Altijd mentaal terugveren levert Van Vleuten een nieuwe wereldtitel op
Annemiek van Vleuten wint de ene na de andere wedstrijd. Maar tussen al het juichen zit veel pijn. Het was al het derde WK waar ze met een breuk in haar lichaam rondreed. Toch kwam ze elke keer terug, met een nieuwe wereldtitel tot gevolg.
Heb ik echt gewonnen, vroeg Annemiek van Vleuten aan de finish van het WK in Wollongong aan een klein groepje oranje begeleiders. Ze wist het zelf wel, maar zocht toch nog naar bevestiging. Wat zij net had klaargespeeld was te gek, te raar, te onverwacht.
Van Vleuten was op wonderbaarlijke wijze wereldkampioen geworden, iets wat ze zelf nooit meer had verwacht. Ze was dit keer eens niet de beste van de wedstrijd, maar met een late uitval verraste ze alle concurrenten, onder wie Lotte Kopecky (tweede) en Silvia Persico (derde). ‘Op z’n Zoetemelks’ reed ze weg, maar dat zou afbreuk doen aan de status van Van Vleuten zelf.
Dit jaar legde Van Vleuten het peloton in bijna alle wedstrijden haar wil op, van het voorjaar tot het WK. Ze won dit jaar de Giro, de Tour en de Vuelta, en werd tegen haar verwachtingen in wereldkampioen. Een unieke dominantie, gestoeld op een enorme hoeveelheid arbeid. Wat zij aan trainingsuren maakt, doet niemand in het peloton haar na. Bijna honderd dagen per jaar zit ze op hoogte. Zoveel uren trainen lukt niet meteen. Daar zijn jaren aan progressie voor nodig. Trainer Delahaije vond het daarom goed dat Van Vleuten juist vertelde haar schema niet te volgen. Probeer het niet thuis, dat loopt niet best af.
Van Vleuten (39) houdt het op haar leeftijd vol, omdat ze relatief nog weinig wielerjaren heeft. Haar verhaal is bekend: ze studeerde lang door, tot ze in 2007 haar master epidemiologie haalde. Eigenlijk fietst Van Vleuten dus ‘pas’ vijftien jaar actief.
In al die jaren leerde de Wageningse leven met tegenslagen. Twee keer een operatie aan een vernauwde liesslagader, een veelvoorkomende en slepende wielerblessure. Fysiek en ook mentaal terugkomen is haar kracht. Dat deed ze bijvoorbeeld na de Olympische Spelen van 2016, waar ze terwijl ze op kop reed hard in een greppel belandde. Dat deed ze afgelopen jaar nog, toen ze terugkwam van een bekkenbreuk op twee plaatsen die ze na een val op de gladde kasseien van Parijs-Roubaix had opgelopen.
Afgelopen Tour de France speelde ze toneel, want ze had een dusdanige maaginfectie dat ze bijna twee dagen lang geen eten kon binnenhouden. Vier dagen later reed ze iedereen op achterstand, ook omdat ze zoveel probeerde binnen te krijgen dat haar hele shirt vol zoutafzetting zat. Het gaf aan hoe fit Van Vleuten is, zei haar trainer Louis Delahaije onlangs in Trouw. Anderen kunnen dat niet volhouden, Van Vleuten wel.
Drie keer al reed ze met breuken een WK. In 2018 in Innsbruck viel ze al vroeg in de wedstrijd en reed ze kilometers met een breuk in haar knie om nog zevende te worden. Twee jaar later in Imola startte ze met een beschermende brace om haar pols. Het is het mantra dat Van Vleuten keer op keer herhaalt. Focus op dat waar je invloed op hebt, en probeer niet te kijken naar wat niet kan. Zoek naar dat wat wél mogelijk is.
Dit jaar was de elleboog gehavend. Woensdag brak ze die bij een val in de gemengde ploegentijdrit. Donderdag en vrijdag probeerde ze te fietsen, zaterdag vertelde ze voor de start bij de NOS dat ze ‘niet uit het zadel kon komen, niet kon aanzetten en niet kon sprinten’. Kamergenote Ellen van Dijk vertelde bij het AD dat Van Vleuten de ochtend voor de wedstrijd zeer chagrijnig was geweest, omdat ze wist dat ze niet zou winnen. Van Vleuten zegde toe te werken voor Marianne Vos, de andere kopvrouw in het oranje kamp.
Maar ook Vos was niet goed genoeg. Alleen Van Vleuten kon met moeite mee in een grote groep die ging sprinten om de wereldtitel. Nou ja, zo leek het. In de laatste kilometer, waar ze in een van de laatste posities van een grote groep reed, viel het voor in die groep even stil. De weg liep een beetje naar beneden, waardoor ze van achter met snelheid langs de andere favorieten vloog.
Het was haar enige kans. Een gok, alles of niets. Zevenhonderd meter deed alles pijn, niet alleen haar elleboog. De wind kwam van de zijkant, de streep kwam maar niet dichterbij. Maar ze haalde het. Tot haar eigen verbazing, en die van ploeggenoten. En tegelijkertijd was het vreemd genoeg normaal. Marianne Vos, bij de NOS: “”Het is ergens verrassend, maar aan de andere kant ook weer niet. Annemiek is Annemiek. Die gaat nooit kapot.”
Dus werd Van Vleuten weer wereldkampioen. Ze noemde het haar mooiste overwinning ooit. Het gaat aan het eind van het seizoen niet alleen om fitheid, maar vooral om de mentale wil om nog door te zetten, doceerde Delahaije. Die wil liet ze zaterdag zien. Ze finishte met een regenboog aan de hemel. Ze kon haar elleboog genoeg strekken om flink te juichen. Haar laatste jaar fietst ze in de regenboogtrui. Een beter afscheid is niet denkbaar.
Lees ook:
Veel omvang, daar blij mee zijn en op hoogte leven: zo blijft Annemiek van Vleuten het hele jaar fit
Annemiek van Vleuten won de Vuelta, nadat ze al de Giro en de Tour had gewonnen. Hoe blijft ze het hele jaar fit? Trainer Louis Delahaije legt uit.