Geheim leven

Wie verlangt naar een geheim leven doet er goed aan zich ergens te laten aanstellen als gastschrijver. Onder het mom van tijdelijke omstandigheden kan de gastschrijver zich veel meer veroorloven dan in de langdurige tijdelijke omstandigheid die haar eigenlijke leven is. Haar eigenlijke leven bestaat nog wel, maar bevindt zich ergens anders: uit het zicht, op een gang met IKEA-opbergsystemen, terwijl het geheime leven voorlopig niet hoeft opgehaald uit de ballenbak.

Voordat ik naar Almere vertrok, had ik allerlei fantasieën over mijn schaduwbestaan. Ik zou, wonend aan de voet van een stadsplas, een fervente buitenzwemmer worden. Weer of geen weer: ik zou een boei aan mezelf vastbinden en het water in stappen. Ik zou schrijven als Hemingway in Parijs, half dronken, half briljant. Ik zou nachten doorhalen in de bruine kroeg om de hoek. En natuurlijk zou ik tijdens een van die nachten een affaire beginnen: een affaire is de hele raison d’être van het geheime leven.

Dat Almere niet het Parijs van de jaren 20 is – die van vorige noch deze eeuw – doet weinig af aan al het stiekeme dat je er ongezien kunt uitvreten. Integendeel: de vlakke verveling van het efficiënt ingerichte, eindeloos uitgestrekte suburbia schreeuwt om een clandestiene onderstroom. Dat weten we allang, het contrast is sinds de jaren 50 een Amerikaans cliché: zie films als American Beauty en Blue Velvet, series als Desperate Housewives en Mad Men, romans als Revolutionary Road en The Virgin Suicides. De oer-Almeerders die ik sprak konden het beamen. Vooral in die begintijd, toen de toekomstige stad een zandvlakte was en men voortdurend bij elkaar moest aanbellen om van alles te ‘lenen’, ging het ene na het andere huwelijk aan diggelen.

Zelf had ik een affaire op het oog met de burgemeester, Franc Weerwind. Ik schudde zijn hand in januari 2020, maanden voor aanvang van mijn gastschrijverschap en even voordat alle menselijke betrekkingen grondig aan banden zouden worden gelegd. Weerwind sprak een volle schouwburgzaal toe ter ere van het nieuwe decennium dat een paar dagen daarvoor was aangevangen. Zo’n charmante, charismatische en handsome burgemeester had ik niet eerder gezien. Bovendien leek het me goed om hoog spel te spelen: ik werd aangesteld door de gemeente Almere, affaires dienden zich bij voorkeur in onmogelijke bochten te wringen.

Waarom het anders liep, weet ik niet. Misschien lag het aan de pandemie en het verdampen van de nachtenlange borrels in het café om de hoek. Misschien kwam het doordat ik goeddeels misselijk boven de wc hing door het minuscule klompje nieuw leven dat zich vanbinnen was beginnen te vormen. Er zijn momenten dat het eigenlijke leven onverbiddelijk door het geheime leven dendert. Ook de gastschrijver heeft zich daaraan over te geven.