‘Ik stap eruit voor me iets ergs overkomt’: Tony Martin neemt afscheid met opmerkelijk betoog

Koele kikker, sterke beer, Tony Martin. Kan tegen een stootje, fysiek én mentaal. Daarvoor plakte hij in zijn carrière al iets te vaak tegen het asfalt. Maar net dát maakt de maat voor ‘Der Panzerwagen’ op zijn gevorderde leeftijd vol. 

“Ik ben 36 en lag dit seizoen alweer twee keer in de ambulance op weg naar een ziekenhuis. Vol bloed, vol pijn. Ik dacht aan mijn vrouw en twee dochters en vroeg me af: ‘Wat doe ik hier nog?’ Eerlijk: ik voel me niet langer veilig in het peloton, vind wielrennen niet meer leuk. Ik train en fiets nog graag, maar als je constant moet nadenken over crashes en hoe ze te vermijden, houdt het op. De manier van koersen is sterk veranderd, vergeleken met tien jaar geleden. De risico’s die ik daarbij moet nemen, zijn het me niet meer waard. Ik stap eruit voor me iets ergs overkomt.”

Martin merkte tegelijk wel op dat het huidige profwielrennen veel professioneler is geworden dan toen hij in 2006 in het wereldje terechtkwam. “Qua training, qua materiaal. Er worden ook veel hogere wattages getrapt. Wielrennen is dankzij de wetenschap extreem geëvolueerd. Renners worden daar op jonge leeftijd al mee geconfronteerd. Bij hun overstap vanuit de junioren- of U23-categorie, bam, staan ze er en leggen ze ons, doorgewinterde profs, meteen het vuur aan de schenen.” 

Martin is van staal, maar toen duidelijk werd dat Duitsland in de Mixed Team Relay het goud had veroverd en collega’s hem speciaal opzochten om hem te feliciteren, werd hij toch heel even week. “Iedereen kwam me groeten en me het allerbeste wensen voor de toekomst. Dat was een zeer emotioneel moment.”