Direct naar artikelinhoud
Tugrul Çirakoglu
Tuğrul Çirakoğlu

De verzekeringsarts had ongeveer een week dood in huis gelegen

De maden kropen over de twee dure, met bloed vervuilde, handgeknoopte tapijten. Hij had ongeveer een week dood in huis gelegen. Zijn hart was plotseling gestopt met kloppen, werd ons verteld. Op het dressoir lag een pasje met zijn foto erop geprint. ‘Verzekeringsarts’ stond er naast zijn naam.

“Arts?” vroeg mijn collega verbaasd. Ik snapte zijn verbazing. Afgezien van de twee dure tapijten stond er niets van aanzienlijke waarde in de woning. Alleen talloze snuisterijen die gedurende een periode van pak ’m beet dertig jaar waren verzameld.

Hij was geen hoarder. Gewoon iemand die hield van tierelantijntjes. Bijna alle kasten en lades stonden vol. Wat moeten mensen toch met al die spullen, vraag ik mezelf steeds weer af. Ik word er claustrofobisch van. Troep belemmert je denk­vermogen. Hoe minder spullen, hoe meer leegte in je hoofd en des te meer ruimte om na te denken.

Afgezien van een aantal decoratieve objecten staat er in mijn huis haast niets dat geen functie heeft. Als ik iets minstens twaalf maanden niet heb gebruikt of gedragen, geef of gooi ik het weg. Dure spullen inbegrepen.

“Ik wil mijn huis graag opruimen, maar ik weet niet waar te beginnen,” hoor ik vaak van klanten. Dat is ook lastig als alles helemaal vol staat. Je woning opruimen doe je nooit in één dag. Begin klein en doe het stapsgewijs. Het is een reeks van kleine overwinningen, waarna je de finish behaalt.

Met regelmaat sta ik in extreem vervuilde, overvolle woningen. Het is normaal om naar een berg met afval te kijken en jezelf af te vragen hoe je dit ooit weg gaat krijgen. Maar dan gaat de knop om. We beginnen altijd in de kleinste ruimte. Die is het snelst leeg te ruimen en dat zorgt voor de eerste overwinning – en geeft hoop voor de rest van de race.

Moeilijker is het loslaten. Het idee dat je de spullen die in je woning staan écht nodig hebt. Maar hoeveel spullen heeft een mens nu werkelijk nodig? Uiteindelijk komen we te overlijden en nemen we niets mee ons graf in. Het merendeel van onze spullen wordt weggegooid en verbrand.

De eeuwige race naar het vergaren van meer en meer verblindt ons, totdat het te laat is en we met spijt terugkijken. Een leven alleen geleefd om iets op te bouwen, dat de dood in één adem van ons afneemt.

De verzekeringsarts had ongeveer een week dood in huis gelegen

Tuğrul Çirakoğlu maakt met zijn bedrijf schoon in extreme ­situaties. Hij vertelt de verhalen achter het vuil. Lees al zijn verhalen hier terug.