerkingen is, vergroot de solidariteit tussen de spelers. In die zin hebben cynici een zeker nut: ze verkleinen het cynisme bij hun slachtoffers. Onder voetballers is het gezamenlijke schouderophalen een manier van leven.

24 juni: een 6 voor Harry Kane

Engeland was solide, Grealish en Saka blonken uit en Kane deed niets om te laten zien dat hij de duurste speler van Engeland is. Waarom zou Manchester City honderd miljoen betalen voor deze aanvaller, die zich steeds verder terugtrekt naar de positie van Dennis Bergkamp? Maar Kane is geen Bergkamp, hij heeft geen finesse. Hij is een botte spits, een Engelse middenvoor zoals Steve Bull er een was in 1990. Dit neem ik terug. Wie herinnert zich niet de wedstrijd Manchester United-Tottenham Hotspur, waarin het duo Kane-Eriksen voor het eerst schitterde? Wat er het afgelopen jaar met Kane is gebeurd, snap ik niet. Van die levensgevaarlijke spits met zijn dodelijke, snelle schot is alleen een harde werker over, weliswaar tegen de Tsjechen iets beter dan in de eerste twee poulewedstrijden, maar heel ver weg bij die voetballer van honderd miljoen.   

23 juni: een 6 voor Ryan Gravenberch

Mensen bekijken het voetbal vanuit hun eigen karakter, ervaring en oogopslag. De ‘gezaghebbende’ dagelijkse sportkrant van Frankrijk schaarde het spel van Daley Blind, evenals dat van Depay, onder het kopje ‘tops’. Theo Janssen, de trainer van de A1 van Vitesse, waarschuwde Nederland voor het laatst: “Blind gaat dit never nooit belopen met ruimte in zijn rug.” Afellay viel hem somber bij. Aan de ene kant is het toe te juichen wanneer een oud-prof geen blad voor de mond neemt, aan de andere kant denk ik: ‘En jullie dan? Verdedigden jullie altijd plichtsgetrouw mee? Of liepen de middenvelders in files weg uit jullie gebogen ruggen?’ Als iemand kon worden beschuldigd van een gebrek aan speldiscipline, was het Gravenberch, door de Volkskrant bejubeld voor zijn creatieve impulsen. Ik zag ze niet. Wel zie ik De Roon zondag graag terugkeren als broodnodige controleur.

22 juni: een 8 voor Donyell Malen

Zo ontspannen als De Roon naar het optreden van Ryan Gravenberch zal hebben gekeken, wiens energieniveau zacht uitgedrukt te wensen overliet – Ten Hag zou hoorbaar tot voorbij Abcoude zijn stem hebben verheven – zo bezorgd moet Weghorst naar de prestaties van Malen hebben gekeken. Hij gaf één volle assist en één one touch pass die een assist had moeten worden, zo’n gouden lepel kaviaar toverde hij op Memphis’ bord. Maar Memphis schoot op de keeper en Wijnaldum scoorde uit de rebound. Somber keek Wout naar zijn schoenen waaruit kaviaar nooit tevoorschijn was gekomen, tenzij haringkuit. Intussen ontging ons door al die personele plussen en minnen heen bijna het sublieme spel van Daley Blind die aanvallen onderbrak en lange ballen aan de voorhoede cadeau deed waarvoor ze te weinig respect opbrachten. Ten slotte viel Gakpo veelbelovend in en schoot Wout op de lat.

21 juni: een 8 voor Robin Gosens

Een commentator die zich vanaf nu voorzich­tiger zal uiten, is Joep Schreuder van de NOS. Voor de wedstrijd Portugal-Duitsland zeek hij het Duitse elftal grondig af, ondanks die goede tweede helft tegen Frankrijk. Met name linksback Robin Gosens van Atalanta kon er niks van. Ik kijk even in L’Équipe en in The Guardian en zie dat Gosens de Man van de Wedstrijd was. Hij was betrokken bij drie doelpunten, waaronder een assist en een schitterende kopgoal. Zelf was ik ervan overtuigd dat Frankrijk, gezien de eerste helft tegen de Duitsers, over ­Hongarije ging heenlopen. Pogba zou zijn zegetocht voortzetten. Het liep anders. Hij deelde het cijfer 3 met Benzema en ­Rabiot. In cafétermen: Pogba raakte geen pepernoot, Frankrijk viel vies tegen. Duitsland zou zomaar kunnen doorlopen naar de finale. Het EK is een werveling von himmelhoch jauchzend zum Tode betrübt.

19 juni: een 8 voor Georginio Wijnaldum

Wie we tot nu toe hebben zien schitteren: 1) Paul Pogba; 2) Kevin de Bruyne; 3) Frenkie de Jong. Daaronder Kalvin Phillips, Stefan de Vrij, Lorenzo Insigne, Joshua Kimmich en Andrij Jarmolenko, Wijnaldum en nog een stuk of drie Fransen. Ik las ergens dat het Nederlands elftal verdedigend niet goed genoeg is. Het is nooit goed of het deugt niet. In 2010 speelden we met Van Bommel en Nigel de Jong naast elkaar als noodzakelijke controleurs. Joris Mathijsen en Johnny Heitinga waren de centrale verdedigers. Alsof dat een beter centrum was dan De Vrij-De Ligt-Blind. Het is juist achterin dat de zaak tegen Oostenrijk goed functioneerde. Vooral De Vrij speelde tactisch uitstekend door voortdurend de positie van Dumfries op rechts adequaat over te nemen. Daarnaast dekte hij effectief door op het middenveld wat helaas niet steeds tot voortzetting van het bal­bezit leidde, evenmin als de zes intercepties in de eerste helft van De Roon genoeg rendement opleverden.

Dit bedoelde Frank de Boer na afloop. Kennelijk had hij De Vrij geïnstrueerd zich na rust iets behoudender op te stellen zodat die minder fanatiek doorstootte naar het middenveld. Het probleem schuilt niet achter- maar voorin. Weghorst heeft nu genoeg laten zien om te weten dat hij kampt met het peterprinciple, doorgeschoven tot de positie die één trede te hoog blijkt. Memphis is uit vorm wat deels kan liggen aan een verlammende ambitie, deels aan Weghorst. Niet voor niets was zijn beste actie het diep sturen van Malen, twee minuten na diens invallen. Heel tekenend was dat Frenkie de Jong drie minuten na rust Dumfries aanspeelde in plaats van de zich op links aanbiedende Depay. Frenkie had even geen zin in het onvermijdelijke balverlies. Intussen dieselde Wijnaldum onvervaard en onverstoorbaar door van achteren naar voren en terug, technisch volmaakt, stabiel en elegant als een Streamliner van Union Pacific. Leonardo, de technisch directeur van PSG, zal ‘koopje’ hebben gestempeld op het glimmende voorhoofd van zijn transfervrije aanwinst. 

19 juni: een 9+ voor Kevin De Bruyne

Over een tekortschietende verdediging gesproken: Alderweireld-Denayer-Vertonghen brachten er in de eerste helft tegen de ‘ontketende Denen’ niets van terecht. Denayer, bij Lyon een toonbeeld van geconcentreerde betrouwbaarheid, dacht in de tweede minuut een balletje buitenkant rechts in te spelen op Tielemans. Het gevolg was een Deens doelpunt. De Belgen faalden alom, even ongeïnspireerd als Kiki Bertens in de eerste ronde van Roland Garros.

In de tweede helft kwam De Bruyne, wat vanaf nu een staande uitdrukking kan worden om een ommekeer ten goede mee aan te duiden. Na een teleurstellend voorgerecht komt een prachtige hoofdschotel: ‘In de tweede helft kwam De Bruyne.’ Een chemotherapie slaat plotseling aan: ‘In de tweede helft kwam De Bruyne’. Op het strand begint om drie uur de zon te schijnen: ‘In de tweede helft kwam De Bruyne.’ Gratis aangeboden aan Filip Joos, sterverslaggever van de Belgische televisie.

19 juni: een 8+ voor Denzel Dumfries

Dumfries laten staan tegen Noord-Macedonië, evenals De Vrij, De Roon, De Jong, Stekelenburg, Wijnaldum en Van Aanholt. De Ligt rust geven, Blind ook, Depay even tegen zichzelf beschermen, Malen in de basis en bij een achterstand alle bankzitters inbrengen onder het reeds vertrouwde motto: ‘In de tweede helft kwam De Bruyne’. 

18 juni: een 9 voor Frenkie de Jong

Ik kies voor de positieve benadering. Memphis afzeiken kunnen we allemaal. Frenkie de Jong was nog geen De Bruyne, die in de tweede helft tegen Denemarken heel België op sleeptouw nam, inclusief de files op de Ring van Antwerpen, maar zo’n solo als die van Frenkie tussen vijf Oostenrijkers door in de eerste helft, bezat de subtiliteit van het proza van Nescio. Memphis ­miste een kans alsof hij Dumfries was en Dumfries scoorde alsof hij Memphis was. De slecht spelende Depay schoot er wel een penalty in en stuurde Malen diep als een volbloed De Bruyne. Ik ga nu stoppen met vergelijken, maar niet dan nadat ik De Ligt de Nederlandse Cannavaro heb genoemd en De Vrij de nieuwe Chiellini. Frenkie de Jong daarentegen was onvergelijkbaar. Hij lijkt te groeien in het toernooi met zijn flonkerende voetbal dat overstroomde van oorspronkelijkheid.

17 juni: een 9 voor Paul Pogba

Pogba vocht tegen Duitsland twintig duels uit, veroverde twaalf keer de bal en onderschepte drie keer een Duitse pass. Dit zijn slechts de droge cijfers van het bezemende werk dat hij verrichtte. Er kwamen staaltjes aan voetbalkunde en klasse bij die we dit toernooi nog niet hadden gezien, zoals ‘de pass’ op Hernandez en die op Benzema, beide reeds opgeslagen in het Grote Boek. Zelden zal Toni Kroos zo overspeeld zijn als tegen Pogba. Kroos sprak van geluk dat zijn ondergeschiktheid slechts een uur duurde, toen had Pogba het wel gezien allemaal. Wat een fantastische voetballer is hij, deze parel voor de zwijnen van Manchester. Kanté kreeg gelijk met zijn boutade over de hype van de Franse voorhoede. Alsof ze geen middenveld hadden, zei hij. Dit middenveld gaat de Europese titel veroveren: Pogba, Kanté en de verrassend doortastende Rabiot.

16 juni: een 8 voor Kalvin Phillips

Dankzij de EK-spelerslijst van The Guardian weet ik nu dat Kalvin Phillips’ bijnaam ‘de Yorkshire Pirlo’ luidt. Vermoedelijk schuilt daarin evenveel ironie als in ‘de witte Socrates’, de bijnaam van Arnold Scholten die alleen door Arnold Scholten zelf serieus werd genomen. Phillips is geen Pirlo, eerder een Verratti gezien zijn energie. Hoewel de lichaamsschijnbeweging die aan zijn assist op Sterling voorafging, trekken van een verborgen talent blootlegde. Frank Rijkaard kon dat ook: op het oog was hij een robuuste verdediger, maar voorzien van een arsenaal aan schijnbewegingen waarmee hij tijdens zijn loopbaan helaas te zuinig is geweest. Ondanks duidelijk zichtbare tekortkomingen, won Engeland gemakkelijker van Kroatië dan de 1-0 stand deed vermoeden. Dat deden ze dankzij het verrassende optreden van Phillips en het talent van Foden en Mount. Nu Harry Kane nog even aan de praat zien te krijgen.

15 juni: een 8+ voor Stefan de Vrij

‘In de nabeschouwing viel zijn naam niet,’ zei ­Pieter Zwart aan het begin van een lezenswaardig artikel over Stefan de Vrij. Dat viel wel mee. Een half uur na de wedstrijd werd het spel van De Vrij geloofd in de Hard graspodcast en Sjoerd Mossou wees op zijn uitblinken in een postmatch tweet met tegen de 1300 likes. Maar als VI Pro de credits graag wil, hier zijn ze. De Vrij was goed, Zwart zegt het. De vraag is: wat moet de bondscoach veranderen aan de verdediging? Het antwoord kan luiden: niets. Laat De Ligt tegen Oostenrijk nog even bijkomen van zijn liesblessure en wacht met het vervangen van Timber totdat de grote landen zich aandienen. Timber kan de ervaring goed gebruiken. De Vrij laat zien dat hij ook zonder De Ligt overeind blijft. Vingers in de neus.

14 juni: een 4 voor Aleksander Ceferin

Wat hypocrisie betreft hebben we dit weekend een nascholing gehad van CDA-bobo’s die zich zogenaamd bekommerden om het lot van Pieter Omtzigt. De Uefa had opgelet en was er als de kippen bij om de beslissing de wedstrijd Denemarken-Finland voort te zetten, af te schuiven op de wens van de spelers, daartoe ­aangespoord door Christian Eriksen. De Uefa had slechts oog voor materiële belangen, sponsorcontracten en speelschema’s. De spelers hadden nooit in de positie mogen komen waar ze zo doortrapt in werden geschoven. Het was een grof schandaal dat het CDA van het internationale voetbal, geleid door de Sloveense Sywert van Lienden, niet onmiddellijk na het angstwekkende ongeluk met Eriksen en zijn vervoer naar het ziekenhuis besloot om de wedstrijd te schrappen. Het waren spelers als Kjaer en Lukaku die wel over de empathie beschikten waaraan de geschrokken kijkers behoefte hadden.

12 juni: een 9 voor Phil Foden

Kan België het nog een keer laten zien? Of zijn ze te oud en heeft bondscoach Martínez verzuimd op tijd nieuw bloed toe te dienen? Durfde hij het niet aan om de boodschapper te zijn die Vertonghen zijn pensioen aankondigde? ‘Wie vertelt het Jan?’ was de vraag waarvoor tallozen wegdoken. Belgen staan diametraal tegenover het conflictmodel, dat is bekend. Duitsland is ook oud. Die duwen Hummels en Müller als Heintje Davids het podium weer op.

Waarom noemt niemand Engeland? Bij de bookmakers in hun eigen land staat Engeland bovenaan in de weddenschappen. Ik vraag me af of hetzelfde geldt voor Frankrijk bij de Franse bookmakers. Het is vreemd dat waar geld en hebzucht regeren, het chauvinisme meebeslist. Niet dat ik Engeland kansloos acht voor de titel. In Rusland stonden ze mooi in de halve finale tegen de Kroaten.

Van de Engelse basisspelers verwacht ik er een stuk of zes opnieuw in het team. Wie er niet bij waren toen? Mount, Foden, Grealish, Shaw, Sancho, Saka, allemaal spelers met veel meer talent dan Lingard, Delph, Welbeck, Cahill, Rose, Dier en Ashley Young die er toen nog bij waren. We missen er eigenlijk maar één: Vardy. Als je hem niet meeneemt, laat je diepgang en doelpunten thuis. Gareth Southgate heeft een groot reservoir aan klasse om uit te putten, te groot voor de lieve vrede misschien. 

Ik gok op een voorhoede met Kane in de spits en Mount en Foden om hem heen. Het Tuchelmannetje Mount ontwikkelt zich sterk, dit kunnen we niet ontkennen. Foden gaat nog harder vooruit. Hij heeft de lullige Mbappé-achtige manier van schieten, waarbij de bal als het ware tegen de grond wordt geduwd. Toch gaat die bal er vaak in, ook al komt de wreef er nooit meer aan te pas. Schieten is schuiven geworden.

Met zo veel balgevoel in het elftal ligt een basisplek voor de onelegante loper Henderson voor de hand. En over wingbacks gesproken: Trippier heeft een in Madrid opgepoetste voorzet in huis waarvan Dumfries mag dromen. Is Engeland niet gewoon een geheime favoriet voor de titel?

12 juni: een 5 voor Olivier Giroud

Twee keer scoorde Giroud tegen Bulgarije: één keer na een voorzet van Pavard en een keer op een mooie pass van Ben Yedder. De topscorer beklaagde zich over Mbappé, van wie hij de bal vaker had willen hebben. ‘Loop je vrij, ouwe,’ zou ik zeggen. Dat Benzema alle ballen krijgt van zijn vriend is ook een gevolg van het feit dat hij permanent in beweging is. Zijn loopacties vormen de basis van zijn doelpunten. Als Giroud opstaat tegen Mbappé, kent hij zijn plaats niet. ‘Daar is de bank, broer. Zit!’ 

12 juni: een 8 voor Memphis Depay

Als Memphis het liefst in de spits staat, zet hem dan in de spits. Bij PSV komt Malen toch ook van links? Niet dat ik meefluit in het donkere bos van de Malenreligie. Er zijn geen aanwijzingen voor een hoger rendement dan dat van Weghorst. Het verschil tussen hen is dat Wout eruitziet als een cafévoetballer en Malen de elegantie van een danser heeft. Daarmee verleidt hij de fans en de pers. Nog niet met het rendement van de Nederlandse Giroud, die overigens bij een wissel wel het ongevaccineerde mondje moet houden. Anders wordt het wieberen, Woutje.

11 juni: een 8 voor Yannick Carrasco

In de bijlage ‘Kijken als een Kenner’ van de Volkskrant belicht Sam Planting de ‘wingback’ zoals belichaamd door de Belg Carrasco van Atlético Madrid. In het 5-3-2 systeem moet Carrasco zich voor België het schompes lopen van ach­teren naar voren en weer terug. De eerste die ik me herinner in die functie was Gaizka Mendieta van Valencia. Niet alleen beschikte de rechtshalf over veel conditie, ook haalde hij twee Champions Leaguefinales met behulp, naar verluidt, van de befaamde ­wielerdokter Fuentes. (Weetje: Didier Deschamps beëindigde zijn spelersloopbaan in 2001 bij Valencia.) Als wingback moet je een enorme conditie hebben. Toen Van Gaal Mendieta naar Barcelona haalde als loper voor ‘de hele rechterflank’, was de wingback zijn conditie en of dokter Fuentes kwijt. Van Gaal had een kat in de zak gekocht, een loper zonder longen. Carrasco heeft die conditie wel.

10 juni: een 8 voor Paul Pogba

Met tiki-takavoetbal werden combinaties bedoeld waarbij Iniesta en Xavi nauw betrokken waren. Vooral de eerste zag openingen die voor ons in dode hoeken stokten. Frankrijk raakte de bal tegen Bulgarije bij voorkeur ook één keer, maar in hun onetouchvoetbal zat meer diepte. Ze beschikten in Mbappé en invaller Dembélé over de twee snelste spitsen van het toernooi. De grote kracht van dit elftal is spelvreugde. Pogba voetbalde in Parijs puur voor zijn plezier. Als Pogba lacht, schittert Frankrijk. Het was mooi om N'Golo Kanté uit zijn slof te horen schieten toen het over de grote talenten in de Franse voorhoede ging. Alsof ze geen middenvelders hadden, schamperde de toekomstige winnaar van de Gouden Bal. Hij doelde natuurlijk op Pogba en op de relatief nieuwe ster Tolisso. En fluisterend op zichzelf. Bijna durfde hij hardop zijn naam te zeggen.

9 juni: een 8 voor Donny van de Beek

Hoe is het mogelijk dat terwijl Van de Beek geruisloos verdwijnt uit het publieke domein, Weghorst zich ontpopt tot een nieuw idool? Zo’n ruraal type dat dezelfde populariteit oogst als Caroline van der Plas. Je kijkt ernaar als een bezienswaardigheid, waarvoor je op de kermis geen cent zou overhebben. Vernederend dat de bondscoach geen vervanger oproept voor Donny. Alsof hij wil zeggen dat zijn afwezigheid weinig uitmaakt. Ik ben eens in Nijkerkerveen geweest bij de familie Van de Beek. Het is een geruststellend idee dat hem daar een warme omgeving wacht in de ruime, comfortabele zitkamer, en bij behoefte aan stillere momenten zijn huisje in de tuin. Dat het hem dit seizoen niet heeft meegezeten, is een understatement. Wat ik hem vooral gun volgend seizoen: de onbevangenheid en het zelfvertrouwen waarmee hij ballen kon aannemen en scoren.

8 juni: een 9 voor Rinus Michels

In de podcast van Hard gras ging het even over de flauwe verwachtingen voor dit EK en dat het altijd het geval is. Ook zijn er meestal veranderingen op het laatste nippertje. Op 26 mei 1974 won het Nederlands elftal in Amsterdam met 4-1 van Argentinië. Centraal achterin stonden Strik en Israël. Op 15 juni, tegen Uruguay in de eerste WK-wedstrijd, waren zij vervangen door Haan en Rijsbergen. Michels was niet vies van aanpassingen vlak voor de deadline. In 1988 was er een oefenwedstrijdje een week voordat het EK begon. Ik stond langs de zijlijn te babbelen met Van ’t Schip, die op de linksbuitenplaats nauwelijks werd aangespeeld. Achter hem stond Vanenburg linkshalf. In de openingswedstrijd speelden ze 4-3-3 met die linkerkant. Kam­pioen werden ze met 4-4-2. Schip zat op de bank en Vanenburg stond op rechts. Michels kon improviseren.

7 juni: een 8 voor Stefan de Vrij

Mijn eerste lichtpunt heette De Vrij. Hij was verdedigend uitstekend en hij opende vlekkeloos, zoals in de 40ste minuut, met die bal over de hele op Wijndal en in de 81ste minuut op Van Aanholt. Het tweede lichtpunt was Daley Blind, die speelde als de routinier die hij is: soepel passend en zich geen seconde druk makend. Er wachtte hem nog een heel toernooi. Derde lichtpunt was het eeuwig groeiende rendement van Depay: doelpunt en anderhalve assist. Vierde lichtpunt: de fantastische, verlichte pass van Frenkie de Jong op Depay, die Weghorst liet scoren. Frenkie deed als Blind: hij spaarde longen en ledematen en maakte zich niet druk. Vijfde lichtpuntje: sterke tweede helft De Roon. Puntje van kritiek: soms denk ik dat Depay gewoon in de diepte zou moeten sprinten, in plaats van de bal in de voet te willen hebben.

5 juni: Een 5 voor Ibrahim Afellay

Vóór de wedstrijd Jong Oranje-Jong Duitsland zei Afellay dat Botman de ‘draaicirkel van een vracht­waogen’ had. De verslaggever liet zich er hoorbaar door beïnvloeden. Toen de Duitsers een fantastische, pijlsnelle aanval opzetten over zeven spelers, die vanuit de verdediging via het middenveld naar de van de linkerkant komende Nmecha leidde, wiens rechtervoet over een gevoelige buitenkant bleek te beschikken waar Wirtz gebruik van maakte voor de 1-0, zei de verslaggever: ‘Waar was Botman bij de ­eerste paal?’ Welnu, Botman stond links achterin opgesteld, dus hij had niks te zoeken bij de rechterpaal.

De toon was gezet. Botman, die dit seizoen vijftig wedstrijden speelde, kon niks goeds meer doen en dat deed hij dan ook niet. Ook bij de tweede goal van Wirtz zag hij er matig uit. Afellay was zo blij met zijn uitdrukking over die draaicirkel van een vrachtwaogen dat hij hem in de rust nog eens met nadruk herhaalde. Ibi speelde hard op de man. Als hij dat tijdens zijn carrière als voetballer vaker had gedaan, zou er misschien iets meer van terecht zijn gekomen.

Mag een analist een speler zo stevig aanpakken? Zeker, maar als de loopbaan van de analist in kwestie vragen oproept, bijvoorbeeld: hoe is het mogelijk dat Afellay vier seizoenen bij Stoke City onder contract stond en daarin slechts tot 49 wedstrijden kwam met 2 doelpunten op zijn conto en daarvoor in 4 seizoenen Barcelona 21 wedstrijden speelde waarin hij 1 keer scoorde, denk ik, doe eens rustig aan, jongen. De verbittering ligt er wel heel dik bovenop.

Mij deed de ongelijke strijd tussen Wirtz en Botman niet denken aan een vrachtwaogen, maar aan de duels tussen Van Basten en de toen ook 21-jarige Tony Adams in 1988. Gelukkig werd Adams in zijn actieve periode vier keer kampioen van Engeland en won hij drie keer de FA Cup. Botman kon niet op tegen Wirtz, maar zijn toekomst ligt daardoor niet in duigen.

5 juni: Een 7 voor Frenkie de Jong

Een half uur deed Frenkie, zoals afgesproken, mee tegen Schotland. Tijdens dat halve uur kwam hij veel te weinig in balbezit. Het systeem moet niet in cijfers worden uitgedrukt, maar worden opgebouwd rond de beslissende en beste voetballers. Dus zet De Jong op een plek en met een opdracht die hem zo veel mogelijk aan de bal brengt. Dat is namelijk zijn sterke punt: wat hij met een bal doet. We noemen dat voetballen. Depay handhaven in vrije rol: veel balverlies, maar hoog rendement. Timber inpassen, hoe dan ook. Stekelenburg op doel. Verder nog vragen? 

5 juni: Een 8 voor Didier Deschamps

In de loop der jaren is Deschamps meer naar de ­spelers gaan kijken dan zich te laten leiden door zijn aangeboren voorzichtigheid. Dat hij een verzoening met Benzema accepteerde, pleit voor hem. Het gevolg is een aanval van ongekende klasse: Mbappé-Benzema-Griezmann. Daarachter Kanté, Pogba en de opgebloeide Rabiot. Op de bank duizend extra mogelijkheden. Deschamps hoeft niet uit te gaan van een cijfersysteem, want het systeem van Frankrijk staat al decennia vast. Als Tolisso moet invallen, of Coman, of Lemar, hoeven zij alleen maar het kleurplaatje in te vullen. Zelf tekenen is ongewenst. Dat is wat de positie van De Boer zo zwaar maakt. Hij schetst nieuwe patronen, terwijl de oude nog niet zijn uitgegumd.

4 juni: een 6- voor Frank de Boer

Frank de Boer is, vind ik, een sympathieke vent. Er zijn harde trekjes zoals het niet bellen van afgevallen spelers of zomaar een keeper naar huis sturen, stammend uit de tijd dat bij Ajax hardheid de norm was. Zo is hij opgegroeid. Dus als Frank in zenuwen en vermoeidheid Promes verward met Menig omdat bij allebei een Q in hun voornaam prijkt en de laatste lettergreep klinkt als sie, heb ik met hem te doen. De redenering om 5-3-2 te spelen omdat leermeester Van Gaal dat in 2014 ook deed, is te volgen. Alleen zou Van Gaal De Ligt nooit links achterin zetten. Dat probleem wordt straks hopelijk opgelost door Blind. De Ligt en De Vrij schuiven stapje naar rechts. En uitblinker Timber dan? Zet hem rechtsback! Hij kan beter voetballen dan Dumfries. Of gooi die hele 5-3-2 eruit.

3 juni: een 8 voor Perr Schuurs

Wat kan het fijn zijn om een voetballer te loven in plaats van af te zeiken. Ik gun het Perr Schuurs van harte dat ik Perr Schuurs tegen Frankrijk vond uitblinken. Individuele sporters hebben altijd journalisten om zich heen die ze kennen, die met hen meereizen, voor wie het kraken van kritische noten schieten in de eigen voet betekent. Terwijl voor een aantal voetbalanalisten het kraken van die noten een verdienmodel is. Kiki Bertens bakte er niks van op Roland Garros. De kop boven het artikel daarover luidde: ‘Kiki Bertens is nog steeds in gevecht met zichzelf’. In het stuk stond: ‘Sinds de operatie voert Bertens een mentale en fysieke strijd met zichzelf.’ Wat ik had gezien, was een tennisvrouw vol zelfmedelijden, die er ergerniswekkend met de pet naar gooide. Als ze voetballer was geweest, had ik het wel geweten.

2 juni: een 8 voor Myron Boadu

Iemand twitterde dat Jong Oranje goed speelde ondanks het feit dat ze dat met zijn tienen deden. Boadu zag hij nergens. Twee minuten later schoot de spits een afgeslagen schot van Harraoui binnen voor de gelijkmaker. Na 87 minuten maakte ik na een counter de verbitterde aantekening dat Boadu, die op Kluivert had moeten passen, houten voeten had. Twintig seconden voor tijd bewees hij met een ragfijn doelpunt met de binnenkant van zijn linker het ongelijk van alle bittere toeschouwers in het land. Het waren de Franse sterren die schitterden door afwezigheid. Soumaré, groot geworden in de tweede helft van dit seizoen bij Lille en verkocht aan Leicester voor 25 miljoen euro, speelde niets klaar. Zijn vervanger Caqueret liet aan Peter Bosz zien dat hij een onmisbare kracht voor Lyon gaat worden. Die Franse coach Ripoll bakte er niks van.  

1 juni: een 6 voor Matthijs de Ligt

De Ligt gaat door voor een verstandige jongen. Hoe verbazingwekkend was dan ook zijn uitspraak bij ESPN: “Ik heb geen vaccinatie genomen.” Hij was baas over zijn eigen lichaam. Ik heb het teruggezocht en dat zei hij. Des te vreemder was het dat bij Leo Driessen op RTVNH de schoonvader van Matthijs, Keje Molenaar, op een vraag aan de gespreksdeelnemers, onder wie ikzelf, beaamde dat hij spelers die geen vaccin wensten te nemen, niet zou meenemen naar het EK. Ik kende de quote van ESPN toen nog niet. Zondag zei De Ligt op Twitter dat er onduidelijkheid was ontstaan over zijn interview. ‘Ik ben absoluut vóór de Covid-19 vaccinatie en zal hem zo snel mogelijk nemen.’ Het lijkt erop dat men de speler heeft verteld dat zijn vaccinweigering om allerlei redenen niet gelukkig was. Gelukkig heeft hij naar rede geluisterd.

31 mei: een 9+ voor N’Golo Kanté

Zowel in de eerste als in de tweede halve finale tegen Real Madrid, eindigend in 1-1 en 2-0, was Kanté de beste speler op het veld. In de finale was hij het weer. Simpelweg maakte hij het verschil tussen Chelsea en Manchester City. Thierry Henry zei onlangs nog dat hij veel meer was dan een simpelmans die de bal verovert. Intussen heeft Kanté met Chelsea zowel de Europa League als de Champions League gewonnen, werd hij kampioen met Leicester en met Chelsea én wereldkampioen met Frankrijk. Enigszins afhankelijk van de uitkomst van dit EK kan het haast niet anders of hij wordt de volgende winnaar van de Ballon d’Or. Guardiola verwijt men dat hij zonder controleur speelde. Kanté bewees de onzin daarvan. Ook met Fernandinho (36) in de basis zou City niet opgewassen zijn geweest tegen de beste voetballer ter wereld.

29 mei: een 4 voor Eric Gudde

Ik zocht naar het organogram van de KNVB, de Nederlandse voetbalbond in Zeist waar om en nabij de 500 mensen werken. Het eerste wat opviel, waren de namen van de directeuren. Deze mensen hebben geen achternaam. Bij de directeur commerciële zaken stond Jean Paul, bij ‘topvoetbal’ stond Nico-Jan en de voetbalontwikkeling, financiën en operaties werden op directieniveau bemenst door Art, Ron en Meta. Aan de top van deze piramide stond ‘Eric’ van wie we maar aannamen dat het ging om de heer Gudde. Welke socioloog verantwoordelijk was voor de naamgeving stond er niet bij. Ik zou hem ‘Watje’ willen noemen. Welke gedachte zou er schuilgaan achter de beslissing om met voornamen te werken? Dat er een gedachte, al is het een domme, aan ten grondslag ligt, mogen we hopen.

Het willen creëren van intimiteit, van een familiegevoel, ligt het meest voor de hand. In elk geval iets wat haaks staat op professionaliteit. Het is een keuze die de immense clusterfuck van het bekendmaken van de EK-selectie zou verklaren: een totaal gebrek aan professionaliteit. Het vreemde is dat ik bij de persdienst van het vrouwenvoetbal nooit zoiets knulligs heb geconstateerd, niet bij het EK in Nederland en niet tijdens de WK-campagne van twee jaar geleden. Noch zou Sarina Wiegman zo’n blunder begaan met de hoeveelheid speelminuten van een selectiespeler, noch zou er iemand op het idee van een zwakbegaafde mediacampagne komen die ‘unlockthe­wave’ heet. De paradox wil dat het vrouwenvoetbal onder de amateursectie valt, wat in letterlijke tegenspraak is met de professionaliteit van de persdienst bij de vrouwen.

29 mei: een 4 voor Bruno Fernandes

Dat een voetballer een keer faalt, kan gebeuren. Het seizoen is lang geweest. Fernandes was de ster en de architect van het elftal van Manchester United dat zich tenslotte zelfs voor de Champions League kwalificeerde. Hij begon goed aan de Europa Leaguefinale, maar na de rust hebben we hem niet meer gezien. Solskjaer had hem moeten wisselen, maar dat durfde de slapjanus niet. Dat Fernandes na het winnen van de toss de eerste penalty aan Villarreal gaf is onvergefelijk en ook een blunder van de technische staf die de optie kennelijk onbesproken had gelaten. Meer dan tien jaar geleden verscheen het boek Soccer­nomics, in het Nederlands Dure Spitsen Scoren niet van Simon Kuper en Stefan Szymanski. Ondubbelzinnig wordt aangetoond dat wie een penalty shoot-out begint, 60 procent kans heeft hem te winnen. Fernandes gaf Villarreal de eerste penalty cadeau en dus de wedstrijd.

29 mei: een 6 voor Nathan Aké

Nog even over speelminuten, dan houden we er echt over op. Aké kwam, alle competities inbegrepen, bij Manchester City tot 993 speelminuten. De eveneens linksbenige centrale verdediger Botman boekte bij Lille 4071 speelminuten, hé, daar hebben we de 4000 speelminuten weer waar Frank de Boer een fetisj voor schijnt te hebben. Botman was een belangrijk fundament onder de kampioensploeg van Lille, Aké nooit meer dan een reservespeler. Ik heb nu even geen gelegenheid om de statistieken na te snuffelen, maar zullen we wedden dat het aantal gewonnen kopduels, het aantal gewonnen duels tout court, van Botman relatief ver uitsteekt boven de statistieken van Aké? Met andere woorden: is de keuze van de bondscoach altijd gebaseerd op cijfers? Soms wel en soms niet dus. Maar een bondscoach hoeft natuurlijk niet consequent te zijn.

28 mei: een 4 voor Ole Gunnar Solskjaer

Je ziet coaches soms zo gruwelijk falen dat het zweet je uitbreekt. Solskjaer beleefde dit dieptepunt in het Poolse Gdansk, een perfecte plek voor een doodsstrijd. Hij weigerde spelers te wisselen, iets wat zijn collega Emery, coach van de tegenstander, wel deed, zo veel wissels als maar mogelijke was. Vers bloed, verse longen, verse spierkracht en uithoudingsvermogen zouden een hoofdrol spelen in de verlenging. Solskjaer wisselt uitsluitend hiërarchisch. Dus jonkie Greenwood eruit, routinier Fred erin. Qua positie een belachelijke vervanging. Fernandes was aan het begin van de tweede helft opgebrand, Rashford kwam nooit in de wedstrijd. De wissels van deze ‘leiders’ durfde hij gewoon niet uit te voeren. Fernandes won de toss om de volgorde van de penalty’s en gaf Villarreal de eerste. Soccernomics van Kuper en Szymanski niet gelezen. Fernandes, vlaggendrager van de intellectuele beperktheid in het voetbal.

27 mei: een 7- voor Frank de Boer

Het voordeel van de twijfel is Frank de Boer gegund, maar van twijfel is sprake. Eerst even over Berghuis. Die speler verhuisde naar ­Watford, waar hij nauwelijks speeltijd kreeg. Bij Feyenoord blonk hij uit, jazeker, in de ere­divisie. De hele wereld weet dat hij 4 miljoen kost en nog steeds heeft Feyenoord hem niet kunnen verkopen. El Ghazi promoveerde met Aston Villa uit een loodzware competitie. Hij speelde in de Premier League dit seizoen 28 wedstrijden en scoorde tien keer. Bergwijn speelde voor Tottenham Hotspur rond de dertig wedstrijden op een niveau waar Berghuis nooit bij zou kunnen, al stond hij op een keukenstoel. Bergwijn kreeg voorheen van Koeman geregeld speeltijd en faalde nooit. En wie neemt Frank mee? Berghuis uit de eredivisie. Lastig te verkopen. En dan heb ik het maar niet over Promes. Of over Wappie Weghorst.

26 mei: een 9 voor Luis Suárez

Na Messi, Benzema en Moreno staat Suárez op de vierde plaats van de Spaanse topscorerslijst. Opvallend is de leeftijd van de vier spelers: Moreno is de jongste met 29 jaar, de rest is 33 of 34 jaar oud. Aanvallers doen er alles aan om te blijven scoren, alsof de dood ze op de hielen zit.

Suárez dacht de dood al eerder in de ogen te kijken toen hij in september te horen kreeg dat zijn tijd erop zat bij Barcelona. Hier maakte Koeman een enorme fout door niet voor zijn spits te gaan liggen toen de club hem wilde lozen. De club sloeg een flater door Atlético Madrid niet bovenaan de lijst van verboden bestemmingen te zetten. Suárez kon uit twee wraakbronnen zijn gulzige dorst lessen. Zijn tranen na de titel waren de zinnebeelden van een uitgestelde woede zonder weerga.

25 mei: een 8+ voor Sven Botman

Ik hoorde Yordi Yamali in zijn podcast met Jean-Paul Rison over het Franse voetbal zich opwinden over de verkiezing van Mbappé tot Speler van het Jaar, terwijl Yilmaz Lille kampioen had gemaakt. Hetzelfde kun je zeggen over de verkiezing in het Elftal van de Ligue 1 van Kimpembe. Botman werd kampioen, Kimpembe niet. Dat onze centrale verdediger niet zonder José Fonte zou kunnen, bleek tegen Angers verre van waar. Met de reserve Tiago Djaló naast hem nam hij vlekkeloos de leiding van de verdediging over. Botman speelde 37 van de 38 wedstrijden en was in Frankrijk een van de ontdekkingen van dit seizoen. Verantwoordelijk hiervoor was Luis Campos, de technisch directeur die hem kocht, en Christophe Galtier, inmiddels in Frankrijk een grote trainer. Behalve Botman bracht hij David, Sanches, Ikoné en Soumaré naar een niveau dat hun transfersommen danig heeft opgewaardeerd.

22 mei: een 8 voor Jordy Bruijn

Er was een periode dat er op De Toekomst een kleine buzz hing rond Jordy Bruijn. Dit was een jeugdspeler die het ging maken. Zijn vader Dennis, vriendelijk en apetrots op de zoon, werd aan de zijlijn vaak omringd door andere ouders en leden van de club ‘insiders’, die hem maar al te graag aanschoten voor een praatje over de grote toekomst die Jordy tegemoet ging. ­Totdat Jordy in een elftal terechtkwam met Nouri en Van de Beek. In die periode raakte hij ook nog geblesseerd. Dennis Bruijn werd niet meer zo vaak aangeschoten als voorheen. Jordy mocht weg van Ajax, voorbijgestreefd door grotere talenten.

Dit heb ik zo vaak gezien gebeuren: goed zijn op je zestiende, al ben je de beste van je generatie, zegt niks. Bij Heerenveen redde hij het niet. Eerst werd hij uitgeleend aan NEC, later kreeg hij er een contract. En zie: Bruijn is terug. Ik zocht zijn cijfers op: elf doelpunten en zes assists in het seizoen 2020-2021. Als strateeg op het middenveld werd hij onmisbaar en leidde hij zijn elftal naar de finale om een plek in de eredivisie. Donderdagavond blonk hij uit met zijn subtiele passing en een prachtige assist bij het eerste doelpunt. Ook bij het tweede speelde hij een hoofdrol. Ik denk dat Dennis Bruijn weer door andere ouders en supporters wordt omringd en op de schouders wordt geslagen zoals voorheen.

NEC versloeg het kansloze Roda JC door een enigszins gelukkig scoreverloop en door een zorgvuldig voorbereide tactiek van een nieuwe, jonge trainer aan het firmament, Rogier Meijer, die van NEC best een aardige eredivisieploeg zou kunnen maken. Ik duim zondag voor ze, want het afschuwelijke NAC wil niemand terug op het hoogste niveau.

22 mei: een 8 voor Lex Immers

ADO had Lex Immers nooit zomaar moeten laten weglopen. Met hem erbij op het veld en in de kleedkamer was de kans op lijfsbehoud sterk toegenomen. Pratend met Piet Keizer hoorde ik hem ooit zeggen: “Immers zou ik als eerste op het bord zetten.” Ik dacht dat hij me ‘liep te dollen’ maar Piet, zelf een ­stilist van het type Ginola, was bloedserieus. Jaren geleden zag hij dus al wat ik pas veel later zou be­amen en wat gisteren tegen Emmen werd bevestigd: Immers is een veel betere voetballer dan zijn accent, zijn motoriek en zijn uiterlijk doen vermoeden.

Van de wissel begreep ik niks. Hij was gewoon verreweg de beste speler van een NAC dat zo verschrikkelijk armoedig voetbalde, dat de Aardappeleters van Van Gogh tot de gegoede Brabantse burgerij leken te behoren. Het passje van Immers op de Schot Fiorini was van het niveau Di María. Fiorini schoot naast. Dat NAC ten slotte de penaltyshoot-out won, met vervelend gedrag van Anco Jansen en puber Sidney van Hooijdonk tot besluit, zal hopelijk zondag worden rechtgezet door NEC. Behalve Immers heeft NAC de eredivisie niks te bieden.

22 mei: een 9 voor Ángel Di María

Een paar woorden slechts gewijd aan de Franse bekerfinale, aan het beste voetbal in Europa. Di María krijgt de bal en begint aan een solo waarbij hij ogenschijnlijk maar één man passeert. De rest durft hem namelijk niet aan te vallen. De steekbal op Mbappé was van een gruwelijke schoonheid. Hij heeft nu 104 assists bij PSG, onovertroffen.

21 mei: een 9 voor Teddy Scholten

Waar die wedstrijd tussen FC Utrecht en ­Feyenoord om gaat? Geen idee. De weg ernaar toe is interessanter. Advocaat beklaagde zich dat hij vanwege het Songfestival geen hotel had kunnen krijgen. Let wel: de wedstrijd wordt gespeeld in De Kuip. Waarom wilde Dick een hotel? Om te kunnen klagen als er geen bedden beschikbaar waren? Eerder al baarde hij opzien met zijn arbitraire vaststelling dat Feyenoord meer ­kijkers trok dan het Songfestival. Zelfs in de dagen van Israël en Moulijn was Teddy Scholten een groter kijkcijferkanon. Nu had de bond rekening kunnen houden met het Songfestival en de wedstrijd op maandag, tweede pinksterdag, kunnen laten ­spelen. Maar als die bestuurders in Zeist het in zich hadden ­logische beslissingen te kunnen nemen, werkten ze niet in Zeist. Vanmiddag het kort geding van FC Utrecht tegen de KNVB. Voetbal in Nederland: never a dull moment.

20 mei: een 7 voor Harry Kane

Kane is 150 miljoen waard, denkt Tottenham. Wie wil en kan dat betalen voor een spits die ­weliswaar veel doelpunten maakt, maar zonder resultaten? Michael Jordan was een superster ver voordat de Chicago Bulls hun eerste NBA-titel pakten. Pas toen coach Phil Jackson vaste aanvalspatronen ontwierp en Jordan wist te bewegen die patronen ook te volgen, gingen de Bulls winnen. Daarvoor waren het Jordans individuele prestaties die de headlines haalden. Kane is net zo’n type: hij is altijd topscorer van zijn team en wint niks. Voetbal is een teamsport. Als één elftal dat laat zien, is het Manchester City. Middenvelder Kevin De Bruyne maakte dit seizoen maar negen goals. Daar stonden zeventien assists tegenover. Iedereen weet dat Kane topscorer is van Spurs. Wie het van City is, weet niemand. Ze zijn wel kampioen. Wat zou Kane nu werkelijk waard zijn? 

19 mei: een 8 voor Memphis Depay

Ik was vast niet de enige die zich bij het lezen van de belangstelling van Barcelona voor de transfervrije Memphis afvroeg waar het handgeld zou belanden. Memphis zelf kondigde eergisteren aan dat die onderhandelingen door hemzelf en door zijn ‘team van vertrouwelingen’ zouden worden gevoerd, gesteund door legal experts.

Memphis is gekke henkie dus niet. Evenmin als Wesley Hoedt, Kasper Dolberg, Quincy Promes, Jürgen Locadia, Rai Vloet, klaarblijkelijk Memphis’ beste vriend, en de makelaar Peter de Waal, die ook afscheid van de voormalige agent van De Vrij en Vermaelen namen. Kees Ploegsma dankte Memphis, nadat het schelden en vloeken was verstomd, namens SEG voor de mooie jaren. De vraag is of Memphis inderdaad bij Barcelona zal belanden na het door Spaanse kranten aangekondigde ontslag van Koeman. Zo niet, dan blijft hij in elk geval transfervrij. Het handgeld loopt geen gevaar meer.

18 mei: een 9 voor Lieke Martens

Martens werd Europees kampioen, ze haalde de finale van het WK en won zondag de Champions League met Barcelona. Bij tegenstander Chelsea speelde Pernille Harder, twee keer Speler van het Jaar, duurste transfer ooit van Wolfsburg naar Chelsea: geen kattenpis die meid. Martens speelde iedereen naar huis. In de eerste minuut sprintte ze weg langs de zijlijn, dreef naar binnen en peerde op de lat. Tien minuten later nam ze op de middenlijn een bal aan als Frenkie de Jong. Het gevolg was 2-0. Het vierde doelpunt was het mooist: opnieuw ging ze op topsnelheid langs een vrouwelijke João, zo noemde Garrincha elke houterige back die hij vernederde, en schoof de bal vanaf de achterlijn in de voeten van de spits. Martens is pijlsnel, gracieus, ze dribbelt, ze schiet en zet voor, maar wat je vooral ziet, is ontembare girlpower.

17 mei: Een 9 voor Ryan Gravenberch

Er was maar één reden waarom ik niet schakelde naar de Giro: ik wilde niks missen van het meesterstuk van Gravenberch tegen Vitesse. Hij was vrijwel foutloos, dus ik schreef op: meesterstuk. Gravenberch móet in de basis van het Nederlands elftal tijdens het EK. Youri Tielemans was ook 19 jaar toen hij debuteerde. Tijdens het WK speelde de nu pas 24-jarige Belg vier wedstrijden. Ik heb zo veel geslaagde Blindpasses van Gravenberch gezien dat het woord ontketend zich opdrong. Gravenberch in dienst van Frenkie de Jong, en af en toe omgekeerd, zou het Nederlands elftal meer allure geven, niet zoveel als het koppel De Bruyne-Tielemans aan de Belgen, maar genoeg om ons minder te laten wanhopen over dit EK. Zaterdag bezorgde Tielemans Leicester City tegen Chelsea de FA Cup met een vlammend schot, een vlam die Gravenberch ook in zijn voeten heeft.

15 mei: Een 7 voor Pascal Jansen

Is het rechtvaardig om de trainer het gelijke spel van AZ tegen Groningen aan te rekenen? Ik denk het niet. De budgetten van Ajax en PSV zijn simpelweg te hoog om een derde plaats in de eredivisie te minachten. Over voetballers als Malen, Gakpo, Zahavi en Götze beschikt Pascal Jansen niet. 

Laatst zei Wijndal dat hij de beste linksback van Nederland was. Zelfvertrouwen is goed, zelfoverschatting niet. Wijndal maakte dit seizoen niet één doelpunt en kwam tot vijf assists. PSV kocht Max, een goede investering met zijn vijf goals en acht assists. Jansen had de pech dat hij halverwege het seizoen Arne Slot moest opvolgen, een trainer die het zo goed had gedaan dat Feyenoord hem wilde vastleggen. Jansen zat met de gebakken peren, want Slot werd er acuut uitgeknikkerd. Van meet af aan bleek Pascal goed uit zijn woorden te komen en geen huilebalk te zijn, zoals veel van zijn collega’s. AZ maakte hem dan ook van interim- tot hoofdcoach. 

Nu mijn lichte kritiek op de debuterende hoofdtrainer. Calvin Stengs maakte zeven doelpunten en gaf vijf assists in 29 wedstrijden. Dat is te weinig. Wat opvalt, is dat hij zelden een duel wint als het op hardheid, op meedogenloosheid aankomt. Hij zou eens moeten bestuderen hoe Tagliafico zijn poot in een duel zet. Of de aanvaller Tannane. In dit verband is het aantal gele kaarten voor AZ (29) belachelijk weinig. Heeft Jansen te veel respect voor Stengs om hem aan te pakken? Voor Boadu geldt hetzelfde: te lage cijfers voor zijn talent en fysieke mogelijkheden. Alles aan deze jongen schreeuwt om een spitsentrainer, bij voorkeur een die kan koppen. 

Laatst ontdekte ik een grappig triviaal feit over de moeder van Pascal Jansen. Ja, dat zij de Sue van Spooky and Sue is, weten we allemaal. Maar niet dat zij in Londen honderden keren de hoofdrol heeft gezongen in de musical Hair. En dat die cast in januari 1970 in een uitverkocht Olympisch Stadion tijdens de rust van Ajax-Napoli (3-0) het veld op kwam rennen om de titelsong ten gehore te brengen. Helaas is dit Nederland en dat was het toen ook. Hair werd weggezongen door zestigduizend burgermannen die uit volle borst Het zal je kind maar wezen uit ‘t Schaep met de 5 pooten ten gehore brachten. Ondanks de culturele schok besloot Sue Chaloner in Nederland te blijven. Een paar jaar later zou haar kind Pascal wezen.

15 mei: een 8 voor Devyne Rensch

Twee spelers van Ajax bewaarden hun topvorm voor het eind van het seizoen: Neres en Rensch blonken uit tegen VVV. Je kon echt geen verschil zien tussen ‘de beste linksback van Nederland’ Owen Wijndal en de 18-jarige Rensch. Zijn akkefietje met de Fransman Zinédine Machach, die meldde hem te killen in ze streets, was ronduit grappig. De killer werd gewisseld en bleek een jankepot te zijn.

15 mei: een 9 voor Burak Yilmaz

Oude spitsen doen het goed in 2021. Benzema, Ronaldo en Zlatan maken nog altijd veel doelpunten voor hun leeftijd. De opvallendste oude spits was dit seizoen Burak Yilmaz, die bezig is om Lille naar het kampioenschap van Frankrijk te schieten met zijn vijftien doelpunten en vijf assists. De man is 35 jaar. De openingswedstrijd van het EK gaat tussen Italië en Turkije. Wedden dat Yilmaz scoort?

14 mei: Een 7 voor Franco Antonucci

‘Beter dan Frenkie, Donnie, Appie en Malen als je kijkt naar het aantal doelpunten, assists en key passes per zestig minuten,’ aldus Ruben Jongkind over Antonucci op een fansite van Feyenoord. Ik weet niet waarom precies, maar ik moet altijd lachen om dingen die Jongkind zegt. Ooit had hij bij Ajax Danny Hoesen zodanig ‘opgetraind’ voor Frank de Boer dat het Nederlands elftal nabij leek. Misschien was Hoesen toen ook wel beter dan Frenkie, Donny, Appie en Malen, net als Antonucci nu. Het bleek dat Volendam zelf contact met Arnesen had gezocht om Antonucci aan Feyenoord te slijten. ‘Arnesen kende Franco nog niet heel goed.’ Nu heeft Ajax zo’n supertalent van Volendam overgenomen: Kayden Wolff. Het zou me niet verbazen als Kayden, die in juni 15 wordt, volgens Jongkind op deze leeftijd beter is dan Frenkie, Donny, Appie en Malen.

12 mei: een 6 voor Arjen Robben

Stel dat Frank de Boer zo dom zou zijn Robben op te roepen voor het EK, wat dan? “Frank, speelt Arjen morgen?” Frank: “Nee, morgen hebben we Arjen nodig in de kleedkamer.” Sportpers: “Frank, is Arjen fit?” Frank fronst wenkbrauwen. “Fit zou ik het niet willen noemen.” De hele meute stuift op Robben af. “Arjen, ben je fit?” Arjen lacht zijn liefhebberslach: “Ik ben fitter dan ooit.” Gnuivend drukt men op record. “Frank zegt dat hij je nodig heeft in de kleedkamer.” Arjen: “Ik ben natuurlijk niet meegegaan om in de kleedkamer de wijze oude man te spelen.” Voorspelbare poppen aan het dansen. Dus dringend verzoek: niks meer over Robben. Liefhebber, fantastische gozer, fijne dribbel, steekbal en fietsend in de regen. Jongen in mannenlichaam. Nu weten we het wel. De lezer heeft recht op serieuze journalistiek. Opgeschreven met de ballpoint.

11 mei: een 6+ voor Arjen Robben

Best goed van Robben, twee assists tegen Emmen. Hij moest er zelf een traantje om laten. En ging na de wedstrijd op de fiets naar huis. Daar waren camera’s bij. Dit was de Arjen Robben zoals we hem kenden: drie tot zeven minuten na zijn teamgenoten het veld opkomen tijdens het WK in Brazilië. Deed hij een extra warming-up in de gang bij de kleedkamer? Helaas waren daar geen camera’s bij. Ik maak me wel eens zorgen om het zicht- en hoorbaar afnemende hersenvolume van het Nederlandse voetbal. Dankzij die twee assists tegen Emmen praten Nederlandse kenners serieus over een deelname van Robben aan het Europees kampioenschap. Sneijder vindt dat hij mee moet, Theo Janssen en Kuyt ook. Geen kleine jongens. Volgens Danny Buijs moet je gekke Henkie zijn als je zo’n kans laat lopen. Je suis gekke Henkie.

10 mei: een 4 voor Dick Advocaat

Gesteund door een voetbaltalkshow die qua cynisme de sjofele sjokoladesjow van de NPO naar de kroon steekt, lukt het Dick Advocaat week-in-week-uit als beklagenswaardig slachtoffer van de zoveelste nederlaag van Feyenoord de aandacht op zich te vestigen. Hoe slecht het door hem getrainde elftal ook speelt, Dick kan daar nooit iets aan doen. Feyenoord was tegen Ajax een freakshow van elf ongemotiveerde profspelers, tactisch in het duister tastend, voorbereid door verbaal uitgedaagde coaches. Ik zag aan het begin van de tweede helft John de Wolf inpraten op Senesi, een redelijke centrale verdediger uit Argentinië. Welke woordenbagger zou er in hemelsnaam uit de mond van De Wolf komen? Kon Senesi het überhaupt verstaan? Zijn baas Advocaat mag tijdens het EK namens Veronica de tactische ontwikkelingen in het internationale topvoetbal belichten. Alleen De Wolf en iemand als Jandino Asporaat kunnen hem volgen.  

8 mei: een 6,5 voor Donny van de Beek

Het ligt aan de hoge verwachtingen van Nederlandse kijkers, verslaggevers en analisten dat de prestatie van Van de Beek tegen AS Roma minder positief werd benaderd dan nodig. We willen zo graag dat hij uitblinkt dat elke pass zonder brille meteen als mislukt wordt beschouwd. Was hij minder dan Bailly? Absoluut niet. Minder dan de anonieme Pogba? Nee hoor. Wel drukte hij een kleinere stempel op de wedstrijd dan de sublieme De Gea die aan Rome liet zien dat hij niet voor niets op de verlanglijst van Mourinho staat.

Ik kijk voor mijn plezier regelmatig op The United Stand, een fansite waarvan het YouTubekanaal meer dan een miljoen abonnees heeft. Donny kreeg van hen een 5,6, hoger dan Bailly, Maguire, Shaw, Williams, Fred en Pogba. Natuurlijk had ik ook graag gezien dat die pass in de 36ste minuut in één keer naar rechts, wel voor de voeten van Fernandes was beland. Maar dat is, zoals Arnold Bruggink zei, een gebrek aan ritme.

De pass van Pogba op Mbappé in de WK-finale kon hij alleen maar geven omdat hij alles had gespeeld en gedurende het toernooi in topvorm was geraakt. Dit was Van de Beeks eerste basisplaats in maanden. Wat konden we van hem verwachten? Ik vond hem beheerst voetballen met relatief weinig fouten. Misschien verloor hij in totaal vier keer een bal, steeds na het nemen van een klein risico. Net voor de rust legde hij in het strafschopgebied prima af op Cavani, waarna Fernandes naast schoot.

Een kwartier na rust veroverde hij ver op de helft van Roma een bal en speelde Fernandes vrij met een hakje. Het laatste kwartier moest hij opeens op 10, nadat ze hem de hele wedstrijd als linksbuiten hadden laten spelen. In elk geval deed hij zijn best, wat je van Pogba, die als controleur naast Fred stond opgesteld, niet kon zeggen.

8 mei: een 8 voor Toni Kroos

Niet dat Kroos zijn team Real Madrid naar de finale kon helpen. De hardlopers van Chelsea waren te sterk. Desondanks was de verbale stoeipartij op Twitter tussen Mason Mount en Toni Kroos best grappig. Voorafgaande aan de wedstrijd tegen Chelsea, antwoordde Kroos op een ongetwijfeld zuigende vraag dat hij nog nooit had wakker gelegen van een bepaalde tegenstander. Mount zei dat Kroos juist moest wakker liggen van het téam Chelsea waar hij niet tegenop zou kunnen. Het antwoord luidde: ‘Ik slaap nog steeds oké. Maar goed gedaan gisteren. Gefeliciteerd. Veel succes in je eerste CL-finale.’ Kroos won die finale vier keer, werd vijf keer landskampioen en won de wereldtitel met Duitsland. Mount is een goede speler, vast op weg naar successen. Maar Toni Kroos is van een andere orde. Vergeleken met hem is Mason Mount een muis die brult.

8 mei: een 6- voor Thomas Tuchel

Het wordt wel een probleem, die Champions Leaguefinale. Het is mijn werk, dus ik zal kijken. Het is de vraag of ik dat als liefhebber ook zou hebben gedaan. Tuchel is de Mourinho van deze dagen. Het is een wonder dat hij Havertz een basisplaats tegen Madrid gunde. Havertz kan namelijk voetballen, een aspect waaraan Tuchel nauwelijks waarde hecht. Daarom zit Ziyech op de bank. Daarom verkoos Tuchel aanvankelijk Kovacic boven Kanté. Daarom is Chelsea zo’n saaie ploeg.

7 mei: een 9 voor N’golo Kanté

Tuchel doet me denken aan de eigenaar van een autorijschool: Rijschool Tuchel. Aan het begin van het seizoen zette hij Kanté nog gewoon op de stoel van de bijrijder, hè. Even de kleine leerling kennis laten maken met de autoriteit van de instructeur. Dat het ventje niet dacht dat een plek achter het stuur zomaar voor de hand lag. Dat de kleine leerling Leicester City kampioen had gemaakt, zijn nationale elftal wereldkampioen, en passant Pogba coachend naar de status van levende legende, was voor Rijschool Tuchel geen reden om zijn pupil te overladen met basisplaatsen. Lekker op de bank zetten dat ventje. Het zei toch niks terug. Het zal duidelijk zijn dat ik weinig sympathie heb voor deze windjack-Duitser. Ik hoop dat De Bruyne gehakt maakt van het team dat liever hardloopt dan voetbalt. Tenzij ­Ziyech mag meedoen. Kleine kans.

6 mei: een 9 voor Rúben Dias

PSG heeft dit seizoen een paar geweldige wedstrijden gespeeld, bijvoorbeeld tegen Barcelona, tegen Bayern München en de eerste helft thuis tegen Manchester City. Zonder Mbappé lukte het niet, evenmin als Manchester City op dit niveau zonder De Bruyne zou kunnen, Bayern zonder Lewandowski en Ajax zonder Tadic. In deze fase van het seizoen – PSG moet vechten voor de titel, City is al bijna kampioen – waren de waterdragers van City hongeriger dan die van de Parijzenaars. Mahrez won van Di María, Zinchenko van Diallo en vooral: Rúben Dias van Kimpembe. De Portugees werd in oktober gekocht van Benfica voor 70 miljoen, een koopje. Hij heerste als Ramos in diens beste dagen. Neymar werd een kleuter in zijn buurt. Steeds verder zakte de Braziliaan terug om maar buiten bereik van Dias te blijven. Frustraties reageerde hij af op Kuipers, die matig floot.

5 mei: een 8+ voor Zinédine Zidane

Hazard is fit, Ramos is fit, Mendy kan meedoen tegen Chelsea, Real Madrid doet mee om de titel, dus Zidane leeft nog, in tegenstelling tot wat we in februari allemaal beweerden. Massaal zeiden we ook dat het echt afgelopen was met Mourinho en wat gebeurt er? Een halvegare Romein contracteert een halvegare trainer. Van Tottenham Hotspur heeft de man weinig overgelaten: Dele Alli vernietigd, Alderweireld tot reserve gedegradeerd, Bergwijn omgetoverd tot een ex-international, tenzij onze bondscoach verstandig is, en reken maar dat Mourinho van Roma een ruïne weet te maken die het Colosseum als bezienswaardigheid naar de kroon zal steken. In het voetbal kan alles. Een huisvriend tilt je voor 7,5 miljoen – een contract met de makelaar was niet nodig zeiden ze – en Zidane verslaat Tuchel op Stamford Bridge en wordt kampioen van Spanje in die krankzinnige cakewalk van de voetbalwereld.

4 mei: een 9 voor Memphis Depay

Memphis maakte zondagavond zijn negentiende en vermoedelijk belangrijkste doelpunt voor Lyon dat met de overwinning op Monaco heel dicht bij plaatsing voor de Champions League kwam. Hij legde een vrije trap op het hoofd van Marcelo voor zijn tiende assist. Memphis is transfervrij. De vraag is: welke makelaar brengt hem naar zijn volgende club? Is het Kees Ploegsma van SEG? Wil Memphis nog samenwerken met SEG nadat Follow the Money onthulde hoe men De Vrij heeft ‘vertegenwoordigd’? Naar verluidt heeft Rai Vloet, een van Depays beste vrienden, het kantoor reeds verlaten. Nou ja, pijnlijk genoeg zo. Dit soort ellende leidt maar af van het spel. Memphis heeft zijn ‘focus’ weten te behouden. Behalve zijn statistische waarde voor het team, had hij ook qua voetbal een grote vinger in de pap, hoewel de winnende goal werd gemaakt door de 17-jarige Cherki.

3 mei: een 9 voor Dusan Tadic

Net op het moment dat ik uit verveling een dropvergiftiging dreigde op te lopen, gaf Tadic de assist van het jaar. Niet overdrijven: een van de assists van het jaar. Rensch zwaaide, Tadic keek naar de rechterkant, Rensch zwaaide weer, Tadic aaide met links de bal en Rensch kopte tegendraads binnen. Een paar minuten later zag het timmermansoog van Tadic Davy Klaassen naar voren komen: binnenkant van zijn linker en weer een assist op het telraam erbij. Een mooi moment net na de wedstrijd was een eerbetoon aan Tonny Bruins Slot, die tijdens dit seizoen overleed. Tot vlak voor zijn dood stuurde deze kundige scout nog aanwijzingen aan de technische staf. De steunpilaren onder deze titel waren Tadic, Klaassen, Álvarez, Blind, Martínez en natuurlijk Ten Hag, die Daniel Levy van ­Tottenham Hotspur liet zitten en tekende voor Overmars.

1 mei: een 9 voor Edinson Cavani

Donderdagavond zagen we de oude Cavani op Old Trafford in volle glorie schijnen. Hoewel 34 jaar oud schitterde hij zoals hij ooit in Napels de vurige Vesuvius liet verbleken. Zijn beste periode beleefde hij tussen 2010 en 2013 toen hij voor Napels iets van honderd doelpunten maakte in honderddertig wedstrijden.

Cavani kwam een keer naar het stadion Galgenwaard om drie keer te scoren in een spetterende 3-3 tegen FC Utrecht voor de Europa-League. Uit mijn geheugen viste ik een doelpunt met rechts gemaakt vanaf de linkerkant, een schot dat we ooit met een banaan vergeleken. Met die fruitboog werd het traject naar de verre hoek boven Vorm beschreven.

Tegen Roma kwam er, na zijn briljante wedstrijd, als klap op de vuurpijl in de laatste minuten een bal, quasinonchalant gegeven van links naar rechts met buitenkant wreef, die Greenwood alleen voor de Romeinse keeper bracht. Bij Paris Saint Germain moest hij dat soort tovenarij overlaten aan Pastore, Di Maria, Neymar en Mbappé, in Manchester vindt hij de tovenaar in zichzelf terug die nog genoeg verrassingen in zijn hoge hoed heeft. In Pogba en Fernandes vindt hij gelijkgestemden wier ego’s dat van hem met rust laten.

Het eerste doelpunt was een product van de Grote Drie. Pogba op Cavani die in één keer doorstak op Fernandes. Een stift deed de rest. De gelijkmaker voor 2-2 vertelde net zo’n succesverhaal: Pogba op Cavani die doorspeelde naar Fernandes die hem een ragfijne bal teruggaf waarna Cavani met rechts snoeihard in de bovenhoek schoot. Roma kwam er niet aan te pas.

Er waren er twee die het een beetje konden bijbenen: Mkhitaryan die er tegen het eind nog een solo uitgooide en Rick Karsdorp die de diepe steekbal inmiddels tot een van zijn wapens heeft ontwikkeld. Ik las ergens een aansporing voor Frank de Boer om Mitchell Bakker in de gaten te houden, ik twijfel, maar Karsdorp verdient die aandacht zeker. Hij is niet slechts snel en getatoeëerd zoals voorheen, tegenwoordig voetbalt hij met zijn verstand.

1 mei: een 9 voor Marc Overmars

Terwijl het in Londen gonsde, liet Overmars in alle rust Ten Hag een nieuw contract tekenen. Het is gokken want we kennen geen bedragen, maar dat Ten Hag door Overmars wordt beloond met een aantal nullen – nou ja, zo veel nou ook weer niet – dat de baas van de Spurs alleen overhad voor een praatjesmaker als Mourinho, laat zich raden. Levy dacht waarschijnlijk dat het wel goed was met die dure trainers en hun achterlijke afkoopsommen en dat hij met Ten Hag, de bescheiden Tukker, voor een dubbeltje op de eerste rij zou kunnen zitten. Overmars was hem te snel af en koos voor de korte hoek. Zo had hij er al een hoop in de luren gelegd.

1 mei: een 5 voor Dirk Kuyt

Een halve minuut voor rust was het Di Maria die met een fanatieke sliding een aanval van Manchester City voorkwam. In de 52ste minuut had hij twee verdedigende acties achter elkaar, in de 58ste minuut veroverde hij achterin de bal en stuurde hij in één keer Neymar diep.

In de voorbeschouwing bij Ziggo had Kuyt gezegd dat de aanvallers van PSG te weinig omschakelden. Vooral de thuiswedstrijd tegen Bayern München had hij vast niet gezien. Di Maria is de fanatiekst verdedigende aanvaller van dit seizoen.

30 april: een 8+ voor Kevin De Bruyne

Van tactische ontwikkelingen ben ik een liefhebber. Van een elftal dat speelt volgens door de coach ingeslepen patronen, geniet ik. Toch schieten systemen en tactiek tekort als er wereldsterren in het veld lopen. Dan maken zij het verschil. Mbappé ondernam in de hele wedstrijd maar één mogelijk beslissende actie. Hij danste met zijn scharen en heupen door de ­linkerkant van Manchester City en gaf voor. Verratti miste de beslissende 2-0. Kevin De Bruyne verloor ballen in de eerste helft en passte onzorgvuldig. In de rust keek hij in de spiegel, zo stel ik me voor, en zei: “Ik ben Kevin De Bruyne en zij niet.” Hij ging het veld op en nam de wedstrijd in handen. Gueye, uitblinker in de eerste helft, zakte in elkaar onder het gewicht van het Belgische talent. Bakker was tegen Mahrez  al eerder gesneuveld.

29 april: een 9 voor N’Golo Kanté

Het hoogtepunt van Real Madrid-Chelsea was het doelpunt van Benzema, het dieptepunt de misser van Werner. De laatste is een speler die me ergert, omdat hij Ziyech in de weg zit met zijn hardloperij en gebrek aan balcontrole. Vergelijk dat eens met de techniek van Benzema, de geboren voetballer die jarenlang onder het juk zuchtte van dwingeland Ronaldo en die nu het niveau bereikt dat de liefhebbers al in hem zagen. Zijn eerste helft was een weergaloze demonstratie van hogeschoolvoetbal, met als toegift de goal. Casemiro kopte, Militão ook, Karim ving de bal met zijn voorhoofd en de rest is geschiedenis, de geschiedenis van de mooiste doelpunten in de Champions League. Aan de andere kant had je Pulisic en vooral Kanté, fitter dan Kroos en Modric samen. Thierry Henry zei het zo terecht: “N’Golo is veel meer dan een balafpakker.”

28 april: een 8 voor Maxence Caqueret

Na Ajax-AZ had de zondag nog een fijne wedstrijd in petto, die tussen twee clubs die ook niet goed genoeg bevonden waren voor de Super League door Agnelli en zijn trawanten: Lyon en Lille. Lyon kwam met 2-0 voor omdat Botman zijn keeper dwarsboomde in de lucht. Hij herstelde zich tegen het einde met een geweldige diepe pass op Yazici die doorkopte op Yilmaz. Die nam de bal net niet goed aan, maar goed genoeg om hem met rechts in de verre hoek te stiften. Dat was de winnende voor Lille. Kort voor rust had Burak al een vrije trap in de bovenhoek gepeerd die nog mooier was dan die tegen Oranje. De gelijkmaker van David kwam op een assist van Yilmaz. Dat Caqueret van Lyon een goede middenvelder was wist ik, maar zondag speelde hij als Verratti in vorm.

27 april: een 8 voor James Milner 

De beste voetbaljournalistiek bestaat uit kennis, uit een superieure stijl, uit een spanningsboog van begin tot eind. Het stuk in The New York Times van zaterdag had alles, wat niet zo vreemd was. Rory Smith, de grootmeester, was de auteur, geholpen door Tariq Panja. Aaron Sorkin, de fameuze filmregisseur, zou het moeten lezen. De openingsscène zag hij meteen voor zich: de doopplechtigheid van het kind van Agnelli, eigenaar van Juventus, die Ceferin, voorzitter van de Uefa, zijn baby in de armen duwde. De mannen kusten elkaar. Ceferin die nu over Agnelli zei dat hij zelfs de maffiacodes had. De film zou 48 uur beslaan en eindigen met de doodskus van James Milner, een grassrootsvoetballer, jongen van het volk, de protagonist die de vertegenwoordiger van de onderklasse van Liverpool was. Hij hoopte dat de Super League zou sneuvelen.

26 april: een 9 voor Davy Klaassen

Het zijn zelden lelijke doelpunten die Davy maakt en altijd zijn ze doorslaggevend. Zijn ­aankoop is net zo belangrijk gebleken als die van Blind, Tadic, Martínez en Álvarez. Wat de wedstrijd van gisteren betreft, mag ik Haller niet overslaan. Hij is de nieuwe pispaal op ­sociale media, natuurlijk vanwege zijn ogenschijnlijk freaky lichaamsbouw en beheersing, ­terwijl hij gisteren van groot belang was, mede door zijn balveroveringen voorin. Een hoogtepunt op verdedigend gebied was Álvarez’ sliding tackle op Martins Indi twee meter van het doel. AZ werd door Ajax tot modale tegenstander gereduceerd. Kijkend naar deze wedstrijd zag ik niet één speler uit Alkmaar die een verbetering in Ajax’ selectie zou zijn. Gudmundsson werd door Álvarez uit de wedstrijd gespeeld en de veelgeroemde Midtsjø en Koopmeiners waren vooral onzichtbaar. Davy ­Klaassen won bijna al zijn duels en schitterde voor het doel.

24 april: een 7 voor Memphis Depay

Memphis kreeg een driftbui vanjewelste, inclusief het zichzelf schreeuwend op de grasmat storten als een peuter op de vloer van de supermarkt. Ik kon het hem niet kwalijk nemen.

Hij had net geel gekregen van Stéphanie Frappart voor een schwalbe. Maar dat was het niet. Het was een vermeende Schwalbe: Fofana van Monaco trok hem aan zijn arm in het strafschopgebied. Elke voetballer gaat dan neer, zelfs de sterkste torso’s trekken die conclusie. De kaart levert Memphis een schorsing op, tegen Lorient.

Hij speelde goed, gedreven en vol inspiratie. Lyon begon in deze kwartfinale van de Franse beker sterker en dreigender dan het geblokte Monaco. Ze schoten en kopten binnen zes minuten drie keer op paal en lat via Cornet en Marcelo.

In de tweede helft begon Monaco op Lille te lijken, op een ploeg die de kat uit de boom had gekeken en vervolgens toesloeg. De rode kaart voor Diomandé hielp. Ben Yedder schoot de penalty binnen. Later maakte de Duitser Volland 2-0 met een daverende knal in de bovenhoek. Via 1860 München, Hoffenheim en Leverkusen bij Monaco terecht gekomen, beleeft Volland op 28-jarige leeftijd zijn beste seizoen met tot nu toe vijftien doelpunten en zeven assists.

Om met Rinus Michels te spreken: ik kon de man niet. Maar ik kijk dan ook vaker naar het Franse dan naar het Duitse voetbal. 

24 april: een 8+ voor Adam Maher 

Nico Tagliafico was een van de weinigen bij Ajax die een redelijk niveau haalde, al veroorzaakte hij een penalty. En als hij even naar zijn niveau moest zoeken, schopte hij een tegenstander. Dat was tegen Utrecht geen bezwaar: zij schopten ook tegenstanders. Alleen Adam Maher deed alles op zijn talent, gedrevenheid en spelinzicht. Hij was verreweg de beste man op het veld en solliciteerde naar het ‘stapje hogerop’ dat de vorige keer bij PSV niet helemaal is gelukt.

Vergeleken met hem was Kudus nergens. De ene na de andere bal leverde hij in, als hij naar rechts moest draaien ging hij naar links en omgekeerd. In de 22ste minuut leidde zijn balverlies een levensgevaarlijke uitbraak van Utrecht in. Nog een half jaar in Jong Ajax lijkt gewenst.

Álvarez had tien balveroveringen en drie onderscheppingen, kopte op de lat en scoorde op de koop toe. Het tweede goede nieuws was dat Nous Mazraoui inviel en meteen zijn extra klasse toevoegde aan het team. Dat Ajax zondag wint van AZ, ligt niet een-twee-drie voor de hand. Maar ook met negen punten voorsprong en wedstrijden tegen Emmen en VVV in het verschiet, gloort een dubbel in de lente.

24 april: een 2 voor Andrea Agnelli

Wat fijn vonden we het dat het WK van 1994 in de Verenigde Staten werd gespeeld. Nu zouden de Amerikanen het eindelijk leren: de onweerstaanbaarheid van de grootste sport ter wereld. Hoe heerlijk was het dat de Cosmos Pelé naar New York haalden. Weer een teken van de Amerikaanse ontvankelijkheid voor het voetbal. En wisten we al dat Billy Beane, de eigenaar van de Oakland A’s, een groot voetbalfan was? Een voorloper in alles, dat zag je aan Moneyball.

Gisteren trok JPMorgan Chase, een van de grootste banken ter wereld, zich terug uit de Super League, met aanzienlijke reputatieschade. Opgeruimd staat netjes. Het voetbal heeft Amerika niet nodig. Met zijn Glazers en zijn Henry en zijn Frank McCourt.

23 april: een 2 voor Florentino Pérez

Simon Kuper twitterde na het echec van de Super League een grappig draadje. Een van de tweets luidde: ‘Dat is de fundamentele idiotie van de voetbalwereld: op het veld zien we een meritocratie. Er zijn geen slechte profvoetballers. Ja, ik hoor de grappen al, maar echt waar, ze zijn er niet. Buiten het veld: geen kwaliteitscontrole en veel middelmaat in de hoogste regionen (sommige coaches inbegrepen).’ Pérez van Real Madrid denkt nog steeds dat de ESL een goed idee was. Hij jammert dat hij nu Haaland noch Mbappé kan kopen. Dat had met het geld van de Super League wel gekund, denkt hij. Rummenigge van Bayern klonk verstandiger: verlaag de spelerssalarissen en doe iets aan de eisen van de makelaars, zei hij. Het zijn de perverse vergoedingen aan mensen als Mendes en Raiola die de sport slopen. Zij stelen het voetbal leeg.

22 april: een 3 voor Thomas Tuchel

Behalve dat Tuchel thuishoort in een door Mourinho aangevoerd rijtje van voetbalcynici, is hij ook een hypocriet van jewelste. Terwijl John Henry, de eigenaar van Liverpool, tenminste de moeite had genomen een excuus uit te ­spreken, al of niet daartoe bewogen door de aanvoerder van zijn team, de bewonderens­waardige Jordan Henderson, verklaarde Tuchel, na afloop van de zoveelste drollenwedstrijd onder zijn bewind, overtuigd te zijn van de sportieve integriteit van de eigenaren binnen de Super League. De slijmbal dacht uitsluitend aan de 10 miljoen per jaar of daaromtrent die hij oplikt uit de handen van Abramovitsj. Die trouwens al voor de wedstrijd de achterwaartse beweging had ingezet. “The owners love competition, they have a passion for football,” aldus de coach van Ziyech, wiens bullshitdetector in het rood moet zijn geslagen. Tuchel kijkt niet alleen vals, hij is het ook.

21 april: een 9 voor Ángel di María

Het is een opluchting dat Ajax tegen de Super League is, maar de opluchting dat Di María Champions League blijft spelen, is groter. Wie koopt de uitzendrechten van de Super League? Niet Bein Sports, eigendom van de Qatari van Al Jazeera, die van PSG. Zij hebben hun geld gestoken in de rechten van de Champions League en het EK voetbal. De rivaal zit in Manchester: de eigenaar van City, sjeik Mansour, komt uit de Emiraten, waar hij Sky News Arabia oprichtte, een concurrent van Al Jazeera. Hij is partner van British Sky Broadcasting. Sky Sports twitterde dat ze nooit betrokken zijn geweest bij de ESL. Amazon idem. Dus: welk bedrijf wordt de mediapartner van J.P. Morgan? Een zender die zich een enorme zeperd op de hals haalt met een competitie zonder spanning.
P.S. Een competitie die zichzelf opblies voordat er één bal rolde.

20 april: een 2 voor Andrea Agnelli

Op de dag dat bekend werd dat Gerrit Zalm, de goedlachse liberaal – liberalen zijn goedlachs en lichten de boel op– wordt verdacht van witwassen als directeur van ABN Amro, kondigden twaalf clubs de oprichting aan van een Europese Super League. Het geld wordt gefourneerd door de Amerikaanse bank J.P. Morgan, zoals alle banken gespeend van scrupules en tot op zolder gevuld met zwart geld. Intussen ontploft het voetbal van woede. Gary Neville noemde die superclubs ‘dieven’, Ander Herrera had het over stelen van het volk, Mesut Özil idem en ook bonden schreeuwden moord en brand. Dit moet natuurlijk ­stoppen. De aangekondigde maatregelen klinken goed, hoewel Neville meer wil. Die heeft het over degradaties en transferverboden. De opluchting maandagavond was groot, voor mij en de lezers hier, toen Ajax zich solidair verklaarde met PSG, Bayern München en anderen. Vóór het voetbal, tégen diefstal.

19 april: een 8+ voor Edson Álvarez

Als een verdedigende middenvelder uitblinkt, is dat een slecht teken voor de wedstrijd. Vitesse stond zo strak gespannen op de voetbalbenen, dat men het ten slotte alleen nog kon bijbenen door te schoppen. Dat vorm altijd en eeuwig tussen de oren zit, bleek uit het spel van Antony en Gravenberch. Zij kwamen terug uit een dip en speelden hun beste wedstrijd sinds maart. Raadselachtig was het optreden van Martínez, die in de zestiende minuut de bal verloor, gevaarlijke situatie opgelost door Álvarez, en die een kwartier later verkeerd instapte op een pass langs de lijn, waaruit de gelijkmaker viel. Hij had misschien de loftrompet voor hem in de Italiaanse pers nog in zijn hoofd. Álvarez moest twee keer worden verzorgd: Tannane raakte gefrustreerd. Zijn wapens waren de noppen, doelwit de wreef van Álvarez. Voetballend kreeg hij geen schijn van kans.

17 april: een 8 voor Franky Van der Elst

Wat hebben Franky Van der Elst en Gert Verheyen met Ajax te maken? Heel eenvoudig: ze vormden het analistenteam van Canvas dat donderdag Roma-Ajax uitzond. Aan het hoofd van de tafel zat Karl van Nieuwkerke, een aangename gastheer.

Ik wilde even kwijt dat het een opluchting was om twee mompelende mannen zonder ego, Franky mompelde iets meer dan Gert, gekleed in een pullover van de katholieke herenmodezaak uit het dorp, over voetbal te horen praten. Geen van hen had maar de minste behoefte om ‘te scoren’. Nadat de regie een wedstrijd van Roma uit het verleden had laten zien waarin de twee oud-voetballers hadden meegedaan, zei Franky: “Mooie truitjes, hè? Altijd mooie truitjes bij Roma.” Dat was Gert met hem eens. Er volgde geen wisecrack, zo rustgevend.

Ze vonden Ajax eigenlijk beter, maar om te winnen heb je goals nodig. Zo was het. Ajax miste Blind, Mazraoui en Onana, wat geen excuus was voor de belachelijke inertie van de laatste twintig minuten die na het wisselen van Álvarez geen enkel uitzicht op een doelpunt bood. Ten Hag mocht Gravenberch laten staan totdat we allemaal een ons wogen, de wedstrijd ging hij niet voor hem winnen. Je mag best tactisch denken: Álvarez is verdediger en Kudus valt aan dus hebben we meer kans om te scoren, maar dan negeer je de strijdlust van de Mexicaan, zijn kopkracht en zijn tactisch inzicht. Niet toevallig was dat één minuut na de wissel Roma gelijk maakte. Mkhitaryan en Dzeko zijn namelijk profs die zwakke punten bij de tegenstander doorhebben en uitbuiten.

De uitschakeling is voor Ajax geen echt probleem. Tegen Manchester United waren ze toch kansloos geweest en de Champions League is al gehaald.

Morgen kunnen ze revanche nemen op zichzelf, want slecht was het wel. Dat vonden ze in België ook.  

17 april: een 8 voor Idrissa Gueye

We kunnen het extreem hoge niveau van de twee kwartfinales tussen Bayern en PSG niet genoeg overschatten. Ik herinner me geen beter voetbal de laatste tien jaar, of misschien wel de laatste veertig jaar. Brazilië was goed in 1982, romantici hebben het er nog over, maar een type als Gueye hadden ze niet.

Ook zo’n Senegalese Kanté heeft een modern top­elftal nodig. Verzorgt de Argentijn Leandro Paredes de technische kant van het Parijse middenveld, Gueye is de soldaat die alle klussen klaart. Kimmich is een van de beste middenvelders ter wereld, toch? Zonder Kimmich is Bayern nergens, toch? Het Duitse elftal kan niet zonder hem, toch? Waar was Kimmich eigenlijk dinsdagavond in Parijs? Trotseerde hij de avondklok op de Champs-Élysées? Nee, hij spartelde tevergeefs in de klauwen van Gueye. Kimmich piepte ‘genade, genade’, maar Gueye kende die niet. Hij vrat Kimmich levend op en spuugde zijn tanden nonchalant over de zijlijn.

Wie zal Pocchetino tegen Manchester City laten spelen naast Verratti: Paredes of Gueye?

17 april: een 8 voor Luka Modric

Na het feest van de dinsdag kwam een dag later de kater. De enige die voluit ging was Modric. Op zijn vijfendertigste was hij in en tegen het armzalige Liverpool de beste man. Vooruit, samen met Alexander-Arnold. Voor de rest was het bedroevend. Iemand had die gasten vooraf moeten vertellen dat er honderden miljoenen mensen zouden kijken. Ik voelde me persoonlijk beledigd door het paupervoetbal.

16 april: een 4 voor Ryan Gravenberch

De eerste wissel van Ten Hag was dus goed: Brobbey scoorde meteen na een lange bal van Schuurs. Het was een mooie goal, beheerst ingetikt met het scheenbeen. De tweede wissel, die van Álvarez voor Kudus, was extreem ongelukkig. Aan de kant waar Álvarez weg was, zag Mkhitaryan ruimte, Timber gleed uit en via Gravenberch, de man die absoluut gewisseld had moeten worden, kwam de bal bij de levensgevaarlijke Dzeko. Die man mist niet, hoewel hij volgens RTL de vorige week te oud was. In de eerste helft was Gravenberch onzichtbaar, in de tweede begon hij actiever, vermoedelijk na een preek van Ten Hag. Zijn slechtste actie was er een in de 63ste minuut, toen hij Pellegrini zomaar de zestien in liet lopen door nonchalant in te stappen. Hij is inderdaad jong, een groot talent, maar schoot gisteren gewoon tekort.

15 april: een 9+ voor Ángel di María

PSG is beter dan sommige mensen ons willen doen geloven. Men noemt vaak de drie aanvallers als voetballers van wereldklasse. Men wijst ook op de geblesseerde spelers van Bayern, alsof de bij PSG afwezige Verratti en Marquinhos krullenjongens zijn. Ik zou ook de uit tegen Barcelona en dinsdagavond opnieuw uitblinkende Paredes willen vermelden, een schitterende middenvelder, die kort na rust Neymar voor Neuer zette. Maar wat speelde Di María een fantastische wedstrijd. Van Gaal dankte hem ooit af, nog steeds een trauma voor de Argentijn, die, ik durf het nauwelijks te zeggen, technisch beter is dan Mbappé. Veelbetekenend was bij zijn wissel vlak voor tijd de brede lach en het gulle applaus van Marquinhos, de leider van het team. Het waren twee schitterende wedstrijden, op pure klasse beslist door PSG. Het voetbal won, wat Van Gaal ook mag beweren.

14 april: een 6 voor Ronald Koeman

Koeman had zich mooi hersteld van een matig begin van een seizoen waarin mensen als ik dachten dat hij de kerst niet zou halen. Met Pasen zou hij niet herrijzen. Hij haalde de kerst en rolde met Pasen simpel de steen weg voor het reeds geprepareerde graf. Niet dat zijn humeur erop vooruitging. Hij bleef maar protesteren tegen de VAR en de VAR en voor wie het nog niet wist: de VAR. Met hem mopperend aan de kant beklom zijn team de weg omhoog in de competitie. Toen kwam Real Madrid met de stoïcijnse Zidane op de bank. Koeman maakte de fout om Griezmann reserve te zetten, ik wed tot opluchting van Zidane. De VAR had het weer eens gedaan volgens Ronald. Terwijl de beslissende fout van hem was. Griezmann is een van zijn beste spelers. Vraag het aan Deschamps.

13 april: een 4 voor Wout Weghorst

Er was iemand op Twitter die achter Weghorst stond, een Dr. Simon die eerder had getwitterd: the media is the virus. Tevens pakte hij Soros aan, een antisemiet dus die Dr. Simon, zoals zoveel wappies. Helaas zitten er acht van dat soort in de Tweede Kamer. Het gezwel groeit, zeg maar. 

De vraag is of we complotdenkers in Oranje willen. Of Weghorst complotdenker is, weet ik niet. In elk geval neemt hij geen afstand van zijn term ‘coronahysterie’ op Instagram. Zondag zei hij kritisch te willen kijken naar het virus en naar vaccinaties. Hoe staat hij tegenover testen? Negatief vanwege het inbrengen van microchips door Bill Gates – iets wat Forumwappies denken? Er is geen reden voor het weren van halvegaren in Oranje, wel als ze teamgenoten in gevaar brengen. Wout zal zich echt moeten schikken. Testen verplicht, dat sowieso. 

12 april: een 9+ voor Karim Benzema

Louis van Gaal had besloten om bij Ziggo eens lekker in de contramine te gaan. Barcelona was beter, want Barcelona viel aan. Real Madrid counterde, een zwaktebod, zei Louis, die het doelpunt van Van Persie tegen Spanje in 2014 klaarblijkelijk was vergeten. Elk team dat voetballers van wereldklasse in de voorhoede heeft als Robben en Van Persie, Corso en Mazzola, Mbappé en Neymar, Benzema en Vinícius, dat níet op de counter speelt, is gek. Deze spelers zijn het efficiëntst wanneer ze ruimte krijgen. Als Mbappé en Neymar gaan combineren in het strafschopgebied, zijn ze lang zo doeltreffend niet. De twee beste elftallen van de kwartfinales in de Champions League waren PSG en Real Madrid, maar Van Gaal vond Madrid ‘niet goed’ tegen Liverpool. Madrid heeft dit seizoen negen topwedstrijden gewonnen, één gelijk gespeeld en nul verloren. Eat that, Louis.

10 april: een 9 voor Keylor Navas

Als ze in de Ligue1 iets kunnen is het keepen. Navas pakte tegen Bayern ballen en punten die niemand had verwacht, Maignan deed de zaterdag daarvoor hetzelfde toen Lille wel van PSG won. Aan die wedstrijd tegen Lille moest ik woensdagavond terugdenken. Neymar kreeg rood voor een poging tot vechten met een voor hem veel te grote Portugees. Mbappé was aan het trainen voor de wedstrijd waar het op aan kwam. 

Het verschil in concentratie was enorm, vooral bij Neymar die een paar keer minder hard huilend dan normaal neerging na harde tackles van, bijvoorbeeld, invaller Boateng die we sinds Messi nooit meer serieus kunnen nemen. Neymar schreef twee assists bij op zijn gevulde scorekaart, maar wat voor een assists waren dat! Aan de eerste op Mbappé ging een lichaamsschijnbeweging vooraf die de klunzige Süle maar niet kon begrijpen. Terwijl hij stond na te denken schoot de wereldkampioen raak. De tweede beslissende pass op Marquinhos overtrof in genialiteit en techniek de eerste nog. De bal werd uitverdedigd en kwam voor de linker van Neymar terecht. Als de bal had kunnen navertellen hoe innig, met hoeveel liefde hij werd geraakt, welk traject hij aflegde en welke zoete verhalen er onderweg door zijn hoofd speelden, was dat het mooiste postmatchsprookje ooit geworden. 

Je kunt natuurlijk proberen te betogen dat Bayern beter was. Dan veronachtzaam je wel de superieure klasse van Di Maria, Neymar en ­Mbappé. Zij deden namelijk ook mee, evenals Navas die Neuer met zijn reddingen van het veld blies. Met name op een kopbal van Alaba en meteen daarna het schot van Pavard: zelden stortte een keeper zich zo snel op de grond.

10 april: een 5 voor Devyne Rensch

Op RTL zeiden ze dat Dzeko niet meer zo goed was. Ze hadden duidelijk niet naar Frankrijk-Bosnië gekeken. Waarom zou je je ook voorbereiden? Vlug weg gezapt daar. Kort na het begin ging Rensch spectaculair diep een meter of vijftig van de bal verwijderd die hem dus niet zou kunnen bereiken. Onmiddellijk koos Dzeko de linkervleugel waar hij een lange baan van leeg gras aantrof. Rensch was spectaculair afwezig. In de eerste dertien minuten was Dzeko al drie keer gevaarlijk, het gevaarlijkst toen de bal hoog maar net niet hoog genoeg bij de tweede paal kwam waar hij klaarstond om in te koppen. Rensch is piepjong en ik vraag me serieus af of hij al rijp is voor dit niveau. Hij neemt vaak risico’s die hij alleen kan herstellen door een overtreding te maken. Dat deed ook Álvarez die een fractie te zachte pass van Martinez een fractie te ongeconcentreerd aannam. Overtreding. Vrije trap. Fout Scherpen, een jongen uit Emmen die heel hard puta madre riep. Er waren nog aan aantal puta madre-situaties in de vorm van gemiste kansen en een gemiste penalty. Scherpen was niet de enige schuldige aan een slordige nederlaag van Ajax.

10 april: een 8 voor Toby Alderweireld

Volgens Mourinho was Alderweireld na de internationale break te laat terug op de club waardoor hij tegen Newcastle niet mocht meedoen. Op beelden was te zien dat Toby donderdag meetrainde. Volgens zijn vader was hij woensdag al op de club. Mourinho is een gecertificeerde leugenaar, denk aan Rutte, die van Toby af wil zoals Rutte van Omtzigt. Ik weet een club in Amsterdam waarvoor Alderweireld een aanwinst zou zijn.

9 april: een 9+ voor Kylian Mbappé

Het wachten is nu op mensen die zeggen dat Haaland ook goed is, vergelijk Messi versus Ronaldo. Wat vaststaat: Mbappé is niet de Ronaldo in dezen. Net als tegen Barcelona nam het genie de zaak in handen, geruisloos voortsnellend naar de finale. Ik herinner me de term whispering death, de bijnaam van cricketer Michael Holding, een legendarische West-Indische bowler uit de jaren zeventig en tachtig. Zo beweegt Mbappé zich ook, met diezelfde lichtvoetigheid en dodelijke kracht. Natuurlijk was het niet best gekeept van Neuer toen de spits zijn eerste doelpunt maakte, maar hoe mooi raakte hij die bal niet, op de assist van Neymar. Als alles op het spel staat, is Mbappé er klaar voor. Hij leeft voor de grote wedstrijden, of het nu een WK-finale is of een wedstrijd tegen de ongeslagen Duitse kampioen in een zinderend winterwonderlandschap.

8 april: een 9 voor Toni Kroos

Omdat bij het kijken naar Real Madrid mijn eerste blikken uitgaan naar Karim Benzema, had ik aanvankelijk nog geen oog voor de masterclass die een meter of dertig achter de spits werd gegeven door Toni Kroos. Geef toe: wie dacht er niet dat Kroos vorig seizoen lekker aan het uitbollen was op het middenveld van Madrid? Tegen Liverpool ging Kroos tekeer in de hoogste versnelling, wat bij hem betekent dat hij in alle rust een meesterwerk creëert. Het was sneu om een beperkte figuur als Keita in zijn buurt te zien spartelen. Het middenveld van Liverpool kwam er ook na het inbrengen van Alcantara niet aan te pas tegen de weergaloze Kroos, de eveneens opgeleefde Modric en de efficiënte Casemiro. Het was niet een tactisch hoogstandje van Zidane dat Real de overwinning bracht. Dat deed de wereldklasse van Kroos.   

7 april: een 2 voor Juan Torres Ruiz

De speler die zichzelf Cala noemt, ik zag de betekenis ‘zetpil’ evenals ‘fjord’, een inham met de vorm van een zetpil en vond dat een toepasselijke naam voor een man wiens metaforen zich beperken tot stront, maakte Mouctar Diakhaby uit voor negro di mierda tijdens Cadiz-Valencia. Als iemand iets weet van mierda, is het de zetpil. Het was erg jammer dat de spelers van Valencia zich lieten intimideren om terug te keren in het veld, wat tot gevolg had dat Diakhaby op de tribune zat en de strontvlieg doorspeelde. Dinsdag maakte hij bekend dat hij het niet had gezegd, dat er geen racisme voorkwam in het Spaanse voetbal en dat hij het slachtoffer van een hetze was. Typisch het verweer dat je van een lowlife kunt verwachten. Ik heb geen illusies: zijn straf zal niks voorstellen. Het is voetbal namelijk.

6 april: een 4 voor Neymar

Of PSG tegen Lille inderdaad de wedstrijd tegen Bayern van woensdag in het hoofd had, betwijfel ik eigenlijk. Neymar liet zich daarvoor te veel opfokken. Eerst door de magistrale middenvelder André kort na rust. Er was een duel, de twee kwamen neus aan neus te staan, André lachte de Braziliaan van dichtbij vierkant uit, die hem vervolgens niet sloeg, maar wel zijn hand irritant op zijn wang legde: geel voor Neymar, niks voor André. In de laatste minuut van de wedstrijd kon hij zich weer niet beheersen. Ruzie met Djalo (20 jaar) en weer geel. Tot in de gangen toe wilde Neymar vechten met de lange Portugese verdediger. Het was een geweldige scène, die door Canal+ gretig werd uitgezonden. Lille was tactisch beter en scherper voor het doel. Neymar kreeg een kans en kopte in een geslaagde duikvlucht net naast. Gefrustreerd.

3 april: een 8 voor Allan Clarke

Woensdagavond begon met een foute keuze: ik zette Engeland-Polen op. De Engelsen, die later op het nippertje zouden winnen, speelden hun trage en fantasieloze voetbal, waarin ‘controle’ de hoofdzaak is. Al jaren doen ze dat, welke bondscoach er ook in functie is en toch stink ik er altijd weer in door de magische combinatie van de woorden Engeland en Wembley. Hetzelfde gebeurde in oktober 1973. Ik schreef sinds een week of zes voetbalstukjes in de Haagse Post, mijn eerste betaalde schrijfklus. Ook toen al stelde Engeland regelmatig teleur, gewezen wereldkampioen of niet. Die avond keek ik uit naar het optreden van Allan Clarke, een elegante binnenspeler die ik acht jaar daarvoor eens live had zien spelen voor Fulham op Craven Cottage. Nu was hij de vlag op de modderschuit van de vechtmachine Leeds United. Het enige memorabele dat hij die avond tegen Polen deed, was het benutten van een penalty, de Engelse gelijkmaker. Omdat ik zag dat de Engelsen met een houterige, typisch Engelse spits als Martin Chivers problemen met scoren zouden krijgen, richtte ik mijn ergernis op Herman Kuiphof, de verslaggever die naar mijn idee te vaak de foute naam bij een Engels rugnummer plaatste. Later zou ik lucht geven aan die ergernis in mijn stukje, met variaties op het thema: nieuwe bril. Herman Kuiphof schreef een ingezonden brief, waarin het woord ‘vormtief’ voorkwam. Hij zei dat de verslaggevers op Wembley vanaf grote hoogte de spelers moesten beschouwen. Een paar dagen later vertelde iemand me dat Hermans zicht er niet op vooruitging en schaamde ik me dood. Kuiphof was een aardige man.

3 april: een 9 voor Hugo Lloris

Op tijd weggeschakeld bij de Engelsen, zag ik halverwege de eerste helft van Frankrijk tegen Bosnië-Herzegovina Hugo Lloris een redding verrichten die, als Frankrijk het toernooi in Qatar mocht winnen, aan de basis van die eindzege staat. Het woord Banks valt vaak als een keeper er op de lijn een kopbal uithaalt. In het geval van Banks kopte Pelé die bal, Lloris moest het doen met Ahmedhodzic als kopper. Zoiets haalt de glans er een beetje af. Toch sla ik die van Lloris hoger aan dan de legendarische save in 1970. De Bosniër stond dichterbij, de kopbal was even hard. Het woord ongelofelijk doet geen recht aan het wapenfeit. Kijk hem terug! Van het spel van Griezmann voor Barcelona snap ik weinig, vergeleken met zijn dominante rol in het Franse elftal. Hij speelt als een nummer tien die zijn verdedigende werk serieus neemt. Zo achterhaalde hij woensdag de altijd gevaarlijke Dzeko na een sprint over de hele lengteas van het veld. Net als tijdens het WK van 2018 kwam Griezmann de bal niet zelden ophalen áchter het duo Pogba-Rabiot, de controleurs. Ik ben bang dat hij door Koeman wordt beknot in zijn dadendrang. Juist door die niet aflatende arbeid komt hij tot bloei. En kopte hij tot slot de winnende binnen, zijn 35ste.

3 april: een 8+ voor Daley Blind

In de bekerwedstrijd tegen Heerenveen deed Blind nog mee, vanaf nu moet Ajax het zonder hem stellen, te beginnen met de wedstrijd van zondag in Friesland. Ten Hag zal er het beste van hopen. Intussen kijk ik vooral uit naar PSG-Lille, vanmiddag om 17.00 uur. Verratti licht geblesseerd, PSG vooral denkend aan Bayern München. Kansen voor Lille dus.

2 april: een 8 voor Cesc Fàbregas

Ik zag een bewonderenswaardige uitspraak van Cesc Fàbregas over Kanté. “Helaas gaat het in het voetbal tegenwoordig vooral om je reputatie. N’Golo staat bekend om zijn loopvermogen en het heroveren van de bal, maar hij doet daarnaast van alles waar niemand het over heeft. Hij is een van de beste voetballers met wie ik heb samengespeeld.” Kanté ontbrak tegen Bosnië-Herzegovina, iets wat je terugzag aan het spel van Pogba. Kanté is tactisch namelijk een fantastische speler, maar hij is zwart en dat wordt in het voetbal zelden geassocieerd met spelinzicht, laat staan intelligentie. Bij donkere spelers heeft het voetbal eerst oog voor hun fysieke vermogens –hij is een strijder– en daarna heel misschien voor de technische vaardig­heden. Ik weet niet of Fàbregas het zo heeft bedoeld, maar het is zeker dat een witte Kanté met andere ogen zou worden bekeken.

1 april: een 8 voor Ferdi Kadioglu

Noa Lang schijnt al meer dan 20 miljoen waard te zijn, Kadioglu al 5 miljoen, zag ik op Transfermarkt. Nou ja, Lang scoort meer in elk geval. Aan de andere kant is Kadioglu behendiger en slimmer ‘tussen de linies’. De andere aangename verrassing was Botman, die tegen Duitsland een atypische, grote fout maakte in een direct duel met de rechterspits. Die gast snelde hem voorbij alsof hij lucht was. Botman herstelde zich tegen Hongarije, vooral met mooie openingen. Bij het ‘grote Oranje’ was er minder te bejubelen. Wat vreemd vond ik de rol van Frenkie de Jong: toen hij Blind moest vervangen, begon het te lopen voorin, terwijl ook Blind goed had gespeeld. Sommigen zeiden dat onze bondscoach Gibraltar niet had mogen bekritiseren. Hoezo niet? Zij speelden met De Barr, een idioot. Frank was zo netjes het woord ‘doorgesnoven’ te vermijden.