De amateurclub van Kanté deelt mee in de Franse trots

Parijs, 15.45 uur

Een jongen knijpt zijn ogen dicht en spuit blauwe verf op zijn gezicht. Een man rijdt langs op een scooter. Hij heeft aan weerszijden Franse vlaggetjes gemonteerd. ‘Vanavond is-ie van ons!’, roept hij, tegen niemand in het bijzonder.

J.S., een kleine club met drie velden, op de grens tussen de Parijse voorsteden Suresnes en Rueil-Malmaison, maakt zich op voor de WK-finale. En wat voor finale: N’Golo Kanté, hun petit bonhomme (‘kleine kereltje’), kan wereldkampioen worden. Van 2001 tot 2010 speelde de bescheiden, maar o zo belangrijke middenvelder van Chelsea en de Franse nationale ploeg voor Suresnes. Zondagmiddag verzamelen zo’n honderdvijftig leden van de club zich in de Salle Omnisports, pal naast het clubterrein, om hun oude held en de andere Bleus op een groot scherm aan te moedigen.

16.04 uur

‘Ik zie hem nog aan komen lopen, met die enorme rugzak van hem’, vertelt Kamal, die bij de ingang van de sporthal een sigaret rookt. ‘Hij was nauwelijks twee turven hoog.’ Kamal heeft nog samen met Kanté gespeeld. Inmiddels speelt hij op zaterdagochtend met les vieux, maar van 2002 tot 2015 was hij keeper van het eerste elftal van J.S.

Kanté was 16 toen hij in het eerste ­debuteerde. Bij een conditietest op de training ging hij langer door dan iedereen – net zolang tot trainer zei dat het zo wel genoeg was. En hij was snel, heel snel. ‘Dat heeft zijn zusje ook, al speelt die in de aanval’, vertelt Kamal. Fatou Kanté is 8, maar speelt bij Suresnes met de meiden van onder-11. Voor haar leeftijdsgenoten is ze te goed.

Binnen in de bloedhete sporthal is het nog zo goed als leeg. Het grote scherm staat al wel aan, met een andere ‘finale’: die van de Touretappe van vandaag. Romain Bardet demarreert, de stem van de enthousiaste commentator galmt door de gymzaal. Er is alleen bijna niemand die het hoort.

16.33 uur

‘Allez les Croates!’, roept iemand. Er wordt gelachen. Tot de man op serieuze toon uitlegt dat hij niet voor Frankrijk is. Hij is Portugees, vandaar, vertelt hij in accentloos Frans. Een Maghrebijns ogende veertiger met een Frans vlaggetje in zijn hand dient hem van repliek. ‘Wel een beetje respect, hè’. De Portugees lacht. ‘Nee, ik meen het’, zegt de man. ‘Er zijn kinderen bij. Je moet een beetje respect tonen voor Frankrijk.’

Langzaam loopt de tribune van de sporthal vol. De meerderheid van de aanwezigen heeft een Frankrijkshirt aan – vaak met ‘Griezmann’ achterop, maar nog net iets vaker met ‘Kanté’.

16.54 uur

Als de Marseillaise klinkt, staat de helft van de aanwezigen op. De eerste paar regels zingt niemand mee. Tot de zin ‘Aux armes, citoyens’. Vanaf dat moment galmen de woorden door het sporthalletje.

Dan het Kroatische volkslied. ‘Mandzukic! Perisic!’, roept de Portugees. ‘Asterix!’, roept een ander. En dan: Mbappévic! Griezmannovic! N’Golo Kantic!’ Er wordt gelachen. Maar als de laatste tonen van de Kroatische hymne hebben geklonken, klapt iedereen beleefd.

17.17 uur

Griezmann wordt onderuit getrapt. Vooral de kinderen in het sporthalletje beginnen te schreeuwen. Vrije trap. Als Griezmann aanlegt, houdt iedereen zijn adem in. Dan barst een oorverdovend kabaal los. Het is 1-0 voor Frankrijk. Kinderen rennen alle kanten op. Een cameraman van een regionale omroep wordt omsingeld.

17.48 uur

Rust. Een man met een ontzagwekkende snor pakt de microfoon. Alle kinderen kunnen een glaasje frisdrank pakken. Monsieur Brunin – Jean-Louis voor intimi – is een begrip bij J.S. Sinds een aantal dagen is hij naast jeugdleider ook persvoorlichter. Dat is nodig, de belangstelling is overweldigend. Brunin heeft het nog nooit zo druk ­gehad. Maar hij is er maar wat blij mee. ‘Zelfs de nationale televisie is hier. Een grote eer. En dat allemaal dankzij N’Golo.’

17.57 uur

Of hij er vertrouwen in heeft? Tuurlijk, zegt Kamal. ‘We hebben die cup al in handen.’ Kamal laat een foto zien. Kanté naast een ziekenhuisbed. In het bed ligt een jongetje van een jaar of 5. Kamals zoontje, vertelt hij. ‘Hij heeft een zeldzame ziekte. N’Golo was toen een dag in Suresnes, en kwam meteen op bezoek. Om halfvier ’s middags kwam hij aan. Weet je hoe laat hij wegging? Om halftien ’s avonds. Dat is N’Golo ten voeten uit.’

Met Kamals zoontje gaat het inmiddels gelukkig weer goed. Hij kijkt ook naar de finale. Hier in de sporthal, net als zijn vader.

18.12 uur

Iedereen in de gymzaal klapt zijn of haar handen bijna kapot. In de 55ste minuut wordt Kanté, de held van Sures­nes, gewisseld. Sommige jongens gaan staan. ‘Bravo N’Golo!’, wordt er geroepen. De commentator van de Franse televisie is het eens met het publiek in de sporthal. Impressionant, indrukwekkend, noemt hij het optreden van Kanté. Om daaraan toe te voegen: ‘Niet alleen deze wedstrijd, het hele toernooi al.’

18.23 uur

Vaders kussen hun zonen op het voorhoofd. Na de 4-1 van Mbappé weet Sures­nes het zeker – net als eigenlijk iedereen. Frankrijk wordt wereldkampioen. Een puber met een wit Frankrijk­shirt en een buideltasje kust het logo van de Franse voetbalbond. Een van zijn vrienden heeft zijn shirt uitgedaan, en zwaait ermee rond. Ze schreeuwen, dansen, juichen. Alsof ze net hoogstpersoonlijk gescoord hebben.