Hester: 'Hier in dit dorp heeft niemand van Louis Vuitton of mascara gehoord, heerlijk'
Hester Zitvast (43) is freelance journalist, moeder van drie kinderen (20, 17 en 7 – en zwanger van de vierde). Door haar Twitter-verslaving zit ze bovenop het nieuws en daar heeft ze vaak wel een mening over. Voor Flaironline.nl ventileert ze die opinie. Daar hoef je het als lezer natuurlijk niet altijd mee eens te zijn. Een goede (en fatsoenlijke) discussie gaat ze niet uit de weg.
Het was zondagochtend en ik deed de eerste shift met de honden, in een soort huispak/pyjamalook. Verre van charming dus. Haren niet gekamd, onopgemaakt, slippers aan: het was nou niet van het kaliber dat de gordijntjes aan de kant werden geschoven en er opgewonden gefluit klonk, integendeel. Nou woon ik al bijna mijn hele leven in een dorp en hoef ik dat sowieso niet te verwachten. Ik vind dat heerlijk. Ik tweette erover, met een dikke knipoog dat niemand hier van Louis Vuitton of mascara heeft gehoord. Alsof ik echt in een prehistorisch gehucht woon. Nou scheelt dat met het volledig ontbreken van een school, winkels of een bushalte ook niet veel, maar mij zul je niet horen klagen. Ik ben er zielsgelukkig. Helemaal op zondagochtend in alle vroegte, stilte en rust.
Zure reacties
Goed, ik deelde dus die ervaring op Twitter en kreeg in de loop van de dag steeds meer zure reacties binnen. Er ontstonden twee kampen. Kamp Eén las in mijn bericht een regelrechte aanval op de stad, sterker nog: op Amsterdam, waar men blijkbaar maar wat graag van zich af bijt en lange tenen heeft. Geen idee waar die invulling vandaan kwam, maar ineens was ie er en moest ik me (althans, zo voelde het) verdedigen over iets wat ik niet eens gezegd had. Nergens stond dat je in de stad niet in pyjama de hond uit kon laten. Nergens stond dat mijn dorp beter is dan Amsterdam. Mensen lezen wat ze willen lezen, zo weet ik al een tijdje. En blijkbaar had ik een gevoelig punt geraakt.
Boeren?
Dan had je ook Kamp Twee: boeren of de mensen die als spreekbuis voor boeren menen te moeten fungeren, die de knipoog of korrel zout totaal niet voelden. Ik werd door ene Erik uit Friesland #decadent en #luxe genoemd. Hij suggereerde dat ík uit de stad kwam en neerkeek op boeren. Eeeeeh…. Begon ik mijn tweet niet juist met de woorden dat ik het hele gebeuren een onderschat en zéér prettig aspect vond? Hoe kun je daar iets negatiefs uithalen dan? En dachten mensen werkelijk dat ik denk dat niemand in mijn dorp mascara gebruikt of van designers heeft gehoord? Ik zal het sterker vertellen: as we speak komt de buurjongen met een Guccitasje om zijn nek op een rete-hip scootertje voorbij crossen, langs een buurman op klompen – dat dan weer wel.
Een tweet
De reacties geven de tijdsgeest ergens wel een beetje weer. Niet goed lezen. Overal iets over moeten zeggen. Voorbarige conclusies trekken. Denken dat je iemand kent, op basis van een tweet. In een slachtofferrol kruipen. En héél chagrijnig doen, om niéts. Wat zijn veel mensen toch genadeloos onvriendelijk. Er gaat vast iets achter schuil, denk ik dan. Je kunt toch niet lekker in je vel zitten als je zo zuur meent te moeten reageren op iets compleets luchtigs? Misschien komt het door corona. Misschien balen mensen ervan dat het deze zomer meer regent dan normaal. Misschien moeten we met z'n allen gewoon weer eens leren gewoon ergens om te lachen of er onze schouders over op te halen als het je ding niet is. Zoals we vroeger, in oude tijden, zeiden: 'De TV heeft ook een uitknop hè!' (Ga anders lekker van social media af, met je gemekker!)
Op de hoogte blijven van onze leukste artikelen en winacties? Schrijf je dan gratis in voor onze nieuwsbrief.