Iven over zoon Jazz: ‘Bij hem moesten we het ouderschap nog uitvogelen’

Iven Cudogham (44)

“Afgelopen zomer hebben we meegedaan aan het programma Een huis vol, waarin grote gezinnen worden gevolgd. Het was het goede moment om mee te doen nu Jazz, onze oudste, over een tijdje misschien het nest gaat verlaten. Het is een heel integer gemaakt programma, ik denk dat het zo populair is omdat iedere ouder zich erin herkent. Of je nu zeven kinderen hebt, zoals wij, of één; liefde is de verbindende factor.

Toen ik Cynthia ontmoette was ze vijftien en ik zeventien jaar, ze zei toen al dat ze een groot gezin wilde en in het centrum van Amsterdam wilde wonen. Het is allebei uitgekomen.

De eerste pannenkoek mislukt altijd, is een quote van Daphne Deckers. Jazz is onze eerste en hij is allesbehalve mislukt, maar met hem moesten we het ouderschap nog uitvogelen. Bij elk kind erna werd alles alleen maar relaxter. Des te strakker de planning, des te groter de teleurstelling – dat is iets wat je wel leert met zo veel kinderen.

Omdat hij mijn oudste is, is de band met Jazz heel speciaal. Een van de mooiste reizen die ik heb gemaakt was met hem samen, naar New York, toen hij in groep 8 zat.

Ik herken veel van mezelf in Jazz. We kunnen allebei charmant zijn en heel open, maar soms ook in onszelf duiken met een bepaalde blik die daarbij hoort. Ik probeer hem te leren dat je je altijd bewust moet zijn van wat je uitstraalt, je non-verbale communicatie kan voor of tegen je werken.

Het klinkt misschien gek als vader van zeven kinderen, maar ik hou helemaal niet van opvoeden. Maar kinderen hebben nu eenmaal grenzen nodig. Nu Jazz ouder is, vind ik het steeds leuker worden; de rol van coach past me beter.

Ik heb gewerkt als tv-presentator, ben kinderboekenschrijver en geef les op scholen in talentontwikkeling. Als je weet waar je goed in bent, kun je met hard werken worden wie je bent. Het zou mij niets verbazen als Jazz later, net als ik, iets in de media gaat doen.

Ik ben geen strenge vader, maar ik ben ook zeker niet de beste vriend van mijn kinderen. Jazz mocht niet tot laat op straat hangen of blowen en drinken. Vroeg rijp is vroeg rot, en voor experimenteren heb je later in je leven nog tijd genoeg. Vriendschap en relaties zijn belangrijk, maar familie is er voor altijd. Dat we er voor elkaar zijn, daar draait het uiteindelijk om.”

Jazz Cudogham (19)

“Een groot gezin is heel gezellig, er is altijd iemand in de buurt, het is nooit saai. Als oudere kinderen helpen we onze ouders met de jongsten, door op te passen. Voor elkaar zorgen doen we automatisch. Ik merk wel dat het bijzonder is, met zo veel kinderen in het centrum van Amsterdam wonen met ouders die al heel lang samen zijn. De reacties die ik krijg op Een huis vol zijn heel leuk, het was heel bijzonder om de opnames van ons als gezin terug te zien.

Ik denk dat mijn ouders wel geluk met mij hebben: ik ben nog nooit te laat of onder invloed thuis gekomen, ook al mochten mijn vrienden meestal veel langer wegblijven. Toen vond ik het natuurlijk weleens irritant dat ze zo streng waren, maar nu snap ik het wel.

Eigenlijk mogen we vrij veel, er zijn gewoon een paar dingen waar papa heel duidelijk over is. Hij laat mij meer los sinds ik achttien ben. Hij zegt niet meer dat ik iets niet mag, hij raadt me alleen nog dingen af. Meestal luister ik wel naar zijn advies. Papa vindt het belangrijk dat we als gezin een team zijn en dat we het beste uit onszelf halen.

Onze reis naar New York was geweldig, ik weet nog dat we enorme hamburgers aten in Harlem, dat we door de stad gingen fietsen en dat ik de rook uit de putten in de stoep heel indrukwekkend vond. Ik draag nu een zilveren ketting die mijn vader in New York kocht toen hij zelf negentien was.

Onze band was altijd al hecht, maar werd versterkt toen ik heel erg ziek werd op mijn dertiende en net naar de middelbare school ging. Van de ene op de andere dag had ik last van heftige buikgriepklachten en moest ik wel twintig keer op een dag overgeven. Uiteindelijk heb ik 3,5 maand in het ziekenhuis gelegen voor onderzoeken. Het was een ­heftige tijd, iedereen was heel bezorgd – ook omdat het om een ­hersentumor zou kunnen gaan.

Ik bleek last te hebben van een maagverlamming, waarbij eten traag wordt verteerd. Ik ben daarna een tijdje met een sonde in mijn neus naar school gegaan. In die periode in het ziekenhuis sliep papa elke avond bij mij op de kamer, daardoor heb ik meer dan mijn broertjes en zusjes één-op-één tijd met hem doorgebracht en hebben we elkaar beter leren kennen.”