Direct naar artikelinhoud
Interview

Ludovico Einaudi, koning van de rustig voortkabbelende muziek: ‘De klanken kwamen haast automatisch, als een gift’

Ludovico Einaudi tijdens een optreden in Caserta, Italië.Beeld Getty Images

In de wereld van de klassieke muziek moeten ze niet veel van hem weten, maar ondertussen haalt Ludovico Einaudi miljoenen streams op Spotify. De koning van de rustig voortkabbelende muziek brengt een nieuw album uit. ‘De eerste ingevingen bleken de beste.’ 

Zijn opa van vaders kant was president van Italië, zijn andere, langs moeders kant, was componist en pianist. Het is duidelijk dat Ludovico Einaudi (66) veel van zijn moeder heeft meegekregen. Zij was het ook die hem als kind liet kennismaken met pianomuziek. Renata Aldrovandi speelde Chopin, Schumann, Bach, maar ook kinderliedjes. “Daar zong ze dan ook bij. Mijn moeder hield ook van Bob Dylan en Jacques Brel en liet me voor het eerst Satisfaction van The Rolling Stones horen.”

Zoals hij als kind werd beroerd door de melodieën van zijn moeder, zo raakt Einaudi nu mensen van over de hele wereld met zijn eigen composities. De Italiaan maakt ongecompliceerde, toegankelijke klassieke pianowerken die emoties en beelden oproepen. Het is geen toeval dat filmmakers zijn werk graag gebruiken.

Dat deden ze al ver voor de Franse film Intouchables hem in 2011 hielp aan een wereldwijd publiek. Zijn muziekscores voor succesvolle films als Nomadland en The Father gaven zijn populariteit de voorbije jaren alleen nog maar een extra duw in de rug. Op muziekstreamingdienst Spotify heeft de in Turijn geboren en getogen Einaudi ondertussen net geen 7 miljoen maandelijkse luisteraars en worden zijn nummers tig keer meer gestreamd.

Eerste solopianoalbum

Als een plotse corona-opstoot geen roet in het eten gooit, komt Einaudi begin maart naar Rotterdam voor concerten in De Doelen. Daar zal hij ook werk spelen van het album Underwater dat vorige week verscheen. Het is zijn eerste solopianoalbum in twintig jaar, twaalf nummers met alleen Einaudi en zijn piano. “De inspiratie kwam vanzelf,” vertelt hij. “Normaal gesproken vlieg ik van hot naar her, maar nu de hele wereld kwam stil te liggen, had ik alle tijd en rust. Ik maakte lange wandelingen door de bergen en als ik thuiskwam, kroop ik achter de piano. Dan kwamen de klanken haast automatisch, als een gift.”

Op deze wijze vergaarde de Italiaan flink wat melodieën, die hij liet samensmelten tot een album. “Ik heb er niet eens veel aan gesleuteld, want de eerste ingevingen bleken de beste. Wel wilde ik het aantal nummers beperken tot een stuk of twaalf. Zodat je als luisteraar niet door en door verzadigd bent. Alsof je hebt gegeten in een goed restaurant, maar bij het verlaten ervan nog best trek hebt in een dessertje.”

Goede kans dat ook Einaudi’s muziek van Underwater weer wordt gebruikt voor een film of tv-serie. Verandert de koppeling aan beeld het gevoel bij de muziek? “Ik zou het eerder willen omdraaien. Meestal verandert de film vanwege de muziek. Ik heb het weleens geprobeerd, een stuk film bekijken zonder de muziek. Dan ontbreekt de emotionele lading. Ik heb er nooit last van als mijn muziek in een film voorkomt. Soms komt het juist heel mooi samen, zoals in Nomadland. Er zit een nomadische gedachte achter de muziek die daar gebruikt wordt, dat past perfect bij die film.”

Dat Einaudi wereldberoemd is geworden dankt hij aan de piano én aan zijn moeder. “Toen ik een jaar of tien was, speelde ik gitaar. Dat heb ik jarenlang gedaan. Dat was destijds hét instrument, denk maar aan The Beatles en The Rolling Stones. Toch nam ik toen ook pianolessen, want de piano was voor mij thuis. Dat geluid was altijd in ons huis, zonder me er als kind bewust van te zijn geweest, is dat het instrument waar ik mijn hele leven naar heb geluisterd.”

Ludovico Einaudi, Underwater, uit bij Decca Reccords.