Eddy Posthuma de Boer (1931-2021) fotografeerde het leven van alledag

Nieuwsgierigheid noemde de in Amsterdam geboren en getogen fotograaf zijn grootste drijfveer. “Als jongetje stond ik al uren bij de fotowinkel naar die apparaten te kijken. Ik wist: dát ga ik later doen.” Posthuma de Boer groeide op in een anarchistisch gezin, hij was negen toen de oorlog uitbrak. Op zijn twaalfde kreeg hij zijn eerste fotocamera, ontwikkelen en afdrukken deed hij zelf, thuis.

Posthuma de Boer begon als leerling bij het ANP in 1948. Vanaf 1955 werkte hij bij Het Parool. Bij de katholieke Volkskrant bleek het een paar jaar later juist een voordeel dat hij niet gelovig was – dan wisten ze tenminste zeker dat hij niet op zijn knieën zou gaan als hij een bisschopswijding moest fotograferen.

Voor de sportfotografie bleek hij minder geschikt. “Ik heb nog nooit een doelpunt gefotografeerd, omdat ik verbijsterd ben door de daverende klap waarmee de bal in het net wordt geschoten. Dan vergeet ik te fotograferen.”

Meer nog dan zijn generatiegenoten Ed van der Elsken en Johan van der Keuken richtte Posthuma de Boer zich op het leven van alledag en koos hij het perspectief van de scherpe voorbijganger. Hij keek niet alleen naar de paradijsvogels, ook het jonge gezin in een nieuwbouwwijk kwam op de foto. 

Voor de wereldtentoonstelling van 1970 in Osaka fotografeerde hij een dwarsdoorsnede van de Nederlandse maatschappij: vol jonge gezinnen, modieuze tieners, mensen op de fiets en aan het werk. Die foto’s waren in kleur, voor zichzelf bleef hij altijd in zwart-wit fotograferen. Hij hield een archief bij met honderdduizenden foto’s in de meest opmerkelijke categorieën: van kranten lezende mensen tot dames met jassen met luipaardprint.

Op zijn vijfenzestigste besloot Posthuma de Boer met zijn foto’s aandacht te vragen voor kinderen in erbarmelijke omstandigheden, samen met verschillende ontwikkelingsorganisaties. Hij publiceerde zo’n veertig boeken. Vorig jaar was er in het Fotomuseum in Den Haag een overzichtstentoonstelling van zijn vroege werk. In januari vertelde hij in Trouw dat hij óók nieuwsgierig was naar hoe het zou zijn om dood te gaan. Een reportage uit het hiernamaals leek hem een prachtige laatste opdracht: hij verheugde zich al op een tweede ontmoeting met de mensen die hij vroeger had gefotografeerd.

Lees ook:

Eddy Posthuma de Boer, de fotograaf van alledag en alleman

Eddy Posthuma de Boer behoort in Nederland tot de belangrijkste naoorlogse fotografen. Zijn foto’s van Nederland (en iets daarbuiten) van de jaren vijftig, zestig en zeventig waren vorig jaar in Den Haag te zien.

Eddy Posthuma de Boer zag zijn schoolvriendjes vertrekken naar Westerbork: ‘Dat ben ik nooit vergeten’

Van Eddy Posthuma de Boer verscheen vorig jaar het boekje ‘Muggen & Olifanten’, dat hij samen met zijn dochter samenstelde. Arjan Visser interviewde hem toen voor de serie Tien Geboden.