Terug naar de krant

Felkleurige blousejes en hartverscheurende blazerspartijen

Leeslijst recensie

Klassiek Twee jeugdorkesten lieten zien dat een jeugdorkest meer is dan een opstapje naar een regulier orkest of een plek voor jongeren die zich willen voorbereiden op het conservatorium. De enorme potentie deed dromen van de toekomst.

Leeslijst

Er zijn maar weinig concertbezoekers die in één weekend twee jeugdorkesten bezoeken. Het imago van het jeugdorkest als opstapje voor een regulier orkest kan de populariteit in de weg zitten. Deze zaterdag en zondag lieten twee uitstekende ensembles zien dat dat onterecht is. In Amsterdam en Apeldoorn presteerden het Chineke! Junior Orchestra en het Nationaal Jeugdorkest beide op hoog niveau.

Het Britse Chineke! Junior Orchestra werd in 2015 opgericht, als jonge tegenhanger van het volwassen Chineke! Orchestra, beide als emancipatoire orkesten speciaal voor zwarte en etnisch diverse musici. De juniorversie richt zich op jongeren van 11 tot 22 die zich willen voorbereiden op het conservatorium.

In felkleurige blousejes stapte het ensemble het podium op.

Dirigent Glass Marcano (26) trapte af met een showpiece: de Othello-suite van Samuel Taylor Coleridge, waarvan het volwassen ensemble in september een opname uitbrengt. In de suite van nog geen tien minuten etaleerde het Chineke! Junior Coleridge Taylors gevoel voor melodie, vooral in een zijdezachte lezing van de Willow Song.

Hoogtepunt was het aansluitende Callaloo van Stewart Goodyear. Geïnspireerd op zijn reizen door de Caraïben maakte Goodyear in 2019 een suite van dansen. Debussy-eske orkestrale kleuren mengden met zeer precies ritme. Het orkest klonk als één levend wezen, begeleid door Marcano’s uitnodigende slag en een geconcentreerde Gerard Aimontche aan de piano.

Na de pauze klonk Tsjaikovski’s Vierde Symfonie in een helaas meer gefragmenteerde lezing. Constant was de steeds hartverscheurende blazerspartij, met een verbluffende noblesse in het Andantino.

Violist Coraline Groen en dirigent Alexander Shelley.
Foto Veerle Bastiaanssen

Ernst en nervositeit

Het Nationaal Jeugdorkest bestaat al sinds 1958 om conservatoriumstudenten de kans te geven zich voor te bereiden op een carrière als orkestmusicus. Het niveau lag ook aanzienlijk hoger. Na Chineke! viel wel op hoe wit het NJO is, een kritiekpunt dat helaas bijna elk regulier orkest treft.

Strauss’ Don Juan zette de toon. Een Karajan-achtige aandacht voor klank overheerste, zij het in de opgeruimde stijl van dirigent Alexander Shelley. Alles was perfect verstaanbaar, geholpen door de droge akoestiek van Theater Orpheus.

Ook het aansluitende Eerste Vioolconcert van Britten bevatte prachtmomenten. Violist Coraline Groen speelde bloedserieus, steeds met een heldere toon die de moderne aspecten van Brittens concert uitlichtte. Brittens steeds aanwezige nervositeit kreeg zo iets menselijks en naïefs.

Mahlers Vierde Symfonie klonk bij het NJO uitzonderlijk klassiek en opgeruimd. In het derde deel werkte dat voortreffelijk. Je kon elk snikkend lijntje horen. In het laatste deel zat Shelleys brandschone frasering de romantische onstuimigheid een beetje in de weg. Sopraan Laetitia Gerards was hier evenwel de perfecte match voor Mahlers schilderachtige liedzetting.

Naar een jeugdorkest luisteren is ook je verbeelding oefenen. Jeugdige imperfecties zijn de reden voor het bestaan van deze ensembles. Maar dat bleek afgelopen weekend geen nadeel: de enorme potentie van deze twee orkesten deed dromen van de toekomst, die nu al een beetje afstraalde op de jonge musici.

Lees ook Enthousiast en meeslepend: Wintertournee Jeugdorkest
Het Nationaal Jeugdorkest: talent in concert.
Een versie van dit artikel verscheen ook in de krant van 16 augustus 2022.

Mail de redactie

Ziet u een taalfout of een feitelijke onjuistheid?

U kunt ons met dit formulier daarover informeren, dat stellen wij zeer op prijs. Berichten over andere zaken dan taalfouten of feitelijke onjuistheden worden niet gelezen.

Maximaal 120 woorden a.u.b.
Vul je naam in