De pijn was weer fijn vandaag

De kramp in de kuiten, het snakken naar adem, dat bonkende hoofd; het is het allemaal waard geweest. Pijn is fijn, zo zeggen sporters. Ik vermoed dat de herinnering aan geleden pijn fijn kan zijn, het verdwijnen van de pijn na een slok water achter de finishlijn of onder een hete douche. Maar ervaart iemand pijn als fijn tijdens het sporten?

Een van pijn vertrokken gezicht doet zeer aan je ogen en toch volgt er vaak applaus. Atleten die hun lichaam uitleveren aan een digitale klok worden geroemd. Net over de finish een anti-peristaltische beweging voelen en de maaginhoud een nooduitgang verschaffen via je mond? Geweldig toch?

Wat is de sporter toch weer ‘diep’ gegaan.

Al vlak voor aanvang van de EK cross in Brabant was te zien hoe loodzwaar de veldloopsters het zouden krijgen op de drassige ondergrond. Ik keek naar de tanige gezichten, rood aangeblazen door de herfstwind. Vooraan stond de kampioene Yasemin Can. Ze kwam uit voor Turkije en is geboren in Kenia. Ze droeg lange mouwen en rilde van de kou.

Het parcours was aangelegd in Safaripark Beekse Bergen. Het was fris en het had een nacht lang geregend. De blauwe gnoe en de Nubische giraffe lieten zich niet zien, het publiek langs de kant mocht zich in thermokleding verlekkeren aan schaars geklede, menselijke veldlopers.

De parcoursbouwer had een lus getrokken door het natuurgebied. Modder, zompig zand, plassen en ongelijke bosgrond wisselden elkaar in hoog tempo af.

De pest voor je enkels.

Het duel om het eremetaal werd bikkelhard. Per rondje werden de voren in de gezichten dieper, opengesperde monden smeekten om zuurstof voor de noodlijdende longen. Een wielrenner kan bij vermoeidheid even zijn benen stilhouden, een motorcrosser laat de brik het werk doen, een voetballer slaat stiekem een sprintje over.

Een atleet die van pijn weigert te lopen, staat stil of valt om.

De onderlinge verschillen in het veld waren minimaal. Favoriete Yasemin Can won met een paar seconden verschil. Haar lachen leek op huilen. De ader op de rechterslaap van de Nederlandse Susan Krumins – ze werd vierde – stond na afloop op springen vanwege haar hartslag.

Ik wachtte op de aankomst van atlete Maureen Koster. Ze loopt al jaren op hoog niveau en bij haar is de pijn altijd zo mooi zichtbaar onderweg. Je wilt niet kijken en kijkt toch. Daar was ze. Haar ogen dichtgeknepen, het hoofd ietsje verkrampt naar links. Ze werd elfde, de benen stram van het zuur.

Als de Nederlandse veldloopsters horen dat ze als team Europees goud hebben gewonnen, zoeken ze elkaar op. Koster en Krumins te midden van collega-veldloopsters. Een kluwen van armen, schouders en vermoeide hoofden.

Gelach, gejuich. Dat doet de finish, dat doet succes. Het klotegevoel van onderweg maakt razendsnel plaats voor euforie.

De pijn is geleden.

De pijn was weer fijn vandaag.

Wilfried de Jong is schrijver en programmamaker.