Het Songfestival hoeft geen kleinkunst te zijn, volgend jaar Snollebollekes?
Han Lips schrijft elke dag over wat hij ziet op tv. Vandaag: het Songfestival.
Christus te paard wat duurt dit lang, dacht Lips zo rond middernacht. Hij had er toen al ruim drie uur Songfestival op zitten en was ver voorbij zijn verzadigingspunt. Natuurlijk, juist in tijden van oorlog kan muziek een continent verbinden, maar het Songfestival blijft toch vooral een lange avond laveren tussen camp en kitsch, met dit jaar bovendien een winnaar die al ver van tevoren vaststond.
Mika is geen Jan Smit, en Laura Pausini geen Chantal Janzen, dat had Lips eerder deze week al geconstateerd. Maar zaterdag voorzagen hun eindeloze lollig bedoelde intermezzo’s het begrip ‘tenenkrommend‘ van nieuwe betekenis. De regie van de Italianen was ook niet zo loeistrak als vorig jaar in Rotterdam. Daar hadden we ons kleine kikkerlandje toch even mooi op de kaart gezet. En dan had S10 met het loepzuiver gezongen en prachtige De diepte ook nog eens het met afstand mooiste liedje van de avond ten gehore gebracht. Het chauvinisme tierde welig in huize Lips.
Tegelijkertijd sloeg de twijfel toe. Deden we niet te veel ons best? Nemen we dit niet te serieus? Waren we niet die ene collega die tijdens het bedrijfsbowlen nét iets te fanatiek is?
Al tien jaar vaardigt Nederland nu verantwoorde artiesten met volwassen liedjes af, we hebben bewezen dat we kunnen winnen en dat we een perfect Songfestival kunnen organiseren. Been there, done that. Wat willen we eigenlijk nog bewijzen, en tegenover wie? Is het zo zoetjesaan niet tijd om weer aan te sluiten in de songfestivalpolonaise in plaats van proberen om er een kleinkunstfestijn van maken? Wordt het geen tijd dat we de ‘fun’ terugbrengen in ESF?
En toen, het was inmiddels voorbij half twee ’s nachts en Oekraïne had zoals verwacht gewonnen, kreeg Lips een helder inzicht: volgend jaar sturen we Snollebollekes.
Reageren? hanlips@parool.nlmailto:hanlips@parool.nl.