Kiki Bédier de Prairie: 'Mijn snowboards zijn mijn baby's'

Kiki Bédier de Prairie draagt hardop voor uit eigen agenda: eerst reist ze de komende weken naar Zwitserland, voor wedstrijden in Lenzerheide, dan gaat ze naar Simonhöhe (Oostenrijk), Funes (Italië), Hochficht (Oostenrijk) en weer terug naar Zwitserland (Davos) om het seizoen af te sluiten op de jeugd-WK in Rogla, Slovenië (29 maart tot en met 5 april).

Die laatste dagen staan rood omcirkeld in haar agenda. De vorige keer, in Nieuw-Zeeland, werd ze vierde, dus neemt ze deze WK - haar laatste als junior - alleen genoegen met een podiumplaats. "Het zou heel mooi zijn om de juniorjaren met een top 3-klassering te verlaten. Daar ga ik voor. Een vierde plek gaat me niet nog een keer gebeuren..."

Ze wordt zelf ook een beetje duizelig als ze haar eigen programma overziet. "Het gaat bizar snel allemaal, we zijn alleen maar aan het racen, aan het trainen en aan het rondreizen."

Steeds dichterbij
Bédier de Prairie (19) - ze noemt zichzelf 'een meisje uit Zuid' - kan niet wachten om terug te gaan naar haar sobere onderkomen in het ­zuiden van Tirol. "Ik heb wel weer genoeg rust genomen."

Ze zit weliswaar midden in het snowboard­seizoen, maar is tussen de bedrijven door heel even terug in Amsterdam om haar aan het ­Johan Cruyff College behaalde mbo-diploma sportmarketing, communicatie en evenementenorganisatie in ontvangt te nemen.

"Johan bedankt," zegt ze glunderend, want zonder aangepast lesrooster zou het haar nooit zijn gelukt. "Ze hebben me alle vrijheid gegeven, echt geweldig. Nu kan ik me het komende jaar volledig focussen op het snowboarden. Een nieuwe start maken. Daarna ga ik kijken wat voor studie ik er eventueel naast ga doen, misschien wel aan de Johan Cruyff Academy."

Als peuter van een jaar of drie jaar ging ze voor het eerst met haar ouders op wintersport. "Volgens mij is de liefde begonnen in Italië," zegt ze. En ook al zou ze zich later ontwikkelen tot een goede hockeyster, 'de kick van het racen door de sneeuw, in de vrije natuur' liet haar nooit meer los. "Snowboarden is honderd keer leuker dan hockeyen." 

En nu ze tot de grootste snowboard­talenten van Nederland behoort, wil ze alleen maar meer. Doel: de Olympische Spelen in 2022. Daar wil ze straks, nog altijd op relatief jonge, 22-jarige leeftijd, als het even kan in de voet­sporen treden van Nicolien Sauerbreij. En is het niet over drie jaar, dan maar over zeven... "Het verschilt een beetje per persoon, maar over het algemeen ben je als snowboarder rond je 26ste, 27ste op je top. Dus ik heb nog eventjes."

De concurrentie is loodzwaar, niet in de laatste plaats uit Azië in het algemeen en China in het bijzonder. "De Chinezen zijn goed bezig," zegt ze. "En het cliché is waar, er zijn echt heel veel Chinezen. Maar voor de competitie is het alleen maar goed. Want de Europa Cupwedstrijden zijn toegankelijk voor alle landen ter wereld. Dus nu race ik tegen de allerbeste snowboardsters ter wereld en dat is gaaf want dan kan je meteen zien waar je staat."

Dat valt in haar geval niet tegen. De verschillen worden steeds kleiner. De seconden van een paar jaar geleden zijn tienden van seconden en soms zelfs honderden geworden. "Mijn doel is om binnen vijf jaar bij de top 16 van de wereld te zitten, maar ik verloor dit seizoen op twee honderdsten van een seconde van Julie Zogg, een top 16-snowboardster." 

"Het kan dus ook zomaar een keer andersom zijn. Dat is het leuke van snowboarden. Ik kom in ieder geval steeds dichterbij, dat is goed om te constateren."

"Zo lang ik merk dat er progressie in zit, weet ik dat mijn doelen haalbaar zijn. Ik voel me sterker worden en ben sneller dan vorig jaar om deze tijd. Ik kom ook steeds hoger in de ranking, op de wereldranglijst sta ik 60ste, maar mijn focus ligt op de reuzenslalom en daarin sta ik nu 25ste op de Europese ranking. Aan de hand van die lijsten kan je goed zien of je stappen maakt."

In de zomer op een gletsjer
Geboren in Amsterdam, denkt Bédier de Prairie niet dat ze een natuurlijke achterstand heeft opgelopen bij leeftijdsgenoten die zijn opgegroeid in de sneeuw. "Ik heb vrienden in Italië, die al vanaf hun achtste jaar vier keer per week op een snowboard staan, maar dat hoeft geen nadeel te zijn voor mij. Het gaat er om dat ik nú fulltime in de bergen ben en er alles voor over heb om de allerbeste te worden."

In Zuid-Tirol wordt ze getraind/gedrild door Gert Ausserdorfer, een voormalige bondscoach van Italië. In Nederland wordt ze bijgestaan door fysiotherapeut Rik Geus, bekend van zijn werk met olympisch kampioen Sauerbreij. Beiden roemen Bédier de Prairie om haar ijzeren mentaliteit en trainingsinzet.

"In de zomer doe ik veel fysieke training, het is heel belangrijk om topfit te worden voor het nieuwe seizoen. In augustus starten we op de gletsjers, dat is 's morgens om vijf uur je bed uit en de bergen in. We moeten wel de hoogte in. Boven heb je dan een skipak nodig, waar je ­beneden gewoon in een korte broek kan rond­lopen."

Twee werelden
Ze is dankbaar, zegt ze, dat Ausserdorfer haar ­talent heeft onderkend. "Dat ik welkom was terwijl ik daar niet op school heb gezeten, officieel hoeft hij helemaal niet al die tijd en aandacht aan mij te besteden. Maar hij gelooft erin. Lucky me, al was het maar omdat ik nog lang niet ben uitgeleerd. Ik groei nog steeds. In het snowboarden ben je eigenlijk nooit uitgeleerd. Daarom is het ook zo'n leuke sport."

Eenzaam? Ja, het leven in een Italiaans bergdorpje kan ook eenzaam zijn. "Snowboarden is een individuele sport. Ik heb lieve ploeggenoten en ik hou wel van een beetje gezelligheid om me heen, daar ben ik in opgegroeid. Dus dat is wel­eens lastig als je alleen bent, maar ik weet me wel te vermaken." 

"Het is leven in twee werelden. Ik ben opgegroeid in Amsterdam en als ik hier ben, kan ik er intens van genieten om door de stad te fietsen, maar ik heb bewust gekozen voor een tweede leven in de bergen. Ik heb een beetje een dubbelleven, ik leef in twee volkomen verschillende werelden. En ik vind het nog prettig ook."

Skiën, snowboarden; hoe je jezelf ook wil voortbewegen in de sneeuw, het is altijd een kwestie van waxen. Vergelijk het met het bandenspel in de Formule I. Het is een klusje dat ­Bédier de Prairie niet graag aan anderen overlaat. "Het kan net die ene fractie van een seconde schelen. Mijn boards zijn mijn baby's, ik hou er niet zo van als anderen aan mijn spullen komen." 

"Ik gebruik het ook als een soort concentratiemomentje. Beetje borstelen, beetje poederen en sprayen, hoort er allemaal bij, er zijn heel veel trucjes. Natuurlijk, als ik straks te maken zou krijgen met een eigen waxman, zou dat heel fijn zijn, maar dan wil ik wel weten wat hij precies doet. Ik vind het gewoon leuk om te leren. Het is een mooi spel."