Bij Vattenfall hebben ze wel gevoel voor humor. Ze sturen mij niet alleen een mail waarin ze aankondigen dat mijn energierekening binnenkort vijf keer zo hoog wordt, maar ze vragen aan het eind van de vrolijke mededeling ook nog wat ik van hun mailtje vind. Mijn antwoord gaat natuurlijk niemand lezen, maar de vraag komt zo lekker klantvriendelijk over. Daar zit ongetwijfeld een gladde marketingknakker achter.
Omdat ze denken dat ik net als het overgrote deel van hun clientèle op fröbelniveau zit, moet ik mijn antwoord via een smiley geven. Ik probeer er een opgestoken middelvinger tussen te moffelen, maar ik ben digibeet. Daarom bel ik Pepijn van Houwelingen omdat deze zielige gluipkop hartstikke handig is in het shoppen van foto’s. Afgelopen weekend had hij binnen zijn splinterpartijtje veel succes door de aardige Ernst Kuipers onder het toeziend oog van Karien van Gennip een nazivlag te laten hijsen. Dus dit moet hem zeker lukken.
Ik krijg Pepijn niet aan de lijn. Hij is waarschijnlijk op kraamvisite bij zijn grote leider Baudet, die samen met zijn vrouw een zoon mocht verwelkomen. Ik vrees dat het een huilbaby is en dit baseer ik op het karakter van de vader van het jongetje. Appels vallen nooit ver.
Natuurlijk hoop ik dat het een gezond en vrolijk kereltje wordt. Een mannetje dat van een beetje kattenkwaad houdt. Dat later, als hij met zijn ouders in een hotel slaapt, bij de buren op de hotelkamerdeur klopt en daarna hard wegrent.
Ik kreeg heimwee naar mijn eigen jeugd toen ik het voorval bij Mathieu van der Poel las. Ik snap de meisjes en de reactie van de wielrenner. Maar wie stopte de kandidaat-wereldkampioen in godsnaam in een Novotel? Dat is een droefgeestig hol waar ze alleen bezemkasten verhuren. Kampioenen leg je waar kampioenen horen.
Zal Thierry in alle drukte tijd hebben gehad om Poetin persoonlijk te feliciteren met zijn nieuwe aankopen? Wat een succes voor deze aardige tsaar en wat heerlijk voor hem dat de bevolking van die kapotgeschoten stukken Oekraïne zo unaniem voor hem hebben gekozen. Op sommige plekken zelfs 98 procent van de kiezers. Eindelijk vrijheid! Eindelijk kunnen ze daar zeggen wat ze willen!
Wat heerlijk dat onze verwarde planeet zulke doortastende leiders heeft. Neem nou de Amerikaanse president Joe Biden, die afgelopen woensdag serieus vroeg waar het twee maanden geleden overleden Congreslid Jackie Walorski toch was. Beginnende dementie? Nee hoor, gewoon al in het eindstadium. Het is voor Poetin niet te hopen dat hij aan dezelfde kwaal gaat lijden. Want dan begint hij waarschijnlijk om alle door suïcide omgekomen rijke Russen te roepen. Misschien wel uit verdriet. Dat hij al die omgekomen mannen zo mist.
En de Chinese Xi Jinping die zich wanhopig afvraagt waar al die aardige Oeigoeren toch gebleven zijn. Zulke lieve mensen. Deden niemand kwaad.
Dit laatste droomde ik afgelopen week in een Afrikaanse hotelkamer. In het zonnige Mali. Ik zoek daar namelijk een huis. De zon doet daar heel goed zijn werk en als binnenkort gepensioneerde wil ik een plek waar ik geen gas nodig heb. Ik ben de eerste vluchteling andersom.
Midden in de nacht werd er op mijn kamerdeur geklopt. Ik hoorde giechelende dames. Ik wilde doorslapen, maar ze bleven kloppen. Toen ik chagrijnig opendeed rende er niemand weg. Voor mijn deur stonden Vera Bergkamp en Khadija Arib. Of ik zin had in een trio. Via anonieme brieven hadden ze vernomen dat ik een nogal hitsig mannetje was. Slaperig liet ik ze binnen.
Vera waarschuwde me dat ik wel goed mijn best moest doen omdat Khadija me anders alle hoeken zou laten zien. Strenge meesteres. Ze kon echt grensoverschrijdend kwaad worden. Het leek mij heerlijk. En Vera? Die keek rond en vond de kamer veel te netjes. Ze wilde daar eerst een ongelooflijke puinhoop van maken. Pas dan functioneerde zij. Toen alles kapot en omgegooid was namen de dames een stevige aanloop richting mijn hoteltwijfelaar. Op dat moment schrok ik gelukkig wakker. Mijn vrouw vroeg glimlachend of ik bezoek had.