Ik voel me afgeserveerd en geamputeerd: mijn dochter vertrok naar een kibboets

Mijn 19-jarige pup, zomaar verdwenen, foetsie en vertrokken in een vliegmachine, met een half uur vertraging. Via flightradar volgde ik nauwgezet de vlucht -  ze zou langs ons dorp komen dus ik ging met natte ogen in de tuin staan om als een emotionele kleuter te zwaaien. Tuurlijk zou ze dat zien, ze zat tenslotte bij het raampje. Dat het hartstikke bewolkt was mocht de pret niet drukken, ik weet zeker dat ik vlucht LY338, toestel B739 in elk geval hóórde. Gelukkig was ik niet dusdanig instabiel dat ik haar naam ging schreeuwen. Zoiets heeft natuurlijk alleen maar zin als haar patrijspoort zou openstaan en daarvoor was het daarboven vast veel te fris. 

Onze oudste dochter vloog vorige week vrijdag letterlijk uit en we zullen haar nooit meer terugzien. Dat is hopelijk maar een béétje waar. Je leeft er naartoe met elkaar, we regelden van alles, nou ja, voornamelijk zij: inschrijving in een kibboets, back-up-adressen in geval van misère, een koffer. Een visum was niet gelukt omdat het ambassadepersoneel staakte, maar dat mocht de pret niet drukken. 

Er kon maar een miniem percentage van haar enorme garderobe mee. Nog een laatst persoonlijk en emotioneel onderonsje op de avond voor vertrek, mooi om elkaar nog even echt aan te kijken en uit te spreken wat je voelt, dat je van elkaar houdt. Mijn grote dochter die gisteren geboren werd en nu opeens, als na een vingerknip, een volwassen mens is. Vroeg opgestaan, een knuffel en ze ging. Twee van haar broers gingen mee naar Schiphol om haar uit te zwaaien en in no time vloog ze, ondanks de kilometerslange slingers mensen voor de douane, over Duitsland, Servië en toen was ze al bij Cyprus, nog maar een uurtje en ze zou landen in Israël.

 Haar grote liefde stond vast al uren in de aankomsthal met z’n bosje verlepte rozen, zo stelde ik me voor. Ook wel maf, ik heb hem nog nooit ontmoet, zelfs niet gesproken. Gelukkig waren de verhalen van dochterlief over hem dusdanig vertrouwenwekkend dat ik niet het gevoel had dat ik mijn kind overleverde aan een wildvreemde kerel. Terwijl de Boeing zijn wielen uitklapte, barstte de ellende rond Gaza los. Van alle kanten kreeg ik berichten van verontruste familie en vrienden. Iedereen maakte zich grote zorgen maar ik voelde me vreemd genoeg kalm. Alle vertrouwen dat mijn lieve aap veilig zou landen en worden verenigd met haar grote liefde. Zo ging het ook, godzijdank. 

Heel bijzonder: ze hebben elkaar de afgelopen vijf jaar twee keer gezien, de eerste keer was ze 14. Al die tijd hielden ze contact en groeiden ze naar een diepe vriendschap op afstand. Wanneer besluit je dan dat je verkering hebt, zo achter je beeldscherm? De realisatie was er op een dag, van beide kanten. Ze werd liefdevol opgevangen door hem, hij bracht haar naar het gezin waar ze eerst een paar weken bivakkeert voordat ze gaat beginnen aan haar verblijf in de kibboets. Haar plan is om in de kibboets de taal te leren en dan na een half jaar als verpleegkundige aan de slag te gaan. Dat land kan wel een paar liefdevolle handen gebruiken - alle bevolkingsgroepen hebben er helaas vaak genoeg zusterlijke zorg nodig. Vorige week zat ze nog met vrienden gezellig snaterend op een terrasje aan het Leidseplein en nu zit ze aan de andere kant van de wereld in een borrelende pot met luchtalarmen, soldaten en terreur. 

Ik ben verbijsterd, trots, ik voel me geamputeerd en vol liefde. De eerste dagen belde ze nog een paar keer maar dat was na dag drie al voorbij. Zo moet het ook gaan, kinderen vliegen uit, zoeken hun eigen plek in het leven en als ouder sta je dan écht aan de zijlijn. Helemaal nutteloos was ik gelukkig nog niet, het visum moest nog aangevraagd en als vanouds vroeg ze mij om hulp. Een liefhebber van formulieren was ze nooit geweest. ,,Waar loop je tegenaan met die paperassen?”, zo vroeg ik. ,,Tegen alles!” Fijn, ik kon weer heel vaderlijk de formulieren voor haar invullen. Het geeft een goed gevoel niet helemaal afgeserveerd te zijn.