Zware val Van Aert maakt weer eens duidelijk: wielrennen is wreed en de renner kwetsbaar

Tachtig kilometer per uur gaat het, als woensdagmiddag in Dwars door Vlaanderen op een lange, brede en glooiende weg opeens renners en fietsen in het rond vliegen. Wesley Theunis is er hevig van ontdaan. Als vaste verzorger van Wout van Aert ziet hij zijn beste vriend kermend op de grond liggen. Ploegleider Arthur van Dongen van Visma-Lease a Bike en sportief directeur Merijn Zeeman omhelzen hem stevig. Er zijn geen woorden nodig.

Van Aert was het grootste slachtoffer van de zware val en hij wist, net als Theunis, dat de gevolgen groot waren. Huilend zat hij op het asfalt, het shirt bijna volledig aan stukken gescheurd. Zijn huid was donkerblauw en paars, meerdere botten in zijn lijf bleken gebroken en hij was mentaal geknakt. Al het maandenlange werk voor niks. Zijn belangrijkste week van het jaar al voorbij voor het echt zou beginnen.

Want Dwars door Vlaanderen was het doel niet. Zondag de Ronde van Vlaanderen en een week later Parijs-Roubaix, daar was alles op gericht. Van Aert én zijn ploeg wilden dit jaar per se een voorjaarsklassieker winnen, een hiaat op de alsmaar uitdijende erelijst. Tot één val woensdag alles in ander daglicht zette.

Overwinning vieren voelt heel dubbel

Hoe kwetsbaar de wielrenner kan zijn, bleek woensdag op die ene weg richting de Kanarieberg, in Dwars door Vlaanderen een cruciaal punt waardoor het dringen was in het peloton. Hoe wreed en uniek de sport tegelijkertijd ook is, bleek niet veel later. Want hoewel de diepe teleurstelling overheerste, werd er door Visma-Lease a Bike toch gewonnen. Matteo Jorgenson boekte in Harelbeke een voor hem bijzondere overwinning.

Merijn Zeeman, sportief directeur van de winnaar van de dag, wilde dat ook wel even benoemen. “We zijn het Jorgenson verplicht om het te vieren. Maar dat is heel dubbel. Het ene moment ligt Wout te kermen van de pijn, het andere moment gaat een renner van ons winnend over de streep.’’

Om die reden stond Zeeman vooral gelaten de pers te woord. “Iedereen kent Wout en weet wat hij ervoor gelaten heeft, net als andere mannen die er lagen zoals Pedersen, Girmay en Stuyven. Het is ontzettend triest dat dit gebeurt. Het is een prachtige sport, maar het heeft ook een zwarte kant.”

Niets is vanzelfsprekend in de sport

Visma’s Marianne Vos, die als winnares bij de vrouwen haar 250ste zege boekte, zei dat de woensdag maar weer eens liet zien dat sport nooit vanzelfsprekend is. “Dus wat voor succes je ook boekt, je moet er meteen van genieten.” En ook ploegleider Grischa Niermann sprak bijna dezelfde woorden. “We winnen dan wel, maar dit was de zoveelste tegenslag met de klassiekerkern en dit keer ook nog met de kopman.”

Van die zevenkoppige ‘klassiekerkern’, die vooraf werd bedacht voor de Ronde van Vlaanderen, zijn alleen Eduardo Affini en Matteo Jorgenson nog ongeschonden. Naast Van Aert viel Christophe Laporte al eerder weg. Jan Tratnik heeft te veel last van een knie, Dylan van Baarle is ziek, Tiesj Benoot fietst rond met gekneusde ribben en eerste reserve Per Strand Hagenes liep een gebroken neus op.

Zeker de val van Van Aert zal de dynamiek van de wedstrijden die komen gaan veranderen, aldus Niermann. Volgens hem waren er voor de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix maar twee absolute kanshebbers: Mathieu van der Poel en Wout van Aert. Dat een van hen waarschijnlijk lang moet revalideren, betekent naast een persoonlijk drama ook een sportief gemis. Voor Van Aert, voor de fans, voor de ploeg. Want is Jorgenson dan een nieuwe Van Aert? Niermann: “Nee, nog niet.”

Lees ook:

Nostalgische start van het wielerseizoen is allang niet meer de echte seizoensopener. Hoe erg is dat?

Het Belgische openingsweekend stond tijdens de Omloop het Nieuwsblad en Kuurne-Brussel-Kuurne bol van nostalgie. Aan de andere kant is het nieuwe adagium dat trainen beter is dan wedstrijden rijden, en praten teams over het inkorten van de wedstrijdkalender.