De dromerige dieren van Rop van Mierlo zijn ook een succes ­buiten de galeries

Of de fotograaf ook een andere dag kan komen, want Rop van Mierlo (41) is met de auto onderweg uit Berlijn en dan staat zijn atelier in Amsterdam-Oost een dag later niet zo fotogeniek vol dozen. Het is er sowieso altijd best een chaotische zooi, bekent hij, en tussendoor moet er nog een opdracht voor een Duitse klant afgemaakt, én zijn nieuwe, in Bosnië gebreide vesten worden getest.

Kortom, druk, druk, maar Van Mierlo is er ­relaxt onder. “Het heeft geen zin om te gaan stressen.” De in Amsterdam gevestigde kunstenaar nam in Berlijn deel aan het Reference ­Festival voor mode, kunst en muziek. Hij lanceerde er zijn vierde boek: Bench Players, met mislukte en ongebruikte nat-in-nat dierenschilderijen. “Meestal maak ik er een stuk of tien van een dier – als ik een slechte dag heb twintig – voordat ik tevreden ben, de afgekeurde gaan in het archief. Doodzonde toch, al die spelers op de reservebank.”

Dat afgekeurd werk niet direct klinkt als een aanbeveling, snapt hij. “Ik ben heel slecht in mezelf en mijn werk verkopen, maar ik speelde al langer met het idee iets te gaan doen met die rare abstracte schilderingen. Nu, na al die jaren, zou ik soms zelf ook andere eerste keuzes hebben gemaakt, ontdekte ik. Een interessant proces, je gaat anders naar je werk kijken.”

Zijn eerste boeken Bonsai & Poodles, Wild Animals en Some Logic gaf hij uit in eigen ­beheer, Bench Players met de Zwitserse uitgever Nieves. Wild Animals lag al vrij snel in het ­MoMa in New York, in Paul Smithwinkels, bij multibrandstore Colette in Parijs en bij Marc ­Jacobs’ boekwinkels in New York, Parijs en Los Angeles. Het won in 2011 de Dutch Design Award.

Hélemaal klaar mee

Controle – en met name het ontbreken daarvan – speelt een belangrijke rol in het werk van Van Mierlo. Hij is geïntrigeerd door het menselijk verlangen de natuur te willen controleren. “Als je een dier tekent, dan vang je hem in lijnen, maar ik wil een dier afbeelden wat ik als maker niet overwonnen heb, dan pas krijg ik echt een wild dier. Op de Vrije School in Helmond moest ik vroeger al met inkt en waterverf op nat papier aan de gang, waardoor het vervolgens alle kanten uitliep. Dat vond ik heel irritant, maar júíst die techniek ben ik voor mijn afstuderen aan de Design Academy (2008) weer gaan toepassen. Inmiddels ben ik al elf jaar dieren aan het schilderen. Er is een tijd geweest dat ik er hélemaal klaar mee was. Maar sinds mijn animatieprojecten, een stapel landschappen, een stapel portretten en een stapel stillevens – een soort Big Mac met steeds een nat vel erbovenop, in totaal 150 lagen die met elkaar mengden, heb ik er weer veel lol in.” De filmpjes van de stapels ­waren tot vorig weekeinde nog te zien op Festival Tweetakt in Utrecht, met muziek eronder van Jameszoo.

Tot nu toe hield de kunstenaar zichzelf graag op de achtergrond, foto’s van hem zijn er nauwelijks. Jeugdvriend en zakenpartner Remco van der Velden, met wie hij tijdens de lockdown het bedrijf Wild Animals startte, geeft hem af en toe een duwtje om iets meer naar buiten te treden. “Wel leuk, maar niet te vaak graag,” vindt Van Mierlo.

En ja, het is Rop met een p. Officieel heet hij Rob, maar omdat zijn oma het alsmaar fout bleef schrijven en er al drie naamgenoten in zijn klas zaten, besloot hij al vrij jong als Rop door het leven te gaan. “Handig, want zo vergeten mensen zelden mijn naam.”

Modemerken weten hem in ieder geval te vinden. Zo waren er al samenwerkingen met het Franse modehuis Hermès. Hij tekende de productcatalogus voor ze, net als uitnodigingen voor events, waarop zijn interpretatie van de klassieke Hermès Brides de Gala Shadow Scarf volgde voor herfst/winter 2020. Voor een samenwerking met het Italiaanse modehuis Marni verscheen zijn werk op T-shirts, jurkjes, tassen en zijden sjaals. Voor het Amsterdamse skatemerk Pop Trading Company maakte hij het populaire Rop T-shirt met zijn versie van de das uit kinderklassieker Peter Rabbit. Afgelopen winter volgde het succesvolle Rop van Mierlo Pigeon Shirt, een klassiek wit shirt met duivendessin. Ook waren er samenwerkingen met Head Porter en verzorgde hij een workshop voor kinderen in het Stedelijk Museum. Twee jaar geleden ontving hij in New York de Vimeo Best of the Year Award voor Trippy Isolator/Dances with Wolves, een muziekvideo voor de Amsterdamse dj en producer Young Marco.

Een Van Goghmok

Het succes kan niet op. Voor zijn Wild Animalsproject experimenteert Van Mierlo met nieuwe technieken en materialen, de eerste release was ‘Tiger Merch’: twaalf tijgerproducten, waaronder pakpapier, T-shirts en hoody’s. Hiermee speelt de kunstenaar met het twijfelachtige concept van artiestenmerchandise. Denk aan de Van Goghmok in museumwinkels. Van Mierlo vindt het fascinerend hoe het oprechte werk van kunstenaars, vaak gedreven door armoede, in sterk contrast staat met de vercommercialisering van hun werk na hun overlijden. Met ‘Tiger Merch’ maakt hij juist bij leven alvast zijn eigen merchandise, kwaliteitsproducten in gelimiteerde oplage of unieke stuks. Zoals met de hand ­beschilderde mokken. In Amsterdam wordt de lijn verkocht bij The Frozen Fountain, in Tokio bij multibrandstore Gigina en in Antwerpen bij conceptstore Graanmarkt 13.

Ter gelegenheid van dierendag vroeg het Londense luxewarenhuis Harvey Nichols hem in oktober een maand lang vijf etalages, een hele straatkant, in te richten met canvas blow-ups van zijn dieren. “Toen een Engelse vriend van me dat hoorde zei hij: ‘Wow, nu kun je voor de rest van je leven in Londen niet meer stuk.’ Ik ga ook speciaal een schaap voor ze maken, ze wilden een typisch Engels dier en ik had nog nooit een schaap geschilderd.” Op de begane grond zullen in een pop-upshop zijn Wild Animalsproducten verkocht worden.

In november volgt een samenwerking met het Franse cosmeticamerk La Bouche Rouge, ­bekend om hun duurzame aanpak (‘gerecyclede materialen, hervulbare producten en heel ­belangrijk: geen testen op dieren’). Zo ontwikkelt hij een limited edition lipsticklijn, rouge en de verpakkingen plus de campagne en artist prints. De producten worden als eerste in ­Peking gelanceerd bij SKP, ‘een vooruitstrevend warenhuis’. Op een later tijdstip volgt Parijs.

Thuis bij Van Mierlo is het geen beestenboel. “Veel eigen werk aan de muur vind ik een beetje raar.” Maar hij heeft ‘voor de kinderen’ wel twee levende konijnen in de tuin. “Ik schilder ­weleens konijnen, maar de mijne zijn nog niet aan de beurt geweest.”

Gratis poster

Voor de laatste verkiezingen maakte hij spontaan een poster voor de Partij voor de Dieren. “Ik zag dat er een heel rechts kabinet aan zat te komen en dacht: ik moet iets doen. Het begon met een gefotoshopt plaatje, maar vrienden reageerden enthousiast en iedereen wilde helpen plakken. Zo kwam er een poster naast het hoofd van Thierry Baudet terecht, nog nooit zoveel reacties gekregen op een Instagrampost. Mensen uit het hele land wilden een poster kopen, maar we wilden er geen geld aan verdienen. Uiteindelijk hebben we 750 posters gedrukt die mensen gratis konden ophalen in het skatecafé. Heel leuk, mensen die er zonder blikken of blozen vier voor thuis kwamen halen, voor elke kinderkamer één.”

Welke muur zou hij graag in Amsterdam ­beschilderen? “Als ik toch mag kiezen, doe me dan maar een tram met een beest erop.”