Nederland kan het ongekende geweld van Taghi niet aan

Het Openbaar Ministerie, de recherche: alle bij het onderzoek naar de moord op strafadvocaat Derk Wiersum betrokken partijen houden vanzelfsprekend tegenover de buitenwereld nogal wat slagen om de arm bij het aanwijzen van Ridouan Taghi (Marokko, 1977) als de waarschijnlijke opdrachtgever.

Binnenskamers niet. De moord op de advocaat van kroongetuige Nabil B. past zó precies in het ijzingwekkende geweld dat Taghi en zijn groep wordt toegedicht – dat Taghi’s advocaat overigens met kracht ontkent – dat andere scenario’s vergezocht lijken. Dat schetst meteen ook hét probleem. Het tot voor kort onvoorstelbare geweld dat Taghi volgens justitie heeft laten plegen, is zodanig ongekend dat onze samenleving zich daartegen niet kan weren.

Als de opsporingsdiensten en de kroongetuige het juist hebben, heeft Taghi de ene na de andere criminele rivaal uit de weg laten ruimen omdat die over hem had gesproken in het criminele milieu of met de politie – of omdat Taghi dácht dat diegene loslippig geweest was.

Uit onwaarschijnlijk botte berichten die Taghi volgens justitie heeft verstuurd, rijst zonneklaar het beeld van een crimineel die zich onaantastbaar waant en die ervan overtuigd is dat hij niets te verliezen heeft. Een crimineel die in een mum beslist over leven en dood.

Letterlijk ongrijpbaar

Misdaadblogger Martin Kok is volgens justitie geliquideerd (8 december 2016 in Laren) omdat hij op zijn misdaadwebsite Vlinderscrime.nl over Taghi cum suis had geschreven.

Zes dagen nadat Nabil B. als kroongetuige was gepresenteerd, werd op 29 maart 2018 zijn onschuldige broer Reduan doodgeschoten.

Misdaadjournalist John van den Heuvel wordt al sinds december 2017 zwaar beveiligd omdat Taghi hem zou willen laten vermoorden. Ook de aanslagen op de redacties van Panorama en De Telegraaf rekenen de autoriteiten zijn groep toe.

Taghi leek lange tijd letterlijk ongrijpbaar – want lange tijd voortvluchtig ondanks een jacht van jaren. Hij is ook in overdrachtelijke zin niet te vatten. Nooit eerder kende Nederland een crimineel die – blijkens aan hem toegedichte ontsleutelde tekstberichten – van het ene op het ande­re moment voorstelt de vooraanstaande officier van justitie Koos Plooij te ‘laten slapen’ (jargon voor vermoorden).

Keiharde beroepscrimineel

Nooit eerder kende Nederland een crimineel die, een quote, ‘kinderen, moeders, zussen, vaders (..) naar de hel’ wil sturen omdat hun naaste over hem heeft gesproken.

De vraag waar de overheid voor staat is even helder als enorm. Hoe moet een gemoedelijke rechtsstaat zich tegen dit soort geweld weren?

De vraag is retorisch. Nederland, allesbehalve een politiestaat, is daar niet op ingericht.

Een andere vraag is even actueel. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Taghi kwam in 1980 als peuter vanuit Noord-Marokko naar de regio Utrecht. Daar was hij lid van de Bad Boys: een jeugdbende die misdrijven zoals inbraken pleegde, veel overlast gaf en, volgens de overlevering, bizarre straatraces hield waardoor in een half jaar acht leden verongelukten. Taghi leek in die groep geen opvallende rol te hebben.

Tussen 1992 en 1998 werd hij veroordeeld voor inbraken, wapenbezit en het verlaten van de plaats van een ongeluk. Nog steeds was hij niet in beeld als keiharde beroepscrimineel. Dat zou hij zijn geworden toen hij eerst in hasj en later groot in cocaïne handelde – buiten zicht van politie en justitie.

Pas vanaf een jaar of vijf geleden werd hij een bekende naam als onaantastbare leider van een imperium dat over honderden miljoenen beschikt en alle geweld kan kopen dat hem invalt. En de afgelopen tijd kreeg de overheid de geest niet in de fles en viel het ene slachtoffer na het andere.