Engels lijden

Engeland speelt twee heel behoorlijke wedstrijden tegen een stel absolute voetbalkneuzen en football’s coming home, hoor. Zo vol defaitistische zelfhaat als de Engelsen aan een toernooi beginnen, zo starnakel euforisch worden ze na een paar mooie resultaten.

Na de 6-1 overwinning op Panama is vast genoeg gedronken dat er nu fans wakker worden die Harry Kane, John Stones of Jesse Lingard op borst of ledemaat vereeuwigd hebben. Of zelfs het M16-geweer van Raheem Sterling.

In 2002 woonde ik – zeer aan te raden tijdens een Oranjeloos WK – in een Engels studentenhuis. Beckham benutte een beslissende penalty tegen Argentinië. Owen scoorde in de kwartfinale tegen Brazilië. Niets stond een herhaling van 1966 meer in de weg. Behalve Rivaldo en Ronaldinho dan. Engels lijden is mooier dan Engels voetbal.

Als Gary Lineker memoreert dat Engeland sinds ’66 niet meer vier keer scoorde en The Guardianspeculeert dat de uitslag tegen België nog hoger kan uitvallen, lijkt het onvermijdelijk dat het vrolijke spel van de Belgische sterren van de Premier League ze zal overklassen.

De vraag is hoeveel het uitmaakt. Want als dit weekend iets bewees, was het een eerdere wijsheid van Lineker. „Voetbal is een simpel spelletje. 22 man rennen 90 minuten achter een bal aan en uiteindelijk winnen de Duitsers altijd.”