Hoe hard mag je lachen als je leest dat een vooraanstaande Alzheimer-professor aan de Amsterdamse VU heeft vergeten om zijn bijbaantjes op zijn website te zetten? Keihard. Proesten zelfs. Want iedereen mag wel eens iets vergeten, maar niet de nationale Alzheimergeleerde. Of hij moet zelf ziek zijn. Dat de geheugenkwaal besmettelijk is en dat hij te dicht bij zijn patiënten is geweest. Wat hij had vergeten? Zijn diverse petten. Hij diende meerdere belangen. Zowel wetenschappelijk als financieel. Ik vrees dat Wouter Koolmees en Johan Remkes de goede man al voorzichtig hebben gepolst of hij zin heeft CDA-minister te worden in het volgende kabinet. Zulke mensen heeft Mark namelijk graag om zich heen. Soort zoekt soort.
Bij ons thuis hebben we het trouwens nooit meer over Alzheimer. Hier heet het gewoon de ‘ziekte van Rutte’. Maar de ‘ziekte van Kaag’ mag ook hoor. Want haar geheugen rammelt ook nog wel eens. Hier scheiden onze wegen! Dat laatste regeltje mag ik na een stevige echtelijke ruzie graag tegen mijn vrouw gebruiken, waarna ik ’s avonds gewoon weer ons huis binnen stap en doe alsof er niks gebeurd is. Ik heb aan die woorden dan geen enkele actieve herinnering. Mijn vrouw kent mij langer dan vandaag en daar word je mild van. Dus ze neemt mijn woorden al jaren niet meer serieus. En zo gaat het in Den Haag natuurlijk ook. Vraag maar aan Gert-Jan van de ChristenUnie. Die hoorde ook een tijdje raar nieuws van Sigrid. Maar ook Segers weet: het zijn maar regeltjes. Lettergrepen. Verplaatste lucht.
Hoorde ik onze demissionaire premier afgelopen week nou serieus praten over de eventuele seksuele geaardheid van onze toekomstige koningin? En was dat serieus nieuws? Dat ze het mag doen met wie ze wil zonder dat ze hoeft te vrezen voor haar sprookjesbaan? We moeten ons toch collectief kapot schamen. Dat we het überhaupt durven te noemen. Het gaat ons toch geen ene flikker aan met wie die lieve Amalia ooit gaat rollebollen? Kan mij het nou schelen met wie deze oranje bakvis zich door de nacht fluistert? Als dat inderdaad een leuke dame is waarmee ze trouwt, dan wordt die mevrouw onze tweede koningin. Ik vrees alleen dat er op Prinsjesdag dan wat minder aanloop uit Spakenburg en Staphorst langs de koetsroute staat. Maar die zijn meestal niet gevaccineerd, dus dat scheelt een hoop besmettingen. Ieder nadeel heb zijn voordeel. Maar dat we het er in 2021 in Nederland over hebben is echt aandoenlijk.
Worden er in mijn oren dan louter loze woorden gesproken in Den Haag? Absoluut niet. Ik was het zo verschrikkelijk met diezelfde Sigrid Kaag eens, die in de Haagse rechtbank aan een of andere psychopathische internetcowboy glashelder heeft uitgelegd wat voor invloed bedreigingen als die van hem op iemands privéleven hebben. De angst voor je gezin en voor jezelf na de werkelijk angstaanjagende woorden van deze toetsenbordlafbek. Dit soort zolderkamerterroristen werkt trouwens altijd anoniem. Zelf krijg ik af en toe ook de raarste verwensingen naar mijn bolle kop. Zonder echte afzender. Terwijl ik vind dat je je tegenstanders met open ponem tegemoet moet treden. Als ik bepaalde gladjakkers vertel dat ze volgens mij smerige oplichters zijn en hun gejatte miljoenen aan de eigenaar moeten terugbetalen, dan noem ik mezelf niet Pietje Puk of Robin Hoed. Maar dat weten deze keurige heren inmiddels wel.
Duidelijke taal. Daar gaat het om. Daarom ben ik blij met Kamerlid Bart Snels van GroenLinks, die de ongeloofwaardige Jesse Klaver in een brief overduidelijk heeft verteld wat volgens hem kiezersbedrog precies inhoudt. Dat vindt Bart helemaal niks. Dus is woensdag 27 oktober zijn laatste dag in ons parlement. En hij gaat ook echt weg.
„Echt?”, vroegen Mark, Sigrid en Wopke tegelijk.
„Echt”, zei Bart.
Waarna ze elkaar bedroefd aankeken en in koor mompelden: „Rare man. Die heeft hier niks te zoeken!”
„Inderdaad”, zei mevrouw Van Huffelen. En ze verdween naar het toilet om het schaamrood van haar gezicht te poederen.