Hij dacht dat zijn tranen op waren, na anderhalf uur lopen in een stille tocht. Maar als Zakaria kijkt naar de foto van Roos, die tussen een berg vol bloemen en kaarsjes staat, beseft hij dat het nog lang zal duren voordat zijn pijn zal verdwijnen. Utrecht is in het hart geraakt, 'maar zal nooit buigen'.
Maandagmorgen, kwart voor elf 's ochtends. De een was net wakker, de ander al lang op zijn werk. "Waar was jij, toen het gebeurde?" Het is een vraag die vanavond vaak herhaald wordt. De duizenden mensen die bijeen zijn gekomen op het Jaarbeursplein in Utrecht vragen het aan elkaar en denken samen terug aan dat ene moment.
Sneltram 24
Het moment dat Gökmen T. het vuur opende in sneltram 24. Paniek brak uit, eerst in de achterste coupé, waar de schutter zich bevond. Daarna in de hele tram, waar tientallen mensen angstaanjagende momenten doormaakten. Even later was de hele stad op slot.
'Ik was bang. Echt bang'
Marion was op haar werk, op de hoek van het 24 Oktoberplein. Ze mocht het gebouw niet verlaten en kon geen kant op. "Ik was bang, echt bang. En het erge was: we waren allemaal op verschillende plekken." Ze doelt op haar gezin: haar man en dochter. Het waren de eerste twee mensen aan wie ze dacht toen ze het woord 'aanslag' hoorde. Want ja, het had ook haar dochter kunnen zijn.
"Zo ga je 's ochtends de deur uit, en zo ben je er ineens niet meer. Die gedachte, dat is in- en intriest." De 19-jarige Roos, de 49-jarige Rinke en een 28-jarige man uit Utrecht zijn er niet meer. Zomaar van het leven beroofd.
'Die aanslag heeft niets met ons of met jou te maken'
"Dat accepteren wij niet", vertelt Muurad, die een lang gewaad draagt. Ook hij loopt, net als Marion, mee in de stille tocht. Hij woont in Kanaleneiland, is van Marokkaanse komaf, maar woont al twintig jaar in Utrecht. "Ik weet niet of wij als 'buitenlanders' anders worden aangekeken sinds de aanslag. Maar daar wil ik ook niet aan denken. Dit is één man die dit heeft gedaan, het is één gestoorde gek die niet spoort, en dat heeft niets met ons, of met jou te maken."
Een kinderwagen, een rollator. Een peutertje, aan de hand van van opa. De een uit Kanaleneiland, de ander uit Ondiep. "Dat we hier met z'n allen lopen, is een hoogtepunt dat we konden bereiken", vindt Samir. "Je moet nu één zijn, je moet morgen samen boodschappen kunnen doen, dit is ons land, van ons allemaal."
Tranen en knuffels: slachtoffers aanslag Utrecht herdacht met stille tocht
Burgemeester Jan van Zanen zal trots zijn op de woorden van Samir. Het is precies waar hij het ook over heeft, vanavond op het Jaarbeursplein als hij duizenden mensen toespreekt voordat de tocht begint. "We moeten elkaar vandaag en morgen vasthouden. Laten we op de bres staan voor een samenleving waarin iedere dag de stem wordt gehoord van vrijheid, tolerantie en verdraagzaamheid. Laten we stilstaan, niet oordelen."
'Onderweg kreeg ik knuffels en een kus'
Er wordt geluisterd naar Van Zanen, écht geluisterd. Want als Zakaria het even niet meer trekt tijdens de minutenlange tocht, wordt hij vastgehouden. Hij heeft geen idee wie hem omhelst, maar dat maakt niets uit. "Het is prachtig. Ik moet alleen maar huilen, maar onderweg kreeg ik knuffels en zelfs een kus op mijn wang."
Sommige mensen herkennen Zakaria, omdat hij deze week al eens in de uitzending van RTL Nieuws zat. Vanaf de middelbare school groeide hij op met Roos. 'He Zakka, wanneer gaan we weer eens chillen', had ze hem twee weken geleden nog gevraagd. "Ik realiseer me steeds beter wat er is gebeurd, maar het accepteren is heel moeilijk", vertelt Zakaria als hij naast de enorme bloemenzee staat, aan het einde van de tocht.
Zakaria vertelt aan het einde van de tocht: 'Ik heb alleen maar gehuild'
"Vooral omdat ze nog zo jong was, omdat ik haar altijd naast me had, is het niet te bevatten." Hij vindt het mooi dat er met hem, nog 16.000 anderen meeliepen tijdens de stille tocht. "Ik ben er sprakeloos van. Zo zie je maar dat wij als mensen gewoon één kunnen zijn, wat voor huidskleur of geloof je ook hebt."
De camera gaat uit. 'Gaat het?', vraagt de vriend van Zakaria aan hem. Geen antwoord. De 21-jarige jongen breekt. De tranen, die al zo vaak vloeiden vandaag, komen opnieuw naar boven. Weer wordt hij vastgehouden. Een vrouw van middelbare leeftijd begint hem spontaan te knuffelen. "Kom eens hier jij. Je bent een lieverd. Haal maar kracht uit dit alles, dat heb je nog wel even nodig."
