Recensie Bruce Springsteen in de Johan Cruijff Arena: het publiek blijft in bewondering achter

Er werd gemopperd over de gestegen ticketprijzen. Die waren voor een Regular Joe toch niet meer op te brengen? En nog voor de eerste noot in Amsterdam had geklonken, was er al commentaar op de setlijst. Die wisselde voorheen per concert, soms verving Springsteen zomaar de helft van de nummers. Zo zagen meereizende fans – en dat zijn bij er Springsteen meer dan bij welke andere veteraanrocker – vele verschillende optredens per tournee.

Die tijd is voorbij. The Boss speelt elke avond nagenoeg dezelfde show. En die beloopt ook niet langer zo’n 3,5 uur; Springsteen (73) houdt het tegenwoordig bij een nog altijd monumentale twee uur en 55 minuten.

Als een bezetene

Maar wie de oude rocker in de Johan Cruijff Arena al na een halfuurtje als een bezetene op zijn mondharmonica het slot zag blazen van het inmiddels 45 jaar oude The Promised Land, wist: Springsteen is nog altijd een live-fenomeen, opgebouwd uit bloed, zweet en opgestroopte mouwen.

Zijn vermogen om in een vol voetbalstadion iedere toeschouwer het gevoel te geven vanavond speciaal voor hem op te treden, is nog altijd intact. Vocaal transformeerde The Boss, autocue binnen handbereik, binnen een paar songs van een zingende Joe Biden in een viriele rocker. En de E Street Band (met extra muzikanten zeventien man sterk) is nog steeds een monster van een muziekmachine. In staat om gospel (Mary’s Place) te laten opstijgen en om rock te laten swingen (Born to Run klonk vitaal alsof Springsteen er vanavond nog met zijn liefje vandoor wilde).

Het was jammer dat Springsteen bij zijn eerste stadiontournee in zes jaar niet kon steunen op fris en sterk nieuw materiaal. Gelukkig koos hij van zijn recentste album – de vlakke coverplaat Only the Strong Survive – maar één song: Nightshift. Die klonk lekker soulvol, maar het bleef verbazen hoe weinig Springsteen met het origineel doet.

Zijn laatst E-Streetbandalbum A Letter to You was een stuk meeslepender. De beste song ervan, het akoestische Last Man Standing, werd door Springsteen ontroerend ingeleid. Hij is sinds enige jaren de enig overlevende van zijn jeugdband The Castilles.

Hoogmis

Zo kleurden sterfelijkheid en levenslust Springsteens muzikale hoogmis meer dan ooit. En eveneens meer dan ooit liet hij de muziek spreken. Nauwelijks bezwerende woorden tussen de songs, maar een in muziek verteld verhaal over opgroeien, dromen, verliefd worden, dromen zien kapotvallen en – onmisbaar in Springsteens oeuvre – de eindjes aan elkaar knopen. Een concert als een mensenleven kortom en daarom is de gedachte dat Springsteen en zijn kameraden dit jaar voor het laatst rond de globe trekken niet onlogisch. Maar tot die tijd – zaterdag speelt Springsteen opnieuw in de Arena en op 11 juni nog in Landgraaf – is Springsteen nog altijd de grootste live-attractie van de planeet.

Tegenover een paar missers (Kitty’s Back uit 1973 was te uitgesponnen) stond een reeks vijfsterrensongs die Springsteen live nog een treetje hoger wist te tillen. Nummers uit de tweede helft van zijn loopbaan (Wrecking Ball, The Rising), maar toch vooral van jeugdige energie bruisende klassiekers als Badlands, Thunder Road en uiteraard de niet te weigeren meegalmuitnodiging Dancing in the Dark. Voor het laatst? We kunnen hem eigenlijk nog niet missen.