Direct naar artikelinhoud
Buurtstrijders

Patrick van Bronswijk strijdt voor zijn buurt: ‘Ik kan die oudjes gewoon niet laten zitten’

Drukte, torenhoge prijzen, verruwing: klagen over Amsterdam is makkelijk, maar wie onderneemt actie voor een betere stad? Patrick van Bronswijk helpt zijn medebewoners in Noord continu uit de brand. Aflevering 4 van een zomerserie over Amsterdammers die voor hun buurt strijden.

Patrick van Bronswijk aan het werk: ‘Een Floradorper is iemand die mensen waardeert om wie ze zijn.’Beeld Ivo van der Bent

Het onkruid in het voortuintje van mevrouw Rotgans in de Bloemenbuurt in Noord staat hoog, héél hoog. Zeker anderhalve meter steken de dorre takken de lucht in, precies rond een paar knalroze, nogal dorstige hortensia’s.

Gelukkig zijn daar deze ochtend Patrick van Bronswijk (42) en zijn drie maten Bob, Mark en Nick van stichting Flora4Life, gewapend met een bosmaaier (een apparaat om stugge beplanting mee te verwijderen), een bladblazer en een stel harken. In no time heeft het stel het onkruid gedecimeerd en ziet het tuintje van mevrouw Rotgans er een stuk knapper uit. Ze kijkt vanuit haar halletje opgelucht naar het resultaat. “Ik ga mijn planten meteen water geven. Dat lukte me al heel lang niet meer.”

Tiktok-hit

Patrick van Bronswijk is wereldberoemd in Amsterdam-Noord vanwege de organisatie van het enorme oudejaarsvuur, een traditie die al zeventig jaar bestaat in Floradorp. Van Bronswijk stuurt al jaren de hele organisatie aan, van het regelen van pallets en kerstbomen voor de vuurstapel tot het ronselen van de vrijwilligers die de orde rond het vuur bewaken.

Online geniet hij trouwens ook enige bekendheid: Van Bronswijk werd een TikTok-hit door een geestig AT5-fragmentje waarin hij een Cobra-vuurwerkbom een ‘behoorlijke beuker’ noemt. Maar wie een rondje door Noord wandelt, heeft vooral kans Van Bronswijk al zwoegend aan te treffen in de tuintjes en woningen van zijn buurtbewoners.

De  Floradorper in hart en nieren kwam dankzij woningruil met zijn moeder vier jaar geleden weer in zijn ouderlijk huis in de Dotterbloemstraat wonen, en merkte dat bewoners een beetje gezelligheid misten. “Activiteiten, samen kaarten, een plek voor de jeugd om leuke dingen te doen. Dus ben ik dat gaan organiseren.”

Tegelijkertijd wendden veel buurtbewoners zich tot de handige Van Bronswijk. Want zo’n eengezinswoning met tuintje voor en achter, zoals de meeste woningen in de tuindorpen in Noord hebben, is natuurlijk hartstikke fijn. Maar zo’n stukje groen vereist ook het nodige onderhoud – iets waar veel bewoners in Noord tegenaan lopen.

Vijftig euro leefgeld

Ze zijn zoals mevrouw Rotgans op leeftijd en kunnen het werk fysiek niet aan of hebben te veel aan hun hoofd om de schoffel in hun overwoekerde tuin te steken. En veel mensen hebben vooral de financiën niet om iemand in te huren om een verzakt terras of een omgewaaide schutting aan te pakken. Precies daarbij helpt Patrick van Bronswijk zijn buurtgenoten. 

“Je wil niet weten hoeveel mensen wij helpen die van vijftig euro leefgeld per week moeten rondkomen. Ik wist niet eens dat dat kón. Als ze een nieuwe schutting willen, bellen ze me in februari – of ik het in mei kan doen als hun vakantiegeld binnen is. En dan hebben we het over waaibomenhout van misschien 35 euro. Maar de palen en schroeven kosten ook geld. Bij elkaar is dat voor veel bewoners hier gewoon te veel.”

Via de sociaal-maatschappelijke stichting Doras begon Van Bronswijk samen met twee buurtgenoten als vrijwilliger tuinklussen in heel Noord, inclusief Ransdorp, Zunderdorp en Holysloot, uit te voeren. Inmiddels zijn zes grote woningcorporaties aangesloten en worden de klussen ondergebracht bij de stichting Flora4Life, die hij aanvoert.

Laminaatjes leggen

De animo is enorm. Van Bronswijk en zijn clubje van zes vrijwilligers hebben een wachtlijst van een paar maanden. “Vorig jaar hebben we zeshonderd klussen gedaan. Het grote nadeel is alleen dat we per tuintje maximaal zes uur mogen declareren, terwijl veel klussen veel langer duren. Als ik zo’n eerste paal van zo’n schutting erin sla, dan kom ik al van alles tegen: stoepbanden, stroomkabels, gasleidingen. Dan ben je dus veel langer met zo’n klus bezig. Maar we gaan iemand natuurlijk niet met een halve schutting laten zitten.”

Sinds een paar maanden is er ook een ‘binnendienst’ die door drie buurtbewoners wordt gerund. “Lampjes en gordijnen ophangen, laminaatjes leggen, schilderwerk: dat soort dingen.”

En dan zijn er nog de activiteiten die Van Bronswijk en zijn club organiseren: straatspeeldagen voor de jeugd, sportochtendjes, koffie-uurtjes voor ouderen. Sinds kort runnen ze ook de Floramobiel, een wagentje waarmee ze bewoners voor 1,50 euro per rit naar bijvoorbeeld de supermarkt of huisarts brengen.

Voedseluitgifte

Bij de keet van de stichting, die nu op een stukje land achter de Buiksloterdijk staat, vertelt collega John de Jong dat ze sinds de coronacrisis ook een voedseluitgifte zijn begonnen. “Schrikbarend dat het moest, maar er wonen hier veel mensen die net te veel verdienen voor de voedselbank, die tijdens corona flink in de problemen kwamen. Ik kwam buurvrouwen tegen, zzp’ers die ineens zonder inkomen zaten: mensen van wie ik het echt niet had verwacht.”

Van Bronswijk haalt haast opgewonden herinneringen op aan die toch ook wel bijzondere eerste coronagolf. “We kochten marktkramen en Turkse groenteboeren leeg, en ik haalde overschotten op bij boeren: ik reed zo met vijfhonderd kilo aardappelen, uien of knoflook hierheen. We hielpen toen bijna vijfhonderd gezinnen in heel Noord.”

Nu zijn dat er nog ruim honderd, want behoefte aan extra voedsel is er nog steeds. De stichting heeft professionele afspraken met bedrijven als Hello Fresh, Crisp en Hema, waar ze regelmatig voedsel mogen ophalen dat bijna over de datum is.

Bikkelen

Al met al bestiert de stichting uit Floradorp een enorme organisatie, terwijl het geld bepaald niet over de plinten van hun keet klotst. Er werd vorige maand 250.000 euro aan gemeentegeld uitgedeeld via het buurtbudget, maar geen van de ingediende plannen haalde genoeg stemmen om geld te krijgen. “Dit jaar kon dat alleen online. Op de computer stemmen, met een code en zo’n formuliertje? Onze doelgroep kan dat helemaal niet.”

De plannen die het wel haalden, waren volgens de Floradorpers vaak van mensen die pas sinds kort in het stadsdeel wonen. “Die nieuwe Noorderlingen... die zijn heel goed met mailen.”

Vooralsnog moeten ze het doen met subsidie hier en daar, en de verdiensten van de onderhoudsklussen. De stichting krijgt vijf euro per anderhalf uur werk, net als de vrijwilligers, maar  de corporaties hanteren een maximum van dertig euro per klus. “Daarvoor zijn we soms een volle dag aan het bikkelen.” 

De stichting heeft Van Bronswijks leven volledig in beslag genomen.“Ik werk zeven dagen per week, voor 150 euro per maand. Dat is de maximale vrijwilligersvergoeding – ik kan niet in loondienst werken omdat we een stichting zijn. Ik kom rond van het salaris van mijn vrouw. Iedereen verklaart me voor gek, maar ik kan die oudjes gewoon niet laten zitten. Ik heb ook wel eens een dag geen vrijwilligers beschikbaar. Dan doe ik twee tuintjes in m’n eentje.”

Collega John de Jong: “Als iemand belt voor een kuiltje in de straat, heeft Patrick de gewoonte om die straat even helemaal recht te trekken. Dan staat ie weer een hele tuin te bestraten voor 30 euro. Dat kan niet, en dat probeer ik hem ook mee te geven, maar hij kan het niet laten.”

Van Bronswijk: “De waardering van die oudjes: ik vind dat gewoon machtig mooi.”

Flora4Life

Stichting Flora4Life is drie jaar geleden opgericht door Patrick van Bronswijk en wordt nu gerund door zo’n tien bewoners van Floradorp. De groep organiseert allerlei activiteiten voor jong en oud, met als hoogtepunt de jaarlijkse kerstbomenverbranding op oudejaarsavond. De afgelopen jaren werd het in kleine vorm gevierd vanwege corona, maar de groep hoopt dit jaar weer een ouderwetse enorme fik te kunnen stoken op het Floraveld.

Momenteel huist de stichting op de Baron de Coubertinlaan, vlak achter de Buiksloterdijk, maar nog dit jaar moeten ze voor de derde keer in drie jaar tijd verkassen. Waarheen is vooralsnog onbekend, tot onvrede van de buurt. Van Bronswijk: “Ik wil zó graag een permanente locatie, waar we leuke dingen kunnen organiseren, alle klusspullen kunnen opbergen en cursussen kunnen geven.”
Een woordvoerder van Stadsdeel Noord verzekert dat er keihard wordt gewerkt aan een nieuwe plek voor de stichting, en dat die er zeker zal komen. 

Het mooiste van Floradorp

“Het mooiste aan Floradorp zijn de Floradorpers,” zegt Patrick van Bronswijk trots. “Een Floradorper is iemand die mensen waardeert om wie ze zijn. Geld, geloof, je seksuele voorkeur, waar je vandaan komt of hoe lang je hier woont: we don’t care. Als je een goed persoon bent, ben je onze buur. Wij letten op elkaar, helpen elkaar uit de brand als dat nodig is en doen van alles samen. Die eensgezindheid in het dorp is er al sinds ik klein was, en dat vind ik mooi.”

Volgende week: De Schone Pijp