Hoe je het zevende bewustzijn bereikt, zou hij ons in een vervolgcursus leren

Enkele jaren geleden ging ik naar een lezing over sociopathie. Ik verloor direct mijn hart aan de docent Piet Broers, een vriendelijke boskabouter met pretoogjes, een Limburgs accent en een onweerstaanbaar gevoel voor humor. Na afloop kocht ik zijn boek en vroeg ik of ik eens met hem kon komen praten.

Een maand later reisde ik, drie keer overstappend op steeds kleinere treintjes, naar Piet. Hij stond op het perron en zwaaide uitbundig. Ik viel hem om de hals. We hadden een lang gesprek. Na afloop vertelde hij me dat hij meditatiecursussen gaf.

„Je kunt er een vakantieweekje van maken. Je kunt fossielen zoeken in de kalkgroeve van de Sint-Pietersberg.”

„Maar daar mogen toch geen bezoekers komen?”, zei ik verbaasd.

„Ja hoor, ik kom er zo vaak.”

Thuis zocht ik het op. De groeve was dicht. Het was vreemd dat ik me van ons urenlange gesprek niets meer kon herinneren, behalve dat zinnetje over die kalkgroeve.

Ik herlas Piets boek, waarbij ik talloze uitroeptekens in de kantlijn zette. Toen Piet me schreef dat hij zijn meditatiecursus vanwege de coronamaatregelen online gaf, meldde ik me aan. Een week lang mediteerde ik, samen met tien anderen, drie uur per dag voor de laptop.

„Piet zegt dat je nooit ohm als mantra mag nemen”, zei ik tegen mijn man. „Hij vertelde over een vrouw die achtervolgd werd door het ongeluk. Haar beide zonen stierven kort na elkaar. Dat kwam doordat ze op ohm mediteerde.”

„Als die vent dat zegt, is hij een grote gek.”

„Ach welnee”, zei ik. Maar het zaad van de twijfel was gezaaid en de laatste les luisterde ik maar met een half oor naar Piet, die over het zevende bewustzijn begon. We hadden er al zes gehad. Vreemd dat hij op het laatste nippertje nog met een zevende op de proppen kwam zetten.

„De techniek om het zevende bewustzijn te bereiken onthul ik jullie in een vervolgcursus”, zei Piet. „Zeshonderd euro. Bijna voor niks dus. En jullie zullen geld overhouden! Je hoeft nooit meer naar een dokter, want ik leer jullie jezelf te genezen. Wie het zevende bewustzijn bereikt, hoeft ook niet meer te eten. Dat komt goed uit, want als Rutte zo doorgaat, breekt er een hongersnood uit.” Hij lachte.

Zelfgenezing. Niet meer eten. Piet was gek of een bedrieger of allebei. Verlamd keek ik naar het scherm. Zou ik de laptop dichtklappen? Ik durfde niet. Piet zat erin.

„We doen een laatste oefening”, zei Piet. „We houden ons linkerneusgat dicht en ademen tien minuten door het rechterneusgat. Daarna lees ik jullie namen voor en kunnen jullie je opgeven voor de vervolgcursus.”

Ik deed mijn linkerneusgat dicht en stikte bijna. Maar zo lang Piet me kon zien durfde ik mijn vinger niet van mijn neus te halen.

„En vrij ademen maar weer”, zei Piet. „Hier heb ik de deelnemerslijst. Wie gaat er door naar de vervolgcursus. Annie en Jan?” Annie en Jan knikten. „Erica?” Erica knikte. Iedereen schreef zich in, behalve ik.

Zo leidde de Rattenvanger van Hamelen alle kinderen de rots in, op één na, die eeuwig bleef treuren.