Jerry Hormone

‘Stiekem hoopte ik dat ze ’m met bureau en al uit de Oval Office moesten sleuren’

Columnist Jerry Hormone is diep, diép teleurgesteld dat het vertrek van Trump uit het Witte Huis zo normaal ging.

Jerry Hormone

Live op CNN zie ik Trump voor de laatste keer het Witte Huis verlaten. Kalm, met Melania aan z’n zij, loopt ie het grasveld over naar een helikopter. Niet voortgeknuppeld door een speciale eenheid van de CIA. Geen schop onder z’n slappe ouwemannenhol. Jammer. Ik had stiekem toch een beetje gehoopt dat ze ’m met bureau en al uit de Oval Office moesten sleuren. Vloekend en tierend. Als een peuter met een driftbui omdat ie niet naar bed wil. Gewoon, nog één keertje chaos. Oké, hij veegt z’n reet af met die hele traditie van de inauguratie van je opvolger bijwonen en symbolisch zal z’n verzuim ongetwijfeld zwaar wegen, maar Trump is niet het type dat straalt in afwezigheid.

Op tv vliegt de helikopter boven Washington D.C. Voor m’n geestesoog ontstaat in de cockpit een worsteling. Trump hoekt de piloot knock-out en rukt aan het stuur. De wentelwiek raakt in een duikvlucht. ‘Banzai!’ schreeuwt de oranje kamikaze als ie zich in het Capitool boort. Een witte flits. Een oorverdovende knal. Een drukgolf die bomen knakt als luciferhoutjes, klinkers uit de straat blaast. M’n geestesoog zoomt uit. Mushroom cloud. Wat denk je? Heeft die Donald effe Melania’s op het laatste moment aan boord geladen Louis Vuitton-koffers vol kernkoppen gepropt. Tja, je hebt de nuclear codes of niet.

In het echt landt de helikopter op vliegveld Joint Base Andrews. Daar staat de Boeing 747 Air Force One klaar om Trump straks naar Mar-a-Lago te vliegen. Maar eerst gaat hij nog één keer, voor de allerlaatste maal als president, het volk toespreken. Een podium voor een boel Amerikaanse vlaggen. De discohit Gloria van Laura Branigan die uit de speakers schalt. Jake Tapper van CNN weet ons al te vertellen dat het geen speech voorgelezen van de teleprompter gaat worden. We krijgen Trump off the cuff. Met andere woorden: alles is nog mogelijk.

Donald bestijgt de bühne. De spanning is om te snijden. Trekt ie zo een assault rifle uit z’n pruik? ‘Say hello to my little friend!’ Rattatattata! Al die vervelende fake-news-media-cameraploegen aan flarden! Daar had ie nou al vier jaar zin in! Of wordt het geen Al Pacino, maar GG Allin, de punk die voor de meeste punks te punk was? Alle kleren uit, bolle blote buik, klein drugspiemeltje eronder, met de microfoon het eigen voorhoofd tot een bloederige pulp timmerend, even hurken, persen, heel die endeldarm leeg schijten, de ene helft van de drol opeten en de andere helft in het publiek smijten.

Helaas, het wordt een standaard Trump-praatje. Grijsgedraaide leugens, eigenpijperij, het bekende riedeltje. Een tikkie slap en tam zelfs voor wat we van ’m gewend zijn. ‘Have a good life,’ besluit ie z’n ramblings en terwijl ‘Y.M.C.A.’ van Village People begint te spelen, verlaat de 45ste president van de Verenigde Staten van Amerika het wereldtoneel. Wat een anticlimax.

Column
  • ProShots