Waarom zouden we ons in de intimiteit van een toen wankelende relatie moeten verdiepen?
Er is zoveel om te treuren de laatste tijd dat je af en toe naar lucht moet happen. Er sneuvelen duizenden jonge mannen, aan beide kanten van de loopgraven in Oekraïne, die er nooit voor getekend hebben om in een volstrekt nutteloze oorlog hun leven te laten. Daarnaast vallen bommen op onschuldige burgers die niets anders vroegen dan vreedzaam een verjaardag te vieren of om boodschappen bij de supermarkt om de hoek te kunnen doen. Goed, Poetin als aanstichter van deze tragedie wordt nu door het Internationaal Strafhof in Den Haag aangeklaagd en ziet een arrestatiebevel tegen hem uitgevaardigd. Het zal, hoe goed bedoeld ook, het vuur en de ontploffingen niet afremmen.
Gelukkig zit je zelf veilig in een vreedzame omgeving, omringd door je naasten en geliefden. Wat speelt is hooguit wat verbijstering of juist enthousiasme al naargelang je politieke voorkeur in een verkiezingsweek. Maar dan zet je op vrijdagavond je tv aan en word je, net als een miljoen kijkerspubliek, door een kolkende stroom van ongerieflijkheid meegezogen. Bijna een voetnoot van nietigheid in het duistere hoofdstuk waarin het oude continent nu gevangenzit. Maar nu wel prominent.
Daar, in de NPO-studio, zit een getergde man, bleek, zichtbaar aangedaan, een schaduw van wat hij als montere tv-presentator van een sportprogramma ooit is geweest. Gedurende een halfuur probeert hij ons bij te praten over een privékwestie die zich vijftien jaar eerder in zijn leven afspeelde. De avond is ongemak, helemaal, om met de woorden van schrijver Marieke Lucas Rijneveld te spreken.
Deze presentator is onlangs in een krant terechtgesteld omwille van een vermeende daad van intimidatie op de werkvloer, na een zoenaffaire uit voor ons bijna prehistorische jaren. Hij zou de jonge anonieme gezoende vervolgens publiekelijk voor ‘serpent’ en ‘as van het kwaad’ hebben uitgemaakt. Een MeTooaffaire uit de polderklei getrokken! Maar de echte MeTooaffaire ging over een Amerikaanse producent die door 93 vrouwen (die wel onder de eigen naam de publiciteit zochten) van verkrachting werd beschuldigd.
Onze eigen presentator stamelt zijn eigen waarheid uit voor de camera’s. De avond wordt nog ongemakkelijker. Wij moeten duiken in de sores van zijn gezin, we proeven de echtelijke ruzies, de deconstructie van zijn professionele leven en het ravijn waarin hij na de publicatie nu spartelt: “Na vier decennia werk bij het grofvuil gezet worden, dat laat ik niet zomaar gebeuren”. Zijn waarheid? Hij heeft het met de gezoende toen uitgemaakt en bij de directie van zijn werk de zaak opgebiecht. Zij bleef hem achtervolgen en heeft “dingen gezegd die zo explosief en onjuist waren over mijn vrouw en over mij dat ik toen ontplofte”.
De krant werkte drie maanden aan de zaak maar stuurde hem maar drie dagen voor publicatie een mail met kille vragen. Wie moeten we geloven? En waarom zouden we überhaupt ons in die intimiteit van een toen wankelende relatie moeten verdiepen? Er is een oorlog aan onze deur, en terwijl ik dit schrijf worden mensenlevens verpletterd. We hunkeren naar de journalistiek van weleer, toen die bewuste krant door hoofdredacteuren als Harry Lockefeer, Pieter Broertjes of Philippe Remarque werd geleid. We zijn wars van sensationele brandstapels uit inkt en krantenpapier gemaakt. Laat ons met rust en ga weer mooie reportages schrijven!
Drie keer per week werpt columnist Sylvain Ephimenco zijn blik op de actualiteit. Lees zijn columns hier terug.