Telkens als de verpleegkundige door het raampje een afscheid ziet, probeert ze even weg te kijken

Het raampje dat de verpleegkundige van de coronapatiënt scheidt, is dezer dagen als een venster van de ziel. Door het glas zien de medewerkers die de intake doen de drama’s voor zich afspelen. Door de dunne muren zijn de stemmen te horen. Het afscheid voor onbepaalde tijd.

Het is maandagochtend en een man in trainingspak zegt ‘ga nou maar naar huis’ tegen zijn hoogblonde vrouw. ‘Het kan uren duren.’ Ze draait zich om, kijkt hem in zijn rood aangelopen ogen, die nog net boven zijn mondmasker uitkomen, en zegt vastbesloten: ‘Ik wacht op je in de auto.’

Dit is het triagepunt van het ziekenhuis: de plek waar nieuwe patiënten voor het eerst worden beoordeeld. Het is een houten gebouwtje dat nog het meest wegheeft van een fors tuinhuis, het staat op de parkeerplaats van de spoedeisende hulp. Drie weken geleden neergezet om de stroom aan coronapatiënten op te vangen. Hier worden ze gescheiden van de overige patiënten en wordt bepaald of ze worden opgenomen. En hier, voor het intakeraam, nemen ze soms afscheid van hun geliefden, die niet mee naar binnen mogen als ze zelf ook maar een hoestje hebben.

IJzeren hekken markeren twee routes naar het gebouwtje. Aan het begin van het looppad staat een bord. ‘Hoest of niest u of bent u verkouden? Rechtdoor, Route B. Heeft u deze klachten niet? Rechtsaf, Route A’. Artsen vergelijken het met de Efteling. ‘We hebben nog overwogen om halverwege de rij een bordje te zetten: vanaf hier nog tien minuten wachten’, zegt er eentje. Humor houdt ze hier op de been.

Route B komt uit in een klein halletje van een paar vierkante meter. Meteen links is het raam met daarachter een verpleegkundige die de intake doet. Naam, geboortedatum, doorsturend huisarts? Kunt u alvast een mondmasker opzetten? Neemt u even plaats in de wachtkamer, u wordt zo opgehaald. En u mevrouw, u mag helaas niet mee naar binnen, omdat u zelf ook gezondheidsklachten heeft. Zou u buiten willen wachten?

Vandaag komen die woorden uit de mond van Désirée Joosen (45), de verpleegkundige van dienst. Ze zit aan een klein bureau met daarop een groot computerscherm. Onderin, onder het kopje ‘pre-hospitaal’, ziet ze welke mensen naar haar op weg zijn. Het is bijna twaalf uur en de lijst wordt langer. De toename van het aantal coronapatiënten mag hier dan enigszins afvlakken, de reguliere patiënten komen langzamerhand weer terug.

Joosen is sinds een week weer aan het werk. Ze had zelf corona en moest drie weken in quarantaine. Nu gaat het beter en wil ze haar steentje bijdragen.

Telkens als ze door het raampje zo’n afscheid ziet, denkt ze: dat had ik ook kunnen zijn. Dan probeert ze weg te kijken. ‘Of ik focus me heel erg op het scherm’, zegt ze, terwijl ze het voordoet. Ze zou willen dat mensen een moment voor zichzelf zouden hebben. Dat het afscheid privé zou blijven. Het kan in dit kleine huisje simpelweg niet.

Even verderop zit in een blauwpaarse auto de hoogblonde vrouw (40) van zojuist. Haar naam wil ze liever niet in de krant, ‘niet iedereen hoeft dit te weten’, maar ze wil best praten. Ze werkt in een verpleegtehuis in de nachtdienst. Afgelopen woensdag werd bij haarzelf corona vastgesteld, vermoedelijk opgelopen tijdens haar werk. Ze is alweer een beetje opgeknapt. Vier ouderen uit het verpleeghuis zijn de afgelopen drie dagen overleden.

De GGD had haar na haar positieve test gebeld en gezegd dat ze afstand moest houden van haar man en dochter. Dat heeft ze geprobeerd. Alleen sliepen ze wel in hetzelfde bed. Juist in deze tijd hadden ze daar behoefte aan.

Nu is haar man vermoedelijk ook besmet en zit ze hier in de auto te wachten. Zo meteen, als zijn intake erop zit, gaat ze naar het halletje met het raam. Dan neemt ze hem mee naar huis. Of neemt ze afscheid.