Direct naar artikelinhoud
In beeld

Wat deze twintigers tien jaar geleden aan zichzelf schreven, staat in hun tijdcapsules uit die tijd. Ze mogen nu open

Tien jaar geleden stuurden deze Klokhuis-kijkers een boodschap aan hun toekomstige zelf. Een portret van hun heden, verleden en toekomst.

Martha ThibeaultBeeld Ivo van der Bent

Knuffels, Pokémonkaarten, gummen, sieraden, kaartjes voor voetbalwedstrijden, een plukje haar, een Donald Duck. Tien jaar geleden vulden veertienhonderd Klokhuis-kijkers een doosje met ‘gewone dingen’, gebruiksvoorwerpen uit hun leven. Deze tijdsdocumenten werden opgeslagen in het depot van Beeld en Geluid in Hilversum en nu, zoals het populaire educatieve tv-programma destijds beloofde, gaan de doosjes open. Wij deden dat samen met zes tijdcapsulebouwers, die tien jaar geleden briefjes naar hun oudere zelf stuurden. Met hen kijken we terug en vooruit in de tijd. Wat is er veranderd, wat is er hetzelfde, wat waren hun verwachtingen?

Martha Thibeault (21) uit LeidenDerdejaars rechtenstudent aan Universiteit Leiden

‘Ik maakte mijn tijdcapsule in groep 6. Ik woonde in Hilversum met een oudere broer, een jongere broer, mijn moeder en stiefvader. Deze knuffel is een cadeautje van mijn oppas, geloof ik. En er staat hier dat ik deze tandpasta van mijn aartsvijand heb gejat, dat moet mijn grote broer zijn. We vochten toen heel veel. Dit is het briefje aan mijzelf, en kijk nou, dit was mijn signature smiley, met een tong uit z’n mond, die tekende ik overal op. Ik schreef aan mezelf: ‘Hallo Martha, als je dit ziet ben je 21 en op het moment ben ik 11 en ik hoop voor jou dat gymnasium/vwo heb afgestudeert. Zo niet dan je jezelf een klap geven.’

‘Nou, mijn handschrift is er niet duidelijker op geworden in die tien jaar. Maar ik heb wel vwo gedaan. Ja, dat vond ik echt belangrijk. Ik was toen al heel gedreven het goed te doen, en dat is nog steeds zo. Mijn moeder heeft lang en veel gestudeerd, ik was zelf ook goed op school, ik heb op de een of andere manier altijd veel waarde gehecht aan hoe slim ik ben. Daar ontleende ik mijn identiteit aan, nog steeds wel eigenlijk. Ik heb de eerste twee jaar van mijn rechtenstudie in Leiden veel gefeest, maar nu ben ik op schema, en haal ik weer achten voor mijn tentamens. De studie ligt me erg, hoewel ik als 11-jarige dacht dat ik nu vast al veel geld zou hebben, maar mijn nettowaarde is minus 25K op het moment; dat is mijn studieschuld.

Over nog eens tien jaar hoop ik twee masters te hebben gedaan. Ik wil me specialiseren in privaatrecht, en daarna nog een keer specialiseren, maar ik weet nog niet waarin. Ik hoop dat ik dan heel veel heb gereisd en heb kennisgemaakt met andere culturen. En ik hoop dat ik dan voor voor mijn ouders kan zorgen zoals zij ook voor mij hebben gezorgd. We gaan nu wel eens uit eten en dan vragen ze voor de grap: ‘Martha, betaal jij?’ Ooit hoop ik dan ‘ja’ te kunnen zeggen.’

Yara Passchier (19) uit UtrechtEerstejaarsstudent Applied Data Science in Artificial Intelligence aan de Haagse Hogeschool

Yara PasschierBeeld Ivo van der Bent

‘Is dit mijn oude bril? Hij is zo klein! Ik was helemaal vergeten dat ik deze had. Ik denk dat het mijn eerste bril was, die ik kreeg toen ik een jaar of 5 was. O, hier heb ik opgeschreven wat er in de toekomst zou zijn: een vliegende bus waar 101 mensen in kunnen, een vliegende fiets en een lopende koffer, die altijd met je meegaat. Nou ja, vliegende auto’s zijn er wel, toch? Maar ik had beter ‘zelfrijdende auto’s’ kunnen zeggen. En dit schreef ik aan mezelf:

‘Hoi toekomstige Yara! Je bent vast 19 jaar! Hou je nog steeds van dezelfde dingen? Bijvoorbeeld: blauw en lievelingseten: patat en pizza. Schrijf je nog hetzelfde je naam? Schrijf iets trug. (Ps. Ben je nog net zo aardig als nu??)

‘Inmiddels hou ik van de hele regenboog: alle kleuren zijn leuk. En mijn lievelingseten is artisjok. Dat komt door de structuur en de smaak. Het plukken van die blaadjes is ook zo satisfying. En het is een van de weinige dingen die ik zelf kan koken. Of ik aardig ben? I like to think so, ik probeer dat wel: als iemand iets laat vallen, dan raap ik het op, maar ik durf dat niet zo goed over mezelf te zeggen. Ik heb wel meer vrienden dan ik had verwacht. Ik ben heel introvert, maar mijn vrienden halen mij daar juist uit. Ik heb meer dan twaalf vrienden, ik ken ze van de middelbare school, en van de hogeschool waar ik nu studeer.

‘Ik weet dat ik als kind al mensen wilde helpen, maar ik dacht toen dat ik uitvinder zou worden, of drakentemmer. Dat waren kinderdromen. Ik was tien jaar geleden veel naïever, ik had geen zorgen en ik huppelde door het leven. Nou ja, volgens mijn ouders ben ik nog steeds naïef, maar ik maak me wel meer zorgen, over het milieu bijvoorbeeld. We recyclen, ik probeer niet te veel kleding te kopen en ik ben flexitariër, ik eet zo min mogelijk vlees. En met de studie die ik doe, kan ik mensen straks echt helpen. Ik wil er straks graag op de universiteit mee verder, want AI kan worden gebruikt op zo veel terreinen, met simulaties voor piloten, of operaties die mensenhanden niet kunnen. Misschien doe ik toch nog eens die wereldverbeterende uitvinding.’

Nora Chagri (24) uit Beuningen

Is aan het afstuderen in de richting Sportkunde aan de Hogeschool in Nijmegen

Nora ChagriBeeld Ivo van der Bent

‘Dit is het tijdschrift Hoe Overleef Ik, gebaseerd op de boeken van Francine Oomen die ook zo heten. Daarop had ik een abonnement. En kijk, mama heeft ook een kaartje in mijn tijdcapsule gestopt, dat wist ik helemaal niet. ‘Hoop dat je net zo’n leuke jonge vrouw bent geworden als toen je bijna 15 jaar was.’ Wat lief. Zo’n verrassing is echt typisch mijn moeder. Dit schreef ik aan mezelf:

‘Hoi toekomstige Ik! Hoe is het met jou? En hoe is het daar in de toekomst? Vast wel anders dan nu. Ik ben benieuwd hoe ik er dan uit zie! Ben ik net zo mooi als ik nu ben? Hahaha :)’

‘Wat ik terug zou schrijven? Dat ik er net zo mooi uitzie, natuurlijk. De toekomst bevalt me goed. Ik ben trots op wie en wat ik ben geworden. Ik doe een leuke studie, ik ben er bijna mee klaar, ik heb fijne vrienden om me heen en ik heb een fijn leven. Ik ben trots op mijn doorzettingsvermogen, dit is de tweede studie die ik doe, ik heb ook al Verpleegkunde gedaan, daar ben ik trots op. Toen ik 14 was dacht ik dat ik op mijn 24ste echt oud en volwassen zou zijn, met een baan en een huis waarin ik zou samenwonen. Maar ik ben blij dat ik nog studeer, eigenlijk. Over tien jaar hoop ik toch wel dat ik samenwoon met een partner. Dan ben ik bijna 35. En ik hoop dat ik dan in elk geval twee kinderen heb.’

Dries Chagri (20) uit Beuningen

Doet een opleiding tot dierenartsassistent in Nijmegen

Dries ChagriBeeld Ivo van der Bent

‘Hallo toekomstige ik. Volgens mij heb je wel leuke dingen gedaan. Pak nu maar snel je foto! Dan kun je zien hoe je er vroeger uitzag.’

‘Op deze foto van mijzelf als 10-jarige zie ik een heel blij jongetje, dat duidelijk niet weet wat er allemaal nog aan zit te komen. Ik denk wel dat ik toen een ander beeld had van de toekomst, want ik had geen idee dat ik op mijn 15de uit de kast zou komen. Hoewel ik wel doorhad dat ik gay was, want ik was in groep 1 al verliefd op jongens. Maar ik heb lang gedacht dat het wel weg zou gaan of over zou waaien. Maar dat gebeurde niet en ik durfde het niet aan mijn ouders te vertellen. Ik heb een Marokkaanse vader, dat maakte het lastig. Uiteindelijk hebben mijn zussen het aan onze ouders verteld. Ik ging zogenaamd slapen en toen zeiden ze: ‘Dries valt op jongens, omdat hij het lastig vindt is hij er nu niet bij.’ Mijn moeder had het wel aan zien komen, maar mijn vader had er moeite mee, hij heeft me eventjes genegeerd, maar inmiddels gaat het helemaal goed.

‘Ik heb een vriend, en die is helemaal welkom bij ons thuis. Ik vind het erg knap dat papa het heeft kunnen accepteren, want ik ben toch een soort tegenovergesteld kind. Dat had hij natuurlijk niet verwacht: nog een schoonzoon erbij of een zoon die geen dokter wil worden maar iets met make-up wil. Nu is dat alleen nog een hobby, met uitgaan en feestjes. Maar over tien jaar hoop ik make-up-artist te zijn. Ik zie mezelf dan in een mooi groot huis, met mijn vriend en heel veel katten.’

Lisa Tsibidakis (20) uit Baarn

Zit in het vierde jaar van Creative Business aan de Hogeschool van Amsterdam

Lisa TsibidakisBeeld Ivo van der Bent

‘Ik herinner me vaag dat ik een hele middag aan deze doos heb zitten knutselen, tien jaar geleden. Kijk, ik heb allemaal celebrity’s geplastificeerd, van wie ik helemaal geen fan was. En al die robotreferenties, blijkbaar was dat mijn idee van de toekomst. Dit schreef ik aan mezelf:

‘Ik ben het, Lisa, jezelf, maar dan 10 jaar oud. Ik hoop dat je deze brief kan lezen, en anders doet je robot het maar. Er is vast veel veranderd in jou/mijn leven. Je hebt misschien een vriendje, misschien al uit huis.’

‘Een vriendje? Nee. Uit huis? Nee. Mijn handtekening is nog hetzelfde. En ik schrijf ook over mijn dagboek, zie ik, ik wilde schrijver worden toen. Op mijn 18de heb ik zelf een dichtbundel uitgegeven bij Boekscout met als titel Verhuizen naar de zon, dus dat vind ik wel knap van mezelf, dat ik gewoon heb gedaan wat ik wilde doen.

‘Ik ben in die tien jaar wel echt veranderd. Ik ben meer mezelf: ik draag de kleding die ik wil, ik heb korter haar, andere make-up. Ik denk dat mensen mij alternatief zouden noemen, maar ik vind het gewoon mijn eigen stijl. Ik ben nu ook veel meer bezig met de wereld om me heen, met klimaat, politiek, gender. Ik wil gebruikmaken van mijn privilege als wit persoon om over dit soort zaken te praten, ook als ik ze niet zelf ervaar. Ik ga naar klimaatprotesten, ik wil geen rijbewijs, maar alles met het openbaar vervoer doen. Ik kan niet zeggen dat ik vegetariër ben, maar ik eet wel heel weinig vlees. Over nog eens tien jaar denk ik dat ik toch wel echt uit huis ben. Ik hoop dat ik in een Europese wereldstad woon: Amsterdam, Berlijn of Londen. Ik hoop dat ik dan het gevoel heb dat ik op een goede plek ben, en elke dag zin heb om op te staan en zin heb om te leven.’

Thomas Binnema (20) uit Hilversum

Deed twee jaar mbo Bouwkunde en zit nu op de beroepshavo om daarna versneld naar het hbo te kunnen

Thomas BinnemaBeeld Ivo van der Bent

‘Op mijn briefje aan mezelf staat: ‘Ik hoop dat mijn epilepsie genezen is’, verder niks. Dat was mijn grote hoop, dat over tien jaar mijn epilepsie weg zou zijn. Ik kreeg het toen ik 1,5 was voor het eerst. Het klinkt misschien eng, maar de epilepsie werd bij mij veroorzaakt door dood hersenweefsel in de hippocampus, een belangrijk onderdeel van je hersenen. Die aanvallen zijn eigenlijk een soort kortsluiting. Voor mij voelt het op die momenten alsof ik slaap, maar jij ziet een rare reactie, dat ik flauwval, of kwijl of roep of schreeuw. Dat was heftig voor mijn ouders. Een tijdje had ik het heel vaak, soms wel drie keer op een dag, het is ook wel eens een jaar weggeweest, dankzij medicatie. Het beperkt je leven, je kunt geen rijbewijs halen bijvoorbeeld.

‘Anderhalf jaar geleden ben ik geopereerd. Ze hebben het dode hersenweefsel weggehaald, dat was heel spannend, de risico’s zijn groot. Maar het is erg goed gegaan. Anderhalf jaar had ik geen enkele aanval meer, daarna kwam de epilepsie kort terug, maar veel minder erg. Over een half jaar gaan ze me heropereren, om het laatste stukje weefsel weg te halen. Sinds de operatie is de werking van mijn brein zo veel verbeterd. Alles is beter: mijn ruimtelijk inzicht, mijn taal, mijn kennis. Mijn IQ was laag en is nu 134, dat is bovengemiddeld. En ook mijn gedrag is veranderd. Vroeger dachten mensen dat ik autistisch was. Volgens een vriend van mij stuur ik hem ineens heel ander soort berichten, ik begrijp dingen beter, ik snap humor en ik kan verbanden leggen. Mijn hele leven is veranderd, ik ga mijn rijbewijs halen en ik heb grote dromen. Over tien jaar wil ik een mooi groot huis, een leuke vriendin, mooie reizen maken. Ik hoop op een groter netwerk met veel nieuwe vrienden. Het lijkt me heel vet om een eigen onderneming te hebben. En ik hoop dat het goed gaat met de crypto’s waar ik in zit.’

Klokhuis-uitzending over tijdcapsules, dinsdag 31 januari 18.45 NPO 3.