Beiden verstrikt in een ongelukkig huwelijk, maar weggaan lukt niet
Tijdgeest verkent het wel en wee van de liefde: hoe het hart soms nieuwe wegen inslaat. Merel (61) stuurde haar oude jeugdliefde een bericht op LinkedIn.
“Als hij een weekend bij zijn ouders was, verstopte hij briefjes voor me met ‘Je t’adore’. Rick was knap, warm, attent, knuffelig. En dol op mij. We kregen verkering toen ik nog op de middelbare school zat, maar al snel woonden we samen in een studentenhuis. Vijf jaar waren we bij elkaar.
Ik was ook dol op hem, maar hij was mijn allereerste vriendje. Wist ik veel hoe bijzonder het was wat wij hadden. Na een aanrijding kreeg ik last van PTSS, al wist ik toen nog niet dat het een posttraumatische stressstoornis was. Ik had black-outs en was heel onzeker; ik raakte ervan overtuigd dat ik niks betekende voor andere mensen. Van de ene op de andere dag verbrak ik de relatie.
Een aantal vriendjes later kwam ik iemand tegen die ook heel erg gek op mij was. Dan moet dit het maar zijn, dacht ik. Met hem ben ik getrouwd en heb ik kinderen gekregen.”
Een lunchwandeling
“Tien jaar geleden zag ik Rick plotseling op LinkedIn, ik stuurde hem een vriendschapsverzoek. Hij accepteerde het, maar er gebeurde verder niks. Misschien was hij boos dat ik hem destijds zo abrupt uit mijn leven had gesneden. Jarenlang stuurden we elkaar enkel op onze verjaardagen een bericht, tot we via Messenger uiteindelijk toch aan de praat raakten. Hij bleek ook kinderen te hebben, hij was getrouwd met het meisje dat mijn plek in het studentenhuis had ingenomen.
Niet veel later, in mei tijdens de coronapandemie, spraken we af voor een lunchwandeling, we namen ieder onze eigen boterhammen mee. Hij zag er ouder uit – natuurlijk, na dertig jaar – maar ik zag ook nog die jongen van vroeger. We bleven elkaar aankijken, kletsten honderduit en liepen al snel arm in arm. We hebben geen boterham gegeten. Vanaf toen zagen we elkaar steeds vaker, uiteindelijk dagelijks. Alles was er nog. We hoefden elkaar maar aan te kijken of we begonnen te stralen.
Hij vertelde dat hij was ingestort nadat ik was vertrokken uit het studentenhuis, hij had zelfs zijn studie eraan gegeven. Boos was hij niet, maar hij had zichzelf altijd verweten dat hij me had laten gaan. Hij was overrompeld geweest, niet in staat zijn gevoelens uit te spreken om me wakker te schudden. Hij had me lang gezocht, maar zonder social media was dat niet gelukt. Net als ik had hij uiteindelijk bij een ander gedacht: oké, dit moet het dan maar zijn.
Allebei waren we verstrikt geraakt in een ongelukkig huwelijk. We hadden ons al die jaren voorgehouden dat de grote en diepe gevoelens van een eerste liefde nooit meer terugkomen. Nu dat niet waar bleek, wilden we verdergaan waar we ooit gebleven waren. We besloten onze echtgenoten te verlaten. ‘Eigenlijk heb ik die beslissing al genomen tijdens die wandeling in mei’, zei hij. Hij wilde me niet nog eens kwijtraken.”
Paniek
“Maar nadat hij het zijn vrouw had verteld, kwam hij huilend bij mij. Hij moest bij haar blijven, hij kon me niet uitleggen waarom. ‘Ik moet dit beslissen, ik moet dit beslissen’, herhaalde hij alleen maar. In paniek stelde ik voor elkaar na een maand weer te zien, om te zien of dit echt was wat hij wilde. Een maand later keek hij me in de ogen en zei: ‘Wat ik voor jou voel is er nog steeds’. Zijn vrouw had beterschap beloofd, maar volgens hem zou ze dat niet volhouden. Hij verwachtte dat ze hem de deur zou wijzen, en dat wij na een maand weer samen zouden zijn.
Dat is nu vier maanden geleden, en ik heb nog steeds niks van hem gehoord. Ik denk dat hij heel erg onder druk is gezet. Hij is een te lieve man die zichzelf opoffert. Hij voelt zich waarschijnlijk zo schuldig dat hij zijn gezin laat vallen, dat hij zelf niet de beslissing durft te nemen.
Ik ben nog steeds bij mijn man, hij weet van Rick maar zegt dat hij mij niet kwijt wil. Ik weet niet of ik wil blijven, dat heb ik hem ook gezegd. Hij probeert hartelijker voor mij te zijn, ons huwelijk op te lappen. Ik neem aan dat Ricks vrouw hetzelfde doet – twee ongelukkige huwelijken die voortsudderen, en voordat je het weet ben je tachtig. Je kunt nog zoveel liefde voelen voor elkaar, maar soms gaat het gewoon niet door. Dan maak je er maar weer het beste van, zoals je altijd hebt gedaan.
Ik heb nog één hoop. Over twee weken ben ik jarig. Normaal kreeg ik dan altijd een bericht.”
De namen in dit artikel zijn om privacyredenen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de hoofdredactie.