Waarom de G7 voor iedereen ongelegen komt
Voor het 45ste jaar op rij komen vanaf zaterdag zeven van de machtigste spelers op het wereldtoneel samen. Maar eigenlijk zit geen van de leden van de G7 écht te wachten op dit weekendje Biarritz.
Tussen de chique hotels met op elk dak een scherpschutter ontvangt de Franse president Emmanuel Macron zijn zes belangrijkste collega’s, aangevuld met de Europese Commissie.
De vorige G7 in Charlevoix was een van de meest chaotische ooit en werd getekend door een knallende ruzie tussen de Canadese premier Justin Trudeau en de Amerikaanse president Donald Trump. Die laatste verliet voortijdig met slaande deuren de top in Canada, en verkoos een ontmoeting met de Noord-Koreaanse dictator Kim Jong-un boven het ondertekenen van de traditionele slotverklaring.
En dus is gastheer Macron dit jaar vermoedelijk al tevreden als hij iedereen zonder ruzie tot het einde van de top aan boord weet te houden. Een krabbel onder een slotverklaring verlangt hij na vorig jaar niet meer.
“Ouderwets,” noemde Macron zo’n document eerder deze week. De verzamelde wereldleiders hopen vooral op een top zonder drama. Als er geen slotverklaring opgesteld hoeft te worden, moet Macron gedacht hebben, kan ook niemand weigeren om die te tekenen.
Trump mist Poetin
Trump heeft zich in aanloop naar het weekend nog niet bepaald in zijn kaarten laten kijken. Het enige dat we weten is dat hij het liefst zou zien dat de Russische president Vladimir Poetin weer een uitnodiging krijgt. Die is niet meer welkom sinds de annexatie van de Krim in 2014. Maar, zo redeneert Trump, we praten al zoveel over de Russen. Waarom nodigen we ze niet weer uit?
Aardig punt, maar voor een stoel aan de G7-tafel moet de economie van een land bij de zeven grootste ter wereld horen. Rusland is inmiddels niet meer dan de twaalfde economie van de wereld.
Macron had het weekend willen aangrijpen om te proberen Trump tot bedaren te brengen met betrekking tot de Irancrisis. Washington en Teheran leven al weken op uiterst gespannen voet met elkaar en uiten serieuze bedreigingen over en weer.
De Amazone
De vraag is of dat nog voorrang krijgt nu zich in het Amazoneregenwoud van Brazilië een, in de woorden van Macron, ‘internationale crisis’ ontvouwt. De gastheer heeft de Braziliaanse bosbranden op het laatste moment de hoogste prioriteit gegeven voor de gesprekken in Biarritz.
Het is afwachten in hoeverre hij Trump daarin meekrijgt. Die heeft er zoals altijd driftig op los getweet deze week, maar had gistermiddag nog geen woord gewijd aan het recordaantal bosbranden. Door zorgen te uiten zoals zijn collega’s die hebben, riskeert Trump het om een van zijn meest trouwe bondgenoten in diskrediet te brengen. Veel van de internationale woede om de branden richt zich namelijk op het beleid van de Braziliaanse president Jair Bolsonaro, die mede vanwege zijn totale desinteresse voor het klimaat ook wel de ‘Tropische Trump’ wordt genoemd.
Brexit
Zo heeft ieder van de genodigden in eigen land de nodige kopzorgen. De Britse premier Boris Johnson ging deze week weliswaar naar Berlijn en Parijs, maar heeft nog met niemand een duurzame relatie opgebouwd. En hij neemt nogal een rugzakje mee. De tijd dringt, de brexit wordt nog altijd op 31 oktober verwacht.
Ergens dit weekend zal hij voor het eerst oog in oog komen te staan met Donald Tusk, de stoïcijnse voorzitter van de Europese Commissie. Macron en de Duitse bondskanselier Angela Merkel hebben Johnson deze week – ongetwijfeld met medeweten van Tusk – iets meer ademruimte gegeven wat betreft de brexit. De komende dertig dagen mag hij nog een aantal beperkte aanpassingen aan het slotakkoord doen, maar de deal die er ligt, blijft zoals hij is. Vooral de door hem zo gehate backstop tussen Ierland en Noord-Ierland is voor Europa non-negotiable. Johnson zal dus Europa tegemoet moeten komen. De G7 is de eerste hoepel waar de premier doorheen kan proberen te springen.
Hij moet bovendien nog bij de Amerikaanse delegatie aankloppen, om te beginnen over een nieuw handelsverdrag tussen de twee landen.
Dan zou je bijna vergeten dat de Japanse premier Shinzo Abe serieuze ruzie heeft met Zuid-Korea en dat Merkel aan de laatste maanden van haar termijn bezig is. De Italiaanse premier Giuseppe Conte is sinds deze week demissionair en weet dat in zijn land pogingen worden gedaan om een nieuw kabinet te vormen, terwijl zijn economie slechter draait dan ooit. Nee, de G7 komt dit jaar echt voor iedereen ongelegen.