Garagerock van traumahelikopter ontstijgt het simplisme

Een van de leukere herinneringen aan De Wereld Draait Door is de gepijnigd-geamuseerde blik waarmee tafeldame Gerdi Verbeet in 2013 de luidruchtige minuut van het televisiedebuut van het garagerocktrio traumahelikopter uit Groningen-Noord doorstond. Droog vertelde zanger en gitarist Mark van der Ploeg bij een optreden op Eurosonic het systeemplafond naar beneden was gekomen. Tien jaar later is traumahelikopter (geen beginkapitaal want die band bestond al in Duitsland) nog altijd hard, maar enorm gegroeid in de manier waarop de minimale bezetting van een drummer en twee zanger-gitaristen wordt uitgebuit.

Priemende gitaren

Het onlangs verschenen vierde album Save Yourself bevat tien puntige powerpopsongs waarin de priemende gitaren een pad hakken voor indringende zangmelodieën. Live staat traumahelikopter voor de opgave om dat zonder trucage waar te maken, met behulp van de batterij effectpedalen waarmee gitarist Daan van Dalen buiten de gebaande paden van simplistische garagerock treedt. Hij kan zijn gitaarspel laten zingen en dansen op het moordende tempo van songs die meestal in twee minuten hun punt gemaakt hebben. Neem ‘Sarah’, een lied dat de tekstregel „Tell me Sarah what’s on your mind” erin pompt alsof er weerhaakjes aan zitten.

In de knusse kelderruimte van de betrekkelijk nieuwe Amsterdamse rockclub Doka, voorheen een cocktailbar, voelde traumahelikopter zich net zo thuis als in de Groningse Vera-kelder waar ze hun nestveren verloren. Mark van der Ploeg spoorde het publiek aan om er één grote moshpit van te maken, „Ook al die veertigers in de zaal.” Voor het eerst was er een nummer in het Nederlands: het net zo fervent als de rest rockende ‘Geen Zon’ dat bij uitstek een Gronings levensgevoel uit leek te drukken. De leegte van het landschap en de frustratie over de gaswinning spraken uit de woorden „De wanhoop, de spijt/ de schaamte, de strijd”. Zo poëtisch heeft garagerock nog niet eerder geklonken.