Anderlecht - Paide: 3-0

Anderlecht stoot door naar de laatste voorronde van de Conference League met een klinkende 3-0, maar cijfers zeggen niet alles.De Esten van Paide werden pas na een uur opzij weggeveegd omdat de verse krachten in de basis het volkomen lieten afweten. In tegenstelling tot invaller Fabio Silva, de nieuwe chouchou.

Zes anderen had Mazzu in de basis gedropt na de 3-1 tegen Seraing. Na de 0-2 in Estland leek dit een gedroomde oefenpot om eens te roteren. Raman mocht zich zo voorin nog eens bewijzen, Olsson kreeg zijn eerste basisplaats van het seizoen, Sardella zijn eerste minuten. Voor de komende competitiewedstrijd op STVV hoeft Mazzu zijn hersenen echter niet te pijnigen. Hij kan beter weer teruggrijpen naar het elftal dat – een weliswaar zwak – Seraing opzij zette. Alsof ze aan kilometerpaal 65 van de Dodentocht zaten, zo speelde zijn ‘frisse’ elftal een uur lang.Net als in de heenmatch begonnen de Esten enthousiast, met een schietkansje voor Saarma na balverlies van Trebel. Niets aan de hand, want aan de overkant kwamen Murillo en Raman even piepen. Maar dan moet Mazzu het zweet toch zijn uitgebroken. Op een corner moest Trebel de bal voor de lijn weghalen, toen Ashimeru zijn opponent Luts zomaar liet weglopen. Enkele tellen later was het weer alarmfase rood. Na een misverstand tussen Trebel en Murillo kon Saliste oprukken en terugleggen op Saarma. Weer ging het schot op de benen van een mauve, Delcroix dit keer.

De drankpauze er vlak na kwam geen seconde te vroeg, al was van cooling down geen sprake. Mazzu leek stevig van zijn tak te maken, in een poging zijn manschappen wakker te schudden. Excuses waren er niet. Alsof Esten beter tegen de hitte kunnen. Een weergaloos elftal is het evenmin. In een land waar elke voetballer met een teentje talent international is, telt Paide er slechts twee: hun 36-jarige doelman en de nog een jaar oudere Ragnar Klavan. Om maar te zeggen. Maar neen, de passes van Olsson, het vruchteloze gewroet van Raman, acties van Amuzu die de mist ingingen, alles ging mis.

Hielp de preek van Mazzu? Een beetje. Een heel klein beetje. Esposito, tot dan onzichtbaar, dwong zelf een vrije trap af en krulde die via de muur naast. Voor de derde keer kwamen de bezoekers echter dreigen: weer was het Saarma met de poging, die deze keer op de benen van Hoedt strandde. Was dit dan het wekkersignaal dat hielp, na veertig minuten snoozen? Want plots had Anderlecht wel moeten en kunnen scoren. Moeten toen Amuzu Esposito alleen voor doelman Aksalu zette. Hij mikte met zijn linker te wild over. En kunnen: toen een schot van Amuzu in de voeten van Esposito kwam en van dichtbij uithaalde. Aksalu pakte uit met een heel knappe redding.

Helaas, de start van de tweede helft bracht nauwelijks beterschap. Toen er weer een kansje was voor de Est Piht – aan pit ontbrak het Anderlecht – klonk er al even gefluit van de tribunes. En dus greep Mazzu in met een driedubbele wissel. Esposito, Raman en Ashimeru naar de kant, Refaelov, Stroeykens en een toegejuichte Fabio Silva kwamen erin. Twee minuten had die nodig om te tonen waarom. Refaelov stak goed diep, Fabio Silva had de loopbeweging én de neus om de 1-0 onder Aksalu te schuiven. Had een doelpunt van Paide voor paniek kunnen zorgen, dan gold dit als de bevrijding.

Plots liep het wel. De glansrollen waren voor Refaelov en Fabio Silva. De Israëliër kapte een Est uit, testte de vuisten van Aksalu en zag Sardella de rebound nog bijna stoemelings binnen lopen. De 2-0 viel enkele tellen later: Silva schoot ook al op de Paide-keeper en toonde zijn talent door de terugkerende bal nog goed breed te leggen op Murillo: 2-0. Twee minuten later gaf hij ook de 3-0 aan door terug te leggen – al raakte Olsson de bal nog ergens onderweg – op Sardella. Doelman Aksalu hield Murillo nog van de 4-0.

Slotsom: de grilligheid in de eerste wedstrijden zet zich door, maar Anderlecht trekt volgende week wel gewoon naar de Young Boys in Bern. En de 19-jarige Fabio Silva is na vier goals in zijn eerste vijf wedstrijden nu al de nieuwe prins van het Lotto Park.

Antwerp - Lillestrom (2-0): Rood en Wit op Roze wolk

Het leven is mooi op Antwerp. Secure prestatie, simpel naar de volgende ronde, weinig energie verspeeld. Mark van Bommel weet wat hij doet.

Mogelijk hebt u deze enigszins overbodige – wegens de kwalificatie eigenlijk al op zak - wedstrijd op televisie gevolgd, en dan hebt u misschien geen zin meer om er ook nog eens een (weliswaar uitstekend – mopje) artikel over te lezen. Om u toch aan te moedigen door te zetten, mogen we een kort gastoptreden in onze voetbalpodcast Sjotcast weggeven aan lezers die het 8ste laatste woord uit dit verslag mailen naar onze collega Yanko Beeckman. Succes!

We kunnen Mark van Bommel eigenlijk alleen maar feliciteren voor zijn aanpak. Het was bijzonder warm op de Bosuil, het programma is druk en de uitgangspositie was royaal, maar toch koos de Nederlander ervoor om respect te tonen voor Lillestrom en de Europese coëfficiënt: hij voerde slechts één wissel door (Valencia voor Miyoshi). Ook de spelers verdienen lof: zij namen de opdracht allerminst te licht op, waren niet hautain en probeerden er een mooie voetbalavond van te maken – mooi zo. Ook het publiek kon die ingesteldheid wel appreciëren: de t-shirts gingen uit, de pintjes binnen en er was een zomerse, aangename sfeer op de Bosuil. Er zijn slechtere donderdagavonden.

Niet het minst voor Valencia. De Ecuadoraanse zomeraanwinst mocht voor het eerst aan een wedstrijd beginnen: da’s sowieso al plezant. Maar het werd nog beter, want Valencia leukte zijn basisdebuut op met een goeie prestatie en het openingsdoelpunt. Yusuf – cruciaal radartje in het geheel Antwerp – veroverde de bal, bediende Nainggolan, waarop Radja inspeelde op Valencia. Die werkte prima af: 1-0. Valencia blij, er kwam zelfs een traantje aan te pas.

Antwerp hoefde vervolgens het gaspedaal niet meer in te duwen, het kon vanaf de 11de minuut op spaarstand naar het laatste fluitsignaal. Maar het werd daarom niet per se saai – dit Antwerp is zelfs in zijn zakelijkheid behoorlijk sexy. Valencia kon ei zo na zijn tweede goal binnenlopen, zijn kopbal (da’s precies nog een werkpuntje) ging dan weer naast. Ook de infiltrerende Gerkens liet na om de 2-0 te scoren. Wat maakte het uit…

Zelfs toen Van Bommel in de tweede helft aan het wisselen sloeg, bleef Antwerp fluks voetballen. Da’s toch wel knap: we zijn niet eens midden augustus, maar nú al is Antwerp een goed draaiende machine.

De invallers lieten zich nog opmerken. Birger Verstraete – een vaste bankzitter, maar hij móet niet weg - maakte de 2-0, terwijl Vincent Janssen een domme gele kaart pakte. Hij is zo geschorst voor de eerste match van de play-offs. Moet je daarvoor zo veel ervaring hebben? We zijn bereid Janssen tijd te geven, voetballen kan hij zeker, en toch: in de pikorde zet elke fan/waarnemer dezer dagen Frey op nummer één. Dat was niet de gedachte achter dat monstercontract.

Hoe positief we hier ook zijn – terecht, na die perfecte start in de competitie en het foutloze parcours in Europa -, toch is alles relatief. Per slot van rekening heeft Antwerp nog niks in handen, in de Conference League belooft Basaksehir een moeilijke laatste horde te worden. Maar bon, Antwerp mag wel met vertrouwen naar Turkije, het zit op een roze wolk. Van Bommel weet wat hij doet, de Reds weten wat ze moeten doen. Dat scheelt.