De vrouw achter de brief die viraal ging: ‘Niemand lijkt te beseffen dat er ook kinderen zijn die afzien door de vele besmettingen’

“Ik had die brief liever niet moeten schrijven, want ik sta niet op de eerste rij om een persoonlijk verhaal publiek te vertellen”, zegt Marjan Kuppens. 

In haar brief beschrijft ze hoe haar dochter van vijf sinds januari met leukemie kampt en nu niet meer naar school kan omdat er te veel virus circuleert. “Op een bepaald moment werd het me te kwaad. Ik had zo graag eens iets gelezen over ouders die zoals wij een ernstig ziek kind hebben. Een kind dat wel zware nadelen door corona ondervindt. Bijvoorbeeld omdat het zelf kwetsbaar is voor dit virus. Of omdat het, zoals onze dochter, niet meer naar school, hobby’s en vriendjes kan omdat de werking van de ziekenhuisafdeling waar ze behandeld wordt ernstig verstoord wordt door de vele covidbesmettingen en hoogrisicocontacten bij patiëntjes. Of omdat een ouder zelf tot een risicogroep behoort. Over die kinderen las ik nooit iets.”

Hoe komt dat, denkt u?

“Wellicht is het een erg kleine groep? En het is natuurlijk ook zo dat we al de hele tijd horen hoe vooral ouderen en volwassenen met diabetes, obesitas en andere aandoeningen risico’s lopen. En hoe kinderen nergens last van hebben. Ik had zelf ook nooit gedacht dat de situatie zodanig kon evolueren dat het ook effect heeft op de kankerbehandeling van kinderen. Maar dat is nu dus zo.”

Voor alle duidelijkheid: uw dochter loopt zelf geen hoger risico door corona?

“Nee. Toen we dat hoorden, waren we enorm opgelucht. Begin januari is leukemie bij haar vastgesteld en is de behandeling gestart. Gelukkig gaat het goed. Ondertussen loopt de onderhoudsbehandeling, waarbij ze dus normaal gezien weer naar school zou kunnen. We vreesden eerst dat het virus haar parten zou spelen. Dat blijkt niet het geval, onder andere omdat ze nog zo jong is. Ze zou er niet meer last van hebben dan leeftijdsgenootjes. 

“Aanvankelijk zeiden de artsen ons ook dat ze haar in isolatie konden behandelen, mocht ze besmet raken. Maar begin november hebben ze ons gevraagd de kinderen niet meer naar school te sturen omdat er te veel virus circuleert. De zorgverleners moeten vermijden dat ze zelf uitvallen. Het is niet alsof ze nog een extra blik personeel hebben dat ze kunnen opentrekken.”

Hoe moeilijk was die boodschap voor u?

“Ik heb toen toch even gehuild. Want mijn kind was na al die behandelingen en acht maanden thuis zo blij om naar school te kunnen in september en oktober. Aan de verpleegsters die me toen opvingen, heb ik heel goed gezien hoe zwaar het ook voor hen is. Ze zijn altijd opgewekt tegenover de kinderen. Maar zeker toen ze ons moesten zeggen dat de patiëntjes vanaf nu best weer thuisbleven, zag ik dat zij het ook lastig hebben.

“Wij willen absoluut onze verantwoordelijkheid nemen en vermijden dat onze dochter op deze afdeling voor besmettingen zou zorgen. Het personeel doet alles voor deze kinderen. Mijn respect voor hen is onmetelijk groot en wij zijn hen enorm dankbaar. Dus als zij dan deze vraag stellen, doe je dat. Ik besef ook zeer goed dat ze het vragen omdat ze echt niet anders kunnen.”

Wanneer werd het u te kwaad en ging u schrijven?

“Het was een opeenstapeling van situaties waardoor die brief er kwam. Ik ergerde me al langer aan de vele opiniebijdrages, open brieven en posts op sociale media die onze realiteit compleet negeren. Je leest dan dat kinderen en jongeren al zo veel hebben moeten opgeven, en dat beperkende maatregelen periodes in die jonge levens lamleggen die ze nooit meer terugkrijgen.

“Ik ben het daar volkomen mee eens. Maar ik denk ook: kom hier eens kijken naar een ziek kind dat al veel meer heeft opgegeven en dat die tijd ook nooit meer terugkrijgt. (Geëmotioneerd) Mijn dochter heeft twee derde van haar jaar in de tweede kleuterklas moeten missen, en voor de derde kleuterklas ziet het er niet veel beter uit. Volgend jaar is zij geen kleuter meer. Die jaren zal zij ook gemist hebben en die komen niet meer terug. Ik ben bang dat ze ook in het eerste leerjaar in de winter zal moeten thuiszitten en zo cruciale lessen rekenen en lezen zal missen.

“Dat niemand van alle mensen die opkomen voor de kinderen lijkt te beseffen dat er ook kinderen zijn die erg afzien door de vele besmettingen, heeft me op den duur kwaad gemaakt. Toen ik dan de tirades las over de mondmaskers voor kinderen, hield ik het niet meer en stond die brief al snel op papier.”

U schrijft dat ouders de keuze hebben: hun kind aanpraten dat het mondmasker een probleem is of hen vertellen over hoe het andere kindjes kan helpen om terug naar school te gaan. Bent u kwaad op ouders die zich tegen maskers voor kinderen verzetten?

“Ik heb in ieder geval meer te doen met kinderen die nu door hun ouders thuis worden gehouden dan met de kinderen die met een masker aan op school zijn en naar hobby’s kunnen. Er zijn dus echt veel ergere dingen die een kind kunnen overkomen dan een masker dragen. 

“Ook kan ik me niet van de indruk ontdoen dat het vooral sommige ouders zijn die er een probleem van maken. Zeker, er zijn kinderen met bepaalde leerstoornissen die er problemen door krijgen. Maar ik wil dat graag eens van die ouders horen en daarover getuigenissen lezen. Nu lijkt het erop dat het niet die ouders zijn die het hardst roepen.”

Uw brief is veelvuldig gelezen en gedeeld. Had u dat verwacht?

“Niet per se. Al weet ik dat persoonlijke verhalen aanspreken. 

“Wat volgens mij ook meespeelt, is dat het erg gemakkelijk is om tegen de maskerplicht voor kinderen te zijn. Dat is een fel standpunt dat je lekker luid kan verkondigen en waar je online snel een grote groep supporters voor verzamelt. 

“Maar ik denk dat er een grote groep is die niet blij is met de maskerplicht, maar die ook niet fel tegen is. Dat is een veel minder vlot te verkopen standpunt. Ik denk dat die grote groep met mijn brief iets in handen heeft waarmee ze tegenwicht kunnen bieden aan vrienden en familieleden die radicaal tegen zijn. Iemand noemde de brief bijvoorbeeld ‘de stem van de redelijkheid die ik dit weekend gemist heb’.”

Welke reacties kreeg u nog?

“Alleen maar positieve. (lacht) Maar ik moet toegeven dat ik me wel volledig afscherm van negatieve reacties. Zondagavond (toen de brief online gepubliceerd werd, BDB) begon ik plots Facebook-berichten te krijgen van mensen die ik niet ken. Ik heb meteen alles op slot gezet zodat ik enkel reacties krijg van bekenden. 

“Een kennis had me gewaarschuwd om zeker de reacties niet te lezen op de Facebook-pagina van de krant, en dat doe ik dus ook niet. Sowieso heb ik eerder al geleerd dat discussies op Facebook zinloos zijn. Het is jammer dat ik nu misschien ouders die mij via die weg willen contacteren mis. Maar ik moet mezelf afschermen van scheldpartijen, want mijn energieniveau is niet bepaald hoog.”

Wat hoopt u dat de impact van uw brief is?

“Natuurlijk besef ik dat dit een zeer persoonlijk relaas is en dat ouders zoals wij een kleine minderheid zijn. Ik verwacht dus helemaal niet dat het beleid hier rekening mee houdt. Maar ik hoop dat mensen in gelijkaardige situaties herkenning kunnen voelen en zich gezien kunnen voelen door mijn brief. 

“Wij zijn een versnipperde groep met veel zorgen die zich niet zomaar eventjes verenigt in een open brief of een Instagram-actie. Maar naast de vele verhalen over kinderen in quarantaine of met maskers op mag dit verhaal ook weleens gehoord worden. Daarnaast hoop ik dat de brief de blik van sommigen verruimt en perspectief brengt in de discussie over kinderen en corona.”

Hoe gaat het ondertussen met uw dochter?

“Ze mist haar vriendjes en hobby’s, zoals de dansles. Maar ze stelt het fysiek en medisch behoorlijk goed. En ze is vijf. Ze stelt zich gelukkig nog niet veel vragen. Al vroeg ze vandaag wel nog eens: ‘Ga ik het hele schooljaar ziek blijven?’ en ‘Waarom doen mijn botten dit?’ (lacht).”