De hel van Woodstock ’99: het festival dat gruwelijk uit de bocht vloog

Het is een wonder dat er maar drie doden vielen bij de reprise van het legendarische popfestival Woodstock in 1999. Gezien de ravage hadden veel meer mensen hun leven kunnen verliezen tijdens deze rampzalige muziekhel, die ‘het grootste feestje van de planeet’ had moeten worden.

Was de eerste editie in 1969 een vredelievend hippiespektakel, onder het motto ‘Three Days of Peace & Music’ (met legendarische optredens van Jimi Hendrix, The Who en Santana), de opvolger ontaardde dertig jaar later in chaos, extreem geweld, brandstichting, verkrachtingen en vernielzucht van ongekende omvang. De Woodstockmythe van weleer, die al enigszins beschadigd was door een verregend tussenfestival in 1994, was meteen aan flarden.

In de driedelige documentaire Trainwreck: Woodstock ’99 van Netflix wordt onderzocht wie daarvoor verantwoordelijk was. De beschuldigende vinger gaat vooral naar de organisatoren, die diverse verkeerde keuzes maakten.

Betonnen ondergrond

Om te beginnen was de locatie nabij het plaatsje Rome in de staat New York een blunder, zowel in praktisch als in symbolisch opzicht. Een enorm verlaten militair vliegveld was voor weinig geld gehuurd. Er waren barakken en hangars die voor afterparty’s gebruikt konden worden, maar het merendeel van het terrein bestond uit een betonnen ondergrond die funest werkte toen er tropische temperaturen werden gemeten. Er waren amper schaduwplekken.

De naar schatting 400.000 bezoekers moesten woekerprijzen betalen voor de flessen water die door commerciële bedrijven werden verkocht. Hun eigen watervoorraad moest bij de ingang worden ingeleverd. Gevolg: veel festivalgangers kregen uitdrogingsverschijnselen en de frustratie over de slechte organisatie liep hoog op. Het was wachten op een uitbarsting.

Opruiende bands

Haarfijn toont Trainwreck: Woodstock ’99 aan dat de initiatiefnemers, onder wie Michael Lang, die ook in 1969 van de partij was, geen idee hadden van wat er broeide. Tijdens de dagelijkse persconferenties werden de excessen gebagatelliseerd. “Het zijn maar een vijftigtal relschoppers,” werd doodleuk gemeld toen er al na een dag sprake was van een massaal oproer. En het werd alsmaar erger.

Het opruiende gedrag van enkele bands op het podium hielp ook niet. Vooral zanger Fred Durst van Limp Bizkit maakte het bont. Hij spoorde het publiek aan om alles af te breken, waarna een hoge geluidstoren bijna kantelde. “Wat was dat een enorme eikel,” zegt een festivalmedewerker in de documentaire.

De ooggetuigen die in de film aan het woord komen, onder wie een vrouw die destijds als 14-jarige rondliep ‘en nog maagd was’, deinzen niet terug voor heftige vergelijkingen. Vietnam wordt genoemd. Als bijna het hele terrein in de fik staat, riep Anthony Kiedis, frontman van de Red Hot Chili Peppers, dat hij in Apocalypse Now was beland.

Optelsom van blunders

Het contrast met de editie van 1969, die een legendarische met een Oscar bekroonde woodstockdocumentaire opleverde, kon niet groter zijn. Waren er, naast de beroerde opzet, verkeerde bandkeuze en de uitbuiting (een kaartje kostte omgerekend naar vandaag 270 dollar), nog meer oorzaken voor de escalatie? Bijvoorbeeld een generatie die heel andere drugs gebruikte dan de hippies van voorheen? Een generatie ook met een agressieve seksuele moraal – bij het crowdsurfen werden vrouwen hardhandig betast en er waren naar verluidt groepsverkrachtingen – en een nihilistische levensvisie? Het lijkt een optelsom te zijn.

De laatste blunder kwam bij het slotakkoord van het festival. Hoewel er geruchten rondgingen over een slotoptreden van een topact, moesten de bezoekers het doen met een nummer van Jimi Hendrix uit Woodstock 1969. De titel? Fire. 

De gevolgen laten zich raden.