Teruglezen: filmfestival Cannes 2023 | Gouden Palm gaat naar Anatomie d’une chute van de Franse Justine Triet
Van 16 tot en met 27 mei is Het Parool op het filmfestival van Cannes, waar ieder jaar de belangrijkste arthouse-films in première gaan. Zaterdagavond was het prijzengala – chef kunst Jan Pieter Ekker volgde het in dit liveblog.
Meer over het filmfestival van Cannes:
* Wat zijn de films om naar uit te kijken? Deze films gingen in première in Cannes.
* Lees alle verhalen in ons Dossier filmfestival Cannes en alle verhalen van Jan Pieter Ekker.
* Blijf 24/7 op de hoogte: download onze mobiele app voor Android of iOS.
Live
Gouden Palm voor Anatomie d’une chute van de Franse scenarist-regisseur Justine Triet
De Gouden Palm, de belangrijkste prijs van het festival van Cannes, is voor het spitse rechtbankdrama Anatomie d’une chute (Anatomy of a Fall) van de Franse scenarist-regisseur Justine Triet (44). Daarin draait het om een Duitse schrijfster (een schitterende rol van Sandra Hüller) die wordt verdacht van de moord op haar man, die onder mysterieuze omstandigheden voor hun Franse chalet in de Franse Alpen is aangetroffen.
Triet is pas de derde vrouwelijke regisseur die de Palm wint, na Jane Campion, in 1993 voor The Piano, en Julia Ducournau, die de Palm twee jaar geleden won met haar bodyhorrorfilm Titane. Zij bedankte haar cast en crew, de festivalleiding en de jury. “Ik had dit niet verwacht; ik dacht dat ik een kleine, persoonlijke film had gemaakt, en snel weer door zou gaan met een volgende film.” Triet droeg haar prijs op aan alle jonge filmmakers die geen kans krijgen om een film te maken en worstelen om de eindjes aan elkaar te knopen.
de Franse scenarist-regisseur Justine Triet.Beeld Vianney Le Caer/Invision/AP Grote Prijs voor The Zone of Interest
The Zone of Interest van Jonathan Glazer is op het festival van Cannes onderscheiden met de Grote Prijs, de op een na belangrijkste prijs. De Britse regisseur kreeg de prijs uit handen van Quentin Tarantino, in 1994 winnaar van de Gouden Palm met Pulp Fiction, en de Amerikaans regisseur en filmproducent Roger Corman (die een lange staande ovatie kreeg). Hij bedankte de hoofdrolspelers Sandra Hüller en Christian Friedel.
De Britse regisseur Jonathan Glazer.Beeld AFP Vietnamees-Franse Tran An Hungh wint prijs voor de beste regisseur
De beste regisseur is de Vietnamees-Franse Tran An Hungh voor Pot-au-feu, zijn fijnzinnige ode aan de liefde die door de maag gaat. Tran An Hungh, die zijn prijs kreeg uit handen van de Amerikaanse animatiefilmer Pete Docter, bedankte zijn hoofdrolspelers Juliette Binoche en Benoît Magimel. Binoche speelt een vrouw die aan het einde van de 19de eeuw kookt voor een fijnproever ('De Napoleon van de Culinaire Kunsten', gespeeld door Magimel) en zijn eetclubje.
Tran An HunghBeeld ANP / EPA Juryprijs voor Fin Aki Kaurismäki
De Juryprijs – de bronzen medaille – is voor Fallen Leaves, een atypisch romantisch drama van de Finse meester van de melancholie Aki Kaurismäki. De Alma Pöysti en Jussi Vatanen namen de prijs in ontvangst namens Kaurismäki.
Alma Pöysti en Jussi Vatanen namen de prijs in ontvangst namens Kaurismäki. Beeld ANP / EPA Japanner Yuji Sakamoto schreef het beste scenario
De Japanner Yuji Sakamoto kreeg de prijs voor het beste scenario. Hij schreef het script voor Monster, over de bijzondere vriendschap tussen twee jochies, speciaal voor Hirokazu Kore-eda. De Japanse meesterfilmer nam de prijs aan uit handen van de Amerikaanse acteur John C. Reilly, omdat Yuji Sakamoto in Japan was.
Kore-eda nam de prijs aan uit handen van de Amerikaanse acteur John C. Reilly, omdat Yuji Sakamoto in Japan was.Beeld AFP Merve Dizdar is beste actrice
De prijs voor de beste actrice is voor Merve Dizdar, die in About Dry Grasses van Nuri Bilge Ceylan een met het leven worstelende onderwijzeres speelt, die een been is verloren bij een aanslag. Dizdar vertelde dat ze gisteravond had gedroomd dat ze zou winnen en had daarom een speech voorbereid. Daarin droeg ze haar prijs op aan 'alle worstelende vrouwen in de hele wereld'.
Merve DizdarBeeld REUTERS Japanner Kōji Yakusho is de beste acteur
De beste acteur is de Japanner Kōji Yakusho, die in Perfect Days van de Duitse regisseur Wim Wenders een eenzame, dienstbare zestig-plusser speelt die de schitterende openbare toiletten in Tokio schoonhoudt. Niet zomaar: hij stelt eer in zijn werk, boent dat het een lieve lust is en kijkt met een spiegeltje onder de rand of hij niks vergeten is. Hij kreeg de prijs uit handen van Zar Amir-Ebrahimi, die vorig jaar werd onderscheiden als beste actrice voor haar rol in Holy Spider. Kōji Yakusho bedankt het festival, de jury en vooral regisseur Wim Wenders en co-scenarist Takuma Takasaki, 'die zo'n rijk personage hadden gecreëerd'.
Vietnamese film wint prijs voor het beste debuut
Bên trong vo ken vang van de Vietnamese filmmaker Thien An Pham is onderscheiden met de Caméra d'or, de prijs voor het beste debuut in alle secties. De jury onder leiding van de Franse actrice Anaïs Demoustier had de keuze uit 23 debuten. Bên trong vo ken vang was opgenomen in de nevensectie Quinzaine des cinéastes, niet in de Gouden Palm-competitie. Daarin zat slechts één debuut: Banel & Adama van de Senegalees-Franse Ramata-Toulaye Sy
The Zone of Interest heeft zijn eerste prijs al binnen
De jury onder leiding van de Zweedse regisseur Ruben Östlund reikt vanaf half 9 zeven prijzen uit in het Grand Théatre Lumière. Afgaand op wie er in de zaal zitten, worden de Gouden Palm en de zes andere prijzen verdeeld over Monster (Hirokazu Kore-eda), Fallen Leaves (Aki Kaurismaki), The Zone of Interest (Jonathan Glazer), Pot-au-feu (Tran Ahn Hung), Anatomie d’une chute (Justine Triet), About Dry Grasses (Nuri Bilge Ceylan) en Perfect Days (Wim Wenders).
The Zone of Interest heeft zijn eerste prijs al binnen: de vierde speelfilm van de Brit Jonathan Glazer werd onderscheiden met de Fipresci-prijs, de prijs van de internationale filmkritiek, ‘voor zijn formele radicaliteit, de complexiteit van het geluid en de partituur, en het contrast tussen de onzichtbare wreedheden achter de muur en een vermeend paradijs’.
Ook Anatomie d’une chute, een andere favoriet, staat al op een: de bordercollie Snoop, die een cruciale rol vertolkt, werd onderscheiden met de Palm Dog.
En How to Have Sex, het speelfilmdebuut van de 29-jarige Britse Molly Manning Walker, is eerder vandaag al onderscheiden met de hoofdprijs van de tweede competitie Un certain regard.
Hoe moeten vanavond de filmprijzen in Cannes verdeeld worden?
Vanavond eindigt de 76ste editie van het festival van Cannes met het traditionele prijzengala. De jury heeft (minstens) zeven prijzen te vergeven en heeft daarbij de keuze uit 21 films. Daarbij dient aangetekend te worden dat per filmtitel maar één prijs uitgereikt mag worden.
Een uitgesproken favoriet is er niet. De hoogst scorende film in de poll van Screen Daily – hier mogen journalisten van over de hele wereld sterren uitdelen – is Fallen Leaves, van de Finse veteraan Aki Kaurismäki. De film heefteen gemiddelde van 3,2 op een schaal van 0 tot 4. Ik vind ‘m heel charmant, maar te licht voor de Palm. De geschiedenis leert overigens dat jury’s zich weinig aantrekken van wat critici vinden.
De Zweedse regisseur Ruben Östlund – een van de acht regisseurs(duo’s) die al twee palmen wonnen, in 2017 met The Square en vorig jaar met Triangle of Sadness – is voorzitter van de jury. Verder bestaat de jury uit Brie Larson, Paul Dano, Maryam Touzani, Denis Ménochet, Rungano Nyoni, Atiq Rahimi, Damián Szifrón en de Franse regisseur Julia Ducournau, die de Palm twee jaar geleden verrassend genoeg won met haar bodyhorrorfilm Titane. Zij was pas de tweede vrouwelijke winnaar, na Jane Campion in 1993.
Als je je aan voorspellingen gaat wagen, moet je je verdiepen in de achtergrond en onderlinge verhoudingen en weten wie welke eerdere films van de regisseurs in competitie heeft gezien (en wie het met wie doet en wie ruzie heeft met wie).
En dan nog. Ik vond – nee I, Daniel Blake ís – een mindere Loach, maar hij werd in 2016 wel bekroond met de Gouden Palm. Dus ik kan wel vinden dat The Old Oak een nóg mindere Loach is, maar dat betekent nog niet dat de bijna 87-jarige Brit vanavond kansloos is om (als eerste) een derde Gouden Palm te winnen.
De Finse regisseur Aki Kaurismaki (L) en de Finse actrice en zangeres Alma Poysti poseren tijdens een persconferentie voor de film Kuolleet Lehdet (Fallen Leaves).Beeld AFP De prijzen
Voor alle duidelijkheid: wat volgt is géén voorspelling, maar als het aan mij ligt, worden de prijzen als volgt verdeeld:
De Gouden Palm gaat naar The Zone of Interest, eigenlijk de enige film in de competitie die iets doet wat ik nog niet eerder heb gezien. Het is een ijzingwekkende studie over het dagelijks leven van een Obersturmbannführer, zijn vrouw en hun vijf kinderen, die letterlijk onder de rook van Auschwitz in een kast van een huis een absurd normaal leven leiden. Een stenen muur scheidt hun paradijsje van de hel. Die hel blijft onzichtbaar: Glazer focust op de alledaagse rituelen van de familie. Vader leest de kinderen voor als ze niet kunnen slapen, moeder leert ze alles over de planten in de tuin, die ze bemest met as uit het crematorium. Geweldig geacteerd, bijzonder vormgegeven, schitterend camerawerk en met een vervreemdende geluidsband, die bijdraagt aan het gevoel van onbehagen.
De Grote Prijs, de op een na belangrijkste prijs, zou ik geven aan La Chimera van Alice Rohrwacher, een wonderlijke film over een groepje tombaroli, die in het Italië van de jaren tachtig graven openbreken op zoek naar Etruskische kunstschatten.
De Juryprijs, zeg maar de bronzen medaille, mag naar Jeunesse (Le Printemps) van Wang Bing, een documentaire over Chinese jongeren die voor een paar yuan van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat in kledingateliers werken. De documentaire duurt drieënhalf uur, maar dat heeft een functie en betaalt zich uit. Dat vind ik ook gelden voor Steve McQueens Occupied City, die buiten competitie werd vertoond en dus niet in aanmerking komt voor de prijzen.
Liu Xianhui, Maeda Yoshitaka, Wang Bing, Dominique Auvray, Bingyuan Xu en Liyo Gong.Beeld Getty Images Beste regisseurs zijn ex aequo Tran An Hungh (voor Pot-au-feu, zijn fijnzinnige ode aan de liefde die door de maag gaat) en Aki Kaurismäki, voor Fallen Leaves, zijn zoveelste aandoenlijke liefdesdrama over twee Finse eenzaten.
De prijs voor het beste scenario is voor scenarist-regisseur Justine Triet, voor haar spitse rechtbankdrama Anatomie d’une chute, hoewel ik het script van Hirokazu Kore-eda’s verrassende lhbtq-drama Monster ook verrassend goed in elkaar vind zitten.
De beste acteur is de Japanner Kōji Yakusho, die in Wim Wenders’ Perfect Days een eenzame, dienstbare zestig-plusser speelt die de schitterende openbare toiletten in Tokio schoonhoudt. Niet zomaar: hij stelt eer in zijn werk, boent dat het een lieve lust is en kijkt met een spiegeltje onder de rand of hij niks vergeten is. Tweede keus: Deniz Celiloglu, die in Nuri Bilge Ceyans Tsjechoviaanse drama About Dry Grasses een grootsteedse onderwijzer speelt die op een schooltje in the middle of nowhere door een leerlinge wordt beschuldigd van misbruik. Niet de allerbeste Ceylan, maar er valt weer genoeg te genieten.
Beste actrice is een uitgemaakte zaak: Sandra Hüller, voor haar verpletterende rollen in The Zone of Interest én Anatomie d’une chute. Dat mag eigenlijk niet, want ik heb die films al een andere prijs toebedeeld en er mag maar één prijs naar iedere film, maar omdat Hüller in twee films schittert, vind ik dat er wel een keer een uitzondering gemaakt mag worden.
Sandra Hüller.Beeld ANP / EPA Vanavond weten we hoe de jury erover denkt. Op de persconferentie op de openingsdag van het festival liet juryvoorzitter Ruben Östlund alvast weten dat hij absoluut niet naar consensus streeft. “Het is saai om een consensus te hebben – we hebben allemaal verschillende achtergronden en iedereen kan iets unieks inbrengen in het juryberaad. We moeten onze eerste instincten volgen als we een film zien, en niet bang zijn om iets stoms te zeggen… We zullen luide debatten voeren – en hopelijk is er daarnaast ook nog plek voor warme gevoelens.”
Je zou willen dat Östlund nog eens een korte film maakt over de groepsdynamiek in de jury.
Welke film gaat er zaterdag in Cannes met de Gouden Palm 2023 vandoor?
De 76ste editie van het filmfestival van Cannes wordt zaterdagavond afgesloten met het traditionele prijzengala.
Aan het begin van het festival liet juryvoorzitter Ruben Östlund, die vorig jaar met Triangle of Sadness zijn tweede Gouden Palm won, weten dat hij absoluut géén consensus wil.
“Het is saai om consensus te hebben. We hebben allemaal verschillende achtergronden en iedereen kan iets unieks inbrengen in het juryberaad. We moeten onze eerste instincten volgen als we een film zien, en niet bang zijn om iets stoms te zeggen."
Jan Pieter Ekker schond wéér een embargo in Cannes
Toen ik gisteren aan het einde van de middag na het schrijven van mijn blog moe maar voldaan richting het strand liep (veel dank voor alle enthousiaste reacties!), bedacht ik me opeens dat ik wellicht het embargo van The Old Oak had geschonden. Ik pakte mijn telefoon erbij, zocht en vond het fotootje dat ik had gemaakt van het ondertekende embargo (Ik lees eigenlijk nooit wat ik onderteken, maar maak voor de zekerheid een foto), en inderdaad: ik had het embargo geschonden. Ruim, met een dag.
Fluks keerde ik terug naar mijn appartementje en verwijderde de laatste drie alinea’s uit mijn dagverslag. Het was me al eerder gebeurd, bij het verschrikkelijke Sean Penn-vehikel Black Flies en bij La Chimera van Alice Rohrwacher, die ik wel goed vind, maar ook in die gevallen kwam ik er gelukkig zelf vrij snel achter. Voor zover ik weet, ben ik niet op een zwarte lijst beland.
Het zegt wel wat; het persvoorstellingenschema is ondoorzichtig en onlogisch, en je moet je best doen om te weten wanneer de officiële vertoningen zijn en het embargo dus is verlopen. Maar nu is het vrijdagavond en zijn alle 21 competitiefilms in wereldpremière gegaan, dus ook The Old Oak. Ik vind ‘m naïef en schematisch; de personages zijn karikaturen die eigenlijk niet met elkaar praten, maar de boodschap roeptoeteren naar ons, de kijkers. Maar omdat het nu naar alle waarschijnlijkheid écht hun laatste film is (Loach wordt volgende maand 88), en ik een enorme zwak heb voor hem heb – mede door het fijne zaalinterview dat ik met hem heb gedaan over Sorry We Missed You, na de Nederlandse première in Eye – ben ik Loach en zijn vaste scenarist Paul Laverty (ze werkten al 14 keer samen) toch gaan interviewen. Dat bleek geen verspilde tijd, het gesprek was veel beter en interessanter dan de film.
Bijna net zo leuk was de persconferentie van Wes Anderson cum suis (Asteroid City), die in een onnavolgbare dialoog over dromen en film belandde met Scarlett Johansson (Jeffrey Wright bemoeide zich er ook nog even tegenaan). Gevraagd of hij in buitenaards leven gelooft, zei Anderson dat Stephen Hawking, die er veel meer verstand van heeft dan hij, volhoudt dat het getalsmatig onwaarschijnlijk is dat er géén buitenaards leven zou zijn…, en dus – na een korte stilte: ‘hmm, nee, ik niet echt.’
De ‘verrassingsfilm’ van Quentin Tarantino was overigens Rolling Thunder, John Flynns psychologische thriller uit 1977, waaraan een hoofdstuk in zijn boek Cinema Speculation is gewijd. Die kon ik missen, hoewel ik Tarantino graag had horen orakelen.
Toen ik dezer dagen eindelijk eens wat minder gehaast door het festivalpaleis liep, viel me pas op hoe mooi de oude festivalposters zijn, die in lange stroken boven de zitjes op de derde verdieping op de muur zijn bevestigd. Stuk voor stuk prachtige kunstwerken; er zou een boek van gemaakt moeten worden. Ik vond ook nog een interessant stukje over de poster van deze editie, ontwerpen door 'studio de création visuelle' Hartland Villa. Het blijkt niet zomaar een foto, er is enorm gephotoshopt om een een kunstwerk van te maken. Lees en huiver.
Jack Garofalo maakte de foto van Catherine Deneuve op 1 juni 1968 op het strand van Pampelonne tijdens de opnamen van Alain Cavaliers La Chamade. “In dit beeld leek ze ons mineraal, vulkanisch, maar ook bloemig, organisch, haar gebaren riepen de trance van een derwisj op, een bijna mystieke bloei maar ook vrolijk en romantisch. We kozen ervoor om haar op de grond te laten smelten, haar lichaam ver boven de oorspronkelijke heuvel te verheffen en de zee (die bij uitstek staat voor de symboliek van Cannes) naar de achtergrond te verplaatsen.
“Aldus is het beeld spectaculairder, sterker geworden. De verticaliteit van onze typografische keuze versterkt deze opwaartse dynamiek en brengt de poster dichter bij een Japanse prent, waardoor het de tijdloze vorm krijgt waarnaar we naar op zoek waren. Kunstenaars als Hokusai of Hiroshige zijn voor ons meesters van het affiche die heel subtiel een dramaturgie, een spanning, een evenwicht tussen vaste en lege plekken weten te installeren, wat we altijd erg inspirerend hebben gevonden. Het is deze verhalende en grafische kracht die we wilden inbrengen voor dit 76e internationale filmfestival.”
De bewerking door Hartland VillaBeeld Hartland Villa De originele foto van Jack Garofalo.Beeld Jack Garofalo Viaplay komt met documentaire over Frank Masmeijer
Viaplay komt met een documentaire over Frank Masmeijer. De film heet Gratie: Het Ware Verhaal en is vanaf 17 juni te zien op Viaplay, maakte de on-demanddienst donderdag bekend tijdens het filmfestival van Cannes.
De documentaire belicht het leven van voormalig tv-presentator Frank Masmeijer, die in 2014 werd gearresteerd op verdenking van drugshandel. Regisseur Roy Dames duikt voor de documentaire in het leven van de oud-showmaster en de mensen om hem heen. Hij probeert de vraag te beantwoorden waar het mis is gegaan met de tv-persoonlijkheid en hoe hij in de criminaliteit belandde.
De media raakten niet uitgepraat over de zaak, die leidde tot een veroordeling van negen jaar gevangenisstraf en een boete van 90.000 euro. Toen koning Willem-Alexander in juli 2022 Masmeijer gratie verleende kwam dit voor het publiek en de voormalig presentator zelf als een verrassing.
Een remake zónder de expliciete pijpscène uit het origineel, terwijl juist op meer seks werd gerekend
Ik hoef al een paar dagen niet meer om 7 uur ‘s ochtends als eerste kaarten te bestellen voor over vier dagen, want dan is het festival alweer voorbij. Maar vanochtend heb ik toch een poging gedaan om alsnog een ticket te bemachtigen voor de ‘Rendez-vous with Quentin Tarantino’.
De ‘iconische', 'legendarische' regisseur was – vier jaar nadat Once Upon a Time in Hollywood in wereldpremière ging op de Croisette in Cannes en 29 (!) jaar nadat hij de Gouden Palm won met Pulp Fiction (boegeroep viel hem destijds ten deel) – eregast van het parallelfestival Quinzaine des Réalisateurs.
Tarantino kwam niet met een nieuwe film naar Cannes, hij zou net als begin maart in Koninklijk Theater Carré voorlezen uit Cinema Speculation, zijn boek met essays over zijn liefde voor films uit de jaren zeventig. Daar was ik al bij, ik heb hem destijds zelfs exclusief mogen interviewen, maar ik was toch benieuwd, want anders dan in Amsterdam zou hij hier ook een ‘geheime film’ presenteren.
Maar helaas, de eerste dag dat ik kon reserveren waren alle kaarten binnen 30 seconden weg, en vanochtend waren er ook niet alsnog kaarten beschikbaar.
Expliciete pijpscène
Een van de laatste competitiefilms van deze editie was een curieuze: L’été dernier van de Franse regisseur Catherine Breillat. Dat is namelijk een remake van Queen of Hearts van de Deens-Egyptische regisseur May el-Toukhy uit 2019 (!).
Daarin draait het om Anne, een succesvolle advocate (ze doet veel zedenzaken), die een heftige affaire krijgt met de tienerzoon van haar oudere, liefhebbende echtgenoot. Anne wordt in het origineel gespeeld door de meermaals onderscheiden Deense vedette Trine Dyrholm; een nogal expliciete pijpscène zorgde voor de nodige ophef.
In Nederland kwamen er 34.299 bezoekers naar de ‘complexe karakterstudie’, maar omdat Fransen vooral heel veel naar Franse films gaan en slechts zelden naar Deens gesproken producties, werd Breillat ingehuurd voor een remake.
Haar belangrijkste wapenfeit is ongetwijfeld Romance (1999), over een vrouw die zich, gefrustreerd door het gemis aan liefde van de man met wie zij samenleeft, stort in seksuele belevenissen met anderen. Breillat brengt de seks onverbloemd in beeld, één scène is zo expliciet dat ze er geen ‘gewone’ acteur voor kon vinden en de professionele pornoster Rocco Siffredi moest inhuren.
Laat nu juist de pijpscène ontbreken in L’été dernier, waarin Léa Drucker de rol vertolkt van de advocate/moeder wier leven uit het lood raakt door haar fertiele stiefzoon, maar verder bleef vooral heel veel bij het oude. Prima film, maar een tikje overbodig.
Rituelen
Wim Wenders, die eerder dit festival al zijn fraaie 3D-documentaire over kunstenaar Anselm Kiefer in première liet gaan, had ook nog een lief piepklein filmpje in competitie: Perfect Days, over Hirayama, een eenzame, dienstbare zestig-plusser die de schitterende openbare toiletten in Tokio schoonhoudt. Niet zomaar; hij boent dat het een lieve lust is en kijkt met een spiegeltje onder de rand of hij niks vergeten is.
Wenders brengt Hirayama’s rituelen, dromen én de miljoenenstad met veel oog voor detail in beeld; de muziek (Hirayama heeft een enorme verzameling cassettes) is prachtig: van Lou Reed en The Velvet Underground tot Van Morrison, Otis Redding en Patti Smith. En Kōji Yakusho mag van mij de prijs voor de beste acteur winnen.
Beeld © SBS Productions Jan Pieter Ekker zag food porn to the max in Cannes
Gisteravond met wat mensen wezen eten bij Le Caveau 30: vooraf vissoep, daarna kabeljauw. Het was heerlijk, maar op een gegeven moment hoorde ik mezelf snoeven dat het een paar deuren verderop, bij Brun, nóg lekkerder is. Eten is belangrijk tijdens het festival, maar doorgaans is er niet veel tijd voor. Mijn favoriete restaurant, Le Crillon, waar je snel een goeie dagschotel kon eten voor een alleszins redelijke prijs, heeft corona helaas niet overleefd; sindsdien is het zoeken.
Niet voor ontbijt trouwens, ontbijten doe ik in mijn appartement: een noisette, stokbrood, vers croissantje, fruit. Redelijk voldaan zat ik vanochtend bij Pot-au-feu van Tran Anh Hung, de Frans-Vietnamese regisseur van schitterende films als The Scent of Green Papaya (1993), Cyclo (1995), À la verticale de l'été (2000) en Norwegian Wood (2010). Pot-au-feu gaat, zoals de titel al aangeeft, over eten. Juliette Binoche speelt een vrouw die aan het einde van de 19de eeuw kookt voor een fijnproever ('De Napoleon van de Culinaire Kunsten', gespeeld door Benoît Magimel) en zijn eetclubje. Het eerste maal dat ze bereidt, met groente en kruiden uit de eigen tuin en de beste ingrediënten van heinde en verre, neemt een minuut of 25 in beslag. Maar dan staat er ook wel wat op tafel; het water liep me in de mond.
Pot-au-feu (een simpele Franse stoofpot van groenten en vlees) is food porn to the max én een fijnzinnig drama over liefde die door de maag gaat, en schitterend gefilmd bij natuurlijk licht – Vermeer moet een inspiratiebron zijn geweest.
Balans
Toen hij bij de bekendmaking van de officiële selectie werd gevraagd naar de balans tussen ervaring en aanstormend talent, haalde Cannesdirecteur Thierry Frémaux Pot-au-feu aan. “Het samenstellen van de selectie is als het bereiden van een maal. Als we een gerecht maken, voegen we van sommige ingrediënten wat meer toe en van andere wat minder, zodat het een bepaalde smaak krijgt,” aldus Frémaux, die voor de 22ste keer hoofdverantwoordelijk is voor de officiële selectie. “Het gaat om het vinden van een natuurlijke balans tussen jonge filmmakers en gevestigde auteurs, tussen generaties en in termen van geografie en filmstijl.”
Tsja, de Gouden Palmselectie is qua leeftijdsopbouw toch niet in balans te noemen? Ga maar na: Ken Loach is 86 (in het begin van zijn carrière maakte hij nog films in zwart-wit), Marco Bellocchio is 83, Wim Wenders 77, Catherine Breillat 74, Nanni Moretti 69, Catherine Corsini 67, Aki Kaurismäki 66, Nuri Bilge Ceylan 64, Todd Haynes 62 en Hirokazu Kore-eda en Tran Anh Hung zijn 60. Dan is er nog een stevige handvol vijftigers geselecteerd, drie vrouwelijke veertigers (Kaouther Ben Hania, Alice Rohrwacher en Justine Triet) en één dertiger: Ramata-Toulaye Sy (36).
De gemiddelde leeftijd ligt net boven de 60, maar Frémaux beweerde met droge ogen dat de oudjes in de minderheid zijn en dat het filmfestival van Cannes een festival van ontdekkingen blijft. Maar als die ontdekkingen er al zijn, dan in ieder geval niet in de Gouden Palmcompetitie – terwijl dat de plek is waar de aandacht van het leeuwendeel van de aanwezige journalisten naar uitgaat.
Het festival snijdt zichzelf op deze manier in de vingers, want een jong publiek gaat niet meer naar Loach en al die andere krasse knarren waar Frémaux (en ik) mee oud is geworden. Om een nieuw publiek aan te boren, zijn er nieuwe filmmakers én nieuwe sterren nodig en het festival van Cannes heeft daar een rol in te vervullen. Dus wat mij betreft belanden de oudjes volgend jaar in de sectie Cannes Première (noem die voor mijn part Cannes Vedettes) en wordt er in de competitie veel meer plek ingeruimd voor wat opwindendere films dan deze editie het geval is.
Thierry Fremaux.Beeld Getty Images Een televisie met het tennistoernooi van Roland Garros
De toekomst van de film is ook het onderwerp van Chambre 999, de eerste lange documentaire van de Franse regisseur Lubna Playoust (41), die vandaag eenmalig werd vertoond in Salle Agnès Varda. Playoust modelleerde haar film naar Chambre 666, waarin Wim Wenders exact 40 jaar geleden – hij was toen 37 – in kamer 666 van Hotel Martinez in Cannes, met op de achtergrond een televisie met het tennistoernooi van Roland Garros, grootheden als Jean-Luc Godard, Rainer Werner Fassbinder, Michelangelo Antonioni, Werner Herzog en Steven Spielberg aan het woord laat over de toekomst van de film. De teneur destijds: steeds meer films gaan op televisieseries lijken, qua belichting, framing en montage; voor een groot deel van het wereldwijde publiek heeft televisie-esthetiek de plek ingenomen van filmesthetiek.
Playoust deed vorig jaar tijdens het festival van Cannes min of meer hetzelfde, maar dan in een suite van het Marriott, een ander hotel aan de Boulevard de la Croisette, waar de televisie was vervangen door een enorm flatscreen, met het keuzemenu van een streamingdienst (Grappig detail: het festival van Cannes is het enige grote festival dat films van streamingdiensten uitsluit van zijn belangrijkste competitie). Haar vraag aan onder anderen Alice Rohrwacher, Audrey Diwan, David Cronenberg, Lynne Ramsay en Wim Wenders: Is cinema een taal die verloren dreigt te gaan, een kunstvorm die stervende is?
Een klip en klaar antwoord op de vraag geeft Chambre 999 niet. Ruben Östlund, die vorig jaar met Triangle of Sadness zijn tweede Gouden Palm won en deze editie juryvoorzitter is, is nog het meest uitgesproken over de dreiging van film door de grote streamers. “Ik was een paar jaar geleden in Egypte op een allinclusivevakantie, met zo’n rubberen armbandje waarmee alles gratis is. Er was één soort rode wijn en één soort witte wijn. Er was één Italiaans restaurant, één Frans restaurant en één Mexicaans restaurant, en alles smaakte er hetzelfde: zouteloos. Maar na een week smaakte het best goed. Dit gebeurt als je een algoritme van vijf grote streamingdiensten laat bepalen wat je ziet. We eten allemaal hetzelfde en denken dat het lekker is.”
Chambre 999 Embargo
Afijn, wat ik van de nieuwe Loach vind mag ik vanwege een embargo nog niet zeggen. De eerste drie namen die bij de nieuwe Moretti in beeld verschenen, waren Nanni Moretti, Nanni Moretti en Nanni Moretti. Ik heb het vervolgens nog best lang uitgehouden, vond ik zelf. Ander nieuws: The Hollywood Reporter heeft Leontine Petit, directeur van het Amsterdamse productiebedrijf Lemming Film, opgenomen in een lijst met ‘40 Most Influential Women in International Film’. Het Amerikaanse vakblad prijst met name haar verdiensten op het gebied van internationale samenwerking, ergo coproducties.
En ik heb ook nog even uitgezocht waarmee Bianca Stigter eerder op het festival precies is onderscheiden. ‘The Hope Awards recognize visionary artists who use various forms of media to educate, enlighten and inspire positive change. Whether through film, books, or new media, awardees bring hope and understanding to others through engaging storytelling and in unwavering commitment to improving the world. The goal of the Hope Awards is to support filmmakers and organizations who are working to foster transformative understanding and promote impact through storytelling.’
Turkse filmmaker: het is een marteling
De Turkse filmmaker Nuri Bilge Ceylan, in het verleden winnaar van de Gouden Palm, beschrijft filmmaken in gesprek met Het Parool als ‘een marteling’. “Ik voel me genoodzaakt om films te maken,” verzucht hij. “Dat betekent niet dat ik filmmaken belangrijk of zinvol vind. Ik maak geen films vanuit een politiek belang. Ik maak films omdat ik niet anders kan. Maar het is vreselijk. Als je een melancholisch persoon bent, heb je iets transcendentaals nodig, iets oneindigs. Iets waar je je ziekte in kan stoppen. Voor mij is dat film.” Lees het interview met Nuri Bilge Ceylan.
Deniz Celiloglu, Nuri Bilge Ceylan en Merve Dizdar. Beeld ANP / EPA (Bijna) iedereen vindt de nieuwe film van Wes Anderson tegenvallen
Journalisten hebben altijd iets te zeiken. Gisteren was de eerste mooie dag tijdens het festival van Cannes en het geklaag was niet van de lucht. Waar eerder werd gemopperd over de regen, was het nu veel te warm om in de rij te staan. Ik had aan het einde van de middag een uurtje vrij en was even op het strand gaan liggen. Toen ik vanochtend ging zwemmen, ontdekte ik dat ik me toch niet zo goed had ingesmeerd als ik dacht; de helft van mijn buik was vuurrood.
Mijn ochtendritueel – een duik om kwart voor 7, dan om 7 uur naar de bakker voor koffie en vers stokbrood – helpt me de dag door. Toen ik om half 9 naar mijn eerste ‘Bazin-film’ wilde, en ik niet op de lijst bleek te staan, bleef ik verbazingwekkend rustig. En terecht, na een kort telefoontje was alles geregeld.
De eerste film van de dag was Asteroid City van de Amerikaanse stilist Wes Anderson. Ondanks de sterrencast, bestaande uit onder anderen Jason Schwartzman, Scarlett Johansson, Tom Hanks, Jeffrey Wright, Tilda Swinton, Margot Robbie en Edward Norton, hoorde ik collega’s vooral klagen dat ze ’m vonden tegenvallen: lang, saai. Ik vond ’m heel leuk; het ziet er zoals altijd bij Anderson fantastisch uit, de dialogen zijn geestig en vooral Scarlett Johansson is goed op dreef.
Snel door naar Rapito van de Italiaanse veteraan Marco Bellocchio (83), een historisch drama over een Joods jongetje dat op last van Paus Pius IX bij zijn familie wordt weggehaald om katholiek opgevoed te worden. Degelijk, maar niet mijn kopje thee.
Geduw en gezwaai met passen
Daarna wilde ik naar La chimera van Alice Rohrwacher, maar ik had de uitnodiging voor de speciale persvoorstelling niet beantwoord, en toen ik dat een uur voor aanvang alsnog deed, kreeg ik als antwoord dat-ie al vol was, en dat Roosje van der Kamp de interviews toch zou doen? Dat laatste klopt, Roosje gaat het interview doen voor Het Parool, maar het eerste waagde ik te betwijfelen. Dus ik ben toch maar naar de zaal gelopen. Daar was het een behoorlijk geduw en gezwaai met passen.
Toen ik de zwetende publicist netjes vroeg of er nog plek was, antwoordde hij van niet. Maar collega’s in de zaal appten dat er nog best wat lege stoelen waren, dus ik stelde voor dat ik een embargo zou ondertekenen en zelf even zou gaan kijken. Zo gezegd zo gedaan; ik voelde me even een soort zenboeddhist. Wat ik van de film vind, mag ik nog niet zeggen, want ik heb dat embargo ondertekend (maar Isabella Rossellini heeft een geinige, zo goed als onherkenbare bijrol).
Festivalhit The Zone of Interest
Door al het geschuif in mijn schema heb ik Augure van de Waals-Congolese rapper en videoclipmaker Baloji helaas niet gehaald, ’s avonds nog wel naar een marktscreening geweest van Le livre des solutions van de Franse knutselfilmmaker Michel Gondry. Was via via op een lijst beland, maar toen ik naar binnen wilde, zei de kaartjesscanner ‘Pas de presse’.
Opnieuw lukte het me om niet meteen te zuchten en te steunen (schelden), en voordat ik het in de gaten had kreeg ik een kaart in mijn hand geduwd van een man van het persbureau en was ik binnen.
Nog wat nieuwtjes: Cineart heeft de festivalhit The Zone of Interest gekocht (er is nog geen releasedatum bekend) en Bianca Stigter – zo zag ik in Screen Daily – is in Cannes onderscheiden met een Hope Award. Geen idee wat dat inhoudt, overigens.
Tom Hanks, Scarlett Johansson en Wes Anderson op de rode loper. Beeld REUTERS Natalie Portman: vrouwen dienen zich hier anders te gedragen dan mannen
Natalie Portman zegt dat vrouwen zich op het filmfestival van Cannes anders dienen te gedragen dan mannen, bijvoorbeeld bij hoe ze eruitzien. Dat stelt de actrice op datzelfde festival tijdens een persbijeenkomst voor haar nieuwe film May December.
"De hele film gaat heel erg over de verschillende rollen die we spelen in verschillende omgevingen, voor verscheidene mensen, zelfs voor onszelf," tekende Variety op. "Zelfs hier gebeurt het, met de verschillende manieren waarop vrouwen geacht worden zich te gedragen op dit festival vergeleken met mannen."
"Hoe we eruit zouden moeten zien, hoe we ons zouden moeten gedragen," gaat de Oscarwinnares verder. "De verwachtingen zijn elke keer anders en die hebben effect op hoe je je gedraagt. Je wordt absoluut gedefinieerd door de sociale structuren om je heen."
Mede daarom was ze blij met haar rol in May December, waarin ze onder anderen naast Julianne Moore te zien is. "Het is geweldig om deel uit te maken van een film als deze," aldus Portman. "Die twee complexe vrouwelijke karakters zitten met heerlijke conflicten."
Beeld AFP In beeld: sterren op de rode loper
Ze zijn er allemaal weer bij in Cannes: filmsterren als Harrison Ford, Johnny Depp en Cate Blanchett. Dit zijn de mooiste beelden van de rode loper.
Acteur Harrison Ford loopt weg met zijn erepalm.Beeld REUTERS De opleving van de documentaire?
Op het festival dingen twee documentaires mee voor de Gouden Palm, de hoofdcompetitie van het festival. Bijzonder, want de laatste documentaire in de competitie was in 2008. Luidt dit een opleving van het documentairegenre in? Lees de analyse.
Het is weer eens wat anders: géén films van 3,5 uur op Cannes
Iedereen is gelijk in Cannes, maar sommigen zijn meer gelijk dan anderen. Er zijn hier passen in alle kleuren, met en zonder stippen. Ik heb een roze pas met stip; daarmee mocht je voor corona als eerste naar binnen, maar tegenwoordig moet je vier dagen van tevoren eerst online een kaart reserveren, waardoor je dus verzekerd bent van een plek, en mag vervolgens iedereen tegelijk naar binnen. Dat is voor mij niet per se een verbetering.
Sinds twee jaar is er ook een speciale ‘Bazin-pas’ (Bazin in een van de zalen in het festivalpaleis, vernoemd naar de Frans filmrecensent André Bazin), die zonder reserveren toegang geeft tot persvoorstellingen van alle films die meedingen naar een Gouden Palm. Die had ik om ondoorgrondelijke redenen (vond ik althans) niet, dus ik stuurde een mail, en nog een mail naar het hoofd van de persafdeling.
Na nog wat heen en weer gemail mocht ik zeggen naar welke screenings ik wilde, dan zou zij me op een lijst zetten. ‘In principe allemaal,’ antwoordde ik, maar, zo voegde ik eraan toe, ‘het voordeel van die pas is nu juist dat je niks hoeft te boeken en ook geen kaarten hoeft te annuleren als er toch iets tussenkomt’ (In Cannes komt er altijd iets tussen). Afijn, het is geregeld, en volgend jaar zal ze goed naar mijn accreditatie kijken, beloofde ze.
Eens geen drie uur durende films
Vanochtend twee films gezien die nu eens geen drieënhalf uur duurden: Fallen Leaves van de Finse regisseur Aki Kaurismäki en Club Zero van de Oostenrijkse Jessica Hausner. Met lengtes van respectievelijk 1 uur en 21 minuten en 1 uur en 50 minuten zijn het in Cannes een soort ‘ultra shorts’.
Direct na afloop kreeg ik een mail van de publicist: ‘Sorry to be a pest but could you give us a couple of words of reaction for Club Zero? Thank you so much’. Tsja, wat doe je dan. Ik doe daar in principe niet aan mee, maar dit is wel een geschikte publicist, en de volgende keer wil ik weer wat van hem, dus ik antwoordde ‘quirky, funny and intelligent, like most of her films’. Kan je je geen buil aan vallen.
Voor Kaurismäki geldt min of meer hetzelfde: niet wereldschokkend, maar wel goed voor een fijne avond uit. In een van de leukste scènes gaan de hoofdrolspelers – een eenzame vrouw en een alcoholische man – samen naar de film: Jim Jarmusch’ zombiekomedie The Dead Don't Die, waarmee het festival van Cannes in 2019 opende. ‘Hij deed me een beetje aan Bresson denken,’ zegt een filmhuisbezoeker na afloop. ‘Mij meer aan Godard,’ riposteert een ander. De beide hoofdrolspelers vinden ‘m allebei ook heel goed.
Kaurismäki stal zoals altijd de show op de rode loper
Jarmusch was mee op de rode loper, waar Kaurismäki zoals altijd de show stal. Of hij net zo veel had gedronken als zijn hoofdrolspeler, weet ik niet, maar hij zwenkte sierlijk van de ene naar de andere kant van de rode loper, en op een gegeven moment pakte hij de camera af van de cameraman en filmde hij zijn acteurs én de cameraman – tot grote hilariteit van het premièrepubliek, dat de entree van cast en crew in de zaal live kan volgen.
Aan het einde van de middag naar de borrel van het IFFR. Iedereen was er: het compleet vernieuwde team van het festival én scheidend zakelijk directeur Marjan van der Haar (die door directeur Vanja Kaludjerovic terecht nog even in het zonnetje werd gezet), oud-Eye-directeur/nu-ad-interim-Filmfonds-directeur Sandra den Hamer en haar opvolger bij Eye Bregtje van der Haak, filmbons Doreen Boonekamp, Peter Bradshaw van The Guardian (die Steve McQueens Occupied City een paar dagen geleden 5 sterren gaf), filmmakers en producenten uit binnen en buitenland, onder wie Sacha Polak, Laura Hermanides, Reber Dosky, Rodrigo Moreno (Los delincuentes), en tal van anderen.
Op weg naar huis werd ik door een agent nageroepen dat ik mijn licht aan moest doen. Ik moest direct aan festivaldirecteur Thierry Fremaux denken, wiens filmpje op Twitter inmiddels al meer dan een miljoen keer is bekeken, en stapte direct van mijn vouwfiets af, en drukte lukraak op alle knopjes. Gelukkig ging er een lichtje branden.
Cate Blanchett heeft diversiteitsregel bij productiebedrijf
Cate Blanchett vindt het erg belangrijk dat de filmwereld diverser wordt. De actrice heeft daarom een regel ingevoerd bij haar productiebedrijf Dirty Films, vertelde ze tijdens een bijeenkomst op het filmfestival van Cannes.
Voor de serie Mrs. America huurde het productiebedrijf vooral vrouwelijke regisseurs en crewleden in. Op de set bedachten Blanchett en mede-eigenaar Coco Francini hun nieuwe regel. “Je moet een vrouw en een persoon van kleur uitnodigen voor een sollicitatiegesprek,” zei Blanchett.
De Australische heeft als actrice vaak genoeg meegemaakt dat ze de enige vrouw was op de set. Dat wil ze als producent graag veranderen. “Ik kijk uit naar de dag waarop we niet eens meer interviews over vrouwen in de filmwereld hoeven te houden.”
Cate BlanchettBeeld AFP Michelle Yeoh: veel te danken aan succes Crazy Rich Asians
Michelle Yeoh denkt dat de film Crazy Rich Asians uit 2018 de weg heeft vrijgemaakt voor het succes van de film Everything Everywhere All At Once. Als Crazy Rich Asians niet succesvol was geweest 'had ik hier niet gezeten,' zei de Maleisische actrice gisteren tijdens een persconferentie op het filmfestival van Cannes, waar zij zondag de Women in Motion-award in ontvangst nam.
De 60-jarige actrice won eerder dit jaar als eerste vrouw van Aziatische komaf een Oscar voor beste actrice voor haar rol in Everything Everywhere All At Once (EEAAO). Die film won ook de Oscar voor Beste Film. Volgens de actrice zou de film vijf of tien jaar geleden waarschijnlijk niet genomineerd zijn voor de beroemde filmprijzen.
Door Crazy Rich Asians ontstond volgens Yeoh een beweging. “Opeens zagen studio's in dat mensen wel een volledig Aziatische cast wilden zien,” zei de actrice. “Het heeft het makkelijker gemaakt. Het beste wat er is gebeurd, is dat ik nu scripts krijg waarin een personage niet beschreven wordt als een Chinees of Aziatisch ogend persoon.”
Beeld REUTERS Vrouw gekleed in Oekraïense kleuren voert actie met nepbloed op rode loper in Cannes
Een vrouw die gekleed was in een jurk met de kleuren van de Oekraïense vlag, heeft zondagavond een opvallende actie gevoerd op het filmfestival van Cannes. Terwijl ze op de rode loper liep, scheurde ze boven haar hoofd zakjes met nepbloed open.
De actie vond plaats voor de vertoning van de film Acide, van de Franse regisseur Just Philippot. De vrouw werd door beveiligers snel na de actie van de rode loper verwijderd.
Twitter bericht wordt geladen...
Beeld AFP Jan Pieter Ekker zat in Cannes een eeuwigheid op Martin Scorsese te wachten en zag weer een glansrol van de Duitse actrice Sandra Hüller
Gisteravond werd op Twitter ineens in hoog tempo een filmpje gedeeld onder festivalgangers. Festivaldirecteur Thierry Fremaux was te zien, voor het Carlton Hotel kreeg hij het aan de stok met een politieagent die hem had gewaarschuwd dat hij met zijn elektrische step niet op de stoep mocht. De teneur van de lange lijst comments: een festivaldirecteur moet niet denken dat hij boven de wet staat, schande!
Een festivaldirecteur is ook maar een mens, dacht ik. Zelf rijd ik – ik zal het maar eerlijk toegeven – hier ook weleens over een stoepje en ik snijd ook weleens een bochtje af. Want ik heb hier altijd haast – dat komt waarschijnlijk omdat je zo ontzettend vaak en lang moet wachten.
Neem de persconferentie van Killers of the Flower Moon, met Martin Scorsese, Robert De Niro, Leonard DiCaprio en Lily Gladstone. Die zou om 13.15 uur beginnen en dan moet je om 12.30 uur toch echt wel in de rij staan, wil je een plek hebben waarop je ook nog iets kunt zien. Om 12.50 uur zat ik (op mijn favoriete stoel, ja, ik ben een gewoontemens), om 13.05 uur meldde de gespreksleider dat het hele gezelschap nog niet gesignaleerd was bij de photocall, dus dat we vermoedelijk iets zouden uitlopen. Vanaf 13.30 uur veranderden zijn sporadische meldingen in een soort liveblog waar Scorsese cum suis zich bevond, weer wat later probeerde hij de stemming erin te houden met steeds slechtere grappen. Om 13.45 uur waren ze er dan eindelijk.
Martin ScorseseBeeld AFP Chief Standing Bear legde uit dat Killers of the Flower Moon gaat over vertrouwen en verraad en zei dat hij ervan overtuigd was dat Scorsese de Osage-stam níet zou verraden. DiCaprio legde uit waarom Scorsese de grootste is, Scorsese (die in 1976 de Gouden Palm won met Taxi Driver, met Robert De Niro in de hoofdrol) zei dat hij de bestseller van David Grann heel goed vond, maar dat hij het toch over een compleet andere boeg heeft gegooid omdat hij geen film wilde maken over witte good guys die de boel komen redden.
De Niro vertelde dat hij helemaal niets van zijn personage begrijpt. “Hij moet charmant zijn geweest, maar hij verraadt iedereen. Ik heb mijn best gedaan te doorgronden wat hem drijft, maar ik snap hem niet goed.”
Volgens De Niro heeft de dood van George Floyd blootgelegd hoeveel institutioneel racisme er nog altijd is in de VS. “Daar past dit verhaal ook in. Wat is er allemaal gebeurd waar wij geen weet van hadden… denk aan de Black Wall Street Massacre. Institutioneel racisme is een groot gevaar. Kijk naar – ik ga de naam van die man niet noemen, maar stel je nou eens voor dat hij slim was geweest. Mensen geloofden echt dat hij een goede job deed.” Even later noemde hij de naam van Trump toch, het leverde De Niro een daverend applaus op.
Toen het na een minuut of veertig weer voorbij was, werden de journalisten gesommeerd te blijven zitten, zodat Scorsese en de anderen rustig konden vertrekken. Nóg langer wachten, dat viel niet in goede aarde; er werd geduwd en gescholden, want iedereen heeft altijd haast in Cannes.
Ook om de zaal binnen te komen, trouwens. Ik glip ook weleens halverwege (of vrijwel voorin) een rij in en daarom zie ik het ook altijd als anderen het doen. En daar kan ik dan heel slecht tegen – niets menselijks is mij vreemd…
Palm voor Sandra Hüller
Mijn films van vandaag: Banel & Adama, het speelfilmdebuut van de jonge Senegalees-Franse Ramata-Toulaye Sy. Het is de enige debuutfilm in de Gouden Palm-competitie, maar het kleine, lieve filmpje was beter op zijn plek geweest in de tweede competitie Un certain regard of in een van de parallelprogramma’s. In May December van Todd Haynes speelt Natalie Portman Hollywood-actrice Elizabeth Berry, die naar de kust van Maine afreist om zich voor te bereiden op haar rol als Gracie Atherton-Yoo (gespeeld door Julianne Moore). Zij belandde 20 jaar geleden in de gevangenis, nadat ze een kind had gekregen van een 13-jarige jongen. Beide actrices zijn goed, maar het best is Charles Melton die de jongen als dertiger speelt.
Ramata Toulaye SyBeeld AFP Firebrand is een feministisch historisch drama van Karim Aïnouz, over Katherine Parr (Alicia Vikander), de zesde vrouw van de paranoïde katholieke vorst Hendrik VIII (Jude Law), die probeert haar echtgenoot te bekeren tot het protestantisme. De beste film die ik vandaag zag, is Anatomie d’une chute van de Franse regisseur Justine Triet. Een Duitse schrijfster wordt verdacht van de moord op haar man, die onder mysterieuze omstandigheden voor hun Franse chalet in de Franse Alpen is aangetroffen. Veel tekst en veel rechtbank, maar wel weer met een schitterende hoofdrol van Sandra Hüller. Zij mag wat mij betreft de prijs voor de beste actrice krijgen voor haar aandeel in Anatomie d’une chute én The Zone of Interest. (Nota bene: hier en daar wordt Hüller een ontdekking genoemd, maar dat is ze natuurlijk niet. Ze was lang geleden al voortreffelijk in films als Requiem, Brownian Movement en Toni Erdmann. Op het moment is ze overigens te zien in de video-installatie I Dream About This House Every Once In A While van Leopold Emmen in TENT.)
En ik mag nu, geloof ik, ook zeggen dat ik niet zo onder de indruk was van Black Flies van Jean-Stéphane Sauvaire. Het is een soort variatie op Martin Scorsese's Bringing Out the Dead, met Tye Sheridan als een naïeve rookie op een ambulance en Sean Penn als cynische, door het leven getekende ambulancebroeder, in de krochten van New York waar geen normaal mens rondloopt. “Wij beslissen wie leeft en wie niet.”
Je vraagt je af wat Sean Penn weet van Thierry Fremaux. Elke film waarin hij meedoet belandt in de Gouden Palm-competitie.
Film over nazi’s als doodgewone mensen grote favoriet voor Gouden Palm
The Zone of Interest en Indiana Jones and the Dial of Destiny beleefden hun wereldpremière op het festival van Cannes. In de eerste film zijn de nazi’s doodgewone mensen, in de tweede groteske, constant schreeuwende monsters. ‘Het is heel comfortabel om het kwaad te demoniseren.’ Lees hier verder.
Harrison Ford (80) nog één keer Indiana Jones: ‘Ik wilde mijn eigen sterfelijkheid onder ogen zien’
De hoed en de zweep staan hem ook op zijn 80ste nog uitstekend, maar zelfs Indiana Jones heeft niet het eeuwige leven. Tijdens het filmfestival van Cannes nam Harrison Ford geëmotioneerd afscheid van zijn iconische personage.
Harrison Ford en Calista Flockhart op de rode loper tijdens het filmfestival in Cannes.Beeld Getty Images for Campari Benedict Cumberbatch naast Timothée Chalamet in biopic Bob Dylan
Benedict Cumberbatch heeft een rol te pakken in A Complete Unknown, de aankomende film over het leven van Bob Dylan. De 46-jarige Brit speelt de rol van folk-legende Pete Seeger, meldt het Amerikaanse Deadline zaterdag.
Het nieuwtje werd onthuld op het filmfestival van Cannes, waar regisseur James Mangold aanwezig is voor de première van zijn nieuwste film Indiana Jones and the Dial of Destiny. Pete Seeger geldt als een inspiratiebron voor Dylan. Ook zou hij Dylan financieel hebben geholpen bij het uitbrengen van zijn eerste muziek.
Het filmen voor A Complete Unknown gaat in augustus beginnen. In de film, die eerder Going Electric zou gaan heten, wordt de rol van Dylan vertolkt door Timothée Chalamet. Daarnaast spelen ook Monica Barbaro en Elle Fanning mee in de film.
Britse acteur Benedict Cumberbatch.Beeld EPA Jan Pieter Ekker zag twee films die samen bijna 7 uur duurden
Toen ik vanochtend – na naar boven afgerond zes uur slaap – op het strand aankwam regende het een beetje en was ik mijn handdoek vergeten. Toch een (ijskoude) duik genomen; het leek me een onmisbare voorbereiding op de dag die ging komen, met een film van drie uur en twintig minuten en een film die drieënhalf uur duurt.
Het hielp maar een beetje; halverwege het festival slaat de vermoeidheid onverbiddelijk toe. Bij het trage, maar zeer fraaie About Dry Grasses van Nuri Bilge Ceylan, toch een van mijn favoriete regisseurs, zal ik bij tijd en wijle hevig te knikkebollen. Gelukkig zat er twee stoelen verderop een collega doorlopend op haar telefoon te kijken; de ergernis van het felle licht in mijn ooghoek hielp me wakker te blijven.
Daarna naar de persconferentie van Jonathan Glazers The Zone of Interest, die nog geen Nederlandse distributeur heeft en (dus) ook nog geen interviews geeft. Na afloop sprak ik samen met collega Robbert Blokland ook nog even met Piotr Cywiński, de directeur van Museum Auschwitz-Birkenau, die tijdens de persconferentie op de eerste rij zat. Hij is zeer te spreken over de manier waarop Glazer te werk is gegaan. “Toen ik hem vroeg wat voor film hij wilde maken, antwoordde hij: ‘Dat weet ik niet. Daarom ben ik hier’. Het was het begin van een lange en bijzondere samenwerking. Jonathan heeft heel veel research gedaan en we hebben uren gediscussieerd. We hebben in het verleden onze medewerking verleend aan meerdere producties, maar ik heb nog nooit een film over Auschwitz gezien die zo grondig was voorbereid als deze.”
Aan het einde van de middag stond mijn tweede, nóg langere film op het programma: Killers of the Flower Moon van Martin Scorsese, een in het Oklahoma van de jaren ’20 gesitueerde Apple Filmproductie gebaseerd op de gelijknamige bestseller van David Grann, over een reeks moorden op ‘rode miljonairs’; oorspronkelijke Amerikanen van de stam Osage, die vele olievelden bezat. De Niro speelt een industrieel die ‘The King of the Osage Hills’ wordt genoemd, DiCaprio is zijn niet bijster snuggere neefje. Scorsese komt helemaal aan het einde zelf ook nog even in beeld.
Ik vond het een beetje aan de saaie kant; eerst worden er allemaal moorden gepleegd, in het laatste uur worden ze opgelost door een eenheid die later de FBI zou worden. DiCaprio’s personage (met een kinnebakkie) is volkomen eendimensionaal, een willoze speelbal die alle kanten op beweegt die het scenario voorschrijft. De Niro deed me veel vaker denken aan Meet the Fockers en al die verschrikkelijke films die hij daarna nog heeft gemaakt dan aan de negen (!) films die hij eerder met Scorsese heeft gemaakt.
Helaas, maar morgen is er weer een dag.
Britse filmregisseur Jonathan Glazer tijdens de persconferentie voor de film The Zone Of Interest tijdens het filmfestival in Cannes.Beeld ANP / EPA Nieuwe film Scorsese, DiCaprio en De Niro in première in Cannes
De nieuwe film van Martin Scorsese, Leonardo DiCaprio en Robert de Niro beleeft zaterdag de wereldpremière op het Festival van Cannes. De cast en crew zullen aan het begin van de avond over de wereldberoemde rode loper schrijden. De film wordt buiten competitie vertoond.
Killers of the Flower Moon speelt zich af in het Oklahoma van de jaren twintig. Hier wordt een reeks moorden gepleegd in een gemeenschap van inheemse Amerikanen, die kort daarvoor op hun land olie hebben ontdekt.
Het is de tiende film die regisseur Scorsese (80) en De Niro (79) samen maken. De film markeert ook de zesde samenwerking van Scorsese en DiCaprio (48). De thriller zal begin oktober in de bioscopen te zien zijn.
Killers of the Flower Moon markeert de zesde samenwerking van Scorsese en DiCaprio (48).Beeld AP Sean Penn staat achter de scenarioschrijvers
Sean Penn steunt de scenarioschrijvers in Hollywood die hun werk hebben neergelegd. Dat zei de acteur op het filmfestival van Cannes tijdens een persconferentie over de film Black Flies, waarin hij speelt.
De 62-jarige Penn zei dat schrijversvakbond WGA 'zijn volledige steun heeft.' Schrijvers van de WGA legden hun werk begin mei neer, omdat zij niet tot een akkoord wisten te komen met grote studio's en streamingdiensten over salarissen en voorwaarden. Ook het gebruik van kunstmatige intelligentie (AI) bij het schrijven van scripts en scenario's is onderdeel van de besprekingen. Schrijvers willen dat het gebruik daarvan aan banden wordt gelegd.
De Amerikaanse acteur liet zich ook uit over de discussie over AI. Hij noemde het een 'obsceniteit' dat producenten zich verzetten tegen de eis van de schrijvers om het gebruik van AI te beperken. Over producenten zei hij dat zij beter omgedoopt kunnen worden tot een 'bankiersgilde.'
De 62-jarige Penn zei dat schrijversvakbond WGA 'zijn volledige steun heeft.'Beeld ANP/EPA Dag 4: Op de soppige rode loper
Zelf ondervind ik totaal geen problemen bij het reserveren van kaartjes; ik klap iedere ochtend om 2 voor 7 mijn laptop open en boek dan de films voor vier dagen later. Maar de distributeurs en vertoners klagen steen en been; zij komen bij veel voorstellingen niet naar binnen: “We betalen een vermogen voor een pas, maar kunnen ons werk niet doen.”
Zo kennen we Cannes. Ook met een kaart ben je hier overigens niet gegarandeerd van een stoel, zo bleek bij de vertoning van Pedro Almodóvars korte film Strange Way of Life. Toen het doek openging stonden er naar verluidt nog meer dan honderd mensen met een kaartje in de rij. Vandaag werden er twee extra vertoningen ingelast – zo zijn ze hier dan ook wel weer.
Het regent overigens, de rode loper is sompig. Maar dat betekent dan weer niet dat ze zalen eerder worden geopend. Met een pas met stip mag je een kwartier van tevoren naar binnen, en geen seconde eerder. Zonder stip moet je wachten tot een paar minuten voor aanvang.
Palm voor Ford
Vandaag begonnen met Indiana Jones and the Dial of Destiny, de vijfde film in de ooit zo geweldige Indy-reeks. En de laatste, mogen we gevoeglijk aannemen; Harrison Ford is inmiddels 80. (Gisteravond kreeg hij voor aanvang van de wereldpremière een ere-Gouden Palm voor zijn grote bijdrage aan de filmindustrie. Ford pinkte een traantje weg: "Ze zeggen dat je leven aan je voorbij flitst als je sterft. Dat gebeurde mij net – ik zag mijn hele leven aan mij voorbij flitsen."
In de spectaculaire proloog van The Dial of Destiny is Ford met de computer verjongd, en dat ziet er een stuk overtuigender uit dan in Francis Ford Coppola’s The Irishman; dr. Jones heeft vrij weinig rimpels en is behoorlijk soepel in de heupen. Dat moet ook wel, want er moet een nazitrein die met kunstschatten op weg is naar Hitler worden gestopt.
Het restant van de door James Mangold geregisseerde film speelt in 1969, als de Amerikanen een succesvolle maanlanding achter de rug hebben, die mede mogelijk is gemaakt door een naar de VS gevluchte naziwetenschapper, die in de proloog het loodje gelegd leek te hebben. Deze Jörgen Voller (een tikje eendimensionale Mads Mikkelsen) heeft echter grotere plannen: een uitvinding van Archimedes moet van hem geen koning, geen keizer en ook geen führer maken, maar god.
Harrison Ford kreeg voor aanvang van de wereldpremière een ere-Gouden Palm voor zijn grote bijdrage aan de filmindustrie.Beeld ANP/EPA Cartoonesk geweld
Afijn, in The Dial of Destiny zit van alles wat met name The Temple of Doom zo bijzonder maakte, maar dan net te veel, te weinig of te lang aaneen: cartoonesk geweld, zeeslangen en andere vieze beesten, explosies, achtervolgingen, exotische oorden en nog meer achtervolgingen en explosies. De ene krasse knar na de andere legt het loodje. Behalve Indy; hij is dan wat roestig, hij is schier onkwetsbaar. Kort samengevat: Indiana Jones and the Dial of Destiny is niet heel goed, maar wel veel beter dan het mesjogge vierde deel van vijftien jaar geleden, waarin Steven Spielberg tot slot aliens en een UFO uit zijn hoge hoed meende te moeten toveren.
Na afloop naar de persconferentie (waar Harrison Ford weer moest huilen) en daarna door de stromende regen naar een round table met de Japanse regisseur Hirokazu Kore-eda (Monster). Toen ik doorweekt aan de andere kant van Cannes aankwam, zei de persdame dat de eerste groep niet kon doorgaan, of ik misschien ook in de vierde groep van twee uur later kon. Nee dus, na veel gesteggel kon ik in de eerstvolgende groep, maar die was wel anderhalf keer zo groot als eigenlijk de bedoeling was. En toch was het een aardig gesprek; je moet een beetje geluk hebben met wie je in een groep terechtkomt.
Veilig over straat
Daarna naar mijn volgende interview, met de Mexicaanse regisseur Amat Escalante (Perdidos en la Noche). Met slechts twee anderen en veel meer tijd; zo moet het. Bij het weggaan vertelde hij nog even hoe vreemd hij het vond dat je in Amsterdam ’s nachts wel volkomen veilig over straat kunt, en dat hij op Koningsdag zo had genoten van al die mensen in het oranje.
Daarna nog naar The Zone of Interest van Jonathan Glazer, die furore maakte met Sexy Beast, Birth en Under the Skin. Ik was ruim op tijd, want het is een van de 'meest geanticipeerde' films van het festival. De rij achter me groeide en groeide, maar vooraan bleven de hekken dicht. Film begon 20 minuten later dan gepland, heb al met al driekwartier staan wachten (film is wachten, luidt het cliché). Gelukkig was het zonnetje weer gaan schijnen.
Mijn schema moest weer worden omgegooid, maar het was het wachten waard. The Zone of Interest is een bijzonder vormgegeven, onderkoelde film over het dagelijks leven van een Obersturmbannführer en zijn verwende vrouw (schitterende rol van Sandra Hüller), die letterlijk onder de rook van Auschwitz wonen, in een kast van een huis in de prachtige natuur. Anders dan de nazi's in Indiana Jones schreeuwen ze niet; ze zijn lief voor hun kinderen en houden van planten en dieren. Ik kwam verward naar buiten.
De Mexicaanse regisseur Amat Escalante (Perdidos en la Noche, in het midden).Beeld AFP Harrison Ford 'jonger gemaakt' voor Indiana Jones 5
Harrison Ford (80) is voor een lange scène in de vijfde Indiana Jones-film, die zich afspeelt in de Tweede Wereldoorlog, met digitale technieken jonger gemaakt.
Producent Lucasfilm gebruikte voor de scènes de shots van Ford uit eerdere Indiana Jones- en Star Wars-films. "Ik vind het er realistisch uitzien," vertelde Ford vandaag tijdens een ontmoeting met de pers in Cannes. "Ik wéét dat ik mijn gezicht zie. Het is geen fotoshop, het is mijn hoofd van 35 jaar geleden."
'Indiana Jones is mooie afsluiting'
Maar de acteur voegt hier wel direct aan toe dat dit soort digitale trucs in dienst van het verhaal moeten staan. "Dit soort technieken heeft alleen maar toegevoegde waarde als het een reden heeft in het verhaal – zoals in deze film. Ik maak me geen zorgen of het visueel overtuigt, maar wel of het emotioneel overtuigt."
De ster wilde alleen een vijfde film maken als die een mooi afsluiting van de iconische serie zou vormen. "Ik wilde dat het verhaal tot een mooi einde zou komen," aldus Ford. "Ik wilde dat te zien was dat Indiana ouder is geworden en dat het gewicht van het leven op hem rust. Ik wilde ook graag dat hij een niet-romantische relatie met iemand anders opbouwde in deze film." Dit werd peetdochter Helena, gespeeld door Phoebe Waller-Bridge.
In Indiana Jones 5 werden de shots van Harrison Ford uit eerdere Indiana Jones- en Star Wars-films gebruikt. 'Ik vind het er realistisch uitzien,' aldus de acteur.Beeld ANP/EPA Nederlandse bodybuilder speelt in Indiana Jones 5 ‘grootste nazi ooit’
De Nederlandse acteur en bodybuilder Olivier Richters prijkt op de aftiteling van de nieuwe Indiana Jones-film The Dial Of Destiny, na grote sterren als Harrison Ford, Phoebe Waller-Bridge en Mads Mikkelsen.
De 2 meter 18 lange Richters mag en wil niet te veel over het verhaal verklappen, maar 'uit de trailer en de poster valt al op te maken dat ik in het team van de bad guys zit. Ik ben vermoedelijk de grootste nazi uit de filmgeschiedenis'.
De Nederlander reisde in de tweede helft van 2021 maandenlang de wereld over voor de opnames. De karavaan deed Schotland, New York, Marokko en Londen aan, waar veelal actiescènes werden gedraaid. "Ik kreeg vlak voor de opnames te horen dat ik de rol had gekregen," vertelt Richters. "Ik had amper tijd om mij voor te bereiden."
Met James Mangold, die het regiestokje van Steven Spielberg overnam, besprak de boomlange ster hoe hij zijn schurkenrol moest invullen. "Ik vroeg: wil je een Terminator 2-schurk, die niet te stoppen is, of een soort Jaws uit James Bond, die glimlachend iedereen omhoog tilt? James zei: ik wil Olivier Richters zien, geef helemaal je eigen draai aan de rol."
Met Mads Mikkelsen
De meeste scènes had Richters met de Deense ster Mads Mikkelsen, die een geniale wetenschapper speelt die de nazi’s alsnog de oorlog wil laten winnen, en Boyd Holbrook, die zijn andere handlanger speelt. "De sfeer op de set was enorm relaxed, niemand hing de celebrity uit," vertelt Richters. "Met Mads heb ik veel samen getraind en heel leuke gesprekken over acteren en politiek gehad."
Ook heeft de Nederlander meerdere scènes met de nu 80-jarige Harrison Ford, die voor de vijfde keer in de rol van de koene archeoloog kruipt. "Ik dacht van tevoren: die man is ver in de zeventig, die zal zelf niet zoveel stunts meer doen," bekent Richters. "Maar niets was minder waar. Die man had meer conditie dan iedereen op de set. Hij zat geen moment stil; tussen opnames door zat hij óf op de hometrainer, óf maakte hij een praatje met de honderden figuranten. Het is bewonderenswaardig hoeveel discipline en plezier hij na een carrière van een halve eeuw nog heeft."
Richters is erg trots op zijn bijdrage aan de film, die na de wereldpremière in Cannes positieve recensies krijgt. "Ik weet dat het een bijrol is," erkent hij. "Maar het is wel een bijrol waarmee ik opval. En er zijn tientallen acteurs afgekeurd voordat ze mij kozen. Ik zit in een van de allergrootste bioscoopfilms van 2023 – dat neemt niemand mij meer af."
Indiana Jones And The Dial Of Destiny draait vanaf 28 juni in de Nederlandse bioscopen.
Olivier RichtersBeeld ANP Kippa Steve McQueen toont de sporen van de Tweede Wereldoorlog in een schitterende ode aan Amsterdam
Occupied City van de Brits-Amsterdamse regisseur Steve McQueen beleeft zijn wereldpremière op het filmfestival van Cannes.
De film is niet alleen een schitterende evocatie van de sporen van de Tweede Wereldoorlog, het is ook een ontroerende ode aan Amsterdam, die herinneringen oproept aan Johan van der Keukens magnum opus Amsterdam Global Village uit 1996 (‘Speciale dank aan de stad Amsterdam en zijn inwoners’ staat er op de aftiteling).
Steve McQueen.Beeld Getty Images Cannes eert Harrison Ford bij Indiana Jones-première met Palm
Acteur Harrison Ford heeft gisteravond bij de wereldpremière van de vijfde Indiana Jones-film een Gouden Palm gekregen voor zijn grote bijdrage aan de filmindustrie. Ford kreeg de ereprijs als verrassing uitgereikt door festivaldirecteur Thierry Fremaux voorafgaand aan de vertoning van de nieuwe film.
De 80-jarige ster was zichtbaar ontroerd toen hij de prijs in ontvangst nam. "Ze zeggen dat je leven aan je voorbij flitst als je sterft," zei Ford. "Dat gebeurde mij net – ik zag mijn hele leven aan mij voorbij flitsen."
In The Dial Of Destiny, zoals het vijfde deel heet, speelt Ford voor de vijfde en laatste keer de titelrol. De eerste vier films werden geregisseerd door Steven Spielberg. Het vijfde deel is gemaakt door James Mangold. Ook de Nederlandse bodybuilder Olivier Richters heeft een rol bemachtigd, hij speelt naar eigen zeggen de 'grootste nazi ooit'. The Dial Of Destiny is vanaf 28 juni te zien in de Nederlandse bioscopen.
Beeld ANP/EPA Dag 3: Iedereen is op zoek naar de nieuwe Aftersun, maar die is er niet
Op het festivalpaleis en zo’n beetje iedere straathoek in Cannes is het campagnebeeld met het stralende gezicht van de Franse vedette Catherine Deneuve te zien. Het is een zwart-witfoto van de Franse fotograaf Jack Garofalo, op 1 juni 1968 gemaakt voor het tijdschrift Paris Match op het strand van Pampelonne bij Saint-Tropez, tijdens de opnamen van Alain Cavaliers La chamade.
In deze verfilming van het gelijknamige boek van Françoise Sagan uit 1965 speelt Deneuve Lucile, een vrouw die een oppervlakkig leven leidt, gericht op gemak en met een voorliefde voor luxe. ‘Her heart beats frantically, hurriedly, passionately. Like the heart of cinema that the Festival de Cannes celebrates every year: its lively and embodied pulse can be heard everywhere,’ aldus de festivalorganisatie in een ronkend persbericht. ‘The heart of the 7th Art - of its artists, professionals, amateurs, press - beats like a drum, to the rhythm of the urgency that its eternal nature imposes.’
Op zoek naar de nieuwe Aftersun
Een andere opvallende poster toont de hoofdrolspelers van Aftersun, de verrassende festivalhit van vorig jaar: de Britse acteur Paul Mescal (die een Oscarnominatie verdiende met zijn rol) en de geweldige nieuwkomer Frankie Corio.
“Iedereen is op zoek naar de nieuwe Aftersun, maar die is er niet,” aldus Pim Hermeling, directeur van het Amsterdamse distributiebedrijf September Film. Vorig jaar kocht Hermeling het speelfilmdebuut van de Schotse regisseur Charlotte Wells, die was opgenomen in de selectie van La Semaine de la Critique, een van de kleinste nevenprogramma’s, op de laatste dag van het festival. Het was een gouden greep: de kleine film trok inmiddels al meer dan 120.000 bezoekers naar de Nederlandse bioscopen.
Harrison Ford
Ook journalisten zijn op zoek naar de nieuwe Aftersun, maar die is er inderdaad niet. Toch is best wel weer veel moois te zien. Vandaag zag ik twee competitiefilms die nog geen Nederlandse distributeur hebben: Le retour van de Française Catherine Corisni en Jeunesse (Le Printemps) van Wang Bing, de Chinese langfilmer-kunstenaar die in 2017 winnaar was van de Eye Art & Film Prize. De eerste is een lief coming of age annex coming to terms-drama over een alleenstaande moeder en haar twee dochters, de tweede een drieënhalf uur durende docu over Chinese jongeren die voor een paar yuan in kledingateliers werken.
’s Ochtends in Hotel Martinez tijdens een kopje koffie Bianca Stigter en Floor Onrust naar hun Cannes-ervaringen gevraagd (Steve McQueen kwam ook nog even dag zeggen, maar moest weer snel door; in Cannes staat hij vooralsnog alleen de internationale pers te woord). 's Avonds nog even naar het Indiana Jones-feest. Harrison Ford mag dan tachtig zijn, hij liep er tegen twaalven nog heel vrolijk bij.
Beeld Joel C Ryan/Invision/AP Dag 2: Van Occupied City naar Johnny Depp, de overgang was groot voor Jan Pieter Ekker
Vandaag, op de eerste echte festivaldag, was om 10 uur ’s ochtends de wereldpremière van Occupied City. Dat was een ‘besloten voorstelling’, maar toen ik vijf minuten voor aanvang keek of er misschien toch nog kaarten waren, kon ik gewoon naar binnen. Festivaldirecteur Thierry Frémaux haalde voor aanvang herinneringen op aan 2008, toen Steve McQueens speelfilmdebuut Hunger in de tweede competitie Un certain regard werd vertoond – en tot slot werd bekroond met de Caméra d’or, de prijs voor het beste debuut, en de Fipresci Award, de prijs van de internationale filmkritiek.
Hierop kondigde hij Steve McQueen aan, die zijn microfoon een dubbele salto liet maken toen hij het podium betrad. “Ik stond hier vijftien jaar geleden ook met Thierry en Michael Fassbender; er werd een traantje weggepinkt, het was prachtig,” zei de Amsterdams-Britse regisseur. “De eerste keer is altijd het mooist. Het was zo bijzonder… Ik zei tegen Thierry: de volgende keer in de Gouden Palm-competitie, maar raad eens, het kwam er niet van. Nooit, geeft niet. Maar zo is het gegaan, we zouden het onder ons houden, toch, Thierry?”
Vervolgens stelde hij zijn vrouw Bianca Stigter en producente Floor Onrust (‘Unrest’) voor, waarna Onrust de rest van de aanwezige crew introduceerde. “Dit was het,” zei McQueen vervolgens, maar Frémaux had nog een vraag: “Deze stad, Amsterdam, is jouw stad, toch?” “Dat klopt,” antwoordde McQueen. “Ik woon daar inmiddels 27 jaar.” “En was dat de reden waarom je deze film wilde maken?” wilde Frémaux vervolgens weten. “Als kunstenaar en filmmaker liggen de onderwerpen soms letterlijk voor de deur. Je hoeft niet altijd ver te reizen om iets nieuws te zien. Dit verhaal lag letterlijk voor het oprapen. Dus hier staan we dan: Occupied City.”
Meerdere toiletten in de zaal
“Oké, merci beaucoup,” zei Frémaux, maar toen was het McQueen die nog iets wilde zeggen. “Mijn excuses, maar ik heb nog een heel belangrijke mededeling: de film duurt vierenhalf uur en er is een pauze van 15 minuten. Er zijn toiletten aan beide kanten van de zaal en ook nog drie buiten de zaal; een aan de linkerkant en twee rechts. Dankuwel.” McQueen en Onrust stonden erbij te gebaren als pursers en stewardessen die de nooduitgangen aangeven.Daarna was het tijd voor Occupied City (in Nederland wordt de film te zijner tijd uitgebracht als De bezette stad, met een Nederlandse voice-over). Het is een schitterende evocatie, waarin Stigters verhalen over verraders en oorlogshelden worden geïllustreerd met hedendaagse beelden van de besproken plekken. Ze zijn schitterend geschoten door Lennert Hillege, en ook de montage door Xander Nijsten, die 130 uur film tot een ritmische geheel comprimeerde, verdient alle lof. Geen seconde te lang overigens; de indringende verhalen rechtvaardigen de lengte volledig.
Op journalisten spugen
De overgang was groot, maar na Occupied City moest ik snel door naar de persconferentie van Jeanne du Barry. De eerste rij was in zijn geheel afgezet, iets wat ik nog niet eerder heb meegemaakt in Cannes. Misschien was het zodat Johnny Depp niet belaagd kon worden, opperde iemand – op de avond van de première was er immers ook al tegen zijn komst gedemonstreerd. Misschien was het zodat Maïwenn niet naar journalisten kan spugen, grapte iemand anders. ‘Orders from above,’ meldde de persdame.Na een kwartiertje begon Didier Allouch, die was ingehuurd om de persconferentie in goede banen te leiden, zich steeds omstandiger te verontschuldigen, in het Frans en het Engels. Ze komen er bijna aan. Ze zijn er zo, how about some housekeeping? Na een dikke twintig minuten kondigde hij aan dat de persconferentie zo zou beginnen, maar zonder Johnny Depp. De eerste vragen waren dan maar voor Maïwenn. Zij vertelde onder meer dat ze ook wel Franse acteurs had overwogen voor de rol van Louis XV, maar dat die niet wilden of konden en omdat ze toch een acteur moest hebben, hebben ze uiteindelijk maar voor een ‘sexy acteur’ had gekozen.
Toch nog Depp
Na veertig minuten kwam Depp tegen alle verwachtingen alsnog binnenlopen. En hij had er zin in. Hij prees Maïwenn dat ze het had aangedurfd om Louis XV door een ‘Hillbilly from Kentucky’ te laten spelen, en vertelde smakelijk over zijn Franse les (“Mijn Franse lerares liet me de vreemdste bekken trekken, maar ik vind haar nog steeds aardig”) en over de verhalen die de ronde over hem doen: “Het merendeel dat de afgelopen vijf jaar over me is geschreven in de media is fantastische, gruwelijk geschreven fictie.” Zijn aanwezigheid in Cannes ziet Depp niet als een comeback. “Ik woon hier 45 minuten vandaan. Ja, mensen stopten op een gegeven moment om mij te bellen, maar ik ben nergens heen gegaan. Comeback voelt alsof ik me hier moet gaan bewijzen, alsof ik een dansje voor jullie moet gaan doen en dan maar moet hopen dat jullie het wat vinden. Het is een bizar mysterie.”Oja, ook nog meer films gezien: Anselm is een bijzondere 3D-docu van de Duitse veteraan Wim Wenders (die in 1984 de Gouden Palm won met Paris Texas) over de geweldige, megalomane kunstenaar (en landgenoot) Anselm Kiefer. De dag afgesloten met Monster van de Japanse meester Hirokazu Kore-eda (in 2018 winnaar van de Gouden Palm met Shoplifters; vorig jaar was Broker nog te zien in Cannes), een tedere kruising tussen Rashomon, Jagten en Close. De dag overigens begonnen met een paar baantjes borstcrawl in de Middellandse Zee – toen kon ie eigenlijk al niet meer stuk.
Beeld AFP Johnny Depp: wat over mij verscheen was 'gruwelijke fictie'
Johnny Depp noemt het merendeel dat de afgelopen jaren over hem geschreven is in de media 'fantastische, gruwelijk geschreven fictie'. Dat stelde de acteur vanmiddag tijdens een persbijeenkomst op het filmfestival van Cannes. Depp speelt de mannelijke hoofdrol van koning Lodewijk VX in het drama Jeanne du Barry, waar we gisteren al over schreven.
Het is de eerste grote film die Depp heeft gemaakt sinds de breed in de media uitgemeten rechtszaak tussen hem en zijn ex Amber Heard. Depp had de actrice aangeklaagd voor smaad vanwege een artikel dat ze had geschreven over haar ervaringen met huiselijk geweld.
"Ik wil hier praten over een mooie film waar we allemaal heel trots op zijn," stelde de acteur. "Ik zou de focus op de film willen leggen. Maar het voelt alsof iemand vraagt 'hoe gaat het met je', terwijl daaronder het gevoel zit 'ik haat je'." Depp haalde uit naar de mensen die de afgelopen jaren online eisten om zijn boycot en het cancellen van de acteur, vanwege de uitlatingen van zijn ex. "Wie zijn die mensen, en wat kan het ze schelen, anoniem in het licht van hun computerscherm, met veel te veel vrije tijd. Ik ben niet degene die zich zorgen moet maken. Mensen moeten nadenken waar het écht over gaat."
Geen comeback
"Dit voelt voor mij niet als een comeback, ik woon hier letterlijk 45 minuten vandaan," stelde Depp. "Ja, mensen stopten op een gegeven moment om mij te bellen. Ik weet niet waarom ze bang waren op dat moment. Maar ik ben nergens heen gegaan. Comeback voelt alsof ik mij hier moet gaan bewijzen, alsof ik mijn beste dansje moet gaan doen en dan maar moet hopen dat jullie het allemaal goedkeuren. Het is een bizar mysterie."
De Hollywoodster reageerde ook op het feit dat hij van filmprojecten is gehaald vanwege de commotie rond Amber Heard. "Het voelde alsof ik in een slechte grap zat," aldus Depp. "Dat je van een film wordt gehaald door iets dat voor jou niet meer is dan een paar klinkers die in de lucht zweven. Ik voel me nu niet meer geboycot door Hollywood. Maar dat komt vooral omdat ik niet meer echt denk aan Hollywood. Ik voel niet veel behoefte meer aan Hollywood."
Regisseur McQueen bedankt Amsterdam voor inspiratie
De Britse regisseur Steve McQueen heeft vanochtend bij de wereldpremière van zijn Nederlandse documentaire De Bezette Stad de stad Amsterdam bedankt voor de inspiratie die hij daar kreeg om de film te maken. De film van 4,5 uur reflecteert op de zichtbare en onzichtbare littekens die de Tweede Wereldoorlog heeft nagelaten in de Nederlandse hoofdstad.
"Als filmmaker of artiest vind je vaak de inspiratie onder je bed, of op je drempel van je voordeur," zei McQueen voor de bijna volle zaal. "Je hoeft niet ver te rijden om iets interessants te vinden. Soms is het al genoeg om goed om je heen te kijken."
De filmmaker, die een Oscar won voor Twelve Years A Slave, woont al 27 jaar in Amsterdam.
McQueen stond op het podium samen met zijn vrouw, NRC-journalist Bianca Stigter die het boek schreef waar de documentaire op gebaseerd is. Ook producent Floor Onrust werd persoonlijk begroet door festivaldirecteur Thierry Fremaux. Een groot deel van de crew, onder wie cameraman Lennert Hillege, zat in de zaal.
De regisseur sloot zijn introductie af met de vermelding waar in de zaal zich de toiletten bevonden. "Er is een korte pauze van een kwartier," waarschuwde McQueen. "Mijn excuses daarvoor. Maar daar, daar en daar zijn de toiletten. Dan hoeven jullie niet te zoeken."
Steve McQueen tijdens opnames van De Bezette Stad. Beeld Bob Bronshoff Cannes vandaag: wereldpremière De Bezette Stad
De Nederlandse producent Floor Onrust van Family Affair Films schrijdt vanochtend met haar crew én regisseur Steve McQueen over de wereldberoemde rode loper van Cannes. De 4,5 uur durende documentaire De Bezette Stad, over Amsterdam en de Tweede Wereldoorlog, beleeft in de officiële selectie de wereldpremière op het prestigieuze filmfestival. Deze eer valt zelden een Nederlandse film ten deel.
Onrust is 'beretrots' op deze 'mijlpaal' in haar carrière als producent. "Normaal ben ik op het festival aan het netwerken en probeer ik zinvolle contacten te leggen," vertelt de 47-jarige filmmaakster. "Maar deze editie ga ik vooral even optimaal genieten. Het is een eer en een feestje om hier met ons hele team deze bekroning van de film te mogen vieren."
De Bezette Stad zal later dit jaar in de Nederlandse bioscopen te zien zijn.
Dag 1 van Jan Pieter Ekker: ‘Maar ik sta op een lijst’
Maandagavond in Cannes aangekomen en maar direct begonnen om een schema voor de komende elf dagen op te stellen. Dat valt niet mee; je kunt vier dagen van tevoren kaarten reserveren, maar het persvoorstellingenschema is onoverzichtelijker dan ooit. En je moet kaarten ook weer op tijd annuleren, anders volgen er represailles.
Ik dacht rustig aan het festival te kunnen beginnen, toen ik tegen tienen nog een appje kreeg: of ik de volgende ochtend om 9 uur kon komen kijken naar Lost in the Night van de Mexicaanse regisseur Amat Escalante, met wie ik op basis van zijn eerdere films Sangre, Los Bastardos en Heli al een interview had vastgelegd.
De volgende ochtend fluks mijn badge (roze met stip; prima) opgehaald en naar de film. Daar was het een complete chaos. “First I take priority badges, than invites,” gilde een dame die met haar scanner liep te zwaaien om de opdringende meute op afstand te houden. “Ik sta op een lijst,” probeerde ik. Ze reageerde niet, ze bleef alleen maar roepen: “First I take priority badges, than invites.”
Afijn, Escalante liet Mexico maar weer eens zien als de hel op aarde, waar de rijken kunnen doen wat ze willen en een mensenleven niks waard is. Na afloop even afgesproken met Paroolcollega Roosje van der Kamp, om onze half-affe schema’s naast elkaar te leggen, daarna met Paroolcollega Tim Wagemakers gebeld over de ‘contourenbrief’ van de Amsterdamse cultuurwethouder Touria Meliani – lastig, het leven schijnt buiten Cannes gewoon door te gaan.
In mijn appartementje een docu over Michael Douglas gekeken, die een ere-Gouden Palm krijgt, en tien minuten Ajax. Daarna door naar Black Flies van Jean-Stéphane Sauvaire, met Sean Penn als cynische, door het leven getekende ambulancebroeder in de krochten van New York. Verder mag ik er nog niks over zeggen, want ik heb een embargo ondertekend.
Dat komt overigens door diezelfde Sean Penn; sinds er in 2016 in Cannes voor de officiële première al gehakt was gemaakt van zijn (verschrikkelijke film) The Last Face wil het festival van Cannes géén recensies meer die het feestje kunnen verpesten.
En toen was het tijd voor de rentree van Johnny Depp op de rode loper. Hij was er echt, voor de openingsfilm Jeanne du Barry, maar die had ik in Nederland al gezien, dus snel terug naar mijn appartementje om verder te puzzelen op mijn schema voor de komende dagen. Nog een reden dat dat niet meevalt: veel films duren drie uur of langer. Maar Martin Bril zei het al: je mist meer dan je ziet.
Michael Douglas in Cannes.Beeld AFP Jeanne du Barry, met gevallen ster Johnny Depp, wordt op geen enkel moment opwindend
De 76ste editie van het filmfestival van Cannes is dinsdagavond begonnen met een tamme kostuumfilm over de onwaarschijnlijke liefde tussen koning Lodewijk XV en het onwettige kind van een kokkin en een monnik. Lees ons verslag over Jeanne du Barry, een film vol courtisanes, liaisons, decolletés en hoepelrokken, met gevallen ster Johnny Depp.
De cast van Jeanne du Barry op de rode loper in Cannes.Beeld AFP Tim Burton is onderwerp van nieuwe documentaireserie
Regisseur Tim Burton is het onderwerp van een nieuwe documentaireserie. De docu is vandaag gepresenteerd in Cannes. Het is nog niet duidelijk wanneer en waar de reeks te zien zal zijn.
In de serie komen acteurs aan het woord die met Burton hebben samengewerkt. Zo worden onder anderen zijn ex-vrouw Helena Bonham Carter, Michael Keaton, Winona Ryder en Danny DeVito geïnterviewd.
Ook Johnny Depp, die in meerdere films van Burton te zien is, werkte mee. "De filmmaker die het meest belangrijk is en mijn leven volledig heeft veranderd, is Tim," laat de acteur weten. "Hij is de man die sinds het begin het meest voor mij heeft gevochten."
De 64-jarige Burton is bekend van films als Edward Scissorhands, Planet of the Apes, Charlie and the Chocolate Factory en Big Fish. Momenteel werkt de Amerikaan aan een vervolg van Beetlejuice uit 1988.
Festival opent met Franse film met Johnny Depp
Het filmfestival gaat vandaag dan echt van start. Het prestigieuze evenement opent met Jeanne du Barry van actrice en regisseur Maïwenn. Zij speelt in het historische drama de maîtresse van de Franse koning Lodewijk XV. De rol van de vorst wordt vertolkt door Johnny Depp.
Jeanne du Barry werd afgelopen zomer gedraaid, rond de tijd dat Depp de zaak tegen Amber Heard won. De acteur had de actrice aangeklaagd voor smaad vanwege een artikel dat ze had geschreven over haar ervaringen met huiselijk geweld. Het is de eerste grote film van de Hollywood-ster die uitkomt sinds deze zaak.
Wie wint de Gouden Palm?
In de competitie van Cannes dingen 21 titels naar de Gouden Palm, een van de belangrijkste filmprijzen ter wereld. In de selectie zijn veel oudgedienden opgenomen. Onder de films die kans maken op het beeldje bevinden zich nieuwe films van regisseurs Ken Loach, Todd Haynes en Wes Anderson.
Van Haynes zal de romantische dramafilm May December, met Julianne Moore en Natalie Portman, in première gaan. De Britse regisseur Ken Loach keert terug naar Cannes met The Old Oak, over een oude pub in het noordoosten van Engeland waar vluchtelingen worden opgevangen. Van Anderson is de komedie Asteroid City te zien, over de gebeurtenissen tijdens een conventie van tieners in de jaren vijftig.
Geen Nederlandse films
Er draaien dit jaar geen Nederlandse films in de competitie. Buiten competitie wordt wel woensdag de 4,5 uur durende documentaire De Bezette Stad van de Brits-Amsterdamse regisseur Steve McQueen vertoond. In de film reflecteert de Oscarwinnaar op de sporen die de Tweede Wereldoorlog in Amsterdam heeft achtergelaten.
Een van de grootste films in Cannes is dit jaar het vijfde deel in de langlopende Indiana Jones-reeks. The Dial Of Destiny, zoals deel 5 heet, beleeft donderdagavond de wereldpremière aan de Côte d'Azur. Grote sterren als Harrison Ford en Mads Mikkelsen zullen over de rode loper schrijden bij de allereerste vertoning van het vijfde deel uit de succesreeks.
Onderweg naar het filmfestival in Cannes: ‘Iedereen die wat voorstelt is daar aanwezig’
Duizenden journalisten en filmliefhebbers verzamelen zich volgende week in Cannes voor de wereldpremières van topfilms. Jan Pieter Ekker, chef kunst van Het Parool, is er aanwezig en gaat verslag doen.
“Ik hoop op nieuwe pareltjes à la Aftersun, maar daar hoor je pas over tijdens het festival. Dat vind ik het leukst in Cannes; dat je er films ziet van makers die je pas de komende jaren goed gaat leren kennen. Maar ik ben natuurlijk ook benieuwd naar een aantal grote films, zoals de nieuwe Indiana Jones en Asteroid City, de nieuwe van Wes Anderson, waarin zoveel sterren zitten dat ze nauwelijks op de rode loper passen.”
Michael Douglas krijgt ereprijs
Michael Douglas krijgt dit jaar een Gouden Erepalm. De 78-jarige acteur, bekend van films als Basic Instinct en Fatal Attraction, krijgt de onderscheiding als erkenning voor zijn 'briljante carrière en zijn betrokkenheid bij de cinema'.
De Amerikaanse acteur speelde in zijn lange carrière in tientallen films. In 1987 won hij een Oscar voor zijn rol als Gordon Gekko in Wall Street. De afgelopen jaren was hij onder meer te zien in de Antman-films van Marvel en de comedyserie The Kominsky Method.
Eerder ontvingen onder anderen Jodie Foster, Forest Whitaker en Agnes Varda een Gouden Erepalm.
Glenn Close en Michael Douglas op de set van Fatal Attraction in 1987. Beeld Getty Images De jury dit jaar: Brie Larson, Paul Dano en anderen
Brie Larson en Paul Dano zijn dit jaar onderdeel van de jury in Cannes. Ook Julia Ducournau, Maryam Touzani, Denis Menochet, Rungano Nyoni, Damian Szifron en Atiq Rahimi zitten in de jury.
De Zweedse regisseur Ruben Östlund is juryvoorzitter van het festival. Östlund won vorig jaar nog de Gouden Palm, de belangrijkste prijs van het filmfestival, voor zijn film Triangle of Sadness.
De jury zal uit 21 films in de competitie de winnaar van de belangrijkste prijs selecteren. Onder de titels die kans maken op de prestigieuze prijs bevinden zich nieuwe films van regisseurs Ken Loach, Hirokazu Kore-eda en Wes Anderson.
Iraanse regisseur Rasoulof mag land niet uit
De Iraanse regisseur Mohammad Rasoulof mag nog steeds het land niet uit. Rasoulof wilde graag aanwezig zijn op het filmfestival van Cannes, meldt The Hollywood Reporter.
De vermaarde filmmaker werd in februari vrijgelaten uit de gevangenis vanwege zijn slechte gezondheid. Daarvoor zat hij zeven maanden vast wegens zijn kritiek op de Iraanse regering. In het verleden heeft Rasoulof meerdere malen vastgezeten om zijn kritiek op het regime.
Voordat Rasoulof een reisban opgelegd kreeg, bezocht hij het filmfestival van Cannes meerdere malen. In 2013 en 2017 gingen zijn films Manuscripts Don't Burn en A Man Of Integrity op het filmfestival in première. De laatstgenoemde film was bovendien de laatste waarmee Rasoulof ter promotie ervan het land uit kon. Bij terugkomst in september 2017 werd zijn paspoort door de Iraanse regering ingenomen.
Film met Johnny Depp opent, Pixar sluit af
De film Jeanne du Barry met Johnny Depp opent het filmfestival van Cannes. Dit is de eerste speelfilm met Johnny Depp in zo'n drie jaar.
Jeanne du Barry, geregisseerd door Maïwenn, gaat over het leven van een gelijknamige maîtresse van koning Lodewijk XV van Frankrijk. Depp is te zien als koning Lodewijk XV in de film. Het is de eerste keer dat de acteur een hele film lang Frans spreekt.
De nieuwe animatiefilm Elemental van Pixar is dit jaar de slotfilm. In de film, die half juni in de bioscopen te zien is, staan de elementen water en vuur centraal.
