Stuiteren, struikelen, lachen, huilen: ook in een vol Carré is Naaz gelukkig heel erg Naaz

‘Ik vertrok uit de muziekindustrie, omdat ik niet begreep waarom we het mooiste dat er is op de wereld, muziek, veranderden in handelswaar”, zegt singer-songwriter Naaz (24) vrijdagavond in Carré in Amsterdam. Ze had talent, een publiek en een veelbelovende toekomst: een vrolijke spraakwaterval met het leven voor zich. Maar ze keerde het allemaal de rug toe. Tot mei 2022, met een nieuwe single en eerder deze maand een heel album: Never Have I Ever. Geheel onafhankelijk nu.

Er waren meer redenen voor haar stilte, bleek vorige maand. Ze werd depressief, kampte met PTSS, bleek te zijn misbruikt. Ze trok zich terug en trouwde, maar vond ook zo het geluk niet.

Maar Naaz blijkt sterk. Haar nieuwe album is een statement van veerkracht en ze onderstreept dat met uitroeptekens in Carré. Wat onwennig in het begin, haar stem iets onvast. Maar de eigenschappen die van de spring-in-het-veld destijds zo’n sprankelende verschijning maakten, blijkt ze allerminst te zijn verloren. Op haar sokken stuitert ze nog net zo innemend over een podium, struikelt, lacht, huilt, roept, rent, is heel erg… Naaz. Maar ze raakt meer – geen oog blijft droog. Vanwege wat ze zingt, over de reis die ze heeft moeten maken naar de bevrijding van zichzelf, omdat ze daar zo krachtig over vertelt tussen de nummers door, en ook omdat ze daar zo puur zielsgelukkig en ontketend staat te zijn.

Staande ovatie

De nieuwe muziek van Naaz heeft soms een randje van de jaren negentig, een beetje Alanis Morissette in de refreinen van ‘Never Have I Ever’ bijvoorbeeld. Maar de teenage angst die toen jongeren beroerde in herkenbaarheid, keert zij om: ze diept die onzekerheid en angst niet uit, maar wil handvatten bieden. In Carré is Naaz de motivational speaker die iedereen die ook maar iets te worstelen heeft verdient. Trots op jezelf zijn, vrijheid zoeken, je dromen volgen – als je het zo opschrijft komt het allemaal pathetisch over, maar als Naaz het een zaal toeroept gelóóf je het. Niet voor niets krijgt ze al na het tweede nummer een staande ovatie, terwijl ze zelf op dat moment even niets kan zeggen, in tranen. Het is niet niks.

Nummers als ‘One Day’, ‘Disappear, Disappoint’ en het Koerdische ‘Azadî’, met beelden van de Iraanse revolutie op de schermen, verdienden zo’n vol Carré: de intensiteit van Naaz, prachtig begeleid met viool en piano en te gekke baslijntjes zoals in ‘Good Story’. Oudere nummers als ‘As Fun’, ‘Someday’, ‘Taped’ en het weelderige ‘Words’ werkten net zo goed als tijdens het eerste tijdperk van Naaz. Maar het waren de nieuwe songs ‘Alive’ en ‘Life Explained’ die natuurlijke afsluiters bleken.

Sterk ook was ze in de ballads. Zittend in kleermakerszit op de rand van dat illustere podium zong ze het breekbare ‘Heart Drive’ zeer overtuigend, net als het aansluitend nog mooiere ‘Disappear, Disappoint’. Een overwinning is ook die plotse single ‘Sad Violins’ van mei vorig jaar: een banger met volvette beats door een rondstuiterende Naaz die de teksten uit haar tenen haalt. „She’s back, she is back!”

Lees ook dit interview met Naaz