Jammer, ‘Oogappels’ is bijna afgelopen. Laten we hopen op seizoen twee.
Het is te hopen dat seizoen twee al in de maak is, want na negen van de tien afleveringen ‘Oogappels’ zijn de vier geportretteerde gezinnen bijna als vrienden geworden.
Deze serie bewijst dat er geen ‘Penoza’-achtig verhaal over misdaad en intrige nodig is om de spanningsboog vast te houden. Noch de uitvergrote stereotypenhumor uit ‘Gooische Vrouwen’ en ‘Divorce’, die regisseur Will Koopman eerder maakte.
Bij elk gezin is wel iets mis en dat is stiekem een opluchting. Alleenstaande moeder Fabie doet zo haar best dat ze haar kinderen alles uit handen neemt en aartsluie pubers kweekt. De welopgevoede Merel legt de lat thuis juist zo hoog dat haar dochters gillend bij haar weg rennen en haar huwelijk in gevaar komt.
Carola en Marcel zijn warm en liefdevol, maar hebben hun eigen verdriet over hun verdronken dochtertje, waardoor aandacht voor zoon Danny erbij in schiet. En dan zijn er nog Dina en Tim, de ex-man van Merel, die vooral strijd hebben over de slappe hap die Tim eigenlijk is in opvoeding en werk.
Je begrijpt waarom ze zo zijn, dankzij de slimme ‘interviewtjes’ met oma’s en opa’s. Heel impliciet en ingenieus illustreren die het familiesysteem: koud en veroordelend, zoals bij Merel, of slap en chaotisch zoals bij Tim. Niemand is hier volmaakt en er is altijd mededogen.
Net het leven
Opvoeden is dus vallen en opstaan, maar relaties en het hele leven zijn net zo. Bij de een komt een nieuwe vriendschap het evenwicht verstoren, bij de ander krijgt een ex-man nog een kans en verknalt het.
De overspannen Merel zoekt ondertussen zo krampachtig de controle over haar dochters, dat Lieke boulimia en angsten krijgt en Hansje steeds opstandiger wordt. “Laat het los!”, schreeuwt haar man Erik. “Jij bent niet in staat een normale relatie te hebben met wie dan ook”, gooit Hansje eruit. Het wordt nog een dobber om de kou bij hen te verdrijven, nu we weten dat Merel zelf zo ijzig is opgevoed en niet beter weet.
Haar wrange gezinsverhaal is ondertussen de magneet van de serie en de acteurs spatten van het scherm. Die ogen van Malou Gorter (Merel) alleen al, en de zo subtiel veranderende gezichtsuitdrukkingen bij Susan Radder (Lieke).
Geen woede
Het meest fascinerende én ongeloofwaardige personage is wel Chris (Thor Braun), de zoon van Erik (Ramsey Nasr). De autonome krullenbol is helemaal uit Australië gekomen om bij zijn vader te wonen en blijkt nu in een crisisgezin beland. Je zou woede verwachten: is hij daar nou voor gekomen? Maar hij blijkt de enige die zich nooit uit het veld laat slaan. Met zijn oogpotlood en kleurrijke kleren roept hij in dit conservatieve milieu weerstand op, maar hij overleeft elke situatie.
Gaandeweg blijkt zijn personage een functie te hebben. Met groot psychologisch inzicht geeft hij commentaar als het koor in een Griekse tragedie. Hij benoemt wat iedereen verzwijgt en gooit als een katalysator de boel open. Wanneer Merel hem vraagt: “Ben je homo?”, zegt hij eerlijk: “Dat weet ik nog niet.” En aan de harde oma bleek hij te hebben gevraagd of ze niet toch van Merel hield.
Hij is de glimlach die heelt, de liefde die verzacht, de hoop van buiten, die als een deus ex machina alles weer goed maakt. Nu nog de slotaflevering en ik hoop een seizoen twee.
Vier keer per week schrijven tv-recensenten Renate van der Bas en Maaike Bos in deze wisselcolumn over wat hen opviel op televisie. U leest ze hier.