‘Een twitteraar is nooit zélf onderdeel van het probleem’

Ik lees net dat op vliegvelden steeds vaker spiegels achter baliemedewerkers worden opgehangen. Zo kunnen boze reizigers zien hoe lelijk woede is. Staan ze plots oog in oog met een blazende, withete versie van zichzelf. Je kijkt en denkt: wat is er mis met mij?

Ach, bestond zoiets ook maar voor Twitter. Dat je webcam aanspringt en je jezelf in een handig pop-upschermpje kunt zien, elke keer als je schuimbekkend een tweet tikt.

Op Twitter ontmoet je namelijk zelden iemand die bescheiden, bedeesd, verwonderd of dankbaar is. Woede is er de overheersende emotie. Twitter wordt, net als de rijen voor incheckbalies, grotendeels bevolkt door lieden met een chagrijnig toegeknepen mond. Allemaal met een hoofd alsof ze net een hond hebben geschopt.

Ach ja, in de rij staan op Schiphol en dan op Twitter klagen dat die rij zo lang is: ‘Hadden al die malloten niet op een andere dag naar Schiphol kunnen komen?’ Om later die week vanaf de Canarische Eilanden te mopperen over celebrities die met hun pretvluchten tonnen CO2 uitstoten. Want een twitteraar is nooit zélf onderdeel van het probleem. De hel, dat zijn altijd de anderen.

Desnoods álle anderen. Dus was opeens de hashtag #kutland trending op Twitter. De godganse dag benoemden twitteraars schuimbekkend alles wat er mis is met Nederland. In één zin samengevat: we leven hier in een veredelde bananenrepubliek, iedereen is incompetent, alles is kommer en kwel, en het komt nooit meer goed. Lekker samen klagen, want op Twitter is iedereen populair onder gelijkgestemden.

Oké, prima. Rijst enkel de vraag: als Nederland zo’n kutland is, waar zou je dan wél willen wonen? Daar hebben twitteraars nooit een antwoord op. Want waarom zouden ze? Elke aanleiding is een excuus om weer los te kunnen gaan, het liefst op lieden die ze helemaal niet kennen. Over een ongemak heen stappen? Onmogelijk op Twitter, al was het maar omdat ‘die ander’ altijd slecht geïnformeerd is en zich schandelijk misdraagt.

Steeds weer die schreeuwerige verongelijktheid, waarbij iedere vorm van inlevingsvermogen geldt als verraad. Een menselijk tekort onder ogen zien, zonder te vervallen in verwijten? Twitteraars zijn er niet toe in staat. Liever blijven ze hangen in de echoput van het eigen gelijk. Genoegdoening zoekend in de eentonige debatten, de kakofonie die van rel naar rel hobbelt. Hakken in het zand en altijd vol inzetten op de emotie.

Zelfkritiek en zelfspot dan misschien? Ook niet. Al zou je Twitter wel als zodanig kunnen zien. Scrol maar eens door de spiegel van je eigen tweets en bijna als vanzelf duikt daar die blazende, withete versie van jezelf weer op. Het lijkt wel een psychiatrisch ziektebeeld. Maar geen twitteraar die zichzelf ooit afvraagt, loerend naar die o zo schrale versie van zichzelf: wat is er mis met míj?

Ben jij ook zo iemand die graag haantje de voorste is? Mooi. Volg Nieuwe Revu dan op Facebook, dan krijg je de columns altijd als eerste te zien. Of abonneer op onze nieuwsbrief. Sturen we onze beste artikelen gewoon naar je toe.