Zinderende zweeftherapie bij Motorpsycho

Dit was geen concert, maar een ruimtemissie. Het enige doel dat de show van het Noorse trio Motorpsycho zondag in een uitverkocht TivoliVredenburg leek te hebben, was: alle toeschouwers zo ver mogelijk buiten de dampkring slingeren. Wat voelde als een oneindige reis richting gewichtsloosheid bleek in werkelijkheid een weergaloze rockshow te zijn, die maar liefst twee uur en vijftig minuten duurde.

Kortom: missie geslaagd.

Motorpsycho bestaat dertig jaar. In die tijd brachten de eigenheimers uit Trondheim tientallen platen uit waarop ze minstens evenveel stijlen speelden. Wat begon als grunge-achtige alto-metal veranderde gaandeweg in droompop, hippierock, country, jazz, etc. De laatste jaren zweeft de band in een veelkleurige zeepbel van psychedelische (prog)rock. De gemiddelde lengte van de liedjes groeide exponentieel, het aantal nummers per plaat daalde drastisch: het dit jaar verschenen The Crucible telt er nog maar drie.

Live ontpoppen zanger-bassist Bent Sæther en gitarist Hans Magnus Ryan zich tot ontdekkingsreizigers die improviserend afdalen in de diepste krochten van hun eigen noten en daar moedwillig verdwalen. Zowat ieder nummer laten ze halverwege ontsporen, om het compleet binnenstebuiten te keren, en dan maar te zien waar het eindigt. Zo verkent de band het oeuvre tot aan de uiterste rafelranden, van poeierhard tot ultrazacht.

Deze zinderende zweeftherapie, dat is waar de psychonauten – zoals de Motorpsycho-fans zich plegen te noemen – voor zijn gekomen. Na bijna drie uur aan bulderend gitaargeraas en intense bijna-stiltes landden ze allemaal weer netjes op hun voeten.