Direct naar artikelinhoud
Reportage

Als dit honkbal was geweest, hadden Amerikanen gehuild, nu zijn ze ook blij voor Oranje

Bomvolle kroegen met uitgelaten Oranjefans zagen Nederland winnen van de VS. Zelfs Amerikanen waren niet in mineur. ‘Als dit honkbal was geweest, had ik het verschrikkelijk gevonden.’

Supporters tijdens het duel tussen Nederland en de Verenigde Staten in Boom Chicago in Amsterdam.Beeld Jakob van Vliet

Een paar Amerikaanse vlaggen hangen over schouders, hier en daar een petje, een team USA-shirt – maar de verwachtingen zijn niet zo hooggespannen onder de Amerikanen die bij comedyclub Boom Chicago komen kijken naar Nederland-Verenigde Staten kijken. “Ik ben voor de VS, maar bij vorige wedstrijden was ik voor Nederland of Costa Rica,” zegt Antonio Marin pragmatisch. Hij heeft drie paspoorten, dus dat is ook wel makkelijk.

Een flinke groep Amerikaanse fans, expats, maar ook Nederlanders, zijn zaterdagmiddag naar de comedyclub aan de Rozengracht gekomen om naar de wedstrijd te kijken op drie grote schermen. Er heerst een beetje dat zomerse, collectieve gevoel dat een WK meestal heeft; van animositeit of competitie is nauwelijks sprake.

De Amerikanen die in Boom Chicago zijn verzameld, zijn al zo onder de indruk van het feit dat de VS überhaupt meedoet aan het WK dat er van echt fanatisme weinig sprake is. Zo is Chris Carr uit Saint Louis wel uitgedost in het shirt van team USA, maar zegt hij ‘net zo blij te zijn als Nederland wint’. Sinds hij vijf jaar geleden in Amsterdam kwam wonen, is hij ook nog groot Ajaxfan. “Ik ben niet opgegroeid met voetbal. Ik ben erin geïnteresseerd geraakt toen de Amerikaanse speler Brian McBride, die collegevoetbal speelde op de universiteit van Saint Louis, rond 2000 succesvol werd. Nu volg ik alles.”

USA! USA!

De Amerikaanse Boom Chicago-eigenaar Andrew Moskos woont al 29 jaar in Nederland en is ook voor Oranje. Maar dat is vooral omdat de VS nauwelijks een voetbalcultuur heeft. “We hebben niet eens liedjes, we roepen alleen maar USA! USA!” Moskos stelt tijdens zijn welkomstwoord dan ook voor om als de VS scoort Baby Got Back van Sir Mix-a-lot in te zetten: ‘I like big butts and I cannot lie.’

Het gaat er niet bepaald wild aan toe. Voetballiefhebbers van alle gezindten zitten keurig aan tafeltjes. Als de Nederlanders bij de eerste goal van Memphis Depay opveren, gaan ze daarna ook weer netjes zitten.

Voor Amerika, maar eigenlijk ook wel voor Nederland, links Antonio Marin.Beeld Jakob van Vliet

Even verderop aan de Rozengracht, in café De Gouden Florijn, is het wél hutjemutje. Bij doelpunten is het geluid overweldigend, bier gaat over schoenen, nieuwelingen worden wantrouwend aangekeken als ze een plekje proberen te zoeken. Maar ook hier is de sfeer, uiteraard, uitgelaten. “Amerika is best een fit team dus ik had 1-0 voorspeld,” zegt Vincent Uelem, die met zes vrienden in De Gouden Florijn staat. “Dit is veel beter dan ik had verwacht.”

Als het laatste fluitsignaal heeft geklonken, hossen de Nederlanders in Boom Chicago. Andrew Moskos noemt de 3-1 ‘een geweldig resultaat van een heel goede wedstrijd’. Amerikaanse Amsterdammer Neifor Acosta: “Uit de appjes die ik van vrienden kreeg, bleek dat ze in de VS dachten dat we zouden winnen. Maar hier in Europa weten we wel beter.” Landgenoot Daniel Frysh: “We zijn het jongste team op het WK. Als dit honkbal was geweest, had ik het verschrikkelijk gevonden. Nu kan ik alleen maar blij zijn dat we zover zijn gekomen.”

Bij de 2-1 in café de Gouden Florijn.Beeld Jakob van Vliet