Cannes snakt naar een vrouwelijke winnaar
Jane Campion staat sinds zij in 1993 de Gouden Palm won voor The Piano te boek als enige vrouwelijke winnaar van het filmfestival in Cannes. Daar kan dit jaar eindelijk verandering in komen.
Je weet natuurlijk nooit wat een jury doet, maar met Céline Sciamma’s Portrait de la Jeune Fille en Feu lijkt zich op het filmfestival van Cannes een serieuze kandidaat voor de Gouden Palm te hebben aangediend.
De kostuumfilm, die speelt in het Bretagne van 1760 en draait om de relatie tussen een kunstenares en de vrouw van wie ze een huwelijksportret moet maken, werd vrijwel unaniem lovend ontvangen. Zelfs regisseur Xavier Dolan, wiens Matthias & Maxime met Sciamma’s film concurreert in dezelfde competitie, liet zich op Instagram laaiend enthousiast over de film uit.
Mocht Sciamma met de hoofdprijs naar huis gaan, dan wordt daarmee eindelijk de alleenheerschappij van Jane Campion doorbroken. Die staat namelijk sinds zij in 1993 de Gouden Palm won voor haar film The Piano te boek als enige vrouwelijke winnaar in de nu 72-jarige geschiedenis van het festival.
Het is een twijfelachtige statistiek, die tekenend is voor de geringe hoeveelheid films van vrouwelijke makers die het überhaupt weten te schoppen tot de hoofdcompetitie van het meest prestigieuze filmfestival ter wereld.
Na jaren van groeiende kritiek lijkt het festival zelf dat nu langzaam maar zeker ook als een probleem te gaan ervaren.
Belofte ingelost
Op de vooravond van het festival maakte de organisatie voor het eerst uitgebreide statistieken bekend over de genderverdeling van haar organisatie en filmprogramma.
Daarmee werd een belofte ingelost die vorig jaar werd gedaan, toen Cannes het eerste grote festival was dat zich aansloot bij de beweging 50/50x2020, die zich inzet voor gendergelijkheid in de filmindustrie.
Van de 1845 speelfilms die voor het festival werden ingezonden, werd 26 procent (mede) geregisseerd door een vrouw. De schamele vier vrouwelijke makers (alsnog het hoogste aantal sinds 2011) op totaal 21 films in competitie zijn daarvan dus net geen representatieve afspiegeling.
Van die vier zijn er inmiddels drie vertoond, met Sciamma’s film als voorlopig hoogtepunt. Op de laatste van de vier, Sibyl van de Franse regisseur Justine Triet, is het wachten tot vrijdag, want die wordt als laatste film van de competitie vertoond.
Minder gepolijst
Atlantique, het speelfilmdebuut van de Frans-Senegalese filmmaker Mati Diop (over wie het festival enigszins twijfelachtig roeptoeterde dat ze ‘de eerste zwarte vrouwelijke filmmaker in competitie’ is), is een film die zich moeilijker laat bewonderen – niet minder ambitieus maar wel minder gepolijst.
En Jessica Hausners Little Joe is volgens velen mislukt – al speelt daar wellicht mee dat ook de horde filmcritici die zich hier als eerste over de films buigt voornamelijk uit mannen bestaat.
De organisatie achter 50/50x2020 kondigde enkele dagen geleden aan te werken aan een onderzoek naar de genderverdeling binnen de Franse filmkritiek.