Verliezen doe je zo

De aandacht voor de weekendwinnaars op asfalt en gras is terecht. Sterk, slim en machtig. Maar laten we de fenomenale verliezers niet vergeten. Wat waren ze zielig, schlemielig en moedig. De keeper van Liverpool wil na zijn blunders in de finale van de Champions League het liefst onherkenbaar door het leven. Een algehele persoonswijziging is de enige optie.

Terwijl een plastisch chirurg de konen van de doelman volspuit en een dameskapper van zijn paardenstaart een pony tot vlak boven zijn ogen maakt, is een vervalser bezig zijn nieuwe naam aan te brengen in het paspoort.

Loris Karius – zo heette de falende keeper tot voor kort – zal als Jimmy Jones de rest van zijn leven slijten in een afgelegen resort in Latijns-Amerika. En als zijn haar grijs en dor is, en zijn implantaten als droge zakjes onder zijn huid schrijnen, zal de kop boven zijn laatste interview zijn: ‘Niemand van Liverpool troostte mij.’

In de zaterdagetappe van de Giro ging de Franse wielrenner Thibaut Pinot als een slak de bergen over. Vier knechten gaven hem lieve duwtjes, spraken hem moed in. Pinot had koorts en uitdrogingsverschijnselen.

De ploegleiders – even voor alle duidelijkheid, die rijden in een auto de bergen over, ik herhaal, in een auto – wilden hem graag fietsend over de finish zien komen: heroïsch toch, een zieke renner die driekwartier na de winnaar over de finishlijn halfdood in een ambulance ligt?

Het kabaal om de verboden pufjes van Froome vervloog als ether bij het zien van deze dwangarbeid. In de rechtszaal vechten wielerbazen voor een schone sport, ondertussen gaan ze achter het autostuur slordig om met het arbeidsethos.

De winnaarsmentaliteit van Max Verstappen bracht hem dit seizoen vaak in de positie van de verliezer. Verstappen geeft inmiddels met de nodige tegenzin toe dat hij zijn driften moet beteugelen. Je de beste wanen op het stratencircuit, maar na een crash op de laatste rij moeten starten in je eigen woonplaats. Dat voelt arm, in rijk Monaco, ook al eindig je als negende.

Tom Dumoulin is dit jaar een betere verliezer geworden. De media-aandacht, het uitvergroten van ieder kuchje, van iedere seconde; het viel hem aanvankelijk zwaar. Zijn eerlijkheid in de Giro valt te prijzen. Voorafgaande aan de laatste bergetappe antwoordde hij op de vraag hoe hij zich voelde: „Moe.”

Het woordje kwam er ontstellend moe uit. Eigenlijk was de capitulatie een feit, al probeerde hij nog een paar keer aan de klauwen van Froome te ontsnappen.

In Kiev liep Ronaldo verweesd over het voetbalveld. Het viel hem niet mee om te zien hoe Gareth Bale met een fenomenale omhaal tot Madrileense held werd gekroond.

Wat Ronaldo restte? Een rookgordijn aanleggen: „Het was geweldig om voor Real te spelen.”

Wat? Ging de ster voorgoed weg uit Spanje? De belastingdienst trok na zijn uitspraak schoenen met stalen neuzen aan. Ronaldo wordt beschuldigd van een miljoenenfraude.

Voor de winnaar uit Madrid voelt het leegschudden van je portemonnee als een grote nederlaag in een sportcarrière. Dan ben je in de ogen van Ronaldo pas een echte loser.

Wilfried de Jong is schrijver en programmamaker.