Vluchtelingenkinderen, wees welkom
Het heeft even geduurd, maar op 4 mei wist zelfs onze koning in een ontroerende rede toe te geven dat zijn oma Wilhelmina te weinig aandacht had gehad voor het lot van Nederlandse Joden.
Beter laat dan nooit, zo’n excuus, maar je vraagt je onmiddellijk af welke humanitaire catastrofe op dít moment eigenlijk onze aandacht zou moeten opeisen. Zonder de moord op miljoenen Europeanen ook maar in de verste verte te willen vergelijken met de ellende in de Griekse vluchtelingenkampen, zou je vandaag toch moeten zeggen: Lesbos, Samos, Chios. Hier geen doelbewuste, systematische vernietiging van één ‘volk’, wel een humanitaire catastrofe van een buitencategorie – en dat op Europese bodem. Duizenden kinderen zitten daar nu opgesloten in overvolle, smerige, gevaarlijke kampen. Achter prikkeldraad, tussen het afval, één kraan voor 1o00 mensen; probeer het je voor te stellen.
Een Nederlandse arts, die kamp Moria op Lesbos in maart bezocht, toonde zich diep geschokt, vooral over de vele kinderen zonder ouders. Kinderen die zichzelf snijden, die zelf- moord willen plegen, die na een paar maanden Moria ‘helemaal kapot zijn’, aldus Steven de Vijver in Arts en Auto (ja sorry, zo heet dat blad). Opvallend vond ik de waarschuwing ‘Niemand van ons kan later zeggen: dit hebben we niet geweten’. De artsen, bedoelde hij. Hij had ook kunnen zeggen: Europa.
De oplossing voor de onafzienbare vluchtelingenellende heeft niemand. Maar sinds een paar maanden vragen de Grieken andere Europeanen wél om samen alsjeblieft 2500 kinderen uit die helse kampen op te nemen. Elf Europese landen hebben al toegezegd, zo vlogen onlangs 47 kinderen naar Hannover. Boven het commentaar in de zeker niet linkse krant Bild stond: Ich bin stolz auf Deutschlands Menschlichkeit!
Appeltje-eitje
Nederland hoeft niet achter te blijven. Volgens dertien ngo’s en vele BN’rs, van Neelie Kroes tot Joshua Nolet (van band Chef’Special), kunnen wij 500 kinderen opvangen. Meer dan tachtig Nederlandse gemeenten, ook de grote steden, hebben toegezegd dat te willen doen. Onder de hashtags #weeswelkom en #500kinderen sluiten enthousiaste Nederlanders zich bij dat voornemen aan.
Nou dat is dan appeltje-eitje, zou je zeggen. Was het ooit makkelijker onze machteloosheid om te zetten in trots? Slechts 500 kinderen! Wir schaffen das! Toch wil dit kabinet niet één kind-in-nood hierheen halen, want dat zou geen ‘structurele’ oplossing betekenen.
Maar wacht even. Een structurele oplossing verwacht niemand, de vraag is juist heel concreet en overzichtelijk: haal gewoon snel die 500 kinderen hierheen, voordat in die kampen ook nog corona in volle heftigheid uitbreekt. Verwelkom de kids met bloemen op Schiphol, laat zien dat Nederland een hart heeft. Hét vluchtelingenprobleem zul je er niet mee oplossen. Maar déze weeskinderen in Dickensiaanse ellende laten wegrotten terwijl half Nederland klaar staat om te helpen, dat valt niet uit te leggen: niet aan de Grieken, niet aan die kinderen, niet aan onszelf.
Niemand kan later zeggen: dit hebben we niet geweten.
Wat is daar nou erg aan? Leonie Breebaart onderzoekt in haar column de actualiteit op filosofische wijze. Lees ze hier terug.