Serena Williams: wereldster, rolmodel en icoon, ondanks hobbelige start

“Ik startte met tennis met als doel om de US Open te winnen. En ik keek niet verder. Maar toen bleef ik maar winnen. Ik ging voorbij het aantal grandslamtitels van Martina Hingis (5), Seles (9) en dan evenaarde ik Billy Jean King (12). Ik klom voorbij de berg Evert-Navratilova (18). En nog zijn er mensen die menen dat ik niet de G.O.A.T (Greatest Of All Time) ben omdat ik het record van Margaret Court (24) niet heb gebroken. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik dat record niet wilde hebben. Natuurlijk wel.

“Zoals ik het zie, zou ik meer dan 30 grandslamtitels moeten gewonnen hebben. Ik had mijn kansen toen ik terugkwam na mijn bevalling (Williams speelde vier finales op twee jaar tijd, red.). Ik ging van een keizersnede via een tweede longembolie naar een grandslamfinale. Ik speelde terwijl ik borstvoeding gaf. Ik speelde doorheen een postnatale depressie. Maar ik geraakte er niet. Ik heb me niet gepresenteerd zoals ik had gekund of wilde. Maar ik heb me wel 23 keer getoond. En dat is goed. Nee, dat is eigenlijk uitzonderlijk. Als ik vandaag echter moet kiezen tussen mijn tennisresumé aanvullen of mijn gezin aanvullen, dan kies ik voor het laatste.”

In een notendop en passend opgetekend door Serena Williams zelf, haar fenomenale bijna 25 jaar durende carrière. Van klein meisje, opgegroeid in Compton, gevaarlijke buitenwijk van Los Angeles, onder de rokken van grote zus Venus en onder de nukken van veeleisende vader Richard, tot wereldster, rolmodel en icoon. Serena Jemeka Williams was het allemaal.

 “Door mij kunnen vrouwelijke atleten zich voelen zoals ze willen op de baan”, meent Williams die ondanks haar rondingen en imposant lichaam er nooit voor terugschrok om zich in gewaagde creaties te steken. “Ze kunnen sterk zijn en mooi. Ze kunnen dragen wat ze willen, zeggen wat ze willen, stennis schoppen en daar nog trots op zijn ook. Ik heb fouten gemaakt in mijn carrière, maar heb ook veel kritiek moeten slikken. Ik hoop dat ik door die moeilijke momenten ben moeten gaan om het makkelijker te maken voor de volgende generaties.” Ze doorbrak grenzen, in en naast de arena.

Williams groeide uit tot een ‘wonder woman’, ondanks of net door een erg hobbelig parcours bij de start. Haar onconventionele opleiding – vader Richard was autodidact en liet zijn dochters geen juniorentornooien spelen – hun brutaal tennis en hun huidskleur – in een tijd dat enkel Arthur Ashe en Althea Gibson iets hadden betekend voor de Afro-Amerikaanse tennisgemeenschap – zorgden ervoor dat de zinderende zusjes met de nodige argwaan en nogal wat commentaar werden ontvangen op het circuit. Ze waren echter meer dan klaar voor een vijandige omgeving. 

Voor Serena telde maar één ding, de zege. “Ik hou van winnen, van het gevecht, om te entertainen”, bevestigt ze. “Enkele van de gelukkigste momenten in mijn leven waren die waarbij ik stond te wachten om de Rod Laver Arena in Melbourne in te gaan en de energie van het publiek voelde. Avondsessies in het Arthur Ashe Stadium (US Open). Een ace slaan op setpunt.”

Kampioenenmateriaal pur sang. “Venus heeft klasse en is stoïcijns, ik heb mijn emoties nooit goed kunnen inhouden”, weet Serena. Zo dreigde ze ooit een bal door de strot van een lijnrechtster te rammen en in de finale van de US Open (2018) hitste ze een heel stadion op tegen een scheidsrechter die puur de regels volgde, noemde hem een dief en een leugenaar terwijl ze de eerste grandslamtriomf van Naomi Osaka compleet verpestte. Ze heeft er zich nooit voor verontschuldigd. 

“Dat is de essentie van Serena zijn”, aldus Williams: “Het beste van mezelf verwachten en mensen tonen dat ze het mis hebben. Ik heb zoveel matchen gewonnen omdat iets me boos had gemaakt of ze me al hadden afgeschreven. Dat dreef me. Ik heb heel mijn carrière woede en negativisme omgezet in iets positiefs.” Zij tegen de rest van de wereld, erin gedramd door vader Richard.

De laatste jaren werden de scherpste randjes weg gevijld. Ook al omdat tennis geen prioriteit meer leek. Blessures, maar ook andere interesses en het moederschap. Haar moeilijke bevalling van dochtertje Olympia nu bijna vijf jaar geleden – Williams kreeg te maken met een longembolie – en haar daaropvolgende terugkeer naar de top zorgden voor nog meer bewondering. Mama en megaster, perfect combineerbaar. 

Williams oversteeg de sport. Gebruikte haar invloed ook als investeerder – “78 procent van de portefeuille bestaat uit ondernemingen die zijn opgestart door vrouwen en mensen van kleur, zo zijn we nu eenmaal” – en liet via sociale media haar stem horen. Als habitué van rode lopers, bevriend met Beyoncé en Tiger Woods, leek ze het pad naar de uitgang ook vlot te bewandelen. 

Niets is echter minder waar: “Ik haat dit. Ik weet dat het niet de gewoonte is, maar dit doet me veel pijn. Het is het ergste dat ik me ooit had kunnen voorstellen. Ik ben verscheurd: ik wil niet dat het al gedaan is, maar tegelijkertijd ben ik klaar voor het vervolg.” Dat vervolg is dus nog enkele Amerikaanse hardcourttornooien en dan de US Open. “Ik weet niet of ik klaar ben om in New York te winnen. Maar ik ga het wel proberen.” Eens een kampioene...