Ook het lichaam van Nienke Brinkman kent grenzen

Ze stond lachend op het podium, nadat ze was opgelapt in een EHBO-tent. Nienke Brinkman was niet alleen een medaille rijker, maar ook een aantal nuttige lessen. Sinds haar stormachtige entree in de marathonwereld, pas twee jaar geleden, reeg ze de ene opzienbarende prestatie aan de andere. Ze logenstrafte de sportwetten. Op deze Duitse maandagmorgen werd duidelijk dat ook haar lijf grenzen heeft.

Het was een pijnlijke confrontatie met de realiteit. Fysiek tenminste. Al na 27 kilometer gaf haar lichaam zijn ongenoegen te kennen. Maagproblemen. Zo erg als ze nog niet eerder had ervaren. Vijftien lange kilometers volgden, met een zinderende ontknoping. Want mentaal toonde Brinkman (28) haar kracht. Opgeven? Toegeven aan het ongemak? Of de pijn? Dat weigerde ze.

Het grootste deel van de wedstrijd liep Brinkman in een kopgroep met negen andere vrouwen. In de laatste vijf kilometer vielen er één voor één concurrenten af. Totdat er een groepje van vier overbleef. Op de versnelling van de Poolse Aleksandra Lisowska had ze geen antwoord. Daarna moest ze de Kroatische Matea Parlov Kostro laten gaan. Dat was een tik. Dus ook geen zilver.

‘Goh, had je de laatste meters nou niet alles kunnen geven?’

Toen vervolgens de Duitse Miriam Dattke langszij kwam, sprak Brinkman zichzelf streng toe. Ze dacht aan hoe ze over een week naar zichzelf zou terugkijken als ze op de valreep het podium zou missen. “Goh, had je de laatste meters nou niet alles kunnen geven? Ik wist dat ik dan spijt zou voelen.” Met een uiterste krachtsinspanning finishte ze als derde, in twee uur 28 minuten en 52 seconden - zeventien tellen na winnares Lisowska en in exact dezelfde tijd als Dattke.

Brinkman is daarmee de eerste Nederlandse marathonloopster met een Europese medaille. Bij de mannen won Gerard Nijboer goud in 1982, hetzelfde jaar waarin de vrouwenrace voor het eerst op het programma stond.

Voor Brinkman was het haar eerste kampioenschap. Dat alleen al was als een droom die uitkwam. Voor Nederland lopen, in oranje tenue. Wie had gedacht dat zij, een hockeyster die niet goed genoeg was voor de hoofdklasse, ooit haar land zou mogen vertegenwoordigen als sporter?

In 2020 begon ze met trailrunning – rennen over moeilijk begaanbare bergpaadjes – om de verveling tijdens de coronacrisis tegen te gaan. Ze woont in Zwitserland voor haar promotieonderzoek in de geofysica. Tot haar verbazing bleek ze een loopwonder. Maar dat ze dit EK meteen tot favoriet werd gebombardeerd, had voor haar niet gehoeven.

Terug naar haar normale universiteitsleventje

Ja, ze had de snelste seizoentijd achter haar naam staan. Maar op de eerste rij starten; door de speaker aangekondigd worden; daar voelde ze zich eigenlijk niet prettig bij. Brinkman is bescheiden, wars van verering of heldenstatussen. Ze was ook blij dat ze na alle aandacht in april, toen ze in Rotterdam het negentien jaar oude nationale record van Lornah Kiplagat brak, weer terug kon keren naar haar universiteitsleventje in Zürich. “Er is niet veel veranderd in mijn dagelijkse routine. Gelukkig. Ik vind het fijn dat ik mijn normale leven leid”, vertelde ze een kleine drie weken geleden tijdens een Zoom-meeting.

In datzelfde gesprek zei ze een koele kikker te zijn, “omdat ik weet wat ik kan”. Al moest ze na doorvragen toegeven dat ze zichzelf als atlete eigenlijk nog aan het ontdekken is. “Ik ben nooit zo gefocust op doelen: ‘ik wil die medaille, ik wil die tijd’. Ik doe dingen omdat ik er plezier in heb. Ik daag mezelf graag uit. Mijn doel is om beter te worden dan mijn vorige ik. In dat opzicht ben ik nog aan het ontdekken wat werkt en waar ik beter van word.”

Haar wegwedstrijden blijft ze combineren met trailrunning, tot verbazing van andere topatleten. Maar zij vindt het leuk en denkt dat andere prikkels en variatie goed zijn voor haar lichaam. “In de bergen loop je niet de hele tijd op eenzelfde tempo of hartslag.”

Pas haar derde marathon

München was pas haar derde marathon en de eerste die niet om de gelopen tijd draaide maar om de klassering – een strategische race. Ze verklaarde naderhand dat ze niet slim had gelopen. Een vroege versnelling die ze inzette, in een poging het veld uit elkaar te trekken, bleek vergeefs. Ook verspilde ze naar eigen zeggen energie in het gedrang bij de drankposten.

Een verklaring voor haar maagproblemen had ze niet. Misschien dat ze vooraf niet de juiste hoeveelheid had gegeten? Ze liep met een glucosemeter op haar linker bovenarm, maar tijdens het lopen lette ze daar niet op; die gegevens waren voor de analyse achteraf.

Teleurgesteld was ze achteraf allerminst. “Ik ben echt blij met deze medaille.” En de fysieke tegenslag? Die zorgt hoe dan ook voor een interessant hoofdstuk in haar ontdekkingstocht.

Lees ook:Marathonloopster Nienke Brinkman verbaast iedereen, ook zichzelf

Nienke Brinkman is sinds zondag de snelste Nederlandse marathonloopster aller tijden